รู้สึกเหมือนไม่เหลือใครเลยคุยกับใครก็ไม่ได้เเมก็จะคอยบอกว่าเขาไม่จริงใจ​ คุยกับเเม่ก็ไม่ได้เพราะคุยทีไรก็จะทะเลาะกันทุกที​ เเม่ใส่ใจเราน้อยลง​ เวลาส่วนมากของเเม่ก็คือโทรคุยกับเเฟนเเม่ตลอด​ ไม่มีเวลามาคุยกับเราเเบบเปิดอกกันเล้ย​ จะได้คุยจริงจังกันก็เเค่ตอนที่ทะเลาะกัน​ เเต่เเม่ก็ประชดตลอด​

ส่วนพ่อพ่อไม่เคยที่จะพูดความจริงอะไรกับเราเลยซึ่งเราก็พอรู้ในบางส่วน​ เเต่เราไม่กล้าพูดมันออกมา​

เราไม่รู้จะทำไงเเล้วออกไปนอกบ้านหรืออยู่กับคนอื่นก็ต้องใส่หน้ากากไปฝืนยิ้มมันรู้สึกเเย่มากจริงๆ​ ทำไมชีวิตเรามันถึงเจอเเต่เรื่องยากๆขนาดนี้


เราพยามตั้งใจเรียนเอาใจใส่พ่อเเม่ทุกๆคนทำทุกอย่างให้ดีหมดเพื่อให้พ่อกับเเม่ภูมิใจให้เป็นหน้าเป็นตาของวงตกูลเเต่พอเรามีปัญหาใหญ่เเบบนี้เข้ามามีเเต่คนด่าเราว่าเราคิดกับเราในเเง่ลบๆไม่มีใครเข้าใจเราเลยเเม้เเต่คนเดียว

ญาติฝั่งทางพ่อก็เกลียดเราที่เราไม่ทำให้พ่อกับเเม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมซึ่งเเม่ก็บอกกับเราว่าที่เลิกกันเพราะมันมีเหตุผล​อะไรบ้างเราโดนด่าว่าเนรคุณต่างๆนาๆเเต่เเม่เราไม่เคยที่จะใส่ใจเราเลยรู้สึกเหมือนตกนรกอยากอยู่คนเดียวในโลกที่ไม่ต้องเฟคทำให้ใครสบายใจหรือเราไม่ต้องเก็บความรู้สึกอะไรเลย

เรามีน้องอีก​  1คนเป็นผู้หญิงอายุ​ 8​ ขวบ​ น้องเรารับรู้ทุกๆอย่างเราสงสารน้องเราไม่อยากให้น้องโตมาเเบบเราเราบอกน้องตลอดว่าอยากทำอะไรรู้สึกอะไรให้ทำมันออกมาเลยเเต่ต้องมีขอบเขตของการเเสดงออก

ลืมบอกเราอายุเพิ่มจะ 18​ เอง

เราเป็นคนขี้เถียงเเต่เราจะเถียงเเค่กับเเม่เราก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร

เราควรจะใช้ชีวิตต่อไปในเเบบไหนดีคะ??