ไม่อยากเครียดแต่ก็ไม่อยากทิ้ง

เรื่องเกี่ยวกับการเรียนค่ะ

ทางบ้านเราเป็นพวกหัวโบราณ​ เลยค่อนข้างให้ความสำคัญ​กับเรื่องการเรียน​ หน้าตา​ ฐานะ​ มารยาท​ ส่วนใหญ่จะเป็นบรรทัดฐานตามค่านิยมในสมัยก่อนค่ะ

เราไม่รู้ว่าแบบนี้เรียกว่ากดดันรึเปล่าแต่เค้าตั้งความหวังกับเราสูงมากค่ะ​ เพราะพี่น้อง​ ญาติ​เราหลายๆคนเรียนเก่งมาก​

พ่อเราเป็นหมอ​ อาก็ไปทางวิศวะ ลุงก็เป็นผู้จัดการธนาคาร(เรียกแบบนี้รึเปล่าหว่า) พี่คนโตก็เรียนหมอจบได้เกียรตินิยมเหมือนพ่อ​ พี่อีกคนก็เรียนเภสัช​ ลูกของลุงก็พึ่งได้เกียรติ​นิยม​ปีนี้​

ที่บ้าน(ย่า)​ก็ชอบมาพูดบ่อยๆเรื่องเกียรตินิยมกับหมอ​ แต่เค้าก็พูดนะว่าเราอยากเป็นอะไรเค้าก็สนับสนุน

แต่เมื่อตอนเด็กๆเราเคยโดนดูถูกความฝันแบบป่นปี้เลย​ ปัจจุบันก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร​ ชอบอะไร​ เหมาะกับอะไร

ย่าเราอยากให้เป็นหมอ​ ปู่อยากให้เป็นผู้พิพากษา​ พ่ออยากให้เป็นนักบิน​ อาอยากให้เป็นเภสัช

เราก็ไม่ได้ถึงกับเครียดนะ​ แต่แค่อึดอัด​ เริ่มรำคาญ​แล้วด้วย​ ตอนนี้เราอยู่ม.4​ แต่เริ่มโดนตั้งความหวังตั้งแต่.6

ไม่รู้ว่าเพราะฮอร์โมนหรือถึงช่วงวัยต่อต้านหรืออะไร​ ตอนนี้เรารู้สึกอยากปล่อยวาง​ อยากรีบๆมีชีวิตเป็นตัวเอง​ ความจริงมีเรื่องที่โดนทำร้ายร่างกายด้วย แต่เอาไว้ก่อน

อยากขอคำแนะนำทุกคนค่ะ

เราไม่อยากเครียด​ หรือกดดันตัวเอง​ แต่ก็กลัวตอนเข้ามหาลัยอีก​ กะจะปล่อยตัวปล่อยใจแต่มันก็ยังกลัว

เราควรเทไปเลยดีมั้ยคะ​ ไหนๆก็ไม่มีความฝันแล้ว อนาคตก็ไม่รู้จะเป็นอะไร​อยู่แล้ว

โตไปแล้วพวกเกรดมันจำเป็นมั้ยคะ​