หนูก็แค่เด็กอายุ14คนนึง(พี่คนโต)ทุกคนในครอบครัวคาดหวังให้หนูเดินทางตามเส้นทางที่เขาอยากให้หนูเป็นซึ่งเส้นทางนั้นหนูไม่มีตวามคิดที่อยากจะไปเลยค่ะ หนูเป็นคนที่เก่งด้านภาษาซึ่งคนในครอบครัวหนูรู้ดีค่ะแต่เ

อายุ22 ไม่มีงานไม่มีเงิน ไม่มีหนี้สิน มีแต่ค่าทำฟันที่จ่ายเดือนละ3,000(เราจัดฟันแบบผ่าขากรรไกร ค่าผ่าแสน+ แต่ยังไม่ใช่เร็วๆนี้ ) ลองไปสมัครงานหลายๆที่ ก็ไม่มีที่ไหนเรียก ส่วนตัวมีแค่วุฒิป.6 แต่อยากทำง

คือหนูได้ทุน เพชรในชัยพฤกษ์ อ่ะคะ ของม.กรุงเทพ ยกเว้นค่าหน่วยกิต กับค่าธรรมเนียม 4 ปี แล้วพ่อแม่ไม่ได้ติดตรงนั้น กลัวสังคมความเป็นอยู่ที่นั่น กลัวโดนกดดัน เพราะฐานะทางบ้่นเป็นคนชั้นกลาง เลยอยากปรึกษ

ตอนนี้หนูอึดอัดเหลือเกินค่ะ หนูสับสนว่าครอบครัวไม่เข้าใจหนู หรือหนูไม่เข้าใจพวกเค้า หนูรู้ค่ะว่าวันนึงที่หนูเรียนจบ มีงานทำ หนูต้องกลับมาตอบแทนพระคุณ คนที่คอยเลี้ยงหนูมา แต่ทำไม พวกเค้าต้องคอยพูดกล

เรารู้สึกเหนื่อยกับทุกๆอย่าง อยากได้กำลังใจจากคนรอบข้าง แต่ก็ไม่มีเลย ไม่มีคนค่อยถามว่าวันๆเราไปเจออะไรบ้าง เหนื่อยบ้างไหม ไหวไหม เราไม่เคยได้ยินคำๆนี้จากครอบครัวเราเลย

....คือเรารู้สึกเบื่อมากๆ ท้อแท้ ไม่อยากคุยกับใคร ทุกวันนี้เราไม่อยากทำอะไรเลย เก็บตัวอยู่ในห้องแทบทั้งวัน พอพ่อแม่พูดอะไรหน่อยมันรู้สึกอัดอั้น ต้องไปแอบร้องไห้ตลอด ในหัวมันมีเรื่องให้คิดไม่หยุด อีกทั

คือเรื่องของเรื่องคือหนูเพิ่งย้ายรร แล้วเพื่อนที่รรพูดถึงหนูกันในห้องแล้วตัวเราเองก็ได้ยิน ตอนแรกพยายามจะไม่สนใจแต่ มันเป็นมาค่อนข้างนานแล้วหนูไม่รู้จะทำยังไงดี คือเขาพูดถึงว่าหนูกินกลูต้า ซึ่งข้อนั้น

ตอนนี้หนูอยู่ชั้นม.3แล้วจะจบแล้วด้วยเหลืออีกเทอมนึงหนูยังไม่รู้เลยค่ะว่าตัวเองชอบวิชาอะไรถนัดอะไรคือหนูรู้สึกว่าหนูไม่ชอบอะไรเลยถ้ามีบ้างก็วิชาคอมพิวเตอร์ ศิลปะก็ชอบนิดหน่อยส่วนวิชาหลักๆหนูไม่ชอบเลยค่

หนูคบกับแฟนคนนี้ได้เกือบ2ปีแล้วค่ะ แต่เขาอารมณ์เสียง่ายมากๆบางทีก็เผลอพูดแรงๆใส่คนที่ฟัง แต่บางครั้งเขาก็พยายามใจเย็นกับหนูนะคะแต่เขาจะพูดคำพูดแรงๆออกมา มีช่วงนึงหนูโหลดเกมมาเล่นกับแฟนแล้วหนูเล่นกากมา

เคยรู้สึกมั้ยคะว่าเรามักจะมองเห็นแต่ข้อเสียของตัวเอง เปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น แล้วก็รู้สึกแย่กับตัวเองไปเรื่อยๆ บางทีแค่เห็นใครทำอะไรได้ดี เราก็กลับมารู้สึกว่าทำไมเรายังไปไม่ถึงไหนเลย หนูรู้ว่าการร