เรื่องมีอยู่ว่า เราแอบชอบผู้ชายคนหนึ่ง แล้วทีนี้เขารู้นะว่าเราชอบเขา เวลาเพื่อนหรือใครมาแซวก็จะทำเป็นรังเกียจเรา แต่พออยู่คนเดียวเขาก็มองเราห่างๆ แต่บางทีเราก็เห็นว่าเขามองเรา มีอยู่วันหนึ่งเราเรียนวิชาต่อไปซึ่งเป็นวิชาที่เราเรียนต่อจากห้องคนที่เราชอบ ซึ่งก่อนที่จะถึงห้องเรียนที่เรียนต่อจากคนที่เราแอบชอบเพื่อนผู้ชายในห้องเราก็ขอให้เราถือรองเท้าให้ เราก็ถือให้เพราะมีน้ำใจ พอถือไปถึงห้องที่คนที่เราแอบชอบเรียน เขาก็หันมามองนะแต่มองห่างๆเฉยชา แต่เหมือนสายตาเขามองเราตลอดเลย ไม่รู้ว่าจะหึงเพราะเราถือรองเท้าให้ผู้ชายรึเปล่า5555แต่เราก็อาจคิดไปเอง พอไปกินข้าวกลางวันเขาก็หันมามองนะแต่ไม่รู้ว่ามองใคร และวันที่ไปทัศนศึกษา พอถึงรร.เขาก็ไม่ยอมกลับบ้านเขาก็มองมาทางเรานะ แต่ไม่รู้ว่ามองใครอยู่เพราะคนที่อยู่ข้างหลังเราเยอะมาก ยิ่งตอนเข้าแถวจากตอนเเรกที่คนที่เราชอบไปเข้าแถวช่วงหลังแถว พอผ้านไปสักระยะเขาก็เข้าตรงกับเราพอดี และดำเนินแบบนี้จนจบ ม.6 ลืมบอกไป คนที่เราชอบชอบเรียนทหาร เขาเลือกเรียนนายสิบ ก่อนที่เขาจะไป เขาตะโกนแถวบ้านรุ่นน้องที่เราสนิทด้วย คล้ายๆกับว่าเขาอยากให้รุ่นน้องที่เราสนิททักมาบอกเราว่าเขาจะไปเรียนแล้วนะอะไรแบบนี้ เขาตะโกนทั้งๆที่วิ่งกับเพื่อนแค่สองคนและมาคุยกันทีหน้าบ้านรุ่นน้องพอดี หนูยังคิดนะ คนที่ไม่ชอบเราจริงๆจะบอกว่าเขาจะไปไหนทำอะไรบ้าง หนูสับสนจริงๆ
สุกท้ายนี้ หนูไม่รู้ว่าหนูซื่อบื่อหรือว่าเขาไม่ชัดเจนกันแน่
แบบนี้เขาเรียกว่าชอบเราไหม
สุกท้ายนี้ หนูไม่รู้ว่าหนูซื่อบื่อหรือว่าเขาไม่ชัดเจนกันแน่