สวัสดีค่ะ ยาวหน่อยนะคะ เราไม่รู้จะระบายกับใคร
เราเคยเป็นผู้หญิงที่สามารถทานข้าวคนเดียว ทานชาบูคนเดียว ดูหนังคนเดียว ทำกิจกรรมต่างๆได้เองทุกอย่างคนเดียว รับผิดชอบดูแลตัวเองได้หมด เราเคยเป็นคนที่มีความคิดเกี่ยวกับความรักว่า ถ้าใครไม่เข้ากับเรา เรายังไม่ใช่สำหรับใคร หรือถ้าความรักมันยาก หรือทำให้เหนื่อยมากจนเกินไป เราก็ไม่รั้ง ไม่ยื้อ และเดินหน้าต่อไป ซึ่งกับทุกความรักที่ผ่านมา พอวันนึงที่มันต้องจบไปเราก็เสียใจ แต่ก็ผ่านมันมาได้อย่างไม่หนักหนาเท่าไหร่ แต่วันนึงก็มีผู้ชายคนนึงที่ไม่ได้มีอะไรภายนอกที่เป็นเสปคของเราเลยก้าวเข้ามาในชีวิตเรา ในตอนแรกเราไม่ได้สนใจเค้าเลย แต่เค้าก็พยายามให้เราได้เรียนรู้ตัวตนของเค้าไปเรื่อยๆ และเค้าก็ทำให้เรารักเค้าจนได้ ในที่สุดเราก็เป็นแฟนกัน เค้าเป็นคนที่ใส่ใจในทุกรายละเอียดที่เราพูด ที่เราทำ จนมาช่วงหลังที่เราทั้งสองฝ่ายต่างมีภาระหน้าที่การงาน แล้วก็เรื่องเป้าหมายในชีวิตเข้ามากระทบกับเวลาที่เรามีมากขึ้น ทำให้เราค่อยๆห่างกัน ความรู้สึกของเค้าค่อยๆลดลงโดยที่เราไม่ทันตั้งตัว เพราะเราเองเป็นคนที่แม้จะไม่ค่อยได้เจอ ไม่ค่อยได้คุย ก็ไม่ได้ทำให้ความรัก หรือความรู้สึกที่เรามีต่อเค้าลดลงเลย สุดท้ายเราก็โดนบอกเลิกค่ะ ด้วยเหตุผลที่ว่า เค้าไม่รักเราแล้ว เราค่อนข้างตั้งรับไม่ทัน มันไม่มีสัญญาณอะไรเลย อารมณ์เหมือนแบบวันก่อนเรายังคุยกันดีดี แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้น ความรักเราเดินสวนทางกัน เค้าค่อยลดเรื่อยๆจนไม่เหลือ ในขณะที่เราเพิ่มจนเต็มและไม่เคยลด ในช่วงแรกมันคือการหักดิบมาก เราไม่คุยกันเลย เราพยายามหลอกตัวเองว่า แค่คนๆเดียว ไม่เป็นไร เราเข้มแข็งมาก เราก็แค่กลับไปเป็นตัวคนเดียว เราพยายามเข้มแข็งร่าเริง ไม่ร้องไห้ หรือแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น แต่พออยู่คนเดียว เราร้องไห้ง่ายมาก เรามูฟออนไม่ได้เลย เราค่อยๆตั้งสติ ยอมรับกับตัวเองว่า เรารักเค้ามาก ที่เราเป็นอยู่ตอนนี้คืออาการอกหัก แต่เราก็ไม่อยากเสียเค้าไป กลายเป็นว่าเราไปเจอเค้า เพื่อเคลียร์ความรู้สึก แล้วก็ถามหาเหตุผลว่ามันเกิดอะไรขึ้น ใช่ค่ะ บางทีเราก็คิดนะว่าเราจะไปหาเค้าอีกทำไม จริงๆมันก็ชัดใช่มั้ยคะ ก็เค้าไม่รักแล้ว มันก็ตอบทุกอย่าง แต่เราก็เหมือนยังไม่พร้อมจะเสียเค้าไป เราเลยพยายามยื้อทุกความรู้สึกของเค้า เค้าตอบว่า มันก็ไม่ถึงกับไม่เหลือเลยหรอก แต่มันก็น้อยมาก ความรักเค้ามันมาพร้อมกับความใส่ใจ ซึ่งถ้าใส่ใจมากก็แปลว่ารักมาก เค้าบอกว่าเค้าไม่ค่อยมีเวลา