สวัสดี เราอายุ 30 ปีแต่วุฒิภาวะเราต่ำกว่าอายุมาก ชีวิตเราเดินถอยเหมือนเดินถอยหลังลงคลอง ใกล้ตกคลองลงไปทุกทีล่ะ ในใจรู้ลึกว่าเราเป็นคนล้มเหลว ไม่ที่ยอมยืนซะที เราไม่ค่อยสู้กับอะไร ท้อใจง่ายมาก ขี้กลัว ไม่กล้าตัดสินใจ โลเล คิดเยอะแต่ไม่ใช่คนคิดถี่ถ้วนอะไรน่ะ เป็นคนคิดวกวนไปๆมา หาทางออกไม่ได้ ย้ำแต่ปัญหา จนหลายๆครั้งต้องยอมเลือกอะไรที่เราไม่อยากได้ มันเหมือนเราไม่พยายามมากพอจะเลือกในสิ่งที่อยากได้ กลัวผิดหวังเลยเลือกไม่หวัง สุดท้ายก็ไม่ต้องลุ้นเลยไง ไม่ได้จริงๆ
ปกติก็เป็นคนไม่มั่นใจตัวเองอยู่แล้ว และเคยเจอเหตุการณ์ช่วงทำงานที่แรก มันผ่านมานานเกือบ 10 ปีแต่มันยังฝังใจอยู่ อาจจะไม่รู้สึกแน่เหมือนเพิ่งเจอ แต่ก็ยังรู้สึกได้อยู่เหมือนเป็นปมบางอย่างในใจที่เราไม่สามารถลืมมันไปได้เลย เมื่อไหร่เรารู้สึกแย่ เรื่องนั้นมันจะย้อนกลับมาคิดอีก ยิ่งย้ำว่าเราเป็นคนล้มเหลว ที่ไม่ยอมยืนไม่ขึ้นสักที
ปัจจุบันนี้เราตกงานเพราะพิษโควิดมาจะปีกว่าแล้ว สมัครหลายที่มาก แต่ไร้วี่แวว ช่วงแรกๆเคยคิดจะหาของมาขายเล็กๆน้อยๆ แต่ดูจากสภาพตอนนั้นแล้วทุกคนขายของกันเยอะมาก แต่คนซื้อแทบไม่มี กลัวทุนจะจม เราไม่ได้มีเงินเก็บมากมายขนาดนั้น เลยตัดสินใจเซฟเงินไว้ใช้ประหยัดๆ แล้วหางานประจำต่อไป แต่มันก็ผ่านมานานเป็นปีก็ยัง หาไม่ได้สักที มีแต่งานจ๊อบรายวัน ซึ่งมันไม่ได้มีบ่อยๆ อยากได้งานประจำเร็วๆ เงินเก็บก็เริ่มหมด ความรู้สึกตอนนี้มันท้อมาก จนรู้สึกไม่อยากทำอะไรเลยเหมือนทุกอย่างมันพลาดไปหมด ใจเริ่มสั่นๆ นอนไม่ค่อบหลับ หลับก็หลับไม่สนิท เหมือนมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา บางคืนก็นอนร้องไห้ไม่มีสาเหตุ ทั้งที่เมื่อก่อนเราหลับง่ายมาก ตอนนี้ดูหนังตลกก็ไม่ขำ ไม่อยากเล่นเกมส์ ไม่อยากดูหนัง ไม่ได้อยากผ่อนคลาย รู้สึกอยากออกความความรู้สึกโคตรแย่มันคงเป็นจุดต่ำสุดในชีวิตเราเลย ตอนนี้สิ่งเดียวที่ต้องการที่จะทำให้เรารู้สึกดีขึ้นคือได้งานทำซึ่งเราก็ยังหาไม่ได้สักทีเป็นปีแล้ว
ความรู้สึกตอนนี้ คือ ไม่ยินดีกับการมีชีวิตอยู่ และไม่กล้าพอจะฆ่าตัวตาย แค่รู้สึกว่าชีวิตมันยากจังวะ ฉันไม่มีความสุขมานานแค่ไหนแล้ว เวลาดูข่าวมีคนฆ่าตัวตายหลายคนก็วิจารณ์เขาไปต่างๆนานา แต่เรารู้สึกว่าเราเข้าใจพวกเขานะ คนเราเจอเรื่องราวในชีวิตมาไม่เหมือนกัน จิตใจคนเรามันแข็งแรงไม่เท่ากัน