เปื่อยเปื่อยเปื่อย

ไม่มีใครรู้ พรุ่งนี้เป็นอย่างไร ดั่งกับดอกไม้ ไม่รู้วันเหี่ยวเฉา แค่ตัวเรา เดินทางกันมาถึงตรงนี้ ต้องมีสิ่งใด ให้เสียใจกันอีกหรือ 🤍 “สุดท้ายแล้วทุกเรื่องใหญ่ก็จะกลายเป็นเพียงเรื่องหนึ่ง”

ชีวิตวัยทำงานก็เหมือนวนอยู่แต่ลูปเดิมๆตลอด ตื่นนอน ทำงาน กลับบ้าน เป็นแบบนี้ตลอด วันหยุดก็นอนเปื่อยอยู่แต่ที่บ้าน ไม่มีเพื่อนเที่ยว เพราะต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ ผู้คนก็เจอแต่คนเดิมๆ สังคมเดิมๆ ตอนเรียนค

ต๊ะเอ๋....คิดถึงจุงเบย เค้าชื่อน้องพิ้งค์ นะก๊ะ. หายหน้าไปนานเลย. เพราะทำงานหัวบาน. เปื่อยเรื้อรังด้วย. หนำซ้ำโดนล๊อคอิน ohmsom ล่อลวง. กักขังหน่วงเหนี่ยว จนรู้สึกช่วงนี้ ต่อมคึก ฝีบลงๆ ไม่ค่อยไ

กำไร มาจากยอดขาย อยากได้ประตูก็ต้องยิง ต้องจบให้ได้ ครึ่งหลังสู้ๆ

ไม่อยากโสดแล้วเบื่อความเหงาอยากมีเพื่อนคุย อยากมีคนที่คุยแล้วทำให้ใจฟูไม่อยากเหี่ยวเฉาแบบนี้แล้วค่ะ

คือจะซื้อดอกกุหลาบให้คนที่กำลังคบหาดูใจแต่ไม่ใช่แฟน จะให้วันวาเลนไทน์ แต่จะเอามาย้อมสี เป็นสีที่เธอชอบ ควรซื้อล่วงหน้ากี่วันดีไม่ให้เหี่ยวเฉา

อายุมากขึ้น กลับไม่ได้โหยหารักมากมายสักเท่าไหร่ ที่พอจะทำให้หัวใจอันเหี่ยวเฉาฟื้นคืนขึ้นมาบ้างเลยค่ะ วัน ๆ ก็ดูต้นมะเดื่อที่กำลังออกผล แปลงดอกไม้ ผลไม้ ที่รอการรดน้ำพรวนดิน และคิดสูตรว่าจะอบเค้กแบบไห