พอมือเล็กๆของสาวหน้า
หวาน วางจานของกินเล่น
ยามบ่ายลงตรงหน้า
ชายหนุ่มหน้าเข้มก็หลุบ
เปลือกตาลงมอง แล้วจ้อง
นิ่ง
"ผัดปลาแห้งแตงอุลิตค่ะ
กินของเย็น เผื่อจะใจเย็น
ลงบ้างนะคะ"
"ฮึ.." แม้จะทำเสียงขึ้นจมูก
แต่ก็ยอมเลื่อนจานมาตักเข้าปาก
"เวลา ทำเองทุกอย่างเลย
นะคะ ต้องใช้แตงโมเนื้อทรายอย่างนี้ ถึงจะดี
เป็นยังไงบ้างคะ"
"ไม่เห็นจะอร่อยตรงไหน"
"อ้อ..ค่ะ เพราะไม่อร่อย
นี่เอง เจ้านายก็เลยตัดเอ๊า
ตักเอา"
"นี่.."
หนุ่มหน้านิ่งสบสายตายิ้มได้ของสาวตรงหน้า ก่อน
จะละมามองจานของหวาน
แล้วก็ชงัก แตงโมหลายชิ้น
ในจานเมื่อครู่ อันตรธาน
ไปไหนหมดแล้ว เร็วจริง
"กลัวคนทำเสียน้ำใจหรอก"
ดูเขาพูดสิ
"แหม..ขอบคุณค่ะ งั้นรับอีกสักชุดไหมคะ พุงกระ
สอบของเจ้านายชุดเดียว
ไม่น่าอิ่ม"
"อย่ามาทำเป็นทะเล้นดีนะ
ผมยังไม่หายโกรธรู้ไว้ซะ"
"โธ่ ก็เวลาขอโทษแทนแล้วไง เวหาเขาไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ"
เสียงออดๆนั่น...ทำไมไม่รู้สิได้ยินทีไรพิมุกต์ก็ทำหน้าไม่ถูกทุกที
"เอาเถอะ ยอมยกโทษให้
อีกครั้งก็ได้ เห็นแก่เจ้าแตง
โมที่กินไปหรอกนะ"
'แน่ะ เหตุผลอะไรของเค้า
เนี่ย'
"ขอบพระคุณค่ะ เดี๋ยวเวลาจะพาเวหามาขอบคุณ
เจ้านายนะคะ"
"หือ..บอกให้มาต่อยผม
น่าจะง่ายกว่ามั้งครับ"
วาจากึ่งประชดแต่หน้าคน
พูดกลับมีรอยยิ้ม
แม้รถแสนรักจะหน้ายุบไป
ไม่ใช่น้อย แต่เขาก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมายนักหรอก ก็แค่อยากแกล้งคน
ยิ้มสวยตรงหน้าเฉยๆเท่านั้น
ช่วยไม่ได้ พี่ชายเธออยาก
มาแกล้งรถเขาก่อนทำไม
"ใส่ร้ายเวหาแล้วละ เขาไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นสักหน่อย"
"น้อยไปสิ ขนาดรู้แค่ว่า
ผมมาจีบน้องยังฮึ่มๆขนาด
นี้ ถ้ารู้ว่าผมขอเป็นแฟน
สำเร็จแล้ว สงสัยจะเอา
ระเบิดไปขว้างบ้านเลยกระมัง"
"แหม เวหาเขารักเวลามาก
ก็ต้องหวงมากเป็นธรรมดาค่ะ"
"หวงทำไม สวยก็ไม่สวย"
"ไม่สวยแล้วคุณอาร์มมาขอ
เป็นแฟนทำไม"
"อยากมีแฟนไม่สวยไง"
ต่อปากต่อคำไป ตาก็มอง
คนไม่สวยตาเยิ้มไป
"เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังไม่สายนะคะ"
"ไม่ทันละ หลอกให้รักขนาดนี้ แล้วมาบอกให้ถอน
ใจ ใครจะทำได้"
"คุณอาร์ม"
'คนผิวสีน้ำผึ้งนี่ พอแก้มแดง
จัดๆ น่ารักชมัดเลยแฮะ'
ในความรู้สึกของเขา
กาลเวลาเป็นผู้หญิงตัวเล็ก
ที่งามพร้อม หน้าสวย
ผมสวย ตาสวย ผิวสวย
เสียงหวาน นิสัยดี
และทำอะไรก็อร่อย(แม้กระทั่งทำน้ำปลาพริก)
และที่สำคัญ เวลาตั้งใจทำ
อะไรสักอย่างเธอจะมุ่งมั่น
มาก
กาลเวลาไม่ชอบน้ำ
ปั่นหรือเครื่องดื่มหวานๆ
แต่พอมารู้จักเขา
สาวน้อยก็สามารถรังสรรค์
สารพัดเมนูน้ำปั่นได้ชนิดที่
เจ้าของร้านกาแฟอย่าง
