ของเรา เป็นรักที่ไม่สมหวังหรือโดนหักอกนั่นล่ะค่ะ 😊
เรื่องมีอยู่ว่า เราเเอบชอบเขาตั้งเเต่เเรกเห็นเลย ตรงสเปค ตรงใจทุกอย่าง ด้วยความที่มาเรียน ปวช.1 เลยพึ่งรู้จักกันทุกคน เราเลยอยากเข้าไปคุยกับเขา
ตอนเเรกมันเขินมากๆๆๆค่ะ เราเป็นคนไม่ได้กลัวเขิน หรืออายจนไม่กล้าคุยนะคะ เเค่กลัวว่า คุยเเล้วเขาจะไม่ตอบค่ะ 😅
ด้วยความที่เราเป็นเด็กกิจกรรมของห้อง เลยจะยุ่งตลอดๆ มีงานเยอะกว่าคนอื่นในห้องนิดหน่อย เราเลยใช้โอกาสที่ต้องไปทำงานกลุ่มเดียวกันคุยบ้าง ทำความรู้จักนิดๆ
มีวันนึง ที่กลุ่มเรานั่งเล่นเกมกัน เเล้วเขาคนนั้น ก็ดันมาเล่นด้วยเพราะเพื่อนเราไปชวนเขามาเล่น
เราออกห่างค่ะ !!! เพราะมันเกร็ง มันใจเต้นจนเลิกลั่กเลยพอเขามาใกล้ๆแบบ นั่งข้างๆ เราเลยถอยออกมาช่วงนึง เขากับเพื่อนก็ขยับมาใกล้เราซะงั้น 55555
มีวุบนึง ที่เราเล่นเกมเเล้วเราจริงจังมาก มีมือนึง มาหยิบเเว่นเราออกจากหน้า (เราเป็นคนใส่เเว่น สายตาสั้นมากๆ แถมเเว่นหนา )
พอเราเงยหน้าไปว่าใคร เขาคนนั้นดันใส่เเว่นเราอยู่ซะงั้น !? งงเลยค่ะ ที่จริงเขาเป็นคนใส่เเว่นเหมือนกัน เราเลย งงว่าเเว่นเขาไปไหน ทำไมมาใส่เเว่นเรา งงตาเเตก55555 จิตใจไม่อยู่กับเกมเเล้วค่ะตอนนั้น.
มารู้ตัวอีกที เเว่นเขาเพื่อนเราที่ไปชวนเขามาน่ะค่ะ กำลังใส่อยุ่ ทำให้เราคิดว่า เพื่อนเราชอบเขาเเน่ๆเลย..... เราเลยขอเเว่นคืนเเล้วห่างอีกรอบ จนกลับบ้านค่ะ
พอเวลาผ่านไปเรากับเขาเริ่มสนิทกันทีละนิดๆๆ จากการเข้าไปคุยก่อนอะไรงี้ค่ะ 555 สุดท้าย ก็สนิทสำเร็จค่ะ!!
เเจ้งก่อนว่า บุคลิคเขาเป็นคน โลกส่วนตัวสูง จนบางคนมองว่าเขาเป็นคนไม่สนโลกไปเลย เเต่ No no ค่ะ ที่จริงเขาเป็นคนเข้าใจอะไรเยอะ เเล้วก็ชอบอยู่กับตัวเองมากไปบางที เเล้วก็ชอบที่จะช่วยคนอื่นเงียบๆมากกว่า จริงใจค่ะ
เพราะงี้เลยหลงเสน่ห์เขาหนักมั้งคะ55555
สุดท้าย มันอัดอั้นไม่ไหว ต้องบอกออกไปว่าชอบ มันมีวันนึง ที่จะบอกเเต่เพื่อนดันมาทำแผนเราล่ม เเล้วเป่าหูเราว่าเขาจะหนีเราตอนเย็นที่เราจะกลับบ้าน
คือเรากับเขากลับบ้านด้วยกันทุกวันค่ะ ทางกลับทางเดียวกันเเต่จุดรอรถคนละทาง
เเต่กลับไม่เป็นแบบเพื่อนหลอกไว้ค่ะ
สรุปว่า วันนั้นเรานั่งร้องไห้คนเดียว เขาก็ออกมาตามหา มารอ เรากลัวใจตัวเองมากๆ ทั้งอายเขาที่ร้องไห้ เเล้วก็อายใจที่ใจไม่เเข็งปล่อยให้เพื่อนมาเป่าหูเล่น
เราเดินไปหาเขา เขาก็ถามฟาว่าหายไปไหนมา ทำไมไม่เข้ามาคุย เป็นอะไรรึป่าว
เราอธิบายจนหมด ปรับความเข้าใจหมด จนใจมันเอ่อล้น พูดออกไปว่า
" รู้ใช่มั้ย ว่าเราชอบนะ "
เขาเงียบ เเล้วถามว่า ทำไมถึงชอบ
เราก็ตอบไปด้วยเหตุผลว่า เขาดูไม่เหมือนใคร ไม่รู้ทำไมเผลอใจตอนไหน
เเต่ชอบไปแล้ว....
