วันที่รอคอย รัก...นิรันดร
ล. วิลิศมาหรา
ขวัญลงเวรเช้ามายืนอยู่ที่ศาลาท่าน้ำข้างบ้านทั้งชุดพยาบาล วันนี้เป็นวันที่สิบสี่เดือนกุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์ได้กลับมาเยือนอีกครั้งแล้ว...แต่พี่โอ๋ก็ยังไม่กลับมา
ทรุดตัวลงนั่งตรงขั้นบันไดไม้ท่าน้ำ ปีนี้น้ำมาก จนมองเห็นขั้นบันไดเหลือแค่ซี่ที่สาม นับจากข้างบนลงไป จากทั้งหมดที่มีกว่าสิบขั้น
พี่ขา...ขวัญเรียกหาพี่โอ๋อยู่ในใจ น้ำใส ๆ เริ่มขังอยู่ในกระบอกตา ทำให้มองภาพเบื้องหน้าดูพร่ามัว
ที่ท่าน้ำตรงนี้ขวัญกับพี่โอ๋มักแอบหนีแม่มาว่ายน้ำเล่นกัน แม่ของขวัญไม่ชอบให้มาเล่นตรงนี้ เพราะตอนเด็ก ๆ ขวัญเคยเกือบจมน้ำตายที่นี่ ดีที่พี่โอ๋กระโดดน้ำลงไปช่วยไว้ได้ทัน ตั้งแต่นั้นมา คุณแม่เลยสั่งห้ามไม่ให้ขวัญมาลงเล่นน้ำที่นี่อีก แต่มีบางครั้ง ตอนคุณแม่พี่โอ๋มาชวนคุณแม่ของขวัญไปซื้อข้าวของในตัวเมือง เด็กหญิงตัวน้อยก็ได้โอกาส รีบวิ่งปร๋อไปหาพี่โอ๋ถึงในบ้าน ดึงมือชวนไปเล่นที่ท่าน้ำกัน พี่ชายคนดีของน้องขวัญ ไม่เคยขัดใจน้องสาวเลยสักครั้ง เราแอบว่ายน้ำเล่นและรีบขึ้นจากน้ำก่อนแม่ของพวกเราจะกลับมา
นอกจากว่ายน้ำเล่นด้วยกัน พี่โอ๋ยังชอบชวนขวัญไปปั่นจักรยานเล่น พี่ชายจะให้น้องสาวนั่งซ้อนท้าย พาปั่นจักรยานไปตามถนนในหมู่บ้าน ปั่นผ่านทุ่งหญ้ากว้าง ผ่านคุ้งน้ำและไร่นา เราสองคนชอบมองต้นกล้าเขียวขจีเต็มท้องทุ่ง เนินหญ้าสีเขียวสะพรั่ง ตัดกับดอกหญ้าสีขาวปลิวไสวล้อสายลมอยู่เต็มเนิน เหนื่อยก็หยุดพัก กินน้ำกินขนมกันใต้ต้นไม้ใหญ่ ขวัญคอยป้อนขนมให้พี่ชาย พี่จับศีรษะน้องสาวเขย่าเล่น
พี่โอ๋ชอบเย้าขวัญเล่นอย่างเอ็นดู เรียกขวัญว่า...ยายหวานใจ
พวกเราโตมาด้วยกัน จนขวัญเรียนหนังสือใกล้จบ มอ.หก พี่โอ๋อยากเป็นทหารอากาศ อยากเป็นนักบินขับเครื่องบิน เลยคร่ำเคร่งอ่านหนังสือสอบ ส่วนขวัญ มีความฝันอยากเรียนพยาบาล และแล้วความฝันของพี่โอ๋ก็เป็นจริงก่อน ได้ติดยศนายทหารอากาศ เป็นนักบินสมความตั้งใจ แต่ต้องไปประจำอยู่ชายแดนแสนไกล พร้อมตำแหน่งที่เพิ่มขึ้น พอรู้ว่าเราต้องห่างกัน ขวัญบอกไม่ถูกว่าควรดีใจไปกับพี่โอ๋ด้วยไหม รู้แต่ว่าน้ำตามันไหล ถึงเราจะมีสัญญาใจต่อกันว่าพี่ชายจะไปไม่นาน แค่ไม่กี่ปีก็จะขอย้ายกลับ พี่โอ๋ขอให้ขวัญตั้งใจเรียนและเป็นพยาบาลให้ได้อย่างที่หวัง
