เหมือนคนอื่นไม่เห็นหนูในสายตาเลย

คือว่านะคะ ปีที่แล้วอ่ะเราอยู่ห้องสมมุติว่าห้องaละกันเนอะ แล้วผลการเรียนเราดีรร.เลยติดต่อมาว่าอยากขึ้นห้องคิงมั้ย หนูดีใจมากเลยว่าหนูจะมีเพื่อนใหม่มีสังคมที่ดีตั้งใจเรียนมีเพื่อนที่ดี เราเลยตอบตกลงแบบไม่คิดมากเลยค่ะ พอเราเข้ามาในสังคมนั้น เรารู้สึกว่าทุกคนมีกลุ่มเพื่อนของตัวเองมาตั้งแต่ปีที่แล้ว ไม่มีใครรับเราเข้ากลุ่มเลย ตอนนี้มีแค่เพื่อนที่ขึ้นห้องคิงมาด้วยกันคนเดียวที่สนิท พอเวลามีงานกลุ่ม เราก็อาศัยแต่แฟนของเพื่อนที่อยู่ห้องนี้หากลุ่มให้เพราะเวลาเราถามอะไรไม่มีใครตอบหรือสนใจคำถามเราเลย เพื่อนเราบอกไม่เป็นไรแฟนมันเต็มใจแต่เราเกรงใจสองคนนั้นมากๆก็พยายามทำตัวเฟรนลี่นะคะแต่ก็ไม่มีเพื่อนซักที แล้วก็ มีวิชานึงเป็นวิชาที่เราชอบค่ะคือภาษาจีน เราชอบมากๆถึงขั้นที่ตั้งเป้าหมายไว้ว่าจบม.6จะไปต่อที่มหาลัยจีนเลย พอครูถามคำถามมาเราก็ตอบแบบมั่นใจในสำเนียงเรามากๆ แต่เพราะครูที่เราเรียนด้วยตั้งแตาเด็กเป็นคนจีนแก่ๆอ่ะค่ะสำเนียงเราเลยเหมือนสำเนียงคนแก่ที่แบบเวลาพูดต้องลงท้ายประโยคด้วยตัวrเหล่าซรือคนนั้นก็บอกให้หนูออกเสียงใหม่ให้มันถูกหนูเลยถามว่าหนูผิดตรงไหนเป็นภาษาจีน ครูเค้าเลยตอบกลับเป็นภาษาจีนหนูก็ตอบได้ทุกประโยคเลย อาทิตย์ต่อมา พอหนูจะตอบคำถาม จะอ่าน ครูก็จะข้ามเราไปเลยสมมุติว่าหนูเลขที่3นะคะ ครูให้อ่านภาษาจีนเรียงคนเหล่าซือถามเลขที่1,2แล้วข้ามไป4เลยอ่ะ หนูต้องปรับตัวกับสังคมแบบนี้ยังไงคะ