สวัสดีค่ะคือเราอยากรู้ว่าต้องทำอย่างไรค่ะ
คือเรามีครอบครัวอุปถัมภ์หรือไม่ใช่พ่อแม่เราฝากเราให้ยายดูแลลยายคนนี้เป็นญาติเราคนนี้เลี้ยงเรามาตอนเด็กๆแต่ก็ทำห้เราเสียใจจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
มันจะมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เราตื่นเช้ามากๆคือด้วยความตื่นเช้าเราก็ไปดูทีวีด้านนอกเราตื่นประมาณตีสี่ครึ่งได้มั่งยายคนนี้ก็เดินออกมาจากห้องและก็ไปเข้าห้องน้ำพอเสร็จก็เดินมาพูดกับเราว่าอะไรไม่รู้จำไม่ได้แล้วและที่จำไม่เคยลืมเลยคือยายคนนั้นมาผลักหัวเราด้วยความที่เราไม่ค่อยให้ใครจับตัวอยู่แล้วก็เลยหันไปแล้วยายก็พูดต่อว่าเปิดไฟทำไมเปลืองปิดๆ คืองงงงตอนตีสี่ตีห้ามันยังไม่สว่างเลยและก็บอกเราบ้า อันนี้อีกตอนนะ ตอนเย็นๆเราก็ดูทีวียายคนเนี่ยชอบมาผลักหัวเราคือเราก็ทนไม่ไหวแต่ก็ยังบังคับตัวเองได้อยู่ก็เลยเดืนเข้าห้องไปแล้วครั้งนี้คือแบบมันหนักมากๆเราทำลายของในห้องอ่ะคนแบบลิปเราหายไปหมดเลยอ่ะทั้งแท่งและมองอีกทีอ่อออยู่บนกระจกซะแล้วหลังจากนั้นเราก็ร้องไห้ปนหัวเราะไปด้วยคือเรากลัวตัวเองมากๆเพราะเสียงมันแบบ.... แล้วพอเราควบคุมเลยออกมาจากห้องแล้วก็เห็นลุงอุ้มน้องเดินไปอีกห้องคือเราเดินตามอ่ะมือสั่นและพอรู้ตัวก็เลยหันไปนั่งตรงโซฟาลุงได้เอาน้องให้ยายคนนั้นและลุงก็เดินมาเก็บเสื้อผ้าพอเราถามลุงอะไรซักอย่างลุกก็ตอบมาว่าได้ แล้วทำไมอ่ะ เราก็ต้องตอบพอเราตอบเสียงเราสั่นมากถ้านึกไม่ออกให้นึกถึงเสียงเวลาคนเลิกลั่กอ่ะเสียงประมาณนั้น อีกวันเราก็เหมือนเดิมโดนเหมือนเดิมผลักผัวแล้วเราก็เหมือนเดิมหนีเข้าห้องแล้วก็ละบายออกมาและจากกน้นก็ออกไปอีกครั้งแต่มันก็เหมือนเดินโดนเหมือนเดิมแล้วครั่งนี้ยังพิเศษอีกด้วย555 มีการบอกว่า อ้าวหนีเข้าห้องอีกแล้ว คือเขาพูดด้วยน้ำเสียงตลกแต่เราไม่ตลกไงและก็ละบายออกมาอีครั้ง เราคิดว่าเราจะขอย่าไปหาหมอคือย่าของเราอ่ะเป็นคนที่เราไว้ใจที่สุดแล้วเราก็บอกว่ามารับหน่อยแต่เราไม่บอกนะว่าจะไปหาหมอเพื่อไปตรวจสุขภาพจิตและก็ดหมือนตามเคยความคิดก็เริ่มเเข้ามาในหัวเต็มไปหมดว่าจะโดนว่าบ้าไหม ฯลฯ บวกกับเราขึ้น ชั้นเรียนใหม่เพื่อนของเราได้อยู่ห้องเดียวกับเราแถมยังเป็นเพื่อนสนิทกันด้วยแต่ตอนแรกๆก็คุยกันพอเราดึงมันเข้าร่วมกลุ่มห้องที่ไม่มีครูมันก็เริ่มไม่ทักแล้วเราก็โลกส่วนตัวสูงมากๆจึงทำให้เราไม่กล้าที่จะทักไปหามันแต่ตอนนี้ก็คุยนิดหน่อยเราก็แอบๆคิดนะว่าเปิดเรียนเราจะมีเพื่อนไหมวะ คือเอาง่ายๆคือไม่ได้ดป็นซึมเศร้าแตแค่เราเครียดแล้วมโนไปเองแต่ส่วนที่แบบว่ามันไม่ไหวจิงๆคือยายที่ชอบบอกว่าเรามันบ้า ประโยคที่เกลียดมากเลยคือ เห็นน้องกายไหมแล้วเห็นหมา ชื่อเรา ไหม คือว่าเราบ้าอีกแล้วอ่ะเราไม่ไหวๆคือจะต้องทำยังไงหรอคะต้องปรับความเข้าใจหรอ ถ้าเป็นอย่างงั้นเราน่าจะโดนด่าเหมือนเดิม ความเครียดเาก็เริ่มสะสมทั้งเรื่องเรียนเรื่องเพื่อนเรื่องครอบครัว ฯลฯ ถ้าเขียนผิดก็ขอโทดด้วนะคะ