เราขอคำตอบจากเขาบ้าง เขาก็บอกว่า"เดี๋ยวค่อยคุย กลับบ้านกันเถอะ "
ด้วยความที่ว่า
ตอนนั้นเรานั่งข้างกันเเค่2คน ที่ใต้ตึกในโรงเรียน ฝนตกเเล้วเย็นเเล้วด้วย เขาเลยชวนกลับค่ะ
สุดท้าย เขาไม่ได้บอกว่าชอบหรือเปล่า เเต่เเค่บอกว่า คิดเหมือนที่เราคิด
เราเลยยังไม่เเน่ใจว่า 100%ว่าชอบรึป่าวเเต่มั่นใจว่า 70% น่าจะชอบ
พอผ่านมา จะขึ้นปี2 เขาอยากย้ายสาขาที่เรียน ปรากฎว่าย้ายไม่ได้ เขากลับกลายเป็นคนเงียบ ไม่สุงสิง หายไปเลยค่ะ รวมถึงไม่คุยกับเราด้วย คงเพราะเราไปตื้อเขามากเกินไปในเรื่องนี้ เเทนที่จะสนับสนุนเขา เราพึ่งมาคิดได้ตอนนี้ก็รู้สึกผิดซะเเล้ว สุดท้าย ไม่ว่าเราจะตามงานให้ เรียกให้มาเรียน คอยถามหา คอยตามหา คอยส่งงานให้ เขาก้ไม่เคยจะมาเรียนอีกเลยหลังจากนั้น. ทำให้เราเสียใจมาก จนจะเลิกรักเขาเเล้วค่ะ ไม่คุ้มกับใจเลยที่พยายามเพื่อเขามาทั้งเทอมเลย
สุดท้าย ตอนนี่ปวช.2แล้ว เขาคนนั้นย้ายรร. เรายังคงคิดถึงเเต่ไม่โหยหาเเล้วค่ะ
วันเกิดเขา เราไปอวยพร HBD.ให้ เพราะเขาเคยHBD. เราเเม้จะเลิกคุยกันเเล้ว
เขาก็ตั้งค่าโพสต์ในเฟสให้เราเห็นเเค่คนเดียวนะคะ เขาโพสต์ถึงเราอธิบายทุกอย่าง ที่เคยถามที่เคยค้างคา
เขาไม่ได้อยากให้เราหายไปจากชีวิต ไม่ได้อยากตัดขาด เขาอวยพรให้เราโชคดีในหลายๆอย่างเเละทิ้งท้ายว่า.
"คำถามนั้นน่ะ คำตอบคือ ชอบ "
เราบรรลุทุกอย่างเเล้วค่ะ สุดท้ายก็ห่างหายกันไปค่ะ ไม่มีการติดต่อไม่มีคุย เเต่พอลงสตอรี่หรือรูป เขาจะมาดูเเละกดไลค์โพสต์เราเสมอๆค่ะ ทำให้รู้ว่า อื้อ ไม่เคยลืมนะ
จบเเล้วค่ะความรักที่ไม่สมหวังของเรา อ่จจะ งงๆ หน่อย เเต่เรายังคงไม่ลืมเขาเเละคิดถึงอยุ่ค่ะ เเต่ก็ไม่ได้โหยหาเขาอีก เรามีความทรงจำดีๆร่วมกันมาเยอะค่ะ ก็ได้เเค่เก็บไว้ในใจว่า เราเคยรักคนนี้มากๆที่สุดที่เคยชอบใครมา ทุ้มเทคนนี้มากกว่าใครๆ ถึงจะไม่สมหวังได้คบเเต่ก็ดีใจที่เราเคยชอบกัน 😊
ส่วนใครๆที่เป็นเเบบเราหรือเป็นแบบเรา
เราอยากฝห้กำลังใจทุกคนเลยนะคะว่าถ้าเราใช่ เราก็คงได้รักกันเเน่นอนค่ะ ถ้าใครพยายามอยู่ก็เอาเลยค่ะ! อย่าไปท้อนะคะ รักใครขอให้เราเขาจริงๆนะคะ อย่าทำให้เขาเสียใจน้า ความรักไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น ยังมีอะไรงดงามเสมอ 💓🎈
มาเเบ่งปันประสบการณ์ความรักที่ไม่มีวันลืมหน่อยค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า เราเเอบชอบเขาตั้งเเต่เเรกเห็นเลย ตรงสเปค ตรงใจทุกอย่าง ด้วยความที่มาเรียน ปวช.1 เลยพึ่งรู้จักกันทุกคน เราเลยอยากเข้าไปคุยกับเขา