“ทหารอากาศจะได้ไม่ขาดรักจากคุณพยาบาลไง” พี่โอ๋พูดหยอก ตอนนั้นเราตกลงเป็นแฟนกันแล้ว ขวัญไม่ยอมหัวเราะให้กับคำพูดแบบนั้นหรอก มันหัวเราะไม่ออก เพราะขวัญไม่ได้ต้องการให้พี่โอ๋ไปอยู่ไกลตัว คำพูดที่ว่าไกลตัวแต่หัวใจอยู่ใกล้ ก็ไม่ได้ช่วยให้ความเศร้าของขวัญบรรเทาลง
แต่หลายปีแล้วที่ข่าวพี่โอ๋เงียบหาย คุณแม่ของพี่โอ๋เศร้าโศกเสียใจมาก เฝ้ารอคอยลูกชายมาอย่างยาวนาน...พี่ไปอยู่ไหน ทำไมไม่รีบกลับบ้าน หรือมีหวานใจคนใหม่ที่ไหนเสียแล้ว
ขวัญเรียนจบพยาบาล และเข้าทำงานในโรงพยาบาลประจำจังหวัด ทุกวันที่สิบสี่กุมภาพันธ์ ขวัญยังมารอพี่ที่ท่าน้ำนี้เป็นประจำ พี่โอ๋ให้สัญญากับขวัญว่าจะกลับมา
เย็นลงทุกทีจนจะมืดค่ำแล้ว วันที่สิบสี่กุมภาพันธ์กำลังจะผ่านไปอีกปีหนึ่ง พร้อมคำสัญญาอันเลื่อนลอย...พี่โอ๋ไม่เคยกลับมา ขวัญลุกขึ้นยืน เตรียมตัวจะกลับเข้าบ้านเสียที
“ยายหวานใจ”
หา...นั่น เสียงพี่โอ๋ หูตาของขวัญไม่ได้เฝื่อนฝาดไปใช่ไหม
โอย...ขวัญไม่ได้ตาฝาด ผู้ชายในชุดเครื่องแบบนักบินแสนโก้ คือพี่โอ๋ของขวัญจริง ๆ พี่กลับมาหาขวัญแล้ว!
(มีต่อ)
ชื่อเดียวเอี่ยวทุกเรื่อง วันที่รอคอย....รัก นิรันดร
ล. วิลิศมาหรา
ขวัญลงเวรเช้ามายืนอยู่ที่ศาลาท่าน้ำข้างบ้านทั้งชุดพยาบาล วันนี้เป็นวันที่สิบสี่เดือนกุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์ได้กลับมาเยือนอีกครั้งแล้ว...แต่พี่โอ๋ก็ยังไม่กลับมา
ทรุดตัวลงนั่งตรงขั้นบันไดไม้ท่าน้ำ ปีนี้น้ำมาก จนมองเห็นขั้นบันไดเหลือแค่ซี่ที่สาม นับจากข้างบนลงไป จากทั้งหมดที่มีกว่าสิบขั้น
พี่ขา...ขวัญเรียกหาพี่โอ๋อยู่ในใจ น้ำใส ๆ เริ่มขังอยู่ในกระบอกตา ทำให้มองภาพเบื้องหน้าดูพร่ามัว
ที่ท่าน้ำตรงนี้ขวัญกับพี่โอ๋มักแอบหนีแม่มาว่ายน้ำเล่นกัน แม่ของขวัญไม่ชอบให้มาเล่นตรงนี้ เพราะตอนเด็ก ๆ ขวัญเคยเกือบจมน้ำตายที่นี่ ดีที่พี่โอ๋กระโดดน้ำลงไปช่วยไว้ได้ทัน ตั้งแต่นั้นมา คุณแม่เลยสั่งห้ามไม่ให้ขวัญมาลงเล่นน้ำที่นี่อีก แต่มีบางครั้ง ตอนคุณแม่พี่โอ๋มาชวนคุณแม่ของขวัญไปซื้อข้าวของในตัวเมือง เด็กหญิงตัวน้อยก็ได้โอกาส รีบวิ่งปร๋อไปหาพี่โอ๋ถึงในบ้าน ดึงมือชวนไปเล่นที่ท่าน้ำกัน พี่ชายคนดีของน้องขวัญ ไม่เคยขัดใจน้องสาวเลยสักครั้ง เราแอบว่ายน้ำเล่นและรีบขึ้นจากน้ำก่อนแม่ของพวกเราจะกลับมา
