เรื่องมีอยู่ว่า ตั้งเเต่เด็กเราถูกเลี้ยงโดยเเม่บุญธรรมค่ะ จนพอเราอายุได้ 13 ปี เราพบใบเกิดของเรา ว่าเขาไม่ใช่เเม่เเท้ๆ เขาคือเเม่บุญธรรม เพราะในใบเกิด คนละนามสกุล เเละ เราก็เจอใบบุตรบุญธรรมอีกใบเลยทำให้เราเเน่ใจ เเล้วพ่อเเท้ๆของเราเราอยู่ด้วยกันนะคะ พ่อเเท้ๆของเราก็คือลูกเเท้ๆของเเม่บุญธรรมเราค่ะ (อาจจะงงนิดนึงนะคะ) จนตอนนี้เราอายุ19 เเล้วเรารู้เรื่องนี้มาตลอด 6-7 ปีค่ะเเต่เราไม่พูด เราเก็บมาตลอด รอเวลาเมื่อไหร่เขาจะบอกความจริงกับเราสักที เเต่ก้ยังไม่มีวี่เเววค่ะ ตลอดที่ผ่านมา พ่อเเท้ๆ ที่อยู่บ้านเดียวกัน เราเรียกเขาว่าพี่ มาตลอด ตั้งเเต่เด็กพูดจนติดปากไปเเล้ว ปัจจุบันทั้งๆที่รู้ว่าเค้าเป็นพ่อเราก็ยังเรียกเขาว่าพี่ เเต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนี้ค่ะปัญหาคือปัจจุบันเเม่บุญธรรมใช้งานเราหนักมาก กวาดถู ล้าง ซัก ตาก ใช้ทุกอย่าง เหมือนเราเป็นคนใช้ ได้ เราทำอะไรนิดหน่อย ไม่ได้ดั่งใจเขาจะด่าเราทุกอย่าง เช่น ตอนทำกับข้าว เขาบอกเราว่า ไปหยิบ “ชาม”มาใส่ของ ของนั้นคือ ข้าวค่ะ เราก็หยิบ ชาม ตามเขาบอกเลยนะคะ ทุกคน ปรากฏว่า เค้าเขวี้ยงชามทิ้ง เเล้วบอกกับเราว่า (คำหยาบหน่อยนะคะ) อันนี้บ้านเค้าใช้ใส่ข้าวหรอ เราเลยบอกเค้าว่า เเม่บอกให้หนูหยิบชาม หนูก็หยิบชามมาให้เเม่ไง เเม่ก็บอกกับเราว่า กูให้หยิบจานมาใส่ข้าว เราเงียบเเละเราก็เลยทำหน้างงๆ เท่านั้นเเหละค่ะ เเม่นำไข่ที่ตีอยู่ในชาม ตีไข่ เขวี้ยงมาใส่ที่เรา ตอนนั้นเราดาวน์มาก เราสตั้นไปเลย ยังไม่พอเค้าก็ปาไข่ที่ยังไม่ตอกใส่มาหาเราอีก1ฟอง
จริงๆ เเล้วเรื่องมีเนอะมากๆนะคะ เค้าทั้งเคยเอารองเท้าตีหน้าเรา จิกหัวเรา กระชากผมตบหน้า เเต่เราไม่เคยตอบโต้อะไร ตอนเราโดนเเบบนี้ทุกครั้งเราจะลงไปหาพี่ร้องไห้ทุกครั้งบอกว่าหนูไม่อยากอยู่บ้านนี้เเล้ว พี่ (ที่เป็นพ่อเเท้ๆ) เขาจะเงียบเเต่ก็ปลอบเราตลอดเขาเหมือนจะร้องไห้เเต่เหมือนก็กลั้นน้ำตาของเขาไว้เช่นกัน เรากับเเม่บุญธรรมเป็นเเบบนี้ตลอด ตอนนี้เราขึ้นปี2 เเล้ว เเละเเม่บุญธรรม ชอบให้เราเต้น เราเรียนเต้นมา10 ปีเเล้วจนปัจจุบันได้ไปเเข่งต่างๆมากมาย ต่างประเทศก็เคยได้ไปนะคะ ไปจนเรารู้สึกว่านี่มันสุดเเล้ว เราอยากทำอย่างอื่นที่มันหารายได้เข้าตัวเองบ้างเพราะเต้นทุกครั้งมีเเต่เสียตังทุกครั้งค่าตั๋วไปต่างประเทศที เป็นหมื่น ไม่ได้ไรกลับมาได้เเค่ชัยชนะบางครั้ง เเลกกับการเสียตังเป็นหมื่น เเละ ทุกครั้งเเม่บุญธรรมจะมาว่าด่าเราทุกครั้ง ว่า “ ทั้งบ้านมีเเต่มึฝใช้ตังอยู่คนเดียวเลยนะหัดทำไรที่มันสร้างรายได้บ้าง “ ทุกคนคะเราขอถามหน่อย เราตื่นเช้าไปมอ เลิกเรียนเสร็จไปซ้อมถึง4-5 ทุ่ม กลับบ้านมาเที่ยงคืน บางวันมีการบ้านจากมหาลัย เรานั่งทำยันตี1-3 เเล้วเราต้องตื่นตี5.30 เพื่อไปมหาลัย เราเหนื่อยมากทุกคน เหนื่อยสุดๆ เราไม่เข้าใจเราจะเอาเวลาไหนไปสร้างรายได้ในเมื่อเราอยากเลิกทำกิจกรรมในด้านการเต้น เเล้วสร้างรายได้เอง เเต่เขากลับบอกว่า ถ้าจะทำเเบบนั้น ถ้ามันเหนื่อยมาก “ก็เลิกเรียนไปลาออก เเล้วเอาดีด้านทางเต้นไปเลย เต้นให้กระดูกหักไปสะ สะใจดี” นี่คือคำที่เเม่บุญธรรมพูดออกมาค่ะ *อีกอย่างนึงเมื่อ4-5 เดือนที่เเล้วเราเต้นจนกระดูกนิ้วร้าวเข้าเฝือกไป เเล้วเเม่ให้เรากลับบมาเต้นต่อเรายังพอโอเค เเต่นิ้วที่เข้าเฝือกไปมันกลับมาเจ็บอีกค่ะ เราทรมานมาก เเม่บอกก็รอไปหาหมอ ทนเต้นไปก่อนเเล้วคือเราต้องทนเต้นไปทั้งๆที่เจ็บมากๆ เจ็บจนบวมเเละช้ำ เเละพอไปหาหมอเอ็กซเรย์ดูพบว่ากระดูกที่ร้าวนั้นก็ต่อกันไม่สนิท เเถมยังมีกระดูกข้อนิ้วเสื่อมทั้งสองเท้า เรารู้สึกเเย่มากๆกับร่างกายเรา เรากลับบมาที่บ้านเราร้องไห้ทุกวันทรมานอยากเลิกเต้นเเต่เเม่บุญธรรมก้ไม่ยอม เลยสักครั้ง เหมือนเค้าจะให้เราเดินตามเส้นทางที่เค้าวางไว้อย่างเดียว จะให้เราเลิกเรียนเพื่อมาเต้นมาสอนเต้นเอาดีทางเต้น ซึ่งเราไม่โอเคเลยค่ะ เราอยากมีอนาคตตัวเอง เราอยากมีอิสระในชีวิตบ้าง เราเหนื่อยมากๆ เคยพูดกับเเม่เขาหลายรอบเเม่เขาก้ไม่ให้เราเลิกค่ะ เราเคยมีความคิดอยากหนีออกจากบ้านมากๆไม่อยากทนอยู่เเล้วเเบบนี้เเต่มันก็ทำไม่ได้สักที บ้างทียังอยากตายๆไปเลย เเต่ก็ทำไม่ได้ เราเหนื่อยค่ะทุกคนเราอยากได้คำปรึกษาจากทุกคนว่าเราควรทำไงให้เรามีชีวิตที่เดินต่อไปได้เเบบที่ไม่ใช่เค้ามากำหนดเราคนเดียว 😔
ควรทำยังไงกับเเม่บุญธรรมของเราดี
จริงๆ เเล้วเรื่องมีเนอะมากๆนะคะ เค้าทั้งเคยเอารองเท้าตีหน้าเรา จิกหัวเรา กระชากผมตบหน้า เเต่เราไม่เคยตอบโต้อะไร ตอนเราโดนเเบบนี้ทุกครั้งเราจะลงไปหาพี่ร้องไห้ทุกครั้งบอกว่าหนูไม่อยากอยู่บ้านนี้เเล้ว พี่ (ที่เป็นพ่อเเท้ๆ) เขาจะเงียบเเต่ก็ปลอบเราตลอดเขาเหมือนจะร้องไห้เเต่เหมือนก็กลั้นน้ำตาของเขาไว้เช่นกัน