สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้ที่อยากมาระบายค่ะ
ขอท้าวความก่อนนะคะ แม่เรามีลูก2คน นั่นคือเราและน้องเรา (ปัจจุบันเราอายุ19 ปี น้องชาย18ปี ) ตั้งแต่พ่อเราเสียตอนนั้นเราอายุ9 ขวบ ก็เห็นมีแต่แม่ที่เลี้ยงดูเรามาตลอดคนเดียว อาศัยห้องเช่าเล็กๆ ขอข้าววัดตอนเราเด็กๆ กินข้าวกับไข่ต้มที่ต้มมาหลายคืน นอนในห้องเช่าเล็กๆไม่มีที่นอน นอนบนพื้นปูน ชีวิตเราอยู่ลำบากแบบนั้นมาตลอด ย้ายห้องเช่าไปเรื่อยๆ เห็นแม่ทำงานมาตลอด เรากับน้องก็ไปช่วยแม่ทำงานตั้งแต่เด็กๆป.1-2 ไม่เคยมีเสาร์-อาทิตย์ที่จะได้ดูทีวีดูการ์ตูน หรือไปเล่นกับเพื่อนตอนเด็กๆ ใช้ชีวิตลำบากหากินไปวันๆ จนพอเราม.3 ก็เริ่มหางานพาร์ทไทม์ทำตอนนั้นอายุ14 อยากช่วยแม่ ก็ได้ไปทำงานพาร์ทไทม์ร้านขนม ได้เงินเดือน6000-7000 กลับบ้านดึกๆ แต่เราดีใจมากที่ได้หาเงินช่วยแม่ ตั้งแต่ตอนนั้นเราก็ทำงานพาร์ทไทม์มาตลอด เก็บเงินจ่ายค่าเทอมเอง ตั้งแต่ปวช.จนถึงปัจจุบัน ตอนนี้เรียนปวส. เราช่วยแม่แบ่งเบาภาระไปเยอะมากๆ เราภูมิใจในตัวเองแต่ก็ยังไม่สุด ทุกวันนี้ทำงานได้แค่8-9000 /เดือน เก็บค่าเทอม ค่ากิน ก็แทบไม่พอ เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเหนื่อยมากๆแล้ว เราเห็นแม่ทำงานไม่เคยได้พักมาเป็น10-20 ปีแม่เราคงเหนื่อยมากกว่า เราอยากให้แม่สบาย ไม่ต้องมาอยู่ในห้องเช่าเล็กๆแบบนี้ เราเลิกงานกลับมาเห็นแม่นอนอยู่ในห้องเช่าแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เราจำความได้แม่เราทำงานหาเลี้ยงดูเรากับน้อง ค่าแรง300 บาท แต่เลี้ยงเรากับน้องให้โตมาได้ถึงทุกวันนี้ถึงจะลำบาก เราตั้งใจเรียนเกรดไม่เคยตก ทั้งเราทั้งน้อง ให้แม่ภูมิใจ ทำงานพาร์ทไทม์จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระแม่ ทุกวันนี้เราอึดอัดในใจตลอดเราชอบร้องไห้คนเดียว เราอยากเรียนจบไวๆ อยากทำงานที่มีรายได้มากกว่านี้ อยากมีบ้านให้แม่อยู่อย่างสบาย ไม่อยากให้แม่ทำงานแล้ว เรากลัววันที่เราประสบความสำเร็จแม่จะไม่อยู่กับเรา เรากลัวว่าเราจะทำไม่ทันตอนที่แม่ยังอยู่ บนโลกนี้เราเหลือแค่แม่เรากับน้องชาย
ขอกำลังใจหรือคำแนะนำของคนในนี้ให้เราไม่คิดมาก หรือไม่น้อยใจตัวเองแบบนี้ได้ไหมคะ 😔
เคยน้อยใจชีวิตตัวเองกันไหมคะ
ขอท้าวความก่อนนะคะ แม่เรามีลูก2คน นั่นคือเราและน้องเรา (ปัจจุบันเราอายุ19 ปี น้องชาย18ปี ) ตั้งแต่พ่อเราเสียตอนนั้นเราอายุ9 ขวบ ก็เห็นมีแต่แม่ที่เลี้ยงดูเรามาตลอดคนเดียว อาศัยห้องเช่าเล็กๆ ขอข้าววัดตอนเราเด็กๆ กินข้าวกับไข่ต้มที่ต้มมาหลายคืน นอนในห้องเช่าเล็กๆไม่มีที่นอน นอนบนพื้นปูน ชีวิตเราอยู่ลำบากแบบนั้นมาตลอด ย้ายห้องเช่าไปเรื่อยๆ เห็นแม่ทำงานมาตลอด เรากับน้องก็ไปช่วยแม่ทำงานตั้งแต่เด็กๆป.1-2 ไม่เคยมีเสาร์-อาทิตย์ที่จะได้ดูทีวีดูการ์ตูน หรือไปเล่นกับเพื่อนตอนเด็กๆ ใช้ชีวิตลำบากหากินไปวันๆ จนพอเราม.3 ก็เริ่มหางานพาร์ทไทม์ทำตอนนั้นอายุ14 อยากช่วยแม่ ก็ได้ไปทำงานพาร์ทไทม์ร้านขนม ได้เงินเดือน6000-7000 กลับบ้านดึกๆ แต่เราดีใจมากที่ได้หาเงินช่วยแม่ ตั้งแต่ตอนนั้นเราก็ทำงานพาร์ทไทม์มาตลอด เก็บเงินจ่ายค่าเทอมเอง ตั้งแต่ปวช.จนถึงปัจจุบัน ตอนนี้เรียนปวส. เราช่วยแม่แบ่งเบาภาระไปเยอะมากๆ เราภูมิใจในตัวเองแต่ก็ยังไม่สุด ทุกวันนี้ทำงานได้แค่8-9000 /เดือน เก็บค่าเทอม ค่ากิน ก็แทบไม่พอ เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเหนื่อยมากๆแล้ว เราเห็นแม่ทำงานไม่เคยได้พักมาเป็น10-20 ปีแม่เราคงเหนื่อยมากกว่า เราอยากให้แม่สบาย ไม่ต้องมาอยู่ในห้องเช่าเล็กๆแบบนี้ เราเลิกงานกลับมาเห็นแม่นอนอยู่ในห้องเช่าแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่เราจำความได้แม่เราทำงานหาเลี้ยงดูเรากับน้อง ค่าแรง300 บาท แต่เลี้ยงเรากับน้องให้โตมาได้ถึงทุกวันนี้ถึงจะลำบาก เราตั้งใจเรียนเกรดไม่เคยตก ทั้งเราทั้งน้อง ให้แม่ภูมิใจ ทำงานพาร์ทไทม์จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระแม่ ทุกวันนี้เราอึดอัดในใจตลอดเราชอบร้องไห้คนเดียว เราอยากเรียนจบไวๆ อยากทำงานที่มีรายได้มากกว่านี้ อยากมีบ้านให้แม่อยู่อย่างสบาย ไม่อยากให้แม่ทำงานแล้ว เรากลัววันที่เราประสบความสำเร็จแม่จะไม่อยู่กับเรา เรากลัวว่าเราจะทำไม่ทันตอนที่แม่ยังอยู่ บนโลกนี้เราเหลือแค่แม่เรากับน้องชาย
ขอกำลังใจหรือคำแนะนำของคนในนี้ให้เราไม่คิดมาก หรือไม่น้อยใจตัวเองแบบนี้ได้ไหมคะ 😔