ขอเล่าเหตุการณ์เลยนะคะ 
คือเรากับสามีพอแต่งงานเราก็ย้ายมาอยู่บ้านสามี ซึ่งใช่ค่ะบ้านสามีที่มีทั้ง ตระกูลอยู่ด้วยกันแบบครบเครื่องเลยค่ะ ทั้งพ่อแม่ปู่ย่าตายายลุงป้าน้าอาลูกลหานเหลน โหลน เพราะทางบ้านสามี เปิดร้านขายของค่ะ คนในองค์กรจึงเป็นคณาญาติของสามีทั้งหมด 
และเนื่องจากบ้านสามีเป็นชาวบ้าน จึงอยู่กันแบบเรียบง่าย แต่ในความเรียบง่ายมันก็มีความ ชห. ซ่อนอยู่
คือ ประเด็นแรก. คนทางบ้านสามีเป็นคน ปากสว่าง ขี้นินทาค่ะ พูดตรงจนมันเกินคำว่าพอดี เรียก ลูกสะใภ้ว่าอี  ละไม่มีมารยาทสุดๆ เข้าห้องเรากับสามีก็ไม่เคาะประตู ทานข้าวร่วมกันก็มูมมามสุดๆ (อันนี้เราพอเข้าใจนิดนึงเพราะเป็นชาวบ้าน) แต่บางทีมันเลอะเทอะเกินไป ไม่ว่าจะแกงอะไรมันหยดปนกันไปหมดเลย 
ประเด็นที่สองพ่อสามี ชอบซักไซร์ ถามเรื่องส่วนตัว พอถามเสร็จก็ติฉินนินทา นั่นไม่ดีนี่ไม่ชอบ  =.= เราเลยแบบ แล้วพูดทำไมไม่ชอบก็อยู่เฉยๆป่ะ
ส่วนทางด้านสามี เราเคยคุยกันแล้วว่าเราจะย้ายแยกออกมา อยู่กันเอง นางก็ดูพูดรู้เรื่องอยู่นะ ณ ขณะที่เราคุยตกลงกันตอนนั้น นางก็บอกว่ารออะไรลงตัวก่อน เราจะย้ายออกเมื่อไหร่ก็ได้ ตอนนี้นางขออยู่พัฒนากิจการของครอบครัวให้เข้าที่เข้าทางก่อน อ่ะก็ว่าไป
แต่พอซีกพักใหญ่ เราก็กลับมาคัยกันอีกทีแต่ทีนี้เหมือนไม่เข้าใจ หาว่าเราไม่อยากอยู่กับครอบครัวเค้า 
แต่ก็เอ่อใช่ =.=
ติดเกมส์ ไม่เป็นงานเป็นการบอกจะพัฒนากิจการก็ไม่เริ่มซักที พอเราช่วยคิด ก็บอกว่าดีนะ แต่ไม่อนุมัติให้ทำ 
เรื่องแค่นี่เราควรเลิกเลยดีไหมคะ  เบื่อมาก รู้สึกเสียเวลาชีวิต