เรากับเเม่บุญธรรมเป็นเเบบนี้ตลอด ตอนนี้เราขึ้นปี2 เเล้ว เเละเเม่บุญธรรม ชอบให้เราเต้น เราเรียนเต้นมา10 ปีเเล้วจนปัจจุบันได้ไปเเข่งต่างๆมากมาย ต่างประเทศก็เคยได้ไปนะคะ ไปจนเรารู้สึกว่านี่มันสุดเเล้ว เราอยากทำอย่างอื่นที่มันหารายได้เข้าตัวเองบ้างเพราะเต้นทุกครั้งมีเเต่เสียตังทุกครั้งค่าตั๋วไปต่างประเทศที เป็นหมื่น ไม่ได้ไรกลับมาได้เเค่ชัยชนะบางครั้ง เเลกกับการเสียตังเป็นหมื่น เเละ ทุกครั้งเเม่บุญธรรมจะมาว่าด่าเราทุกครั้ง ว่า “ ทั้งบ้านมีเเต่มึฝใช้ตังอยู่คนเดียวเลยนะหัดทำไรที่มันสร้างรายได้บ้าง “ ทุกคนคะเราขอถามหน่อย เราตื่นเช้าไปมอ เลิกเรียนเสร็จไปซ้อมถึง4-5 ทุ่ม กลับบ้านมาเที่ยงคืน บางวันมีการบ้านจากมหาลัย เรานั่งทำยันตี1-3 เเล้วเราต้องตื่นตี5.30 เพื่อไปมหาลัย เราเหนื่อยมากทุกคน เหนื่อยสุดๆ เราไม่เข้าใจเราจะเอาเวลาไหนไปสร้างรายได้ในเมื่อเราอยากเลิกทำกิจกรรมในด้านการเต้น เเล้วสร้างรายได้เอง เเต่เขากลับบอกว่า ถ้าจะทำเเบบนั้น ถ้ามันเหนื่อยมาก “ก็เลิกเรียนไปลาออก เเล้วเอาดีด้านทางเต้นไปเลย เต้นให้กระดูกหักไปสะ สะใจดี” นี่คือคำที่เเม่บุญธรรมพูดออกมาค่ะ *อีกอย่างนึงเมื่อ4-5 เดือนที่เเล้วเราเต้นจนกระดูกนิ้วร้าวเข้าเฝือกไป เเล้วเเม่ให้เรากลับบมาเต้นต่อเรายังพอโอเค เเต่นิ้วที่เข้าเฝือกไปมันกลับมาเจ็บอีกค่ะ เราทรมานมาก เเม่บอกก็รอไปหาหมอ ทนเต้นไปก่อนเเล้วคือเราต้องทนเต้นไปทั้งๆที่เจ็บมากๆ เจ็บจนบวมเเละช้ำ เเละพอไปหาหมอเอ็กซเรย์ดูพบว่ากระดูกที่ร้าวนั้นก็ต่อกันไม่สนิท เเถมยังมีกระดูกข้อนิ้วเสื่อมทั้งสองเท้า เรารู้สึกเเย่มากๆกับร่างกายเรา เรากลับบมาที่บ้านเราร้องไห้ทุกวันทรมานอยากเลิกเต้นเเต่เเม่บุญธรรมก้ไม่ยอม เลยสักครั้ง เหมือนเค้าจะให้เราเดินตามเส้นทางที่เค้าวางไว้อย่างเดียว จะให้เราเลิกเรียนเพื่อมาเต้นมาสอนเต้นเอาดีทางเต้น ซึ่งเราไม่โอเคเลยค่ะ เราอยากมีอนาคตตัวเอง เราอยากมีอิสระในชีวิตบ้าง เราเหนื่อยมากๆ เคยพูดกับเเม่เขาหลายรอบเเม่เขาก้ไม่ให้เราเลิกค่ะ เราเคยมีความคิดอยากหนีออกจากบ้านมากๆไม่อยากทนอยู่เเล้วเเบบนี้เเต่มันก็ทำไม่ได้สักที บ้างทียังอยากตายๆไปเลย เเต่ก็ทำไม่ได้ เราเหนื่อยค่ะทุกคนเราอยากได้คำปรึกษาจากทุกคนว่าเราควรทำไงให้เรามีชีวิตที่เดินต่อไปได้เเบบที่ไม่ใช่เค้ามากำหนดเราคนเดียว 😔