หนูกำลังจะเข้าปี1อยู่แต่บ้านก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย หางานทำจนนึกได้ว่าแถวใกล้บ้านมีร้านอาหารทะเลเยอะ และหนูชอบร้านหนึ่งเป็นพิเศษเลยลองโทรถามดูว่าต้องการพนักงานมั้ย เจ้าของร้านบอกว่ากำลังปรับปรุงร้านอีกเดือนกว่าจะเปิดรับสมัคร พอบอกเจ้าของร้านว่าอยู่ใกล้ร้านเขาก็สนใจทันทีให้ไปหา
ที่ร้านเลย หนูดีใจมากเพราะมันใกล้บ้านจริงๆเลย พอแต่งตัวอะไรเสร็จสรรพอยู่ๆพ่อแม่ก็บ่นขึ้นมาว่า ทำไมต้องไปทำด้วย งานเด็กเสิร์ฟ? อยู่ๆไปเป็นเด้กเสิร์ฟเนี่ยนะ? มันจะเสียการเรียนมั้ยเดี๋ยวก็ทำแต่งาน? มีแต่ต่างด้าวทั้งนั้นที่ทำ,ใฝ่ต่ำมากไปทำงานเด็กเสิร์ฟ,ช่วงโควิดใครเค้าทำงานเสิร์ฟกันบ้าป่าวและต่างๆเยอะมาก จนหนูเหนื่อยตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยไม่ได้ไปที่ร้าน.
คือหนูเข้าใจในมุมของพ่อแม่นะคะว่าเค้ากลัวเราต้องเจอกับอะไรที่ไม่ดีระหว่างการทำงาน ไม่อยากให้เราเหนื่อยแถมยังช่วงโควิดกลัวโรคอีก แต่!!! นี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะแค่ไปให้เจ้าของดูหน้าตาเฉยๆแล้วก็ไม่รู้ว่าเค้าจะรับเราหรือเปล่า พ่อกับแม่ก็ขัดตั้งแต่ยังไม่เริ่ม เวลาอยากได้อะไรหนูไม่เคยงี่เง่ากับพวกเค้าสักครั้งจะเก็บไว้ตลอดมาเรื่อยๆจนไม่อยากได้อะไรแล้ว จะซื้อของแต่ละอย่างก็ดูจนติดเป็นนิสัยว่ามันลดหรือเปล่า แล้วก็หวังมาตลอดว่าถ้ามหาลัยฉันจะทำงานซื้อของที่อยากได้ไม่ต้องลำบากใจแม่ ยิ่งโตเราก็ยิ่งต้องใช้เงิน แม่บอกว่าอยากได้อะไรก็บอกสิจะได้ซื้อให้ ซึ่งคำนี้ฟังดูแล้วมันไม่น่าเป็นไปได้แม่แค่พูดให้มันดูดีเท่านั้นเอง และช่วงนี้มีโควิดมันไม่สมควรใช่ไหมคะที่จะสรรหางานทำ?ไม่งั้นร้านอาหารทุกร้านก็ไม่มีพนักงานไม่ใช่หรอคะ คำถามมากมายอยู่ในหัวเต็มไปหมด รบกวนด้วยนะคะ ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้
พ่อแม่ไม่ให้ทำงานเสิร์ฟแถมยังดูถูกทั้งที่บ้านไม่ได้มีฐานะดีเลย
ที่ร้านเลย หนูดีใจมากเพราะมันใกล้บ้านจริงๆเลย พอแต่งตัวอะไรเสร็จสรรพอยู่ๆพ่อแม่ก็บ่นขึ้นมาว่า ทำไมต้องไปทำด้วย งานเด็กเสิร์ฟ? อยู่ๆไปเป็นเด้กเสิร์ฟเนี่ยนะ? มันจะเสียการเรียนมั้ยเดี๋ยวก็ทำแต่งาน? มีแต่ต่างด้าวทั้งนั้นที่ทำ,ใฝ่ต่ำมากไปทำงานเด็กเสิร์ฟ,ช่วงโควิดใครเค้าทำงานเสิร์ฟกันบ้าป่าวและต่างๆเยอะมาก จนหนูเหนื่อยตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยไม่ได้ไปที่ร้าน.
คือหนูเข้าใจในมุมของพ่อแม่นะคะว่าเค้ากลัวเราต้องเจอกับอะไรที่ไม่ดีระหว่างการทำงาน ไม่อยากให้เราเหนื่อยแถมยังช่วงโควิดกลัวโรคอีก แต่!!! นี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะแค่ไปให้เจ้าของดูหน้าตาเฉยๆแล้วก็ไม่รู้ว่าเค้าจะรับเราหรือเปล่า พ่อกับแม่ก็ขัดตั้งแต่ยังไม่เริ่ม เวลาอยากได้อะไรหนูไม่เคยงี่เง่ากับพวกเค้าสักครั้งจะเก็บไว้ตลอดมาเรื่อยๆจนไม่อยากได้อะไรแล้ว จะซื้อของแต่ละอย่างก็ดูจนติดเป็นนิสัยว่ามันลดหรือเปล่า แล้วก็หวังมาตลอดว่าถ้ามหาลัยฉันจะทำงานซื้อของที่อยากได้ไม่ต้องลำบากใจแม่ ยิ่งโตเราก็ยิ่งต้องใช้เงิน แม่บอกว่าอยากได้อะไรก็บอกสิจะได้ซื้อให้ ซึ่งคำนี้ฟังดูแล้วมันไม่น่าเป็นไปได้แม่แค่พูดให้มันดูดีเท่านั้นเอง และช่วงนี้มีโควิดมันไม่สมควรใช่ไหมคะที่จะสรรหางานทำ?ไม่งั้นร้านอาหารทุกร้านก็ไม่มีพนักงานไม่ใช่หรอคะ คำถามมากมายอยู่ในหัวเต็มไปหมด รบกวนด้วยนะคะ ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้