สวัสดีค่ะทุกคน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราเอง เป็นเรื่องที่เราเองก็ไม่เข้าใจ อาจจะยาวหน่อย ขอรบกวนด้วยนะคะ
.
เมื่อปี 2017 เรามีโอกาสได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่งโดยบังเอิญ เขาเป็นนักท่องเที่ยว เรามีโอกาสได้ช่วยเหลือเขานิดหน่อย ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์นี้ เราสองคนมีโอกาสได้แนะนำตัวกันและกัน และเมื่อรู้จักกันแล้ว เราเลยแลก facebook กัน เพราะไม่รู้จะได้เจอกันอีกหรือป่าว...
.
หลังจากแยกทางกัน เราทบทวนความรู้สึกที่เกิดขึ้น เรารู้ว่าใจของเราเต้นแรงตั้งแต่บทสนทนาเริ่มขึ้น เราดีใจที่ได้เจอผู้ชายคนนี้ เราชอบเขาในทันที เขาสุภาพ แววตาอ่อนโยน และเป็นผู้ใหญ่ หลังจากแยกทางกัน เขาก็ add friend มาทันที แต่ความสัมพันธ์ที่ดีนี้ไปต่อไม่ได้ เพราะเรามีแฟนอยู่แล้ว.........
.
เราคบกับแฟนได้ 3 ปี ซึ่งตลอดระยะเวลา 3 ปี เราทะเลาะกันหนักมาตลอด แต่ด้วยความที่เราซื่อสัตย์มากๆ เพราะกลัวเวรกรรม เราเลือกที่จะปล่อยผู้ชายที่ พึ่งเจอไป(แต่เขาแอบเอาหัวใจช้ำๆของเราไปด้วย) เรากลับมาโฟกัสที่แฟนเรา กลับมาทะเลาะ กลับมาร้องไห้ให้กับเรื่องเดิมๆ สุดท้ายความสัมพันธ์ของเรากับแฟนตลอดระยะเวลาเกือบ 4 ปีต้องจบลงเพราะนิสัยเจ้าชู้ และอารมร้อนของเขาที่ทำให้เรา-พ่อแม่เรา เสียหาย ซึ่งเรารับไม่ได้จริงๆ
.
หลังจากนั้นโลกของเราก็เปิดกว้าง เรายอมรับว่าผู้ชายที่เราบังเอิญเจอที่ผลต่อการดำเนินชีวิตของเรามาก การมองโลกของเราเปลี่ยนไป จากโลกมืดๆที่มองเห็นแค่ปัญหา มองเห็นแค่คนๆเดียว จุดๆเดียว มันกลายความสวยงาม เรามองเห็นธรรมชาติ เรามองเห็นเพื่อนชัดขึ้น เรามองเห็นทุกอย่างชัดขึ้น ในขณะเดียวกัน เขาก็มีความหมายกับเรามากขึ้น..
.
(ปี 2018) เรายอมรับว่าช่วงแรกๆ เราคาดหวังว่าความสัมพันธ์ของเรากับเขาจะพัฒนาไปถึงขั้นคบหาดูใจกัน แต่ยิ่งนานวันความรู้สึกเราเริ่มเปลี่ยนไป มีช่วงนึงที่เรารู้สึกว่าบทสนทนามันฝืดๆ เริ่มไม่เป็นธรรมชาติ วันนั้นเรากลัวและเสียใจมาก และมันทำให้เราคิดได้ว่าสำหรับเขา'เราไม่ใช่' เราเข้าใจและยอมรับอย่างเต็มใจ และที่สำคัญเรายอมทนคิดถึงเขา ดีกว่ารู้สึกว่าเขากำลังรำคาญเรา หลังจากเราคิดได้ดังนั้น พฤติกรรมของเราก็เปลี่ยนไป คือเราไม่ค่อยแชทหาเขาเหมือนทุกที พูดน้อยลง เพ้อ ถามไถ่ ทุกอย่างน้อยลง มีแต่ความรู้สึกเท่านั้นที่เพิ่มขึ้น โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่
.