เวลาทั้งหมดของเค้าคือเป้าหมาย เค้ามีกิจกรรมที่ต้องทำเพื่อเป้าหมายของเค้าเยอะมาก จนเค้ารู้สึกว่าเค้ายังไม่ควรมีความรัก แล้วก็ไม่อยากเห็นแก่ตัว ดึงเรามาเสียเวลาอยู่กับคนที่ไม่พร้อมจะดูแลใครอย่างเค้า แต่เราเองไม่ได้มองว่านี่เป็นปัญหาอะไรเลย ยุ่งแค่ไหนเราก็ยังมีกันและกันได้ แค่ว่างก็ค่อยทักมาคุย หรือเจอปัญหาในแต่ละวันก็มาเล่ามาระบาย เป็นที่ปรึกษาให้กัน เค้าก็รับฟังแล้วก็บอกว่า งั้นลองกลับมาคุยๆกันก่อนมั้ย แน่นอนว่าเรารีบตกลงทันที ด้วยความที่เรายังไม่พร้อมจะเสียเค้าไป หลังจากวันนั้นเราก็กลับมาคุยกันค่ะ แต่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม เค้าไม่ค่อยมีเวลามาตอบเราอย่างเคยจริงๆ ในขณะที่เราตอบเค้าทันทีที่เค้าตอบข้อความเรา ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะต้องว่างเลย เคลียร์งานทุกอย่างเสร็จ หรือเบรคถึงจะตอบ แต่เราไม่ได้นอยที่เค้าตอบช้านะคะ แต่กลายเป็นความกังวลว่า เค้าจะรำคาญ และรู้สึกว่าไม่อยากเอาเวลาที่จะทำเป้าหมายต่างๆมาเสียกับเรารึป่าว ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราลดคุณค่าของตัวเอง พยายามเอาความรักของเราไปให้กับคนที่เค้าไม่เห็นคุณค่าของเราแล้ว จนเราเริ่มหมดความภูมิใจในตัวเอง เราควรทำยังไงดีคะ
เราลดคุณค่าของตัวเอง ด้วยการวิ่งเอาความรักไปให้กับคนที่หมดใจ
เราเคยเป็นผู้หญิงที่สามารถทานข้าวคนเดียว ทานชาบูคนเดียว ดูหนังคนเดียว ทำกิจกรรมต่างๆได้เองทุกอย่างคนเดียว รับผิดชอบดูแลตัวเองได้หมด เราเคยเป็นคนที่มีความคิดเกี่ยวกับความรักว่า ถ้าใครไม่เข้ากับเรา เรายังไม่ใช่สำหรับใคร หรือถ้าความรักมันยาก หรือทำให้เหนื่อยมากจนเกินไป เราก็ไม่รั้ง ไม่ยื้อ และเดินหน้าต่อไป ซึ่งกับทุกความรักที่ผ่านมา พอวันนึงที่มันต้องจบไปเราก็เสียใจ แต่ก็ผ่านมันมาได้อย่างไม่หนักหนาเท่าไหร่ แต่วันนึงก็มีผู้ชายคนนึงที่ไม่ได้มีอะไรภายนอกที่เป็นเสปคของเราเลยก้าวเข้ามาในชีวิตเรา ในตอนแรกเราไม่ได้สนใจเค้าเลย แต่เค้าก็พยายามให้เราได้เรียนรู้ตัวตนของเค้าไปเรื่อยๆ และเค้าก็ทำให้เรารักเค้าจนได้ ในที่สุดเราก็เป็นแฟนกัน เค้าเป็นคนที่ใส่ใจในทุกรายละเอียดที่เราพูด ที่เราทำ จนมาช่วงหลังที่เราทั้งสองฝ่ายต่างมีภาระหน้าที่การงาน แล้วก็เรื่องเป้าหมายในชีวิตเข้ามากระทบกับเวลาที่เรามีมากขึ้น ทำให้เราค่อยๆห่างกัน ความรู้สึกของเค้าค่อยๆลดลงโดยที่เราไม่ทันตั้งตัว เพราะเราเองเป็นคนที่แม้จะไม่ค่อยได้เจอ ไม่ค่อยได้คุย ก็ไม่ได้ทำให้ความรัก หรือความรู้สึกที่เรามีต่อเค้าลดลงเลย สุดท้ายเราก็โดนบอกเลิกค่ะ ด้วยเหตุผลที่ว่า เค้าไม่รักเราแล้ว เราค่อนข้างตั้งรับไม่ทัน มันไม่มีสัญญาณอะไรเลย อารมณ์เหมือนแบบวันก่อนเรายังคุยกันดีดี แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้น ความรักเราเดินสวนทางกัน เค้าค่อยลดเรื่อยๆจนไม่เหลือ ในขณะที่เราเพิ่มจนเต็มและไม่เคยลด ในช่วงแรกมันคือการหักดิบมาก เราไม่คุยกันเลย เราพยายามหลอกตัวเองว่า แค่คนๆเดียว ไม่เป็นไร เราเข้มแข็งมาก เราก็แค่กลับไปเป็นตัวคนเดียว เราพยายามเข้มแข็งร่าเริง ไม่ร้องไห้ หรือแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น แต่พออยู่คนเดียว เราร้องไห้ง่ายมาก เรามูฟออนไม่ได้เลย เราค่อยๆตั้งสติ ยอมรับกับตัวเองว่า เรารักเค้ามาก ที่เราเป็นอยู่ตอนนี้คืออาการอกหัก แต่เราก็ไม่อยากเสียเค้าไป กลายเป็นว่าเราไปเจอเค้า เพื่อเคลียร์ความรู้สึก แล้วก็ถามหาเหตุผลว่ามันเกิดอะไรขึ้น ใช่ค่ะ บางทีเราก็คิดนะว่าเราจะไปหาเค้าอีกทำไม จริงๆมันก็ชัดใช่มั้ยคะ ก็เค้าไม่รักแล้ว มันก็ตอบทุกอย่าง แต่เราก็เหมือนยังไม่พร้อมจะเสียเค้าไป เราเลยพยายามยื้อทุกความรู้สึกของเค้า เค้าตอบว่า มันก็ไม่ถึงกับไม่เหลือเลยหรอก แต่มันก็น้อยมาก ความรักเค้ามันมาพร้อมกับความใส่ใจ ซึ่งถ้าใส่ใจมากก็แปลว่ารักมาก เค้าบอกว่าเค้าไม่ค่อยมีเวลา เวลาทั้งหมดของเค้าคือเป้าหมาย เค้ามีกิจกรรมที่ต้องทำเพื่อเป้าหมายของเค้าเยอะมาก จนเค้ารู้สึกว่าเค้ายังไม่ควรมีความรัก แล้วก็ไม่อยากเห็นแก่ตัว ดึงเรามาเสียเวลาอยู่กับคนที่ไม่พร้อมจะดูแลใครอย่างเค้า แต่เราเองไม่ได้มองว่านี่เป็นปัญหาอะไรเลย ยุ่งแค่ไหนเราก็ยังมีกันและกันได้ แค่ว่างก็ค่อยทักมาคุย หรือเจอปัญหาในแต่ละวันก็มาเล่ามาระบาย เป็นที่ปรึกษาให้กัน เค้าก็รับฟังแล้วก็บอกว่า งั้นลองกลับมาคุยๆกันก่อนมั้ย แน่นอนว่าเรารีบตกลงทันที ด้วยความที่เรายังไม่พร้อมจะเสียเค้าไป หลังจากวันนั้นเราก็กลับมาคุยกันค่ะ แต่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม เค้าไม่ค่อยมีเวลามาตอบเราอย่างเคยจริงๆ ในขณะที่เราตอบเค้าทันทีที่เค้าตอบข้อความเรา ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะต้องว่างเลย เคลียร์งานทุกอย่างเสร็จ หรือเบรคถึงจะตอบ แต่เราไม่ได้นอยที่เค้าตอบช้านะคะ แต่กลายเป็นความกังวลว่า เค้าจะรำคาญ และรู้สึกว่าไม่อยากเอาเวลาที่จะทำเป้าหมายต่างๆมาเสียกับเรารึป่าว ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราลดคุณค่าของตัวเอง พยายามเอาความรักของเราไปให้กับคนที่เค้าไม่เห็นคุณค่าของเราแล้ว จนเราเริ่มหมดความภูมิใจในตัวเอง เราควรทำยังไงดีคะ