เราคนนึงเป็นเหมือนแพะรับบาปในบ้าน
เวลามีปัญหาอะไร ทุกอย่างทุกคนก็จะมาลงที่ผมหมด เช่น ร่มหาย ผมก็โดนทุกคน
ว่าผมทำหายหมดทั้งๆที่ผมไม่ใช่คนทำ ผมเป็นคนที่เถียงกับใครไม่เคยชนะผมเลยมักจะไม่ค่อยเถียง ได้แต่รับกรรมที่คนอื่นทำแทน อย่างรถที่ลืมไว้จอดที่อื่น
ทุกคนก็จะมาว่าผม ถามผมทั้งที่ผมก็ไม่ใช่คนทำพวกเขาก็บ่นผม เอาเหอะ
เรายอมรับเองก็ได้ ก็ต้องเดินไปเอาไกลอยู่ ขอให้ไปส่งแต่ไม่มีใครไปส่ง อีกเรื่องก็คือตอนไปกินข้าวนั่งโต๊ะ ผมกินคนเดียวตลอด ผมจะกินหลังพวกเขากินเสร็จตลอด เพราะพวกเขาไม่ค่อยมาชวนกินข้าว ตอนนั้นผมนั่งกินข้าวอยู่คนเดียว ก็มีพี่สาวเดินมาเปิดตู้เย็นไม่มีน้ำ พี่คนนั้นก็บ่นว่าทำไมไม่มีใครใส่น้ำในตู้เย็น และก็เหมือนเดิมคนที่โดนก็คือผม บางครั้งเราโดนจนความรู้สึกเราชินแล้ว เสียใจอีกครั้งก็คงไม่เป็นไรหรอก
บางครั้งพวกเขาพากันไปกินข้างนอกบ้าน
ไปกันเงียบๆเพื่อไม่ให้ผมได้ยิน ผมก็อยู่ในห้อง เป็นคนติดห้องเพราะโลกข้างนอกมันโหดร้ายมาก พอผมออกห้องไปเข้าห้องน้ำทุกคนในบ้านไปกันหมดแล้ว
เหลือผมคนเดียว บางครั้งไม่เหลือกับข้าว
ก็เก็บเศษตังค์ไปซื้อ ก็อยู่แบบนี้มันเลี่ยงไม่ได้เราก็ต้องทนอยู่ ถ้าหนีไปก็คงไม่มีกินกว่านี้ไม่มีที่นอน ที่บ้านทุกคนได้นอนบนเตียงแต่ผมนอนบนที่นอนบางๆ บางครั้งผมก็นึกน่ะว่านี่เราเป็นลูกเขาจริงๆหรอเป็นครอบครัวจริงๆหรอ ทำไมพวกเขาไม่รักเราเลย😭 เรายอมเป็นคนรับผิดทุกปัญหา เราเป็นคนดีแล้ว แต่ทำไมพวกเขาไม่รักเรา😔 ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องคร้าวๆยังมีอีก สิ่งที่อยากระบายความในใจแต่ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง
บางทีมันก็เหนื่อยน่ะ เป็นแพะรับบาป ปัญหาในบ้าน อยากระบายให้ใครสักคนฟังแต่มีใครเลย
เวลามีปัญหาอะไร ทุกอย่างทุกคนก็จะมาลงที่ผมหมด เช่น ร่มหาย ผมก็โดนทุกคน
ว่าผมทำหายหมดทั้งๆที่ผมไม่ใช่คนทำ ผมเป็นคนที่เถียงกับใครไม่เคยชนะผมเลยมักจะไม่ค่อยเถียง ได้แต่รับกรรมที่คนอื่นทำแทน อย่างรถที่ลืมไว้จอดที่อื่น
ทุกคนก็จะมาว่าผม ถามผมทั้งที่ผมก็ไม่ใช่คนทำพวกเขาก็บ่นผม เอาเหอะ
เรายอมรับเองก็ได้ ก็ต้องเดินไปเอาไกลอยู่ ขอให้ไปส่งแต่ไม่มีใครไปส่ง อีกเรื่องก็คือตอนไปกินข้าวนั่งโต๊ะ ผมกินคนเดียวตลอด ผมจะกินหลังพวกเขากินเสร็จตลอด เพราะพวกเขาไม่ค่อยมาชวนกินข้าว ตอนนั้นผมนั่งกินข้าวอยู่คนเดียว ก็มีพี่สาวเดินมาเปิดตู้เย็นไม่มีน้ำ พี่คนนั้นก็บ่นว่าทำไมไม่มีใครใส่น้ำในตู้เย็น และก็เหมือนเดิมคนที่โดนก็คือผม บางครั้งเราโดนจนความรู้สึกเราชินแล้ว เสียใจอีกครั้งก็คงไม่เป็นไรหรอก
บางครั้งพวกเขาพากันไปกินข้างนอกบ้าน
ไปกันเงียบๆเพื่อไม่ให้ผมได้ยิน ผมก็อยู่ในห้อง เป็นคนติดห้องเพราะโลกข้างนอกมันโหดร้ายมาก พอผมออกห้องไปเข้าห้องน้ำทุกคนในบ้านไปกันหมดแล้ว
เหลือผมคนเดียว บางครั้งไม่เหลือกับข้าว
ก็เก็บเศษตังค์ไปซื้อ ก็อยู่แบบนี้มันเลี่ยงไม่ได้เราก็ต้องทนอยู่ ถ้าหนีไปก็คงไม่มีกินกว่านี้ไม่มีที่นอน ที่บ้านทุกคนได้นอนบนเตียงแต่ผมนอนบนที่นอนบางๆ บางครั้งผมก็นึกน่ะว่านี่เราเป็นลูกเขาจริงๆหรอเป็นครอบครัวจริงๆหรอ ทำไมพวกเขาไม่รักเราเลย😭 เรายอมเป็นคนรับผิดทุกปัญหา เราเป็นคนดีแล้ว แต่ทำไมพวกเขาไม่รักเรา😔 ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องคร้าวๆยังมีอีก สิ่งที่อยากระบายความในใจแต่ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง