เราไม่รู้จะทำไงอ่ะ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวอ่ะ แต่ทุกครั้งที่เรามีปัญหากับพ่อเรามักจะคิดอยากตายให้เรื่องมันจบๆไป ถ้าเราไม่ตายเรื่องแบบนี้มันก็เกิดวนไปเรื่อยๆอ่ะ คือเรื่องที่เราจำได้ว่าเป็นต้นเหตุอ่ะมันคือ..วันหนึ่งเราขับรถไปทำงานบ้านเพื่อน เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงเรียนออนไลน์แล้วของเราไม่มีเลยไปทำกับเพื่อน ขากลับเราก็รถล้ม เรากลับไปทำแผลที่บ้านเพื่อนก่อนเพราะมันใกล้ พอเราทำแผลเสร็จ เราก็กลับบ้าน ขับกลับทั้งที่ขามันเจ็บนั่นแหละ กลับมาถึงบ้าน เราก็นอนทนเจ็บอยู่งั้น จนเราตัดสินใจโทรบอกพ่อ เพราะเราอยากให้เขาพาไปหาหมอ
(ตอนแรกเราว่าจะไม่บอกเขาแต่ยังไงเขากลับมาก็ต้องรู้อยู่ดี) พอเราบอกไป เขาไม่พาเราไปว่ะ ทั้งๆที่เราคิดว่าถ้าเป็นครอบครัวคนอื่นอ่ะ เขาพาลูกเขาไปแน่ เพราะมันต้องเป็นงั้นอยู่แล้วอ่ะ แล้วพอเขากลับมา เขาก็ว่าเรา เราก็รู้ว่าเขาว่าเราเพราะเป็นห่วง แต่ช่วยเอาเวลามาว่าเรา พาเราไปตรวจหน่อยได้มั้ย เขาว่าเราไปๆมาๆ เราทนไม่ไหวจนเราต้องกรี๊ดระบายมันออกมาบ้างอ่ะ เพราะก่อนหน้านี้ ไม่ว่าเราจะรู้สึกอะไรอ่ะเราเก็บมาตลอดเลย พอเรากรี๊ดออกมาพ่อเราก็เงียบ เสร็จแล้วเราก็ร้องไห้หนักมากแล้วก็เดินให้ไวที่สุดละก็ร้องไห้ไปด้วย เราหนีเข้าไปร้องในห้องน้ำต่อ ใช้เวลาสงบตัวเอง แล้วเมียใหม่พ่อเราก็มาแล้วถามพ่อเราว่าเป็นไงบ้างขิมน่ะ แล้วเขาก็ออกกันไปสองคนน่ะ เราไม่ได้บอกว่าเขาไม่ห่วงเรานะคือแม่เลี้ยงเขาก็ถามถึงเราอ่ะตามที่บอกเลย แต่พ่อเราคือ..ตั้งแต่กลับมาเราจำไม่ได้เลยว่าเขาถามเราแบบที่แม่เลี้ยงถามถึงเราอ่ะ แล้ววันถัดไปพ่อเขาถึงมาพาเราไปหาหมอ ระหว่างทางนี่เราแทบจะไม่พูดกับพ่อเราเลย พอไปตรวจหมอเขายังถามเลย ว่าทำไมไม่พามาหาหมอตั้งแต่เกิดเหตุ เราก็ตอบไปแบบตลกๆว่าพ่อไม่พามาค่ะ555 แล้วเราก็กลับบ้าน...