ตอนเเรกมันเขินมากๆๆๆค่ะ เราเป็นคนไม่ได้กลัวเขิน หรืออายจนไม่กล้าคุยนะคะ เเค่กลัวว่า คุยเเล้วเขาจะไม่ตอบค่ะ 😅
ด้วยความที่เราเป็นเด็กกิจกรรมของห้อง เลยจะยุ่งตลอดๆ มีงานเยอะกว่าคนอื่นในห้องนิดหน่อย เราเลยใช้โอกาสที่ต้องไปทำงานกลุ่มเดียวกันคุยบ้าง ทำความรู้จักนิดๆ
มีวันนึง ที่กลุ่มเรานั่งเล่นเกมกัน เเล้วเขาคนนั้น ก็ดันมาเล่นด้วยเพราะเพื่อนเราไปชวนเขามาเล่น
เราออกห่างค่ะ !!! เพราะมันเกร็ง มันใจเต้นจนเลิกลั่กเลยพอเขามาใกล้ๆแบบ นั่งข้างๆ เราเลยถอยออกมาช่วงนึง เขากับเพื่อนก็ขยับมาใกล้เราซะงั้น 55555
มีวุบนึง ที่เราเล่นเกมเเล้วเราจริงจังมาก มีมือนึง มาหยิบเเว่นเราออกจากหน้า (เราเป็นคนใส่เเว่น สายตาสั้นมากๆ แถมเเว่นหนา )
พอเราเงยหน้าไปว่าใคร เขาคนนั้นดันใส่เเว่นเราอยู่ซะงั้น !? งงเลยค่ะ ที่จริงเขาเป็นคนใส่เเว่นเหมือนกัน เราเลย งงว่าเเว่นเขาไปไหน ทำไมมาใส่เเว่นเรา งงตาเเตก55555 จิตใจไม่อยู่กับเกมเเล้วค่ะตอนนั้น.
มารู้ตัวอีกที เเว่นเขาเพื่อนเราที่ไปชวนเขามาน่ะค่ะ กำลังใส่อยุ่ ทำให้เราคิดว่า เพื่อนเราชอบเขาเเน่ๆเลย..... เราเลยขอเเว่นคืนเเล้วห่างอีกรอบ จนกลับบ้านค่ะ
พอเวลาผ่านไปเรากับเขาเริ่มสนิทกันทีละนิดๆๆ จากการเข้าไปคุยก่อนอะไรงี้ค่ะ 555 สุดท้าย ก็สนิทสำเร็จค่ะ!!
เเจ้งก่อนว่า บุคลิคเขาเป็นคน โลกส่วนตัวสูง จนบางคนมองว่าเขาเป็นคนไม่สนโลกไปเลย เเต่ No no ค่ะ ที่จริงเขาเป็นคนเข้าใจอะไรเยอะ เเล้วก็ชอบอยู่กับตัวเองมากไปบางที เเล้วก็ชอบที่จะช่วยคนอื่นเงียบๆมากกว่า จริงใจค่ะ
เพราะงี้เลยหลงเสน่ห์เขาหนักมั้งคะ55555
สุดท้าย มันอัดอั้นไม่ไหว ต้องบอกออกไปว่าชอบ มันมีวันนึง ที่จะบอกเเต่เพื่อนดันมาทำแผนเราล่ม เเล้วเป่าหูเราว่าเขาจะหนีเราตอนเย็นที่เราจะกลับบ้าน
คือเรากับเขากลับบ้านด้วยกันทุกวันค่ะ ทางกลับทางเดียวกันเเต่จุดรอรถคนละทาง
เเต่กลับไม่เป็นแบบเพื่อนหลอกไว้ค่ะ
สรุปว่า วันนั้นเรานั่งร้องไห้คนเดียว เขาก็ออกมาตามหา มารอ เรากลัวใจตัวเองมากๆ ทั้งอายเขาที่ร้องไห้ เเล้วก็อายใจที่ใจไม่เเข็งปล่อยให้เพื่อนมาเป่าหูเล่น
เราเดินไปหาเขา เขาก็ถามฟาว่าหายไปไหนมา ทำไมไม่เข้ามาคุย เป็นอะไรรึป่าว
เราอธิบายจนหมด ปรับความเข้าใจหมด จนใจมันเอ่อล้น พูดออกไปว่า
" รู้ใช่มั้ย ว่าเราชอบนะ "
เขาเงียบ เเล้วถามว่า ทำไมถึงชอบ
เราก็ตอบไปด้วยเหตุผลว่า เขาดูไม่เหมือนใคร ไม่รู้ทำไมเผลอใจตอนไหน
เเต่ชอบไปแล้ว....
