ก่อนอื่นต้องขอเล่าความคร่าวๆเรามีพี่น้องพ่อเดียวกันกับเรา3คน คือพี่ชาย เราคนกลาง และน้องชาย ก่อนหน้านี้แม่เรามีครอบครัวและมีลูกติดมา เปนผญ. คนนึง ซึ่งก็ไม่สนิทกับพวกเรามากนัก นานๆถึงจะโทรมาที ในกรณีที่เดือดร้อน พี่สาวคนนี้ชื่อก้อย นางอายุ40ปีแล้ว ล่าสุดนางมีปัญหาหนีหนี้มา พาลูกพาผัวมาอยู่กับแม่ที่บ้าน พ่อเราเลยแยกออกมาอยู่ทีบ้านอีกหลังนึง นางเป็นคนปากหวาน ตอนนี้แม่เรากู้ตังค์ดอกร้อยละ20ให้นาง3-4เจ้า รวมๆกัน3-4หมื่น ยืมตังค์คนโน้น ยืมคนนี้ให้อีกหลายหมื่น ไม่รวมที่เอาจากพ่อเราอีกหลายหมื่น
ปล. แม่เราไม่ได้ทำงานอะไร
พ่อเราทำงานก่อสร้างวันละ500.-
พอเราพูดพอเราเตือน เพราะไม่อยากให้พ่อกับแม่ค้องเดือดร้อน อายุเยอะแล้ว ไม่อยากให้ต้องมาหนักใจตอนแก่ ทุกวันนี้พ่อเรายังต้องไปทำงานก่อสร้างทั้งๆที่อายุ64แล้ว ระยะเวลาไม่ถึงปี ที่นางมาอยู่สร้างหนี้สินเป็นแสนๆไม่รวมกับที่ไปค้างร้านขายของชำอีก2-3เจ้าเจ้าละ3-4พัน จนตอนนี้เยอะ จนไม่กล้าแวะแล้ว ส่วนหนี้ดอกร้อยละ20 เฉพาะดอกเดือนนึง5-6พัน พอเราพูดก็กลายเป็นทะเลาะกันกับแม่ จนตอนนี้เรากับแม่ไม่คุยกันมาหลายเดือนแล้ว คือเราก็เข้าใจนะว่าแม่ทุกคนรักลูก แต่การช่วยเหลือนี้คือช่วยได้เท่าที่ช่วยมั้ย ถ้าช่วยจนต้องกู้หนี้ยืมสินมันก็ไม่ใช่ป่ะ ลูกไม่ได้มีแค่มันคนเดียว ยังมีพี่ชายเรา มีเรา มีน้องเรา ซึ่งพวกเราอยู่กันไม่มีความเดือดร้อนให้ ตอนนี้แม่เราโอ๋แต่มัน ลูกเต้ามันก็ไม่ให้ไป รร. กับพ่อกับแม่เรามันก็โกหก แถ ปลิ้นปล้อน เอาตังค์ไปใช้ เป็นหนี้ใคร ก็ไม่จ่าย จนพ่อเราต้องตามปลดหนี้ให้เพราะเห็นว่าเป็นคนดีๆกัน จนตอนนี้เราห้ามพ่อบอกว่าไม่ต้องไปปลดให้ ให้เก็บตังค์นั้นไว้ซัอขนมกิน เก็บไว้ใช้เวลาไม่สบาย..
กับแม่เรารู้สึกไม่เหมือนเดิมเลย
ไม่ใช่ไม่รักนะ แต่มันรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้าเข้าไปทุกที ตลอดเวลาเราไม่เคยได้อยู่กับพ่อแม่ เราออกไปอยู่นอกบ้าน ทำงานที่ภูเก็ตเป็นเวลา15ปี แต่เพราะโควิดทำให้เราต้องกลับบ้านมาเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา พ่อยกสวนยางให้เราตัด 1แปลง โดยที่ทุกครั้งที่เก็บยางเราจะให้แม่30%ของเงิน พอมันกลับมา ยางที่เราเคยตัด แม่เราก็แอบให้มันไปตัด โดยที่บอกทุกคนรอบตัวเราว่าอย่ามาบอกเรา เดียวเราจะไปทะเลาะกับแก พอเรามารู้ทีหลัง คือเราโคตรจะเสียใจมากที่แม่ไม่เป็นแม่ที่ยุติธรรม ก่อนหน้านี้แม่เราแอบขายไม้ยางโดยที่พ่อไม่รู้เรื่องได้เงินประมาน3แสน แอบไปซื้อบ้านให้พี่ชายกับพี่สะใภ้ โดยเราก็มารู้ทีหลังจากปากชาวบ้าน พอเราถามก็ทำมาเป็นโวยวายโกรธเรา ว่าเราเป็นแค่ลูกไม่จำเป็นที่แกจะต้องรายงานทุกอย่างให้เราฟัง 😢 ก่อนหน้านี้ก้ขอร้องให้เราไปรูดบัตรเครดิตให้แก30,000.-เพีอที่แกจะได้เอาเงินไปให้ก้อย พอเราไม่รูดให้ ก็มาร้องห่มร้องไห้ว่เราไม่รักพี่รักน้อง เราถามหน่อยว่า ถ้าเรารูดให้แล้วมันไม่จ่าย ใครจะเป็นคนรับผิดชอบ เราเองก็มีครอบครัวมีภาระของเรา แต่เราไม่เคยเล่ารึว่าบอกให้แกไม่สบายใจ เราให้แกเห็นแต่ด้านที่ดี ที่มีความสุข จนแกว่าเราว่า เรามีพร้อมทุกอย่าง แต่คนอื่นไม่มีที... แต่ก่อนที่เราจะมี เราก็ต้องทำงานป่ะ
ล่าสุดที่ทะเลาะกันรุนแรงคือ ก้อยมันไปออกรถกะบะม่ โดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนออก ใครเป็นคนค้ำ พอเราถามก็โวยวาย ว่าหาเรื่อง คือหนี้เก่ายังไม่จ่าย สร้างหนี้ใหม่เพีอ? ก้อยทำอะไรก็เห็นดีเห็นงามไปทุกอย่าง ผิดกับเรา... ทำอะไร พูดอะไรไป ก็ไม่ดี มีแต่คำด่าว่า คำแช่งชักกลับมา.. เราไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี... จะเล่าใคร จะบอกใครก็ไม่ได้...
เราสับสน เราไม่อยากเจอหน้าแม่ เราไม่อยากรับรู้เรา่องราวความเป็นไปที่บ้านนั้นเลย... ตอนนี้เราเหมือนครอกกตัญญูเข้าไปทุกวันแล้วววว.. 😢😢
แม่เราเปลี่ยนไปมาก เพราะโดนมันยุแยงพูดจาหวานหูคอยเป่าหให้แม่กับเราทะเลาะกัน ไม่นานมานี้พ่อจะแบ่งที่ให้เราก็แผลงป่ายางที่เราตัดนั้นแหละ แต่แม่ไม่ยอม แกจะเอาครึ่งนึง เอาไว้ให้คนที่เลีเยงดูแกยามแก่เฒ่า?? ก่อนหน้านี้ก็แอบขายไม้ยางได้เงินประมาณ3แสน แอบซัอบ้านให้พี่ชายพี่สะใภ้อยู่ โดยที่ไม่ปรึกษาพ่อไม่ปรึกษาเราเลย เรามารู้จากปากชาวบ้านที่เค้ามาบอก และเงินที่เหลือก็หายไปแบบไม่รู้ที่ไปที่มา บางเดือนพอเจ้าหนี้ทวงหนักแกก็มาร้องมำทำฤทธิ์ให้พ่อไปถอนเงินในธนาคารให้แกมั้ง ให้ไปกู้เงินหมู่บ้านมั้ง เงินออมทรัพย์มั้ง คือคิดแต่สร้างหนี้ เชีอมั้ย แม่โทรศัพท์หาทุกคนได้ แต่ไม่เคยโทรหาเราเลย เกือบจะปีนึงแล้ว.. ฝนตกแดดออกยังไงไม่เคยโทรบอก ว่ายางตัดได้ไม่ได้ เราต้องคอยถามจากชาวบ้านคนอื่น มีอยู่ช่วงนึงที่เราทำน้ำยางสด วันนั้นฝนตกหนัก เราเก็บน้ำยางไม่ทันเสร็จฝนก็ราด เราวิ่งเก็บคนเดียว โดยที่แม่เรานั่งดูเราวิ่งตากฝนเก็บน้ำยางไปมา เราน้อยใจมากกกแต่ไม่รู้จะทำยังไง เพราะคำว่ากตัญญูมันค้ำคออยู่. ทุกวันนี้ แค่คิดเหมือนที่เราพิมพ์ เราก็บาปหนักมากกกกก เราไม่รู้เลยว่า วันข้างหน้าสถานะความเป็นแม่ลูกของเราจะเป็นยังไง.. ความรู้สึกไว้เนื้อเชีอใจมะนจะกลับมาเหมือนเดิมไหม... "แม่มีลูกให้รักถึง4คน แต่เรามีแม่แค่คนเดียว... 😢"
ต้องจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงกับแม่ที่ลำเอียง รักและช่วยเหลือลูกคนอื่นๆในทางผิดๆ
ปล. แม่เราไม่ได้ทำงานอะไร
พ่อเราทำงานก่อสร้างวันละ500.-
พอเราพูดพอเราเตือน เพราะไม่อยากให้พ่อกับแม่ค้องเดือดร้อน อายุเยอะแล้ว ไม่อยากให้ต้องมาหนักใจตอนแก่ ทุกวันนี้พ่อเรายังต้องไปทำงานก่อสร้างทั้งๆที่อายุ64แล้ว ระยะเวลาไม่ถึงปี ที่นางมาอยู่สร้างหนี้สินเป็นแสนๆไม่รวมกับที่ไปค้างร้านขายของชำอีก2-3เจ้าเจ้าละ3-4พัน จนตอนนี้เยอะ จนไม่กล้าแวะแล้ว ส่วนหนี้ดอกร้อยละ20 เฉพาะดอกเดือนนึง5-6พัน พอเราพูดก็กลายเป็นทะเลาะกันกับแม่ จนตอนนี้เรากับแม่ไม่คุยกันมาหลายเดือนแล้ว คือเราก็เข้าใจนะว่าแม่ทุกคนรักลูก แต่การช่วยเหลือนี้คือช่วยได้เท่าที่ช่วยมั้ย ถ้าช่วยจนต้องกู้หนี้ยืมสินมันก็ไม่ใช่ป่ะ ลูกไม่ได้มีแค่มันคนเดียว ยังมีพี่ชายเรา มีเรา มีน้องเรา ซึ่งพวกเราอยู่กันไม่มีความเดือดร้อนให้ ตอนนี้แม่เราโอ๋แต่มัน ลูกเต้ามันก็ไม่ให้ไป รร. กับพ่อกับแม่เรามันก็โกหก แถ ปลิ้นปล้อน เอาตังค์ไปใช้ เป็นหนี้ใคร ก็ไม่จ่าย จนพ่อเราต้องตามปลดหนี้ให้เพราะเห็นว่าเป็นคนดีๆกัน จนตอนนี้เราห้ามพ่อบอกว่าไม่ต้องไปปลดให้ ให้เก็บตังค์นั้นไว้ซัอขนมกิน เก็บไว้ใช้เวลาไม่สบาย..
กับแม่เรารู้สึกไม่เหมือนเดิมเลย
ไม่ใช่ไม่รักนะ แต่มันรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้าเข้าไปทุกที ตลอดเวลาเราไม่เคยได้อยู่กับพ่อแม่ เราออกไปอยู่นอกบ้าน ทำงานที่ภูเก็ตเป็นเวลา15ปี แต่เพราะโควิดทำให้เราต้องกลับบ้านมาเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา พ่อยกสวนยางให้เราตัด 1แปลง โดยที่ทุกครั้งที่เก็บยางเราจะให้แม่30%ของเงิน พอมันกลับมา ยางที่เราเคยตัด แม่เราก็แอบให้มันไปตัด โดยที่บอกทุกคนรอบตัวเราว่าอย่ามาบอกเรา เดียวเราจะไปทะเลาะกับแก พอเรามารู้ทีหลัง คือเราโคตรจะเสียใจมากที่แม่ไม่เป็นแม่ที่ยุติธรรม ก่อนหน้านี้แม่เราแอบขายไม้ยางโดยที่พ่อไม่รู้เรื่องได้เงินประมาน3แสน แอบไปซื้อบ้านให้พี่ชายกับพี่สะใภ้ โดยเราก็มารู้ทีหลังจากปากชาวบ้าน พอเราถามก็ทำมาเป็นโวยวายโกรธเรา ว่าเราเป็นแค่ลูกไม่จำเป็นที่แกจะต้องรายงานทุกอย่างให้เราฟัง 😢 ก่อนหน้านี้ก้ขอร้องให้เราไปรูดบัตรเครดิตให้แก30,000.