ต่างคนต่างใช้ชีวิต เป็นกำลังใจให้กัน เขารู้ว่าเราเฝ้าดูอยู่ และเรารู้ว่าเขาก็เฝ้าดูเราอยู่เช่นกัน การที่เรารู้ว่าเขาเฝ้าดูอยู่ มันให้เราอุ่นใจ มันทำให้เรารู้สึกปลอดภัยและไม่ว่าเราจะล้มหรือยังไงเขาก็จะอยู่ตรงนั้น เราใช้ชีวิตแบบที่มีเขาคอยส่องแสง ถึงแม้เราจะเจอเรื่องแย่ๆ หรือเราจะเจ็บหนักจากอะไรก็ตาม มันจะเบาลงทันทีเมื่อนึกถึงเขา และมันทำให้เราไม่กลัวอะไรก็ตาม และกล้าที่จะเจ็บปวด...
.
มีบ้างที่เราแชทหากัน อัพเดตชีวิตของกันและกัน บอกคิดถึงกัน ทุกอย่างเป็นไปได้ดี เขารู้ว่าเรารู้สึกยังไง แต่เขาไม่รู้ว่ามันมากขนาดไหน เขาสำคัญมาก และเรายังชอบเขา ถึงจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกอกหัก เราไม่ได้เสียใจเพราะเราไม่ได้รู้สึกว่า เราเสียเขาไป เขายังอยู่ ยังเป็นพี่ที่น่ารักของเรา ยังเป็นเขาคนเดิม และเขาเอ็นดูเราเสมอ บางครั้งเราก็รู้สึกว่าระหว่างเราเหมือนมันมากกว่าพี่น้อง แต่บางครั้งเราก็รู้สึกว่าเราเห็นเขาเป็นพี่จริงๆ และเขาก็เห็นเราเป็นน้องจริงๆ ทุกอย่างดูกำกวม แต่เราก็มีความสุขดี ทุกครั้งที่บทสนทนาเปิดขึ้นและจบลง เรารู้ว่า มันยังไม่จบจริงๆหรอก บทสนทนาจะเปิดขึ้นใหม่เมื่อถึงเวลา
.
เมื่อปีที่แล้ว 2020 เราได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น ในขณะที่กำลังนั่งเล่นนอนเล่น อยู่ๆเราก็เกิดคำถามกับตัวเอง
1. ชีวิตที่ไม่มีเขา มันเป็นยังไง.....
2. ถ้าไม่เจอเขา ชีวิตเราจะไปในทิศทางไหน (เพราะเขาคือจุดเปลี่ยนของชีวิต)
3. ถ้าไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขา ความทรงจำแบบไหนจะมาแทนที่
4. ความรู้สึกที่ไม่ได้ชอบเขามันเป็นยังไง
5. การไม่คิดถึงเขามันเป็นยังไง
.
จนถึงตอนนี้ เรายังตอบคำถาม 5 ข้อข้างต้นไม่ได้ เราพยายามคิดหาคำตอบ นอกจากจะไม่ได้คำตอบ มันยังทำให้เราได้รู้ว่า ชีวิตที่ไม่มีเขามันน่ากลัวมากจริงๆ :'( ถ้าสามารถขอพรเกี่ยวกับเขาได้ 1 ข้อ เราอยากขอให้เขาช่วยมีชีวิตอยู่ (ด้วยสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง) อย่าจากไปไหน
.
ตั้งแต่เราเจอกันจนถึงปัจจุบัน ไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่ชอบเขา อาจจะมีน้อยใจบ้าง หรือทำเป็นไม่สนใจบ้าง แต่ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึงเขา และเขารับรู้
.