ช่วงเวลานั้นเขาคงท้อเกินกว่าจะอยากหาทางแก้ปัญหา ซึ่งมันมีทางออกแต่มันคงยากกว่าการตายไป ก็คงทรมานกับการมีชีวิตอยู่เลยเลือกจบปัญหาตัวเองไป ซึ่งสำหรับเราปัญหาสำหรับคนๆนั้นมันจบจริงนะ ถ้าเราไม่เชื่อเรื่องหลังความตาย แต่คนที่อยู่ข้างหลังเขาน่ะ คนที่ยังมีชีวิตอยู่รับภาระไปเต็มๆนอกจากได้รับภาระไปแล้ว ยังต้องเสียใจอีก สำหรับเรา เราไม่กล้าฆ่าตัวตายแน่นอน เพราะเราเป็นคนขี้กลัวเป็นทุนเดิม กลัวจะเจ็บกลัวทรมาน และเราสงสารคนข้างหลังเรา กว่าจะโตมาขนาดนี้ใช้เงินไปเยอะ ต้องเสียอะไรไปหลายอย่าง ต้องเป็นหนี้ ต้องดิ้นรนมาเยอะ และถึงเราจะไม่ใช่คนที่ดี ในครอบครัวเราคือคนที่ต้องรับผิดชอบน้อยสุด กดดันน้อยสุด ชีวิตก็ตุ๊ปัดตุ๊เป๋สุด แต่เรารู้ว่าครอบครัวรักเรา ถ้าเราตายเขาจะเสียใจแน่นอนเรามั่นใจ
เราเคยรู้สึกท้อมากๆ สมองมันเคยคิดเพ้อเจ้อไปเรื่อย คือ ตอนนั้นอยากจะติดโควิดแล้วตายรักษาไม่หายตายไปเลย ไม่ต้องรอดมาใช้ชีวิตต่อ และเราก็จะได้เงินประกันให้คืนครอบครัวเราบ้าง อย่างน้อยให้เขาได้เอาเงินไปใช้บ้าง ดีกว่าตายไปเฉยๆ อย่างน้อยครอบครัวก็ได้ใช้เงินประกันเรา เหมือนสมองเรามันคิดไปเรื่อย ไร้สาระบ้าง บั่นทอนใจบ้าง บางวันเราต้องมานั่งสมาธิ เพื่อหยุดความคิดบ้าๆที่มันอยู่ในหัวเรา บางวันเราเครียดมาก คิดเยอะ ก็ต้องมานั่งสมาธิเรียกสติ เรียกสติในที่นี้คือ หยุดสมองไม่ให้ฟุ้งซ่านสักแป๊บนึง นั่งๆไปนับเลขไป น้ำตามันก็ไหลออกมากเอง ต้องใช้เวลาไปสักพักกว่าจะนิ่ง ยิ่งช่วงหลังๆนี่เราร้องไห้บ่อยมาก ร้องไม่มีสาเหตุ บางคืนก็นอนร้องไห้จนหลับ ตอนเช้าก็เลยปวดตา ถ้าสมองเรามันคิดอะไรดีๆ คิดทบทวนเยอะๆได้เหมือนตอนเพ้อเจ้อ เราว่าเราก็น่าจะคิดหาทางออกได้เร็วกว่านี้ ตอนนี้เหมือนเราเสียศูนย์มากเลยน่ะ
ถ้าผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้น่ะ เราจะไม่ใช่ชีวิตแบบนี้อีกละ นี่คือบทเรียนราคาแพงมาก เราจะวางแผนชีวิตให้ดี เก็บเงิน และหาวิธีหาเงินเพิ่มให้ไม่ต้องมากังวลกับชีวิตแบบนี้อีก จะไม่ใช่ชีวิตแบบมีความสุขไปวันๆไม่พัฒนาตนเอง ไม่มองหาลู่ทางหาเงิน
เล่ามายืดยาวเนี่ยคือ อยากรู้ว่าใครเคยมีชีวิตรู้สึกว่ายืนอยู่ในจุดที่ตกต่ำที่สุดในชีวิต แต่ตอนนี้คุณดีกว่าเดิมมากๆ อะไรที่เปลี่ยนชีวิตคุณค่ะ
- มีเหตุการณอะไรทำให้เป็นคนสู้คนค่ะ (นี่คือนิสัยที่เราอยากเปลี่ยนมาก)
-เคยกลัวอะไรมากๆเช่นกลัวถูกปฏิเสธ กลัวทำไมได้ แต่เอาชนะมันไปได้