เราขอคำตอบจากเขาบ้าง เขาก็บอกว่า"เดี๋ยวค่อยคุย กลับบ้านกันเถอะ "
ด้วยความที่ว่า
ตอนนั้นเรานั่งข้างกันเเค่2คน ที่ใต้ตึกในโรงเรียน ฝนตกเเล้วเย็นเเล้วด้วย เขาเลยชวนกลับค่ะ
สุดท้าย เขาไม่ได้บอกว่าชอบหรือเปล่า เเต่เเค่บอกว่า คิดเหมือนที่เราคิด
เราเลยยังไม่เเน่ใจว่า 100%ว่าชอบรึป่าวเเต่มั่นใจว่า 70% น่าจะชอบ
พอผ่านมา จะขึ้นปี2 เขาอยากย้ายสาขาที่เรียน ปรากฎว่าย้ายไม่ได้ เขากลับกลายเป็นคนเงียบ ไม่สุงสิง หายไปเลยค่ะ รวมถึงไม่คุยกับเราด้วย คงเพราะเราไปตื้อเขามากเกินไปในเรื่องนี้ เเทนที่จะสนับสนุนเขา เราพึ่งมาคิดได้ตอนนี้ก็รู้สึกผิดซะเเล้ว สุดท้าย ไม่ว่าเราจะตามงานให้ เรียกให้มาเรียน คอยถามหา คอยตามหา คอยส่งงานให้ เขาก้ไม่เคยจะมาเรียนอีกเลยหลังจากนั้น. ทำให้เราเสียใจมาก จนจะเลิกรักเขาเเล้วค่ะ ไม่คุ้มกับใจเลยที่พยายามเพื่อเขามาทั้งเทอมเลย
สุดท้าย ตอนนี่ปวช.2แล้ว เขาคนนั้นย้ายรร. เรายังคงคิดถึงเเต่ไม่โหยหาเเล้วค่ะ
วันเกิดเขา เราไปอวยพร HBD.ให้ เพราะเขาเคยHBD. เราเเม้จะเลิกคุยกันเเล้ว
เขาก็ตั้งค่าโพสต์ในเฟสให้เราเห็นเเค่คนเดียวนะคะ เขาโพสต์ถึงเราอธิบายทุกอย่าง ที่เคยถามที่เคยค้างคา
เขาไม่ได้อยากให้เราหายไปจากชีวิต ไม่ได้อยากตัดขาด เขาอวยพรให้เราโชคดีในหลายๆอย่างเเละทิ้งท้ายว่า.
"คำถามนั้นน่ะ คำตอบคือ ชอบ "
เราบรรลุทุกอย่างเเล้วค่ะ สุดท้ายก็ห่างหายกันไปค่ะ ไม่มีการติดต่อไม่มีคุย เเต่พอลงสตอรี่หรือรูป เขาจะมาดูเเละกดไลค์โพสต์เราเสมอๆค่ะ ทำให้รู้ว่า อื้อ ไม่เคยลืมนะ
จบเเล้วค่ะความรักที่ไม่สมหวังของเรา อ่จจะ งงๆ หน่อย เเต่เรายังคงไม่ลืมเขาเเละคิดถึงอยุ่ค่ะ เเต่ก็ไม่ได้โหยหาเขาอีก เรามีความทรงจำดีๆร่วมกันมาเยอะค่ะ ก็ได้เเค่เก็บไว้ในใจว่า เราเคยรักคนนี้มากๆที่สุดที่เคยชอบใครมา ทุ้มเทคนนี้มากกว่าใครๆ ถึงจะไม่สมหวังได้คบเเต่ก็ดีใจที่เราเคยชอบกัน 😊
ส่วนใครๆที่เป็นเเบบเราหรือเป็นแบบเรา
เราอยากฝห้กำลังใจทุกคนเลยนะคะว่าถ้าเราใช่ เราก็คงได้รักกันเเน่นอนค่ะ ถ้าใครพยายามอยู่ก็เอาเลยค่ะ! อย่าไปท้อนะคะ รักใครขอให้เราเขาจริงๆนะคะ อย่าทำให้เขาเสียใจน้า ความรักไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น ยังมีอะไรงดงามเสมอ 💓🎈