วันที่ 28 มิถุ 2021 นี้ จะคบ 4 ปีที่เรารู้จักกัน
4 ปีเต็มๆที่มีเขาอยู่ในหัว
ถึงแม้เราจะมีความสุขดี ถึงแม้เราจะไม่ได้เดือดร้อนอะไร แต่อย่างที่บอกว่าเราคิดถึงเขาทุกวัน บางทีเราคิดว่า มันควรมี ซักวัน หรือ 2 วัน ที่เราจะไม่คิดถึงเขา หรือเราอาจจะคิดถึงเขานานๆครั้ง ระยะเวลาผ่านไปเสียงในใจมันควรเบาลง แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่เลย บางครั้งเราคิดถึงเขาจนร้องไห้ เราคิดว่าถ้ามีโอกาสเจอกันเราคงโผกอดเขาอย่างจัง
****************************************
ตลอดระยะเวลา 4 ปี เราสองคนรู้จักกันในระดับนึง / นอกจากเราจะรู้สึกว่าเรื่องของเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้แล้ว เราก็เคยถามตัวเองว่า ถ้ามีโอกาสได้พัฒนาความสัมพันธ์ จะว่ายังไง คำตอบเราคือ ถึงแม้เราจะชอบเขามากขนาดไหนก็ตาม เขาจะเป็นบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์ของเรา หรือจะเป็นนิยามของแสงสว่างในชีวิตเรา เราก็ไม่กล้าเอาความสัมพันธ์นี้มาเสี่ยงกับสถานะที่ไม่มั่นคง
*******************
สิ่งที่เราอยากให้ทุกคนที่เข้ามาในกระทู้นี้ช่วยพิจารณาก็คือ
* ความรู้สึกที่เรามีต่อเขา คือความรัก รึป่าว? (เพราะเราเจอเขาแค่ครั้งเดียว นอกนั้นสนทนาผ่านแชท ไม่ทุกวันและไม่ทุกเดือน นานๆครั้ง เราไม่กล้าใช้คำว่ารัก เพราะไม่เชื่อว่าคนที่เจอกันแค่ครั้งเดียวจะรักกันได้)
* เราบ้ามั้ยคะ เราควรทำยังไงดี เราไม่อยากคิดถึงเขาทุกวันแบบนี้อีกแล้ว
เราสามารถตกหลุมรัก คนที่เราเจอครั้งแรก และเจอแค่ครั้งเดียวได้มั้ยคะ ?
.
เมื่อปี 2017 เรามีโอกาสได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่งโดยบังเอิญ เขาเป็นนักท่องเที่ยว เรามีโอกาสได้ช่วยเหลือเขานิดหน่อย ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์นี้ เราสองคนมีโอกาสได้แนะนำตัวกันและกัน และเมื่อรู้จักกันแล้ว เราเลยแลก facebook กัน เพราะไม่รู้จะได้เจอกันอีกหรือป่าว...
.
หลังจากแยกทางกัน เราทบทวนความรู้สึกที่เกิดขึ้น เรารู้ว่าใจของเราเต้นแรงตั้งแต่บทสนทนาเริ่มขึ้น เราดีใจที่ได้เจอผู้ชายคนนี้ เราชอบเขาในทันที เขาสุภาพ แววตาอ่อนโยน และเป็นผู้ใหญ่ หลังจากแยกทางกัน เขาก็ add friend มาทันที แต่ความสัมพันธ์ที่ดีนี้ไปต่อไม่ได้ เพราะเรามีแฟนอยู่แล้ว.........
.
เราคบกับแฟนได้ 3 ปี ซึ่งตลอดระยะเวลา 3 ปี เราทะเลาะกันหนักมาตลอด แต่ด้วยความที่เราซื่อสัตย์มากๆ เพราะกลัวเวรกรรม เราเลือกที่จะปล่อยผู้ชายที่ พึ่งเจอไป(แต่เขาแอบเอาหัวใจช้ำๆของเราไปด้วย) เรากลับมาโฟกัสที่แฟนเรา กลับมาทะเลาะ กลับมาร้องไห้ให้กับเรื่องเดิมๆ สุดท้ายความสัมพันธ์ของเรากับแฟนตลอดระยะเวลาเกือบ 4 ปีต้องจบลงเพราะนิสัยเจ้าชู้ และอารมร้อนของเขาที่ทำให้เรา-พ่อแม่เรา เสียหาย ซึ่งเรารับไม่ได้จริงๆ
.