ทำไมคนใกล้ตัวต้องบอกเราว่าเป็นบ้าด้วย
คือเรามีครอบครัวอุปถัมภ์หรือไม่ใช่พ่อแม่เราฝากเราให้ยายดูแลลยายคนนี้เป็นญาติเราคนนี้เลี้ยงเรามาตอนเด็กๆแต่ก็ทำห้เราเสียใจจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
มันจะมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เราตื่นเช้ามากๆคือด้วยความตื่นเช้าเราก็ไปดูทีวีด้านนอกเราตื่นประมาณตีสี่ครึ่งได้มั่งยายคนนี้ก็เดินออกมาจากห้องและก็ไปเข้าห้องน้ำพอเสร็จก็เดินมาพูดกับเราว่าอะไรไม่รู้จำไม่ได้แล้วและที่จำไม่เคยลืมเลยคือยายคนนั้นมาผลักหัวเราด้วยความที่เราไม่ค่อยให้ใครจับตัวอยู่แล้วก็เลยหันไปแล้วยายก็พูดต่อว่าเปิดไฟทำไมเปลืองปิดๆ คืองงงงตอนตีสี่ตีห้ามันยังไม่สว่างเลยและก็บอกเราบ้า อันนี้อีกตอนนะ ตอนเย็นๆเราก็ดูทีวียายคนเนี่ยชอบมาผลักหัวเราคือเราก็ทนไม่ไหวแต่ก็ยังบังคับตัวเองได้อยู่ก็เลยเดืนเข้าห้องไปแล้วครั้งนี้คือแบบมันหนักมากๆเราทำลายของในห้องอ่ะคนแบบลิปเราหายไปหมดเลยอ่ะทั้งแท่งและมองอีกทีอ่อออยู่บนกระจกซะแล้วหลังจากนั้นเราก็ร้องไห้ปนหัวเราะไปด้วยคือเรากลัวตัวเองมากๆเพราะเสียงมันแบบ.... แล้วพอเราควบคุมเลยออกมาจากห้องแล้วก็เห็นลุงอุ้มน้องเดินไปอีกห้องคือเราเดินตามอ่ะมือสั่นและพอรู้ตัวก็เลยหันไปนั่งตรงโซฟาลุงได้เอาน้องให้ยายคนนั้นและลุงก็เดินมาเก็บเสื้อผ้าพอเราถามลุงอะไรซักอย่างลุกก็ตอบมาว่าได้ แล้วทำไมอ่ะ เราก็ต้องตอบพอเราตอบเสียงเราสั่นมากถ้านึกไม่ออกให้นึกถึงเสียงเวลาคนเลิกลั่กอ่ะเสียงประมาณนั้น อีกวันเราก็เหมือนเดิมโดนเหมือนเดิมผลักผัวแล้วเราก็เหมือนเดิมหนีเข้าห้องแล้วก็ละบายออกมาและจากกน้นก็ออกไปอีกครั้งแต่มันก็เหมือนเดินโดนเหมือนเดิมแล้วครั่งนี้ยังพิเศษอีกด้วย555 มีการบอกว่า อ้าวหนีเข้าห้องอีกแล้ว คือเขาพูดด้วยน้ำเสียงตลกแต่เราไม่ตลกไงและก็ละบายออกมาอีครั้ง เราคิดว่าเราจะขอย่าไปหาหมอคือย่าของเราอ่ะเป็นคนที่เราไว้ใจที่สุดแล้วเราก็บอกว่ามารับหน่อยแต่เราไม่บอกนะว่าจะไปหาหมอเพื่อไปตรวจสุขภาพจิตและก็ดหมือนตามเคยความคิดก็เริ่มเเข้ามาในหัวเต็มไปหมดว่าจะโดนว่าบ้าไหม ฯลฯ บวกกับเราขึ้น ชั้นเรียนใหม่เพื่อนของเราได้อยู่ห้องเดียวกับเราแถมยังเป็นเพื่อนสนิทกันด้วยแต่ตอนแรกๆก็คุยกันพอเราดึงมันเข้าร่วมกลุ่มห้องที่ไม่มีครูมันก็เริ่มไม่ทักแล้วเราก็โลกส่วนตัวสูงมากๆจึงทำให้เราไม่กล้าที่จะทักไปหามันแต่ตอนนี้ก็คุยนิดหน่อยเราก็แอบๆคิดนะว่าเปิดเรียนเราจะมีเพื่อนไหมวะ คือเอาง่ายๆคือไม่ได้ดป็นซึมเศร้าแตแค่เราเครียดแล้วมโนไปเองแต่ส่วนที่แบบว่ามันไม่ไหวจิงๆคือยายที่ชอบบอกว่าเรามันบ้า ประโยคที่เกลียดมากเลยคือ เห็นน้องกายไหมแล้วเห็นหมา ชื่อเรา ไหม คือว่าเราบ้าอีกแล้วอ่ะเราไม่ไหวๆคือจะต้องทำยังไงหรอคะต้องปรับความเข้าใจหรอ ถ้าเป็นอย่างงั้นเราน่าจะโดนด่าเหมือนเดิม ความเครียดเาก็เริ่มสะสมทั้งเรื่องเรียนเรื่องเพื่อนเรื่องครอบครัว ฯลฯ ถ้าเขียนผิดก็ขอโทดด้วนะคะ