สวัสดีค่ะ เกริ่นก่อนเลยว่าบ้านเรามีกันอยู่ 5 คน มีพ่อแม่แล้วก็เราสามพี่น้องเป็นผญ.หมดเลย พี่คนโตและเราทำงานแล้ว ส่วนน้องกำลังจะขึ้นมหาวิทยาลัย
"เรื่องเริ่มจากน้องเรา จ่ายเงินะค่าสมัครสอบgat pat ไม่ทัน จนเริ่มเครียดกลัวไม่มีที่เรียน เรากับพี่สาวก็บอกตลอดว่าไม่ต้องเครียดมหาลัยมีเยอะมากยังไงมันก็ต้องติดสักทีก็คอยช่วยกันหามาโดยตลอด พอเราฝึกงานจบพ่อไปช่วยขนของกลับบ้านโดยพาน้องเราไปด้วย เราจึงได้เห็นว่าน้อเรากรีดแขนตัวเอง แขนเป็นสะเก็ดแผลเยอะมาก เราก็พยายามถามว่าเป็นอะไรทำไมทำแบบนี้ น้องก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย เราถามว่าทะเลาะกับแฟนหรอน้องก็รีบบอกว่าไม่ใช่ เราเลยนึกถามออกไปว่าเครียดเรื่องเรียนหรอน้องก็เงียบไม่พูดอะไรเลย ด้วยความที่น้องไม่ชอบให้เซ้าซี้เราก็เลยเลิกถามและได้แต่พูดว่ามีอะไรก็บอกพี่ได้นะ พอผ่านเรื่องนี้ไปสักพักเรากับพี่ก็ช่วยกันหาที่เรียนจนน้องเราสมัครไปที่มหาลัยดังที่หนึ่งแต่น้องเราไม่สอบไม่ติด สถานการณ์แบบเดิมก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง น้องเราโพสสตอรี่ว่าไม่มีใครเข้าใจ ต่างๆนาและทุกครั้งที่โพสจะมีแนวโน้มแบบอยากทำร้ายตัวเอง จนเราต้องบอกแม่ว่าน้องเป็นแบบนี้เคยกรีดแขนตัวเอง แม่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าน้องทำ ได้แต่พูดว่าถ้าไม่รักตัวเองก็แล้วแต่แต่สุดท้ายก็มานั่งเครียดทีหลัง จนต้องเปิดใจคุยกันพอเรื่องนี้ผ่านไปน้องเราก็สอบติดมหาลัยที่หนึ่งและกำลังหาหออยู่ แต่น้องจะชอบไปพูดกับคนอื่นว่าที่บ้านไม่ค่อยซัพพอตอะไรเลย ทุกครั้งที่มีคนมายอกเราแบบนี้แต่เราก็ไม่เคยถามน้องกลัวว่าน้องจะน้อยใจที่คนอื่นพูดมากกว่า ปกติน้องเราจะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดเตือนอะไรได้เท่าไหร่ เราคอยเตือนนู่นนี่แบบพูดดีๆ น้องเราก็จะแบบอารมณ์เสียพูดไม่ดีใส่ถ้าเราพูดเริ่มไม่เข้าหูนาง หน้าตาน้องเราจะออกมากว่าไม่พอใจ เราโกรธนางก็ไม่เคยขอโทษทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเราหายแล้วเริ่มคุยเองและเราบอกแม่ตลอดเลยว่าน้องเราพูดไม่ดีกับเราหลายอย่าง แต่แม่ก็บอกแค่ว่าปล่อยไปเถอะอย่าไปสนใจอะไรเลย เพราะน้องเราก็ทำใส่แม่เราแบบนี้เหมือนกันจนแม่เราเหนื่อยใจไม่อยากพูด และเมื่อสองวันก่อนเกิดเหตุการแบบเดิมขึ้นคือน้องเราทำนิสัยที่ไม่ค่อยดีใส่แม่เรา จนแม่เราร้องไห้แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรได้แต่ร้องไห้อยู่คนเดียว พอแม่เริ่มโอเคกับเหตุการณ์นี้แม่ก็จะพูดกับน้องว่าที่น้องทำแบบนี้แม่เสียใจนะ น้องเราก็ไม่พูดอะไรแต่หน้าตาน้องเราก็คือเห็นได้ชัดว่าไม่โอเค