หลังจากนั้นโลกของเราก็เปิดกว้าง เรายอมรับว่าผู้ชายที่เราบังเอิญเจอที่ผลต่อการดำเนินชีวิตของเรามาก การมองโลกของเราเปลี่ยนไป จากโลกมืดๆที่มองเห็นแค่ปัญหา มองเห็นแค่คนๆเดียว จุดๆเดียว มันกลายความสวยงาม เรามองเห็นธรรมชาติ เรามองเห็นเพื่อนชัดขึ้น เรามองเห็นทุกอย่างชัดขึ้น ในขณะเดียวกัน เขาก็มีความหมายกับเรามากขึ้น..
.
(ปี 2018) เรายอมรับว่าช่วงแรกๆ เราคาดหวังว่าความสัมพันธ์ของเรากับเขาจะพัฒนาไปถึงขั้นคบหาดูใจกัน แต่ยิ่งนานวันความรู้สึกเราเริ่มเปลี่ยนไป มีช่วงนึงที่เรารู้สึกว่าบทสนทนามันฝืดๆ เริ่มไม่เป็นธรรมชาติ วันนั้นเรากลัวและเสียใจมาก และมันทำให้เราคิดได้ว่าสำหรับเขา'เราไม่ใช่' เราเข้าใจและยอมรับอย่างเต็มใจ และที่สำคัญเรายอมทนคิดถึงเขา ดีกว่ารู้สึกว่าเขากำลังรำคาญเรา หลังจากเราคิดได้ดังนั้น พฤติกรรมของเราก็เปลี่ยนไป คือเราไม่ค่อยแชทหาเขาเหมือนทุกที พูดน้อยลง เพ้อ ถามไถ่ ทุกอย่างน้อยลง มีแต่ความรู้สึกเท่านั้นที่เพิ่มขึ้น โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่
.
ต่างคนต่างใช้ชีวิต เป็นกำลังใจให้กัน เขารู้ว่าเราเฝ้าดูอยู่ และเรารู้ว่าเขาก็เฝ้าดูเราอยู่เช่นกัน การที่เรารู้ว่าเขาเฝ้าดูอยู่ มันให้เราอุ่นใจ มันทำให้เรารู้สึกปลอดภัยและไม่ว่าเราจะล้มหรือยังไงเขาก็จะอยู่ตรงนั้น เราใช้ชีวิตแบบที่มีเขาคอยส่องแสง ถึงแม้เราจะเจอเรื่องแย่ๆ หรือเราจะเจ็บหนักจากอะไรก็ตาม มันจะเบาลงทันทีเมื่อนึกถึงเขา และมันทำให้เราไม่กลัวอะไรก็ตาม และกล้าที่จะเจ็บปวด...
.
มีบ้างที่เราแชทหากัน อัพเดตชีวิตของกันและกัน บอกคิดถึงกัน ทุกอย่างเป็นไปได้ดี เขารู้ว่าเรารู้สึกยังไง แต่เขาไม่รู้ว่ามันมากขนาดไหน เขาสำคัญมาก และเรายังชอบเขา ถึงจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกอกหัก เราไม่ได้เสียใจเพราะเราไม่ได้รู้สึกว่า เราเสียเขาไป เขายังอยู่ ยังเป็นพี่ที่น่ารักของเรา ยังเป็นเขาคนเดิม และเขาเอ็นดูเราเสมอ บางครั้งเราก็รู้สึกว่าระหว่างเราเหมือนมันมากกว่าพี่น้อง แต่บางครั้งเราก็รู้สึกว่าเราเห็นเขาเป็นพี่จริงๆ และเขาก็เห็นเราเป็นน้องจริงๆ ทุกอย่างดูกำกวม แต่เราก็มีความสุขดี ทุกครั้งที่บทสนทนาเปิดขึ้นและจบลง เรารู้ว่า มันยังไม่จบจริงๆหรอก บทสนทนาจะเปิดขึ้นใหม่เมื่อถึงเวลา
.