-เพีอที่แกจะได้เอาเงินไปให้ก้อย พอเราไม่รูดให้ ก็มาร้องห่มร้องไห้ว่เราไม่รักพี่รักน้อง เราถามหน่อยว่า ถ้าเรารูดให้แล้วมันไม่จ่าย ใครจะเป็นคนรับผิดชอบ เราเองก็มีครอบครัวมีภาระของเรา แต่เราไม่เคยเล่ารึว่าบอกให้แกไม่สบายใจ เราให้แกเห็นแต่ด้านที่ดี ที่มีความสุข จนแกว่าเราว่า เรามีพร้อมทุกอย่าง แต่คนอื่นไม่มีที... แต่ก่อนที่เราจะมี เราก็ต้องทำงานป่ะ
ล่าสุดที่ทะเลาะกันรุนแรงคือ ก้อยมันไปออกรถกะบะม่ โดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนออก ใครเป็นคนค้ำ พอเราถามก็โวยวาย ว่าหาเรื่อง คือหนี้เก่ายังไม่จ่าย สร้างหนี้ใหม่เพีอ? ก้อยทำอะไรก็เห็นดีเห็นงามไปทุกอย่าง ผิดกับเรา... ทำอะไร พูดอะไรไป ก็ไม่ดี มีแต่คำด่าว่า คำแช่งชักกลับมา.. เราไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี... จะเล่าใคร จะบอกใครก็ไม่ได้...
เราสับสน เราไม่อยากเจอหน้าแม่ เราไม่อยากรับรู้เรา่องราวความเป็นไปที่บ้านนั้นเลย... ตอนนี้เราเหมือนครอกกตัญญูเข้าไปทุกวันแล้วววว.. 😢😢
แม่เราเปลี่ยนไปมาก เพราะโดนมันยุแยงพูดจาหวานหูคอยเป่าหให้แม่กับเราทะเลาะกัน ไม่นานมานี้พ่อจะแบ่งที่ให้เราก็แผลงป่ายางที่เราตัดนั้นแหละ แต่แม่ไม่ยอม แกจะเอาครึ่งนึง เอาไว้ให้คนที่เลีเยงดูแกยามแก่เฒ่า?? ก่อนหน้านี้ก็แอบขายไม้ยางได้เงินประมาณ3แสน แอบซัอบ้านให้พี่ชายพี่สะใภ้อยู่ โดยที่ไม่ปรึกษาพ่อไม่ปรึกษาเราเลย เรามารู้จากปากชาวบ้านที่เค้ามาบอก และเงินที่เหลือก็หายไปแบบไม่รู้ที่ไปที่มา บางเดือนพอเจ้าหนี้ทวงหนักแกก็มาร้องมำทำฤทธิ์ให้พ่อไปถอนเงินในธนาคารให้แกมั้ง ให้ไปกู้เงินหมู่บ้านมั้ง เงินออมทรัพย์มั้ง คือคิดแต่สร้างหนี้ เชีอมั้ย แม่โทรศัพท์หาทุกคนได้ แต่ไม่เคยโทรหาเราเลย เกือบจะปีนึงแล้ว.. ฝนตกแดดออกยังไงไม่เคยโทรบอก ว่ายางตัดได้ไม่ได้ เราต้องคอยถามจากชาวบ้านคนอื่น มีอยู่ช่วงนึงที่เราทำน้ำยางสด วันนั้นฝนตกหนัก เราเก็บน้ำยางไม่ทันเสร็จฝนก็ราด เราวิ่งเก็บคนเดียว โดยที่แม่เรานั่งดูเราวิ่งตากฝนเก็บน้ำยางไปมา เราน้อยใจมากกกแต่ไม่รู้จะทำยังไง เพราะคำว่ากตัญญูมันค้ำคออยู่. ทุกวันนี้ แค่คิดเหมือนที่เราพิมพ์ เราก็บาปหนักมากกกกก เราไม่รู้เลยว่า วันข้างหน้าสถานะความเป็นแม่ลูกของเราจะเป็นยังไง.. ความรู้สึกไว้เนื้อเชีอใจมะนจะกลับมาเหมือนเดิมไหม... "แม่มีลูกให้รักถึง4คน แต่เรามีแม่แค่คนเดียว... 😢"