จนวันนี้มีเพื่อนส่งสตอรี่น้องเราที่โพสต์มาเมื่อวานประมาณว่า" ทำไมต้องเอาความรู้สีกของเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ทำไมชอบว่าคนที่ฆ่าตัวตายไม่นึกถึงใจพ่อแม่ ที่เขาทำไปคงมีเหตุผลคนเราเรื่องเกิดได้ไหม" อีกอันหนึ่งคือ "ยิ่งโตความสุขยิ่งลดลง ยิ่งโตยิ่งรู้สึกว่าโลกไม่น่าอยู่ ไม่เคยฝันว่าต้องมีอนาคตที่สวยงาม ไม่มีความฝันรอแค่วันตายนี่คือปารถนา" เราเลยไปพูดกับน้องแต่น้องเราไม่ยอมพูดอะไรเลย พ่อแม่ถามแบบใจเย็นมากว่าน้องเราเป็นอะไรมีอะไรทำไมไม่พูดน้องเราก้ได้แต่เงียบแล้วก็ตอบว่าไม่ได้เป็นไรแค่นั้น ที่บ้านเรากถ้าลูกอยากได้อะไรพ่อคือให้ทุกอย่างถ้ามันไม่เกินตัวจนเกินไป ทั้งพี่คนโต ตัวเราและน้องเราอยากได้อยากมีอะไรพ่อกจะดูว่ามันแพงไปไหมจำเป็นไหม แต่ส่วนมากก็ได้ตลอด และน้องเราก็มีเพื่อที่สนิทมาคุยเฮฮาปาร์ตี้ที่บ้านด้วยตลอด ดูไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเลย ไม่รู้ว่าทำไมน้องถึงเป็นแบบนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะพ่อเราไม่อยากให้น้องเราเรียนนิเทศศาสตร์อยากให้เรียนอะไรที่มั่นคงมีงานทำ แต่สุดท้ายไม่ว่าจะอยากทำอะไรเรียนอะไร พ่อจะคอยซับพอตตลอดแต่เขาแค่อาจบ่นๆไปบ้าง เราเลยไม่รู้ว่าที่น้องเราเป็นอยู่มันคืออาการของคนเป็นโรคซึมเศร้าไหมหรือยังไง กลัวน้องทำร้ายตัวเองมากเลยเราควรพาไปปรึกษาจิตแพทย์ไหม ใครเคยผ่านจุดนี้รบกวนแนะนำหน่อยนะคะ
น้องสาวเราควรไปพบจิตแพทย์ไหม
"เรื่องเริ่มจากน้องเรา จ่ายเงินะค่าสมัครสอบgat pat ไม่ทัน จนเริ่มเครียดกลัวไม่มีที่เรียน เรากับพี่สาวก็บอกตลอดว่าไม่ต้องเครียดมหาลัยมีเยอะมากยังไงมันก็ต้องติดสักทีก็คอยช่วยกันหามาโดยตลอด พอเราฝึกงานจบพ่อไปช่วยขนของกลับบ้านโดยพาน้องเราไปด้วย เราจึงได้เห็นว่าน้อเรากรีดแขนตัวเอง แขนเป็นสะเก็ดแผลเยอะมาก เราก็พยายามถามว่าเป็นอะไรทำไมทำแบบนี้ น้องก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย เราถามว่าทะเลาะกับแฟนหรอน้องก็รีบบอกว่าไม่ใช่ เราเลยนึกถามออกไปว่าเครียดเรื่องเรียนหรอน้องก็เงียบไม่พูดอะไรเลย ด้วยความที่น้องไม่ชอบให้เซ้าซี้เราก็เลยเลิกถามและได้แต่พูดว่ามีอะไรก็บอกพี่ได้นะ พอผ่านเรื่องนี้ไปสักพักเรากับพี่ก็ช่วยกันหาที่เรียนจนน้องเราสมัครไปที่มหาลัยดังที่หนึ่งแต่น้องเราไม่สอบไม่ติด สถานการณ์แบบเดิมก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง น้องเราโพสสตอรี่ว่าไม่มีใครเข้าใจ ต่างๆนาและทุกครั้งที่โพสจะมีแนวโน้มแบบอยากทำร้ายตัวเอง จนเราต้องบอกแม่ว่าน้องเป็นแบบนี้เคยกรีดแขนตัวเอง แม่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าน้องทำ ได้แต่พูดว่าถ้าไม่รักตัวเองก็แล้วแต่แต่สุดท้ายก็มานั่งเครียดทีหลัง