- ตอนนี้เราก็เหนื่อยกับชีวิตเหมือนกัน อยากจะเป็นคนกล้ากว่านี้ อยากจะเป็นคนที่ไม่กลัวปัญหา คือต่อให้มีปัญหาอะไรเข้ามา ก็แข็งแรงพอที่จะสู้มันได้ ไม่จิตตก วิตกกังวลจนหนีปัญหา
ใครเคยอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิตบ้าง แล้วคุณผ่านมาได้ยังไง มาแชร์กันหน่อยนะ (ช่วงแรกดราม่า คำถามอยู่ที่ย่อหน้าสุดท้าย)
ปกติก็เป็นคนไม่มั่นใจตัวเองอยู่แล้ว และเคยเจอเหตุการณ์ช่วงทำงานที่แรก มันผ่านมานานเกือบ 10 ปีแต่มันยังฝังใจอยู่ อาจจะไม่รู้สึกแน่เหมือนเพิ่งเจอ แต่ก็ยังรู้สึกได้อยู่เหมือนเป็นปมบางอย่างในใจที่เราไม่สามารถลืมมันไปได้เลย เมื่อไหร่เรารู้สึกแย่ เรื่องนั้นมันจะย้อนกลับมาคิดอีก ยิ่งย้ำว่าเราเป็นคนล้มเหลว ที่ไม่ยอมยืนไม่ขึ้นสักที
ปัจจุบันนี้เราตกงานเพราะพิษโควิดมาจะปีกว่าแล้ว สมัครหลายที่มาก แต่ไร้วี่แวว ช่วงแรกๆเคยคิดจะหาของมาขายเล็กๆน้อยๆ แต่ดูจากสภาพตอนนั้นแล้วทุกคนขายของกันเยอะมาก แต่คนซื้อแทบไม่มี กลัวทุนจะจม เราไม่ได้มีเงินเก็บมากมายขนาดนั้น เลยตัดสินใจเซฟเงินไว้ใช้ประหยัดๆ แล้วหางานประจำต่อไป แต่มันก็ผ่านมานานเป็นปีก็ยัง หาไม่ได้สักที มีแต่งานจ๊อบรายวัน ซึ่งมันไม่ได้มีบ่อยๆ อยากได้งานประจำเร็วๆ เงินเก็บก็เริ่มหมด ความรู้สึกตอนนี้มันท้อมาก จนรู้สึกไม่อยากทำอะไรเลยเหมือนทุกอย่างมันพลาดไปหมด ใจเริ่มสั่นๆ นอนไม่ค่อบหลับ หลับก็หลับไม่สนิท เหมือนมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา บางคืนก็นอนร้องไห้ไม่มีสาเหตุ ทั้งที่เมื่อก่อนเราหลับง่ายมาก ตอนนี้ดูหนังตลกก็ไม่ขำ ไม่อยากเล่นเกมส์ ไม่อยากดูหนัง ไม่ได้อยากผ่อนคลาย รู้สึกอยากออกความความรู้สึกโคตรแย่มันคงเป็นจุดต่ำสุดในชีวิตเราเลย ตอนนี้สิ่งเดียวที่ต้องการที่จะทำให้เรารู้สึกดีขึ้นคือได้งานทำซึ่งเราก็ยังหาไม่ได้สักทีเป็นปีแล้ว
ความรู้สึกตอนนี้ คือ ไม่ยินดีกับการมีชีวิตอยู่ และไม่กล้าพอจะฆ่าตัวตาย แค่รู้สึกว่าชีวิตมันยากจังวะ ฉันไม่มีความสุขมานานแค่ไหนแล้ว เวลาดูข่าวมีคนฆ่าตัวตายหลายคนก็วิจารณ์เขาไปต่างๆนานา แต่เรารู้สึกว่าเราเข้าใจพวกเขานะ คนเราเจอเรื่องราวในชีวิตมาไม่เหมือนกัน จิตใจคนเรามันแข็งแรงไม่เท่ากัน ช่วงเวลานั้นเขาคงท้อเกินกว่าจะอยากหาทางแก้ปัญหา ซึ่งมันมีทางออกแต่มันคงยากกว่าการตายไป ก็คงทรมานกับการมีชีวิตอยู่เลยเลือกจบปัญหาตัวเองไป ซึ่งสำหรับเราปัญหาสำหรับคนๆนั้นมันจบจริงนะ ถ้าเราไม่เชื่อเรื่องหลังความตาย แต่คนที่อยู่ข้างหลังเขาน่ะ คนที่ยังมีชีวิตอยู่รับภาระไปเต็มๆนอกจากได้รับภาระไปแล้ว ยังต้องเสียใจอีก สำหรับเรา เราไม่กล้าฆ่าตัวตายแน่นอน เพราะเราเป็นคนขี้กลัวเป็นทุนเดิม กลัวจะเจ็บกลัวทรมาน และเราสงสารคนข้างหลังเรา กว่าจะโตมาขนาดนี้ใช้เงินไปเยอะ ต้องเสียอะไรไปหลายอย่าง ต้องเป็นหนี้ ต้องดิ้นรนมาเยอะ และถึงเราจะไม่ใช่คนที่ดี ในครอบครัวเราคือคนที่ต้องรับผิดชอบน้อยสุด กดดันน้อยสุด ชีวิตก็ตุ๊ปัดตุ๊เป๋สุด แต่เรารู้ว่าครอบครัวรักเรา ถ้าเราตายเขาจะเสียใจแน่นอนเรามั่นใจ
เราเคยรู้สึกท้อมากๆ สมองมันเคยคิดเพ้อเจ้อไปเรื่อย คือ ตอนนั้นอยากจะติดโควิดแล้วตายรักษาไม่หายตายไปเลย ไม่ต้องรอดมาใช้ชีวิตต่อ และเราก็จะได้เงินประกันให้คืนครอบครัวเราบ้าง อย่างน้อยให้เขาได้เอาเงินไปใช้บ้าง ดีกว่าตายไปเฉยๆ อย่างน้อยครอบครัวก็ได้ใช้เงินประกันเรา เหมือนสมองเรามันคิดไปเรื่อย ไร้สาระบ้าง บั่นทอนใจบ้าง บางวันเราต้องมานั่งสมาธิ เพื่อหยุดความคิดบ้าๆที่มันอยู่ในหัวเรา บางวันเราเครียดมาก คิดเยอะ ก็ต้องมานั่งสมาธิเรียกสติ เรียกสติในที่นี้คือ หยุดสมองไม่ให้ฟุ้งซ่านสักแป๊บนึง นั่งๆไปนับเลขไป น้ำตามันก็ไหลออกมากเอง ต้องใช้เวลาไปสักพักกว่าจะนิ่ง ยิ่งช่วงหลังๆนี่เราร้องไห้บ่อยมาก ร้องไม่มีสาเหตุ บางคืนก็นอนร้องไห้จนหลับ ตอนเช้าก็เลยปวดตา ถ้าสมองเรามันคิดอะไรดีๆ คิดทบทวนเยอะๆได้เหมือนตอนเพ้อเจ้อ เราว่าเราก็น่าจะคิดหาทางออกได้เร็วกว่านี้ ตอนนี้เหมือนเราเสียศูนย์มากเลยน่ะ
ถ้าผ่านเหตุการณ์นี้ไปได้น่ะ เราจะไม่ใช่ชีวิตแบบนี้อีกละ นี่คือบทเรียนราคาแพงมาก เราจะวางแผนชีวิตให้ดี เก็บเงิน และหาวิธีหาเงินเพิ่มให้ไม่ต้องมากังวลกับชีวิตแบบนี้อีก จะไม่ใช่ชีวิตแบบมีความสุขไปวันๆไม่พัฒนาตนเอง ไม่มองหาลู่ทางหาเงิน
เล่ามายืดยาวเนี่ยคือ อยากรู้ว่าใครเคยมีชีวิตรู้สึกว่ายืนอยู่ในจุดที่ตกต่ำที่สุดในชีวิต แต่ตอนนี้คุณดีกว่าเดิมมากๆ อะไรที่เปลี่ยนชีวิตคุณค่ะ
- มีเหตุการณอะไรทำให้เป็นคนสู้คนค่ะ (นี่คือนิสัยที่เราอยากเปลี่ยนมาก)
-เคยกลัวอะไรมากๆเช่นกลัวถูกปฏิเสธ กลัวทำไมได้ แต่เอาชนะมันไปได้
- ตอนนี้เราก็เหนื่อยกับชีวิตเหมือนกัน อยากจะเป็นคนกล้ากว่านี้ อยากจะเป็นคนที่ไม่กลัวปัญหา คือต่อให้มีปัญหาอะไรเข้ามา ก็แข็งแรงพอที่จะสู้มันได้ ไม่จิตตก วิตกกังวลจนหนีปัญหา