ตอนเป็นนักศึกษาได้ลงวิชานึงเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม เปิดคลาสวันแรกอ.ให้จดบันทึกว่าใน 1 วันเราผลิตขยะขนาดไหมให้จดบันทึก 7 วัน ทำให้รู้ว่าวันนึงที่เราใช้ชีวิตผลิตขยะเยอะมาก

จากที่เกลียดถุงแกงรัดยางกลับเป็นรักเลย เพราะมันลดปริมาณขยะโดยแลกกับความสะดวกลงนิดหน่อย

กลายเป็นเกลียดแพ๊กเกจจิ้งหรูๆฟุ่มเฟือยๆที่ใช้ไม่คุ้มค่า ตัวอย่างก็ข้าวกล่องเซเว่น กล่องมันจะหนาก็ไม่หนา จะบางก็ไม่บาง ใช้ครั้งเดียวทิ้ง เอากลับมาใช้ซ้ำอย่างดีก็ไม่เกิน 3 รอบก็แตกแล้ว

ความสะดวกและดูดีจากแพคเกตจิ้ง ราคาที่แพงที่สุดคือราคาที่ธรรมชาติต้องจ่ายครับ

เราคนนึงไม่ชอบการpack อาหารกลับบ้านของที่อเมริกานี่เลย คิดตั้งแต่เด็กๆที่มาที่นี่แรกๆว่าทำไมเค้าใช้กล่องพลาสติกเปลืองจัง คือไม่ได้เป็นพวกนักอนุรักษ์อะไรนะคะ แต่คือเห็นว่ามันเปลืองจริงๆ ทานอาหารไม่หมดในร้านอาหาร คือก็ต้องใส่กล่องนะคะ ใส่แยกด้วย น้ำจิ้มก็ต้องแยก  แล้วคนที่นี่นี่คือห่อกลับจริงๆอ่ะ ตะบี้ตะบันขอห่อกลับ ผัดไทเหลือสามเส้น สามเส้นจริงๆนะไม่มีเนื้อสัตว์อะไรเหลือเลย ยังขอเราให้ห่อกลับ เค้าบอกเป็น midnight snack คงเห็นเราทำหน้าแปลกๆ เค้าก็พูดเขินๆจริงๆนะ หน้าตาเขินๆ แต่ก็จะเอากลับอ่ะ คือใส่ผัดไทสามเส้นในกล่องพลาสติก แล้วก็ต้องใส่ถุงกระกาษให้อีก คือไม่เข้าใจทำไมต้องวุ่นวาย เปลืองมาก อยากให้มีถุงพลาสติกมัดหนังยางแบบเมืองไทยขึ้นมาเลย  
ไปห้างอีก คนจะต้องเอาถุง ซื้อของชิ้นนิ้ดนึง พนักงานบอกถุงหมดมีแต่ถุงใหญ่ เค้าก็จะเอา คือประมาณว่าซื้อยางรัดผม  แต่ใส่ถุงพลาสติกขนาดใส่เสื้อผ้าได้ ก็เดินถือไปงั้น จริงๆนะที่อเมริกานี่พวกอนุรักษ์สุดโต่งนี่ก็สุดโต่งงงงงงง งงูพันตัว ส่วนพวกไม่สนโลกนี่ก็ไม่สนนนนนนน นหนูล้านตัว ที่บอกพันตัวกับล้านตัวนี่คือ พวกไม่สนโลกมีอยู่เยอะกว่ามาก  เราว่าอเมริกานี่แหละตัวทำพลาสติกล้นโลก เราเมื่อก่อนทำร้านอาหารมาเยอะ  อยู่มาหลายร้าน เลยเห็นแหละว่าเค้าใช้กันเปลืองมากจริงๆ ลูกค้านี่คือส่วนมากไม่สนเลยว่ามันคือพลาสติก จะเอาๆ เสร็จแล้วก็กลายเป็นขยะพลาสติกล้นเมือง