เหนื่อยจังเลยครับ

คือว่า ผมมีความรู้สึกที่มันเหนื่อยมากๆเลยครับ มันเหนื่อยใจจริงๆ ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง มันเป็นอารมณ์ที่เหนื่อยมากๆ ไม่อยากจะทำอะไร อยากจะอยู่ตัวคนเดียว อยู่ในห้องๆหนึ่งซึ่งเป็นที่ๆเราได้อยู่กับตัวเอง น่าเบื่อมากเลย ผมรู้สึกเบื่อไปหมดทุกอย่าง แค่คิดถึงมันก็เหนื่อยมากๆแล้ว ตอนนี้ผมอยู่ในวัยเรียน อายุ 15 ปีครับ ตอนนี้ผมอยู่ ม.4 การบ้านมันเยอะและยากมากๆเลยครับ สำหรับผมมันยากเกินไป มันยากมากๆ มันยากเกินที่ผมจะรับไหว ผมทำไม่ได้หรอกนะ ผมทำไม่เป็น อีกอย่าง ผมก็เหนื่อยๆกับที่ทางบ้านด้วย ผมรู้สึกว่าวันๆผมไม่ได้ทำอะไรให้เขารู้สึกภูมิใจเลย ผมอยู่เฉยๆ หน้าคอม บางครั้งก็เล่นโทรศัพท์ ผมมีน้องชายนะครับ ผมก็ได้แต่ด่าเขามาตลอด ผมเสียใจมากที่นึกภาพกลับไปแล้วเห็นเขาร้องไห้เพราะเรา เราทำเขาไว้เยอะมาก เขาไม่มีทางโต้กลับด้วยซ้ำ แม้กระทั่งแม่ ผมก็เคยบ่นๆเขานะครับ แม่เรียกให้ผมไปช่วยบางครั้งผมก็ไม่ได้ไปมันเหนื่อยมาก คือผมเสียใจนะครับที่ผมทำแบบนั้น แต่ถ้าจะให้ไปช่วยผมก็ไม่อยากจะทำ มันอะไรกันก็ไม่รู้ พอจะทำก็ไม่อยากทำ พอไม่ทำเราก็เสียใจซะงั้นอะ มันมีเรื่องเครียดเยอะมากๆเลยครับ อีกอย่างผมก็เคยทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียนหลายคนอยู่นะครับ มันเครียดมากๆ ผมเสียใจที่ผมทำอย่างนั้น ผมเสียใจมากๆ อีกอย่างผมเป็นหัวหน้าห้อง แต่เวลาผมบอกอะไรเพื่อนไปในกลุ่ม เพื่อนเขาก็จะดูไม่ค่อยสนใจอะไรผมเลยครับ แล้วก็มีเพื่อนบางคนที่น่าจะเป็นหัวหน้าแทนผม เพราะว่าเขาเนี่ยรู้งานดีมากๆ เขารู้เรื่องเยอะกว่าผมอีก เขาสามารถนำข่าวสารอะไรต่างๆมาบอกเพื่อนในกลุ่มได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งผมไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ อีกอย่าง ผมก็ไม่ได้ทำงานที่ครูสั่งด้วย ผมก็ทำนะ แต่ทำแค่งานเดียว จากทั้งหมดประมาณ 20 กว่างานมั้ง ผมก็ไม่รู้นะครับ แต่มันเยอะมากๆ ผมรับเอาไว้ไม่ไหว มันน่าเบื่อจริงๆเลย ตอนกลางคืนผมก็นอนไม่ค่อยหลับ มันน่าเบื่อมากจริงๆ แต่ก็ไม่มีใครรู้ถึงความเจ็บปวดทรมาณนี้ ทุกคนเอาแต่บอกว่า"ไม่เป็นไร"หรือ"ช่างมันเถอะคิดมากไปเอง" ผมแค่ ผมแค่อยากจะ ปล่อยให้ผมตายแหละดีแล้ว ผมก็เป็นแบบนี้แหละครับ น่าเบื่อและเหนื่อยมากจริงๆ ผมเสียใจ ผมเสียใจจริงๆ ผมขอโทษ ผมทำได้แค่นี้แหละ ผมรักพ่อกับแม่นะ รักปู่กับย่าด้วย น้องด้วย พี่ด้วย ญาติๆทุกๆท่าน เพื่อนๆทุกๆคน ผมทำได้แค่นี้จริงๆ ผมมาได้แค่นี้แหละครับ ผมเสียใจ ผมเสียใจจริงๆ มันเหนื่อย เหนื่อยมากๆ ผมอยากอยู่คนเดียว ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดทรมาณครั้งนี้เลย และความช่วยเหลือก็ไม่มาเสียที ผมเสียใจ ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ ผมก็อยู่ได้แค่นี้แหละครับ ผมเหนื่อยมากๆเลย เหนื่อยจริงๆ ไม่มีใครเข้าใจกับความเจ็บปวดทรมาณครั้งนี้เลย เวลาผมจะทำอะไรผมก็จะต้องทำอย่างนั้นซ้ำๆและนับเลขในหัวซ้ำๆมันจะเป็นลุดตัวเลขเดิมๆคำพูดเดิมๆที่อญู่ในหัวของผมซ้ำไปซ้ำมา มันเครียดมาก มันเหนื่อยมาก แต่ผมก็คงจะต้องอยู่กับความรู้สึกนี้ไปตลอดชีวิตที่เหลือสินะ ผมขอโทษจริงๆครับ ผมทำได้แค่นี้จริงๆ ยังไงๆก็เถอะ ผมจะโน๊ตเอาไว้นะครับ จนกว่าผม จะตายไปก่อนนะครับ ผมเสียใจจริงๆ มันเหนื่อยมากๆเลย ไม่มีใครเข้าใจถึงความเจ็บปวดทรมาณในครั้งนี้เลยเหรอ