จนต้องเปิดใจคุยกันพอเรื่องนี้ผ่านไปน้องเราก็สอบติดมหาลัยที่หนึ่งและกำลังหาหออยู่ แต่น้องจะชอบไปพูดกับคนอื่นว่าที่บ้านไม่ค่อยซัพพอตอะไรเลย ทุกครั้งที่มีคนมายอกเราแบบนี้แต่เราก็ไม่เคยถามน้องกลัวว่าน้องจะน้อยใจที่คนอื่นพูดมากกว่า ปกติน้องเราจะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดเตือนอะไรได้เท่าไหร่ เราคอยเตือนนู่นนี่แบบพูดดีๆ น้องเราก็จะแบบอารมณ์เสียพูดไม่ดีใส่ถ้าเราพูดเริ่มไม่เข้าหูนาง หน้าตาน้องเราจะออกมากว่าไม่พอใจ เราโกรธนางก็ไม่เคยขอโทษทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเราหายแล้วเริ่มคุยเองและเราบอกแม่ตลอดเลยว่าน้องเราพูดไม่ดีกับเราหลายอย่าง แต่แม่ก็บอกแค่ว่าปล่อยไปเถอะอย่าไปสนใจอะไรเลย เพราะน้องเราก็ทำใส่แม่เราแบบนี้เหมือนกันจนแม่เราเหนื่อยใจไม่อยากพูด และเมื่อสองวันก่อนเกิดเหตุการแบบเดิมขึ้นคือน้องเราทำนิสัยที่ไม่ค่อยดีใส่แม่เรา จนแม่เราร้องไห้แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรได้แต่ร้องไห้อยู่คนเดียว พอแม่เริ่มโอเคกับเหตุการณ์นี้แม่ก็จะพูดกับน้องว่าที่น้องทำแบบนี้แม่เสียใจนะ น้องเราก็ไม่พูดอะไรแต่หน้าตาน้องเราก็คือเห็นได้ชัดว่าไม่โอเค จนวันนี้มีเพื่อนส่งสตอรี่น้องเราที่โพสต์มาเมื่อวานประมาณว่า" ทำไมต้องเอาความรู้สีกของเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ทำไมชอบว่าคนที่ฆ่าตัวตายไม่นึกถึงใจพ่อแม่ ที่เขาทำไปคงมีเหตุผลคนเราเรื่องเกิดได้ไหม" อีกอันหนึ่งคือ "ยิ่งโตความสุขยิ่งลดลง ยิ่งโตยิ่งรู้สึกว่าโลกไม่น่าอยู่ ไม่เคยฝันว่าต้องมีอนาคตที่สวยงาม ไม่มีความฝันรอแค่วันตายนี่คือปารถนา" เราเลยไปพูดกับน้องแต่น้องเราไม่ยอมพูดอะไรเลย พ่อแม่ถามแบบใจเย็นมากว่าน้องเราเป็นอะไรมีอะไรทำไมไม่พูดน้องเราก้ได้แต่เงียบแล้วก็ตอบว่าไม่ได้เป็นไรแค่นั้น ที่บ้านเรากถ้าลูกอยากได้อะไรพ่อคือให้ทุกอย่างถ้ามันไม่เกินตัวจนเกินไป ทั้งพี่คนโต ตัวเราและน้องเราอยากได้อยากมีอะไรพ่อกจะดูว่ามันแพงไปไหมจำเป็นไหม แต่ส่วนมากก็ได้ตลอด และน้องเราก็มีเพื่อที่สนิทมาคุยเฮฮาปาร์ตี้ที่บ้านด้วยตลอด ดูไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเลย ไม่รู้ว่าทำไมน้องถึงเป็นแบบนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะพ่อเราไม่อยากให้น้องเราเรียนนิเทศศาสตร์อยากให้เรียนอะไรที่มั่นคงมีงานทำ แต่สุดท้ายไม่ว่าจะอยากทำอะไรเรียนอะไร พ่อจะคอยซับพอตตลอดแต่เขาแค่อาจบ่นๆไปบ้าง เราเลยไม่รู้ว่าที่น้องเราเป็นอยู่มันคืออาการของคนเป็นโรคซึมเศร้าไหมหรือยังไง กลัวน้องทำร้ายตัวเองมากเลยเราควรพาไปปรึกษาจิตแพทย์ไหม ใครเคยผ่านจุดนี้รบกวนแนะนำหน่อยนะคะ