"เดี๋ยวแกจะรู้ว่ารู้สึกยังไง! เอ้า ถ่างขาออกเร็ว ๆ เข้า!" เขาใช้มือขวา
บีบข้อมือบอบบางทั้งสองข้าง กดลงแนบพื้น
มือซ้ายถ่างขาเด็กสาวออก พร้อมดันความเป็นผัวแทรกชอนเข้าไป

เด็กสาวอ้าปากเผยอด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่ทันได้ร้อง พ่อเลี้ยงเอามือซ้ายกดปากไว้
"ไม้ต้องร้อง! ข้ารู้ว่าแกชอบ ยังไงเรื่องนี้แกก็หนีไม่พ้นหรอก!" ร่างพุงกะทิคล่อมทับ ตะเบ็งเสียงดังคับห้อง
ตอนนั้นคลอเดียเพิ่งสิบสี่ เธอเพิ่งรู้ซึ้งความลับในการสร้างชาติพันธุ์มนุษย์
"จำไว้นะถ้าแกบอกเรื่องนี้กับใคร! ข้าจะเฉือดคอแก จับยัดถุงขยะ เอาไปฝังไกล ๆ บนภูเขาที่ไม่มีใครหาศพเจอ" พ่อเลี้ยงขู่
ลมหายใจซึ่งรดหน้าเธอก็เหม็นสิ้นดี

หลังจากค่ำนั้นเป็นต้นมา กลางคืนกลายเป็นสิ่งที่เธอหวาดผวา 
แม่คลอเดียทำงานสองกะ ตอนเช้าเข้างานร้านซักรีด
ตกกลางคืนเป็นสาวเสริฟร้านเหล้า 
เธอกับแม่เช่าห้องชุดเล็ก ๆ ขนาดสองห้องนอน
 
พอแม่ออกไปทำงาน พ่อเลี้ยงขาเจ็บตกงาน  วัน ๆ นั่งดูโทรทัศน์
จะเข้ามาพร้อมกลิ่นเหล้าฉุน ๆ  ใช้กำลังบังคับถ่ายภาพนู้ดและคลิปเก็บสะสม
จากนั้นเริ่มขยี้กาม
"เด็กกำลังโตต้องแบบนี้ ไม่ใช่สาวแก่ใส่แว่นหนาเตอะ อุดมด้วยไขมัน รู้มั้ยแม่แกน่ะ ทำให้ข้าหมดอารมณ์ไปนานแล้ว!"
คลอเดียกลายเป็นของเล่นสนองตัณหา
ท้ายสุดพบว่าตัวเองท้อง

คืนนั้นทนไม่ไหว 
"แม่" เช้าวันหนึ่ง เมื่ออยู่กับแม่ตามลำพัง
"ตอนที่แม่ออกไปทำงาน ผัวแม่ข่มขืนหนูทุกวัน!"
ฝ่ามือหยาบกร้านของแม่ ตบบ้องหูเธอเต็มแรง
คลอเดียหงายหลังหน้ากระแทกพื้น
"แกเป็นฝ่ายยั่วเขาใช่มั้ย!" แม่ตวาดลั่นเสียงแข็งกร้าว
"แม่...แม่พูดออกมาได้ยังไง!"  มือขวาเอื้อมจับใบหน้าน้ำตาคลอ

"เสื้อสายเดี่ยวของแก กระโปรงสั้นที่แกนุ่ง แกมันดาวยั่ว!"
คลอเดียตกตะลึงนิ่งขึง ตอบโต้ไม่ออก
"ฉันรู้มาเสมอ แกต้องการของ ๆ ฉัน!" แม่พูดต่อ
"กี่ครั้งแล้วที่แกแอบใส่รองเท้า แอบหยิบต้มหู  ลิปสติกฉันไปลอง และครั้งนี้แกต้องการแย่งผู้ชายของฉัน!" 
จากนั้นระดมฝ่ามือฟาดไปที่เธอนับครั้งไม่ถ้วน
คลอเดียไม่ปริปากพูดอะไรทั้งนั้น ด้วยความกลัวอารมณ์ร้าย ๆ ราวไฟป่า
เวลาแม่โกรธมักขาดสติยั้งคิด หนก่อนแม่ถือมีดทำครัวไล่กวด เพราะบังอาจขัดขืนไม่ซักผ้าให้
 
แม่ไม่เชื่อเธอ นั่นทำให้เจ็บปวดกว่าสิ่งใดในโลก 
ดึกสงัดแม่และพ่อเลี้ยงหลับ เธอย่องขโมยเงินที่แม่ซ่อนหลังโต๊ะเครื่องแป้ง
ตีสี่คืนนั้นก็อยู่บนรถบัส
"ฉันขอตัดความรู้สึกที่มีต่อแม่และพ่อเลี้ยง ออกจากหัวใจและสมอง" เธอกัดริมฝีปากสั่นระริก
น้ำตามารวมอยู่เงียบ ๆ ภายในดวงตา เปียยุ่งเหยิงสยายดำเริ่มคลายออก ใบหน้าก้มต่ำด้วยความโศกสลด
"ไม่มีสิ่งใดจะกอบกู้กลับมาได้...ไม่มี...พวกเขาคือคนแปลกหน้าสำหรับฉัน นับจากนี้และตลอดไป!"