อย่าพึ่งมองที่ไทย ให้ไปดูบอลยูโรหรือบอลอเมริกาใต้ ทีมใหญ่ที่เกมบุกดี เกมบุกเป็นเลิศ เขาก็ซื้อเกมรับ คือรับแน่นไว้ก่อน มีโอกาสถึงจะบุก ไม่มีโอกาสก็ดึงช้า ยกตัวอย่าง ฮังการีเมื่อวาน(เสียดายกำแพงพัง10นาทีท้าย) หรือ สวีเดนวันก่อน การเจอทีมที่เก่งกว่าคุณต้องซื้อเกมรับ ไม่ใช่บุกอย่างเดียว เจอสวน เจอวางข้ามไลน์ก็ขี้แตกกันไป
แล้วปัญหาของไทยมันอยู่ตรงไหน
1. ไม่มี CB ที่เก่งๆ
ในไทยลีกแทบจะไม่มีคนเล่นแผงแบ็คโฟร์ที่มีฝีมือเลย ชื่อของ มาติน สตูเบิ้ล และ อิรฟาน ฟานดี้ ถ้า2คนนี้เป็นคนไทย จะติดทีมชาติแน่นอนและเป็นตัวจริงด้วย เห็นอะไรไหมครับ ในตำแหน่งแผงหลัง นักเตะเพื่อนบ้านเก่งกว่านักเตะไทยอีก
2. ความฟิต
การเล่นเกมรับ เหนื่อยและเล่นยากกว่าการเล่นเกมรุก คุณต้องวิ่ง ต้องตามลูก ต้องไหลและเปลี่ยนรูปแบบเกมรับ เหมือนน้ำที่เปลี่ยนรูปแบบไปตามภาชนะที่บรรจุ ซึ่งการเล่นแบบนี้ต้องใช้ความฟิตที่วิ่งได้ตลอด 120 นาที แต่...ความฟิตของนักเตะไทยต่ำ นอกจากต่ำแล้ว การฝึกซ้อมก็ไม่จริงจังด้วย แล้วมันจะไปฟิตได้ยังไง
3. ปัญหาเกิดจากการจัดการของสมาคม
ฟุตบอลไม่ใช่ธุรกิจ แต่มันคือกีฬา การจัดการ การบริหาร จะต้องทำเพื่อพัฒนาทีมฟุตบอล ไม่ใช่ทำเพื่อพัฒนาภาพลักษณ์หรือองค์กร ยูเออีทีมระดับเอเชีย เวียดนาม ซาอุ ทีมต่างๆเหล่านี้ เมื่อถึงทัวร์นาเม้นสำคัญเขาเก็บตัวกันร่วม 1-2 เดือน แต่ของไทยไม่เก็บตัว แต่...เรียกตัวไปเล่นเลย คือเราต้องเข้าใจก่อนว่า ไทยไม่ใช่ญี่ปุ่น ญี่ปุ่นนักเตะทั้ง23ตัว เขาเล่นในยุโรป ดังนั้น แทคติกที่เขี้ยวมากของยุโรป นักเตะเหล่านั้นเขาเรียนรู้หมดแล้ว เมื่อมารวมตัวกัน เขาสามารถเล่นได้เลย แต่...ไทย เล่นในไทยลีก แทคติก ระบบการเล่น มันเทียบกับยุโรปไม่ได้สักนิด แต่ไม่เก็บตัวเลย แล้วจะเข้าใจกันได้ยังไง แล้วจะเอาอะไรไปสู้เขาครับ ลูกที่เสียในทัวร์นี้เกินครึ่งมีปัญหาจากการสื่อสาร (ผมไม่ได้บอกให้ทำแบบดรีมทีมนะ บริหารไทยลีกแบบนี้ดีแล้ว แต่ก่อนทัวร์นาเม้นใหญ่ๆ ต้องให้เวลาเก็บตัวเป็นเดือนๆครับ)
