เวลาสองนาฬิกาวันใหม่
เอ็ดดี้ปีนรั้วเข้าคฤหาสน์เอเวอร์ฮาร์ต
ทุกอย่างในห้องนอนเงียบกริบ เมื่อตาชินความมืด
สภาพภายในราวกับกองทัพทหารมาทดสอบนิวเคลียร์ที่บ้าน
ตู้เสื้อผ้าโดนคุ้ย โคมไฟแตกบนพื้น เก้าอี้ล้มตะแคงขาหักไปข้าง
เขากวาดเสื้อ หมอน นาฬิกาปลุก ลงถุงไนลอนรีบ ๆ
ค่ำคืนอากาศหนาว
เอ็ดดี้คว้าแจ็คเก็ตสวม ค่อย ๆ ย่องออกห้องนอนเงียบเฉียบ
เมื่อลงบันไดเปิดประตูก็รีบวิ่งไปที่รั้ว
"คนเรามีสิทธิ์เลือกทางเดินชีวิต เธอมีสิทธิ์นั้นอยู่เต็มที่..." เสียงหนึ่งขัดในเงามืดแมกไม้
ฮอลลี่พี่สาวเขายืนกอดอก เอนศรีษะพิงเสาหิน
"พี่รู้ได้ยังไง ?"
"อะไรทีเธอคิด ฉันพอเดาออก ว่าแต่...ตัดสินใจไปแน่ใช่มั้ย ?" ฮอลลี่กระซิบจริงจัง
เอ็ดดี้ก้มมองรองเท้าบู๊ตของตัวเอง
"ถ้าอยู่ พ่อต้องฆ่าเราทั้งคู่
"พี่ก็รู้บารมีตระกูลเอเวอร์ฮาร์ต พ่อมีอำนาจแฝงจนน่ากลัว"
"เขาก็แค่ลาบราดอร์แก่ขี้โมโห" ฮอลลี่ปลอบ ยักไหล่
ลมเย็นเฉียบโชยผ่านทะเลสาบ
สนอ่อนหลายต้นเอนลู่ตามแรง พัดผ่านพริ้วแผ่ว
ราวกระซิบกระซาบเห็นดีเห็นตาม
"พี่คิดว่าผมขี้ขลาดตาขาวมั้ยที่หนีไป..." เอ็ดดี้ทำลายความเงียบ
พี่สาวสั่นศรีษะ
"เธอมีโอกาสมีความสุข จะกังวลทำไม ?" หล่อนทอดสายตาสู่ดาวหลากดวงซึ่งอยู่ไกลโพ้น
"เป็นฉัน ถ้ามีโอกาสเจอคนรักและเค้ารักฉัน ต่อให้กษัตริย์อาเธอร์มาห้าม ก็คงทำแบบเดียวกัน"
เอ็ดดี้พยักหน้า
ฮอลลี่รู้ว่าน้องชายเปลี่ยนไป เขาเปลี่ยนตัวเองต้อนรับสิ่งใหม่
เป็นการกระทำหุนหันพลันแล่น ซึ่งส่งผลให้เกิดการตัดสินใจแบบไม่ยั้งคิด
"แล้วคิดรึยังจะไปไหน ?"
"ที่ไหนก็ได้...ที่พ่อตามไม่ถึง"
"จะอยู่ยังไงเอาอะไรกิน ?"
"พอมีเงินสด...เก็บอยู่นิดหน่อย"
"ถ้าหมดละทำยังไง" พี่สาวซัก
เอ็ดดี้ส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง
"คงจับงานอะไรสักอย่าง..." น้ำเสียงเต็มไปด้วยความท้อแท้
พี่สาวควักกระเป๋า ยัดธนบัตรห้าร้อยดอลลาร์ในมือเขา
"เอานี่ติดตัวไป คงพอช่วยได้สักระยะ..."
สายตาเอ็ดดี้ตวัดขึ้นสบฮอลลี่ แม้เป็นสีเทาเมฆคะนองเหมือนกัน แต่แววตาผิดกัน ความผูกผันครั้งอดีต ผุดท้วมท้นใจเสี้ยววินาทีนี้
"ขอบคุณนะพี่...เมื่อตั้งตัวได้จะติดต่อกลับ" เอ็ดดี้ยิ้มขม ๆ
ทั้งสองกอดกันตามประสาพี่น้อง
"ไปนะพี่ ผมเอาตัวรอดได้ ลาก่อน..."
ฮอลลี่ตบหลังน้องชายเบา ๆ
"ฟังนะ การเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องน่ากลัว แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเติบโต เธอจะไม่เป็นไรหรอก เข้าใจมั้ย...
"เพราะเธอ...เธอเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งมากกว่าทุกคนที่ฉันเคยรู้จัก!"
"หึ" เอ็ดดี้ยิ้มจนเห็นไรฟัน ซึ่งไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก เขาสูดน้ำมูก
"ถ้าใช่...ก็เพราะผมเป็นน้องพี่!"
เอ็ดดี้โบกมือลา สะพายกระเป๋าพาดบ่า
วิ่งตรงไปยังถนนที่ทอดสู่ทะเลสาบ ทาท่างนั้นเหมือนเด็กผู้กำลังทิ้งบ้านไปโรงเรียนเป็นครั้งแรกในชีวิต
ฮอลลี่ยืนคอยส่ง ยิ้มเศร้าเพียงเล็กน้อย
"ลาก่อนน้องรักของพี่..."