เมื่อปีที่แล้ว 2020 เราได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น ในขณะที่กำลังนั่งเล่นนอนเล่น อยู่ๆเราก็เกิดคำถามกับตัวเอง
1. ชีวิตที่ไม่มีเขา มันเป็นยังไง.....
2. ถ้าไม่เจอเขา ชีวิตเราจะไปในทิศทางไหน (เพราะเขาคือจุดเปลี่ยนของชีวิต)
3. ถ้าไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขา ความทรงจำแบบไหนจะมาแทนที่
4. ความรู้สึกที่ไม่ได้ชอบเขามันเป็นยังไง
5. การไม่คิดถึงเขามันเป็นยังไง
.
จนถึงตอนนี้ เรายังตอบคำถาม 5 ข้อข้างต้นไม่ได้ เราพยายามคิดหาคำตอบ นอกจากจะไม่ได้คำตอบ มันยังทำให้เราได้รู้ว่า ชีวิตที่ไม่มีเขามันน่ากลัวมากจริงๆ :'( ถ้าสามารถขอพรเกี่ยวกับเขาได้ 1 ข้อ เราอยากขอให้เขาช่วยมีชีวิตอยู่ (ด้วยสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง) อย่าจากไปไหน
.
ตั้งแต่เราเจอกันจนถึงปัจจุบัน ไม่มีวันไหนเลยที่เราไม่ชอบเขา อาจจะมีน้อยใจบ้าง หรือทำเป็นไม่สนใจบ้าง แต่ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึงเขา และเขารับรู้
.
วันที่ 28 มิถุ 2021 นี้ จะคบ 4 ปีที่เรารู้จักกัน
4 ปีเต็มๆที่มีเขาอยู่ในหัว
ถึงแม้เราจะมีความสุขดี ถึงแม้เราจะไม่ได้เดือดร้อนอะไร แต่อย่างที่บอกว่าเราคิดถึงเขาทุกวัน บางทีเราคิดว่า มันควรมี ซักวัน หรือ 2 วัน ที่เราจะไม่คิดถึงเขา หรือเราอาจจะคิดถึงเขานานๆครั้ง ระยะเวลาผ่านไปเสียงในใจมันควรเบาลง แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่เลย บางครั้งเราคิดถึงเขาจนร้องไห้ เราคิดว่าถ้ามีโอกาสเจอกันเราคงโผกอดเขาอย่างจัง
****************************************
ตลอดระยะเวลา 4 ปี เราสองคนรู้จักกันในระดับนึง / นอกจากเราจะรู้สึกว่าเรื่องของเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้แล้ว เราก็เคยถามตัวเองว่า ถ้ามีโอกาสได้พัฒนาความสัมพันธ์ จะว่ายังไง คำตอบเราคือ ถึงแม้เราจะชอบเขามากขนาดไหนก็ตาม เขาจะเป็นบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์ของเรา หรือจะเป็นนิยามของแสงสว่างในชีวิตเรา เราก็ไม่กล้าเอาความสัมพันธ์นี้มาเสี่ยงกับสถานะที่ไม่มั่นคง
*******************
สิ่งที่เราอยากให้ทุกคนที่เข้ามาในกระทู้นี้ช่วยพิจารณาก็คือ
* ความรู้สึกที่เรามีต่อเขา คือความรัก รึป่าว? (เพราะเราเจอเขาแค่ครั้งเดียว นอกนั้นสนทนาผ่านแชท ไม่ทุกวันและไม่ทุกเดือน นานๆครั้ง เราไม่กล้าใช้คำว่ารัก เพราะไม่เชื่อว่าคนที่เจอกันแค่ครั้งเดียวจะรักกันได้)
* เราบ้ามั้ยคะ เราควรทำยังไงดี เราไม่อยากคิดถึงเขาทุกวันแบบนี้อีกแล้ว