** สรุปแล้ว การทำตามหลักสากลเป็นเรื่องที่ดี แต่เราต้องพิจารณาตัวเองก่อน ว่าวัตถุดิบในมือเราคืออะไร มีรถไฟหวานเย็น แต่เอาไปวิ่งบนรางเมกเลฟ ความเร็วในการวิ่ง ก็เท่ากับรถไฟหวานเย็นอยู่ดี ถ้าเราไม่รู้จักตัวเองก่อน แล้วเราจะไปรู้จักคนอื่นได้ยังไง ฝากไว้ให้สโมสรต่างๆคิดครับ (เวลาเลือกตั้งใหม่จะได้เลือกคนใหม่ๆบ้าง) **
หลังจากเก็บรายละเอียดของทีมอาเซียนในทุกๆเกม ทุกๆทีม สรุปได้ว่า ทีมไทยมีปัญหาเรื่องระบบทีมและวิธีการเล่น
แล้วปัญหาของไทยมันอยู่ตรงไหน
1. ไม่มี CB ที่เก่งๆ
ในไทยลีกแทบจะไม่มีคนเล่นแผงแบ็คโฟร์ที่มีฝีมือเลย ชื่อของ มาติน สตูเบิ้ล และ อิรฟาน ฟานดี้ ถ้า2คนนี้เป็นคนไทย จะติดทีมชาติแน่นอนและเป็นตัวจริงด้วย เห็นอะไรไหมครับ ในตำแหน่งแผงหลัง นักเตะเพื่อนบ้านเก่งกว่านักเตะไทยอีก
2. ความฟิต
การเล่นเกมรับ เหนื่อยและเล่นยากกว่าการเล่นเกมรุก คุณต้องวิ่ง ต้องตามลูก ต้องไหลและเปลี่ยนรูปแบบเกมรับ เหมือนน้ำที่เปลี่ยนรูปแบบไปตามภาชนะที่บรรจุ ซึ่งการเล่นแบบนี้ต้องใช้ความฟิตที่วิ่งได้ตลอด 120 นาที แต่...ความฟิตของนักเตะไทยต่ำ นอกจากต่ำแล้ว การฝึกซ้อมก็ไม่จริงจังด้วย แล้วมันจะไปฟิตได้ยังไง
3. ปัญหาเกิดจากการจัดการของสมาคม
ฟุตบอลไม่ใช่ธุรกิจ แต่มันคือกีฬา การจัดการ การบริหาร จะต้องทำเพื่อพัฒนาทีมฟุตบอล ไม่ใช่ทำเพื่อพัฒนาภาพลักษณ์หรือองค์กร ยูเออีทีมระดับเอเชีย เวียดนาม ซาอุ ทีมต่างๆเหล่านี้ เมื่อถึงทัวร์นาเม้นสำคัญเขาเก็บตัวกันร่วม 1-2 เดือน แต่ของไทยไม่เก็บตัว แต่...เรียกตัวไปเล่นเลย คือเราต้องเข้าใจก่อนว่า ไทยไม่ใช่ญี่ปุ่น ญี่ปุ่นนักเตะทั้ง23ตัว เขาเล่นในยุโรป ดังนั้น แทคติกที่เขี้ยวมากของยุโรป นักเตะเหล่านั้นเขาเรียนรู้หมดแล้ว เมื่อมารวมตัวกัน เขาสามารถเล่นได้เลย แต่...ไทย เล่นในไทยลีก แทคติก ระบบการเล่น มันเทียบกับยุโรปไม่ได้สักนิด แต่ไม่เก็บตัวเลย แล้วจะเข้าใจกันได้ยังไง แล้วจะเอาอะไรไปสู้เขาครับ ลูกที่เสียในทัวร์นี้เกินครึ่งมีปัญหาจากการสื่อสาร (ผมไม่ได้บอกให้ทำแบบดรีมทีมนะ บริหารไทยลีกแบบนี้ดีแล้ว แต่ก่อนทัวร์นาเม้นใหญ่ๆ ต้องให้เวลาเก็บตัวเป็นเดือนๆครับ)
** สรุปแล้ว การทำตามหลักสากลเป็นเรื่องที่ดี แต่เราต้องพิจารณาตัวเองก่อน ว่าวัตถุดิบในมือเราคืออะไร มีรถไฟหวานเย็น แต่เอาไปวิ่งบนรางเมกเลฟ ความเร็วในการวิ่ง ก็เท่ากับรถไฟหวานเย็นอยู่ดี ถ้าเราไม่รู้จักตัวเองก่อน แล้วเราจะไปรู้จักคนอื่นได้ยังไง ฝากไว้ให้สโมสรต่างๆคิดครับ (เวลาเลือกตั้งใหม่จะได้เลือกคนใหม่ๆบ้าง) **