เรื่องสั้น ╰ ลาก่อนครับพี่ ╮
เอ็ดดี้ปีนรั้วเข้าคฤหาสน์เอเวอร์ฮาร์ต
ทุกอย่างในห้องนอนเงียบกริบ เมื่อตาชินความมืด
สภาพภายในราวกับกองทัพทหารมาทดสอบนิวเคลียร์ที่บ้าน
ตู้เสื้อผ้าโดนคุ้ย โคมไฟแตกบนพื้น เก้าอี้ล้มตะแคงขาหักไปข้าง
เขากวาดเสื้อ หมอน นาฬิกาปลุก ลงถุงไนลอนรีบ ๆ
ค่ำคืนอากาศหนาว
เอ็ดดี้คว้าแจ็คเก็ตสวม ค่อย ๆ ย่องออกห้องนอนเงียบเฉียบ
เมื่อลงบันไดเปิดประตูก็รีบวิ่งไปที่รั้ว
"คนเรามีสิทธิ์เลือกทางเดินชีวิต เธอมีสิทธิ์นั้นอยู่เต็มที่..." เสียงหนึ่งขัดในเงามืดแมกไม้
ฮอลลี่พี่สาวเขายืนกอดอก เอนศรีษะพิงเสาหิน
"พี่รู้ได้ยังไง ?"
"อะไรทีเธอคิด ฉันพอเดาออก ว่าแต่...ตัดสินใจไปแน่ใช่มั้ย ?" ฮอลลี่กระซิบจริงจัง
เอ็ดดี้ก้มมองรองเท้าบู๊ตของตัวเอง
"ถ้าอยู่ พ่อต้องฆ่าเราทั้งคู่
"พี่ก็รู้บารมีตระกูลเอเวอร์ฮาร์ต พ่อมีอำนาจแฝงจนน่ากลัว"
"เขาก็แค่ลาบราดอร์แก่ขี้โมโห" ฮอลลี่ปลอบ ยักไหล่
ลมเย็นเฉียบโชยผ่านทะเลสาบ
สนอ่อนหลายต้นเอนลู่ตามแรง พัดผ่านพริ้วแผ่ว
ราวกระซิบกระซาบเห็นดีเห็นตาม
"พี่คิดว่าผมขี้ขลาดตาขาวมั้ยที่หนีไป..." เอ็ดดี้ทำลายความเงียบ
พี่สาวสั่นศรีษะ
"เธอมีโอกาสมีความสุข จะกังวลทำไม ?" หล่อนทอดสายตาสู่ดาวหลากดวงซึ่งอยู่ไกลโพ้น
"เป็นฉัน ถ้ามีโอกาสเจอคนรักและเค้ารักฉัน ต่อให้กษัตริย์อาเธอร์มาห้าม ก็คงทำแบบเดียวกัน"
เอ็ดดี้พยักหน้า
ฮอลลี่รู้ว่าน้องชายเปลี่ยนไป เขาเปลี่ยนตัวเองต้อนรับสิ่งใหม่
เป็นการกระทำหุนหันพลันแล่น ซึ่งส่งผลให้เกิดการตัดสินใจแบบไม่ยั้งคิด
"แล้วคิดรึยังจะไปไหน ?"
"ที่ไหนก็ได้...ที่พ่อตามไม่ถึง"
"จะอยู่ยังไงเอาอะไรกิน ?"
"พอมีเงินสด...เก็บอยู่นิดหน่อย"
"ถ้าหมดละทำยังไง" พี่สาวซัก
เอ็ดดี้ส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง
"คงจับงานอะไรสักอย่าง..." น้ำเสียงเต็มไปด้วยความท้อแท้
พี่สาวควักกระเป๋า ยัดธนบัตรห้าร้อยดอลลาร์ในมือเขา
"เอานี่ติดตัวไป คงพอช่วยได้สักระยะ..."
สายตาเอ็ดดี้ตวัดขึ้นสบฮอลลี่ แม้เป็นสีเทาเมฆคะนองเหมือนกัน แต่แววตาผิดกัน ความผูกผันครั้งอดีต ผุดท้วมท้นใจเสี้ยววินาทีนี้
"ขอบคุณนะพี่...เมื่อตั้งตัวได้จะติดต่อกลับ" เอ็ดดี้ยิ้มขม ๆ
ทั้งสองกอดกันตามประสาพี่น้อง
"ไปนะพี่ ผมเอาตัวรอดได้ ลาก่อน..."
ฮอลลี่ตบหลังน้องชายเบา ๆ
"ฟังนะ การเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องน่ากลัว แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเติบโต เธอจะไม่เป็นไรหรอก เข้าใจมั้ย...
"เพราะเธอ...เธอเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งมากกว่าทุกคนที่ฉันเคยรู้จัก!"
"หึ" เอ็ดดี้ยิ้มจนเห็นไรฟัน ซึ่งไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก เขาสูดน้ำมูก
"ถ้าใช่...ก็เพราะผมเป็นน้องพี่!"
เอ็ดดี้โบกมือลา สะพายกระเป๋าพาดบ่า
วิ่งตรงไปยังถนนที่ทอดสู่ทะเลสาบ ทาท่างนั้นเหมือนเด็กผู้กำลังทิ้งบ้านไปโรงเรียนเป็นครั้งแรกในชีวิต
ฮอลลี่ยืนคอยส่ง ยิ้มเศร้าเพียงเล็กน้อย
"ลาก่อนน้องรักของพี่..."