//เล่าไปเราก็ร้องไห้ไปว่ะ ไม่รู้คนอ่านจะเข้าถึงความรู้สึกมั้ย// ...อ่าาา นี่เป็นต้นเหตุที่เราจำได้นะ
(แต่เป็นต้นเหตุแค่ประมาณ20%นะ) อย่างที่บอกอ่ะว่าเราเก็บความรู้สึกมาเยอะ มันมีอีกหลายสาเหตุเลย
มาอีกเรื่องหนึ่งคือ..พ่อกับแม่แท้ๆของเราอ่ะ เขาไม่ค่อยคุยกันมานานแล้ว แล้วแม่เรากับพ่อเราอ่ะ ต้องหารครึ่งกันให้รายอาทิตย์เรา แล้วก็มีค่าแว่นสายตาที่ต้องหารกัน...มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ไม่รู้ว่าพ่อเราเป็นอะไร แบบ มันเป็นตอนกลางสัปดาห์พ่อเราให้รายอาทิตย์มาแล้ว แต่แม่เรายังไม่ได้โอนให้ พ่อเราก็บอก ไปทวงมันเลย ทวงมันเลยน่ะ เราก็ไปทวง...พอผ่านมาวันหนึ่ง พ่อเราก็ถามอีกว่ามันโอนให้รึยัง พอเราบอกยัง พ่อเราก็บอก ทวงมันสี๊ทวงมันเลย ทำไมไม่ทวงล่ะ แล้วก็ทวงค่าแว่นให้ป๊ะด้วย..เราก็ถามไปว่า ทำไมไม่ทวงเองล่ะ เงินตัวเองไม่ใช่หรอ
//สำหรับคนอื่นอาจจะมองเราว่า เอ้าอีเด็กเวรนี่ เงินนั่นก็ค่าแว่นนิ่..มันก็ใช่ แต่เราไม่ชอบคุยเรื่องเงินอ่ะ เข้าใจป่ะ-.-แล้วคือทวงเงินแม่อ่ะแบบบ// พ่อเราก็..โอเค๊เดี๋ยวทวงเองก็ได้... พอเราไปทวงแม่ แม่เราก็บอก ยังไม่มีเงินเลยลูก รอก่อนนะ กูก็สงสารแม่มั้ยวะ พอพ่อมาถามเราอีกครั้ง เราเลยตอบตัดปัญหาไปเลยว่าแม่โอนแล้วทั้งๆที่มันไม่ใช่ คือเราไม่ชอบที่เป็นแบบนี้ เข้าใจมั้ย เรื่องเนี้ยมันแบบ เราอยู่ตรงกลางระหว่างพ่อที่ต้องการความเท่าเทียม กับแม่ที่พยายามหาเงินมาให้อยู่อ่ะ เข้าใจป่ะ... เรื่องนี้ก็ทำให้มีช่วงหนึ่งที่เราคิดอยากตายเพราะเราทรมาน ขอโทษนะคนที่อ่านคือ กูต้องทำตามที่คนเป็นพ่อสั่ง แล้วกลายเป็นลูก
ทวงเงินแม่อ่ะ เราเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้พี่ฟัง บอกว่าเราอยากตายแบบ แม็ก...กูอยากตายแล้วอ่ะ กูเบื่อแล้ว ถ้ากูตายเรื่องพวกนี้มันก็จะจบใช้มั้ยวะ...พี่เราก็บอกว่า อย่าพึ่งไปคิดอยากตายเลยขิมถึงตายไปเรื่องมันก็ไม่จบหรอก... ดูพี่ดิ๊ ชีวิตพี่แย่กว่าขิมอีก พี่ยังไม่เคยคิดอยากตายเลย.พอพี่เราบอกมาอย่างงั้น เราก็เออ ช่าง
กูไม่ตายก็ได้
(เรื่องนี้เป็นเหตุผลแค่10%)
..เรื่องล่าสุดคือ มันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ พ่อไม่เข้าใจเรา เราก็ไม่อยากอธิบายให้พ่อฟัง เพราะตอนนั้นเรารู้ดีว่าถ้าเราพูดไป เราจะพูดด้วยอารมณ์โกรธ (เพราะเราไม่พอใจที่พ่อเข้าใจสิ่งที่เราแสดงไปอีกแบบที่เราไม่ได้หมายถึงแบบนั้น) พอเราพูดด้วยอารมณ์โกรธมันจะทำให้เรื่องแย่ลงกว่าเดิม เราเลยเงียบ แล้วก็เดินมาหน้าคอม แล้วก็มาเล่าเรื่องตั้งแต่ตอนนู้นถึงปัจจุบันนี้
(เรื่องนี้เป็นเหตุผลเพียง5%)
แล้วก็อยากจะบอกว่า มันมีเรื่องเล็กๆน้อยๆ(มั้ง)รวมๆกัน
(เป็น50%)
(อีก15%)มันมีอีกเรื่องแต่เราไม่อยากเล่าอ่ะ ขอโทษ
เราเจอเรื่องพวกนี้จนเราวางแผนการตายของเราไว้เลยนะ เราบอกเลยว่าเรายังไม่อยากฆ่าตัวตาย เราวางแผนกับตัวเองไว้เลยว่า วันไหนที่เรามีเงินเราจะจ้างคนมายิงเรา เอาแบบ นัดเดียวตายเลย หรือไม่ก็อาจจะเป็นโชคดีจะเกิดการปล้นแล้วโจรเจอเรา แล้วก็ยิงเราจนตายอะไรประมาณนี้...อ่าา
ที่เราอยากถามคือ...เราควรทำไงดี เราเบื่อที่ต้องมารู้สึกแบบเดิมๆ ซ้ำๆ วนๆไปแล้ว 
เราควรทำไงดี??
มาอีกเรื่องหนึ่งคือ..พ่อกับแม่แท้ๆของเราอ่ะ เขาไม่ค่อยคุยกันมานานแล้ว แล้วแม่เรากับพ่อเราอ่ะ ต้องหารครึ่งกันให้รายอาทิตย์เรา แล้วก็มีค่าแว่นสายตาที่ต้องหารกัน...มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ไม่รู้ว่าพ่อเราเป็นอะไร แบบ มันเป็นตอนกลางสัปดาห์พ่อเราให้รายอาทิตย์มาแล้ว แต่แม่เรายังไม่ได้โอนให้ พ่อเราก็บอก ไปทวงมันเลย ทวงมันเลยน่ะ เราก็ไปทวง...พอผ่านมาวันหนึ่ง พ่อเราก็ถามอีกว่ามันโอนให้รึยัง พอเราบอกยัง พ่อเราก็บอก ทวงมันสี๊ทวงมันเลย ทำไมไม่ทวงล่ะ แล้วก็ทวงค่าแว่นให้ป๊ะด้วย..เราก็ถามไปว่า ทำไมไม่ทวงเองล่ะ เงินตัวเองไม่ใช่หรอ //สำหรับคนอื่นอาจจะมองเราว่า เอ้าอีเด็กเวรนี่ เงินนั่นก็ค่าแว่นนิ่..มันก็ใช่ แต่เราไม่ชอบคุยเรื่องเงินอ่ะ เข้าใจป่ะ-.-แล้วคือทวงเงินแม่อ่ะแบบบ// พ่อเราก็..โอเค๊เดี๋ยวทวงเองก็ได้... พอเราไปทวงแม่ แม่เราก็บอก ยังไม่มีเงินเลยลูก รอก่อนนะ กูก็สงสารแม่มั้ยวะ พอพ่อมาถามเราอีกครั้ง เราเลยตอบตัดปัญหาไปเลยว่าแม่โอนแล้วทั้งๆที่มันไม่ใช่ คือเราไม่ชอบที่เป็นแบบนี้ เข้าใจมั้ย เรื่องเนี้ยมันแบบ เราอยู่ตรงกลางระหว่างพ่อที่ต้องการความเท่าเทียม กับแม่ที่พยายามหาเงินมาให้อยู่อ่ะ เข้าใจป่ะ... เรื่องนี้ก็ทำให้มีช่วงหนึ่งที่เราคิดอยากตายเพราะเราทรมาน ขอโทษนะคนที่อ่านคือ กูต้องทำตามที่คนเป็นพ่อสั่ง แล้วกลายเป็นลูก
..เรื่องล่าสุดคือ มันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ พ่อไม่เข้าใจเรา เราก็ไม่อยากอธิบายให้พ่อฟัง เพราะตอนนั้นเรารู้ดีว่าถ้าเราพูดไป เราจะพูดด้วยอารมณ์โกรธ (เพราะเราไม่พอใจที่พ่อเข้าใจสิ่งที่เราแสดงไปอีกแบบที่เราไม่ได้หมายถึงแบบนั้น) พอเราพูดด้วยอารมณ์โกรธมันจะทำให้เรื่องแย่ลงกว่าเดิม เราเลยเงียบ แล้วก็เดินมาหน้าคอม แล้วก็มาเล่าเรื่องตั้งแต่ตอนนู้นถึงปัจจุบันนี้ (เรื่องนี้เป็นเหตุผลเพียง5%)
แล้วก็อยากจะบอกว่า มันมีเรื่องเล็กๆน้อยๆ(มั้ง)รวมๆกัน (เป็น50%)
(อีก15%)มันมีอีกเรื่องแต่เราไม่อยากเล่าอ่ะ ขอโทษ
เราเจอเรื่องพวกนี้จนเราวางแผนการตายของเราไว้เลยนะ เราบอกเลยว่าเรายังไม่อยากฆ่าตัวตาย เราวางแผนกับตัวเองไว้เลยว่า วันไหนที่เรามีเงินเราจะจ้างคนมายิงเรา เอาแบบ นัดเดียวตายเลย หรือไม่ก็อาจจะเป็นโชคดีจะเกิดการปล้นแล้วโจรเจอเรา แล้วก็ยิงเราจนตายอะไรประมาณนี้...อ่าา
ที่เราอยากถามคือ...เราควรทำไงดี เราเบื่อที่ต้องมารู้สึกแบบเดิมๆ ซ้ำๆ วนๆไปแล้ว