นอกจากว่ายน้ำเล่นด้วยกัน พี่โอ๋ยังชอบชวนขวัญไปปั่นจักรยานเล่น พี่ชายจะให้น้องสาวนั่งซ้อนท้าย พาปั่นจักรยานไปตามถนนในหมู่บ้าน ปั่นผ่านทุ่งหญ้ากว้าง ผ่านคุ้งน้ำและไร่นา เราสองคนชอบมองต้นกล้าเขียวขจีเต็มท้องทุ่ง เนินหญ้าสีเขียวสะพรั่ง ตัดกับดอกหญ้าสีขาวปลิวไสวล้อสายลมอยู่เต็มเนิน เหนื่อยก็หยุดพัก กินน้ำกินขนมกันใต้ต้นไม้ใหญ่ ขวัญคอยป้อนขนมให้พี่ชาย พี่จับศีรษะน้องสาวเขย่าเล่น
พี่โอ๋ชอบเย้าขวัญเล่นอย่างเอ็นดู เรียกขวัญว่า...ยายหวานใจ
พวกเราโตมาด้วยกัน จนขวัญเรียนหนังสือใกล้จบ มอ.หก พี่โอ๋อยากเป็นทหารอากาศ อยากเป็นนักบินขับเครื่องบิน เลยคร่ำเคร่งอ่านหนังสือสอบ ส่วนขวัญ มีความฝันอยากเรียนพยาบาล และแล้วความฝันของพี่โอ๋ก็เป็นจริงก่อน ได้ติดยศนายทหารอากาศ เป็นนักบินสมความตั้งใจ แต่ต้องไปประจำอยู่ชายแดนแสนไกล พร้อมตำแหน่งที่เพิ่มขึ้น พอรู้ว่าเราต้องห่างกัน ขวัญบอกไม่ถูกว่าควรดีใจไปกับพี่โอ๋ด้วยไหม รู้แต่ว่าน้ำตามันไหล ถึงเราจะมีสัญญาใจต่อกันว่าพี่ชายจะไปไม่นาน แค่ไม่กี่ปีก็จะขอย้ายกลับ พี่โอ๋ขอให้ขวัญตั้งใจเรียนและเป็นพยาบาลให้ได้อย่างที่หวัง
“ทหารอากาศจะได้ไม่ขาดรักจากคุณพยาบาลไง” พี่โอ๋พูดหยอก ตอนนั้นเราตกลงเป็นแฟนกันแล้ว ขวัญไม่ยอมหัวเราะให้กับคำพูดแบบนั้นหรอก มันหัวเราะไม่ออก เพราะขวัญไม่ได้ต้องการให้พี่โอ๋ไปอยู่ไกลตัว คำพูดที่ว่าไกลตัวแต่หัวใจอยู่ใกล้ ก็ไม่ได้ช่วยให้ความเศร้าของขวัญบรรเทาลง
แต่หลายปีแล้วที่ข่าวพี่โอ๋เงียบหาย คุณแม่ของพี่โอ๋เศร้าโศกเสียใจมาก เฝ้ารอคอยลูกชายมาอย่างยาวนาน...พี่ไปอยู่ไหน ทำไมไม่รีบกลับบ้าน หรือมีหวานใจคนใหม่ที่ไหนเสียแล้ว
ขวัญเรียนจบพยาบาล และเข้าทำงานในโรงพยาบาลประจำจังหวัด ทุกวันที่สิบสี่กุมภาพันธ์ ขวัญยังมารอพี่ที่ท่าน้ำนี้เป็นประจำ พี่โอ๋ให้สัญญากับขวัญว่าจะกลับมา
เย็นลงทุกทีจนจะมืดค่ำแล้ว วันที่สิบสี่กุมภาพันธ์กำลังจะผ่านไปอีกปีหนึ่ง พร้อมคำสัญญาอันเลื่อนลอย...พี่โอ๋ไม่เคยกลับมา ขวัญลุกขึ้นยืน เตรียมตัวจะกลับเข้าบ้านเสียที
“ยายหวานใจ”
หา...นั่น เสียงพี่โอ๋ หูตาของขวัญไม่ได้เฝื่อนฝาดไปใช่ไหม
โอย...ขวัญไม่ได้ตาฝาด ผู้ชายในชุดเครื่องแบบนักบินแสนโก้ คือพี่โอ๋ของขวัญจริง ๆ พี่กลับมาหาขวัญแล้ว!
(มีต่อ)