อุทาหรณ์ของคนหลายใจ....

เราเลิกคุยกัคนคนนี้ไมาเดือนนึงแล้วค่ะเป็นคสพที่ไวมากๆชอบกันไวได้คุยกันไวจบกันไวทุกอย่างปุบปับคุยกันได้แค่1เดือน10วันเองค่ะเราจิงจังนะคะแต่เค้าเหมือนคุยกับเราเผื่อเลือกเฉยๆ(เค้าเสือผญเราเปนคนคิดมากเราส

เราอายุ 30++แล้ว ทำงานกรุงเทพฯ ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ เช่าเขาอยู่ และเดินทางขนส่งสาธารณะ เข้าใจว่ามันอาจจะดูไม่มีอะไรเป็นของตัวเองให้คนอื่นเห็น (แต่เรามีงาน มีเงินเก็บ ไม่มีหนี้นะคะ) คำถามของเราคือ การไ

เหมือนตายทั้งเป้น ยกหลายเหตุผลมาทิ้งไป ทำไมมาปล่อยไว้กลางทางแบบนี้ ไหนว่าจะทำคำว่า ตลอดไป ให้มันมีจริงสำหรับเรา แล้วตอนนี้ผมจะอยู่ยังไง จะใช้ชีวิตประจำวันยังไงไม่ให้คิดถึง ทำไมอะไรมันง่ายแบบนี้

เป้นจริงๆนะคับ ไม่รุ้จะแก้ ปัญหากับตัวเองยังไงดี เศร้าจัง จะมีแฟนได้หรอคับ เฮ้อ

รุ้สึกเหงา เหนื่อย ท้อแท้มากๆ พยายามหาอะไรทำ สุดท้ายก้วนกลับมาคิดเรื่องเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา การที่เป้นคนเชื่อคนง่าย ให้ใจใครง่ายๆ มันเป้นเวรกรรม หรือ เราโง่เอง กันแน่

.

เบื่อตัวเองที่ชอบไขว่ขว้าหาความรัก ให้ใจใครง่ายๆ คุยกับเขาแค่ไม่กี่วัน ก็รุ้สึกหลง รุ้สึกผูกพัน สุดท้ายก็วนมาที่จุดเดิม คือความผิดหวังเสียใจไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จะดึงตัวเองไปเจ็บซ้ำๆ เพื่ออะไร พอเ

เพราะอายุมากขึ้นเป็นเหมือนกันหรือเปล่า ไม่ค่อยอยากออกไปไหนนอกบ้าน จะไปเท่าที่จำเป็นเท่านั้น ชอบนอนอยู่บ้านเฉยเฉยในวันหยุด และชอบทำอะไรเดิมๆซ้ำๆ ไม่ค่อยอินกับอะไรที่มันหวือหวา และใจชอบอยู่เงียบเงียบคนเ

มีใครที่เคยนัดคนคุยในพันทิปไปทานข้าวบ้างคะ แล้วเป็นยังไงบ้างคะ!? ขอภาพรวมๆ ก็ได้ค่ะ หมายถึง ทานข้าวเป็นเพื่อนกันนะคะ พวกที่ 18+ ไม่ต้องเข้ามานะคะ ^^ ไม่ได้หมายถึงเรื่องพวกนั้นค่ะ อยากรู้ส่วนใหญ่เ

รู้สึกว่าผู้หญิงจะได้เปรียบเรื่องการมีลูกนี่สิ