*ลัคนา* น้องสาวเขายอม
ยกนิ้ว
"อายเหรอ...อายทำไม
ผมเป็นคนบอกรัก ผมยังไม่
อายเลย"
"เวลาไม่ได้หน้าด้านเหมือน
คุณอาร์มนี่คะ"
" เอ้า...พูดจาดูหมิ่นเจ้านาย
ก็ได้หรือ เดี๋ยวจับรักหมดใจเลยนี่"
คนบอกทำหน้านิ่งแต่
ตาหวาน คนตาโตก็เลย
ได้แต่ก้มหน้างุด
"ผมรักเวลามากนะ"
"รู้แล้วค่ะ"
"รู้แล้วก็ดี อย่าลืมไปบอกเวหาด้วยนะ ว่าต่อให้เอารถผมไปชนอีกสิบรอบ
ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก"
พอได้มองตา ได้พูดคุย
ได้บอกรัก ชายหนุ่มก็อารมณ์ดีขึ้นตามลำดับ
จริงๆเขาเองก็เข้าใจใน
ความหวงน้องของจักรวาล
อยู่หรอกนะ เพราะเขาเอง
ก็มีน้อง และก็รักน้องมาก
และที่ไม่เคยขัดขวางความ
รักของน้อง ก็เพราะเห็นแก่
ความสุขของน้องเป็นสำคัญนี่แหละ
แต่พอถึงคราวตัวเองจะมีแฟนเองบ้าง
ก็กลับลำบากยากเย็น
เพราะดันมาเจอคนหวงน้อง
อย่างเจ้าแฝดพี่จักรวาล
นี่แหละ คิดแล้วก็ขำ
เกิดมาเป็นนายพิมุกต์
ทำไม๊-ทำไมต้องมาแพ้ทาง
พวกฝาแฝดขนาดนี้ก็ไม่รู้
คู่เด็กลูก*นายบลู*ก็เล่นจน
หลงไปคู่นึงแล้ว
มาเจอแฝดน้องอย่าง
กาลเวลาทีนี้ไม่ต้องกู่กัน
เลย เฮ้อ...กรรม
,,, ,,, ,,, ,,, ,,,
ในครัว..ขณะเดียวกัน
วาโยมองหน้างอๆของ
จักรวาลแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า กระบวนหวงน้องไม่มีใครเกินลูกคนนี้หรอก
แต่ก็นั่นแหละ แต่เล็กแต่
น้อยมา พี่ชายคนนี้ก็แทบ
ไม่เคยละสายตาจากน้อง
ตักข้าวกินเองได้ก่อน
ก็เลย ป้อนน้องด้วยกินด้วย
เดินได้ก่อน ก็เลย เดินไป
ด้วยจูงน้องไปด้วย
พูดได้ก่อนก็เลย พูดแทน
น้องไปซะทุกอย่าง
จริงๆก็คงเป็นโชคดีของ
กาลเวลา ที่มีพี่ชายรักและ
เอาใจใส่ขนาดนี้ เพียงแต่
"ต๊าย..ตาเวหา แม่จะทำแกงเขียวหวานลูก ไม่ได้
บะช่อมะเขือ"
"ขอโทษครับ เวหาเพลิน
ไปหน่อย จริงๆแม่น่าจะ
เรียกยายเวลามาช่วยนะ
ครับ"
"ได้ยังไงล่ะ น้องมีแขก
เวหาก็เห็น"
"แขกอะไรกัน มาทุกวันจน
จะเป็นเจ้าของบ้านอยู่แล้ว
แถมมาถึงก็ได้อภิสิทธิ์สารพัด"
"อย่ามาทำพูดดี นี่แม่ยังไม่
ได้คิดบัญชีที่เวหาไปทำรถคุณอาร์มเค้าจนต้องเข้าอู่
ซ่อมเลยนะ"
"เวหาไม่ได้ตั้งใจนะครับ
มันเป็นอุบัติเหตุ นี่ยังดีด้วย
ซ้ำ ที่แค่ชนต้นไม้ ไม่ได้ชน
ใครให้มีคู่กรณี"
"อ้อ..นี่ดีแล้วเหรอจ๊ะ"
ดูตอบเข้าสิ มันน่าหาไม้เรียวมาหวดให้เสียนัก
"ก็ไม่ใช่ว่าดีหรอกครับ
แต่มัน'ยังดี'ที่นอกจากรถ
แล้ว ก็ไม่มีใครเจ็บอีก"
"จ้า..พ่อคนดี รู้จักห่วงคน
อื่นซะด้วย"
"ว่าแต่นายเจ้านายปลอม
นั่น จะกินมื้อเย็นที่นี่ไหม
ครับ บอกซะก่อนนะว่า
ถ้าแค่เจ้านายน่ะเป็นได้
แต่ถ้าอยากเป็นอย่างอื่น
ละก็ ไม่มีทาง"
บอกกระฟัดกระเฟียดขณะ
ดึงใบโหระพาออกจากกิ่ง
ราวจะฉีกทึ้งใคร
"เวหาจะหวงน้องไปถึงเมื่อ
ไหร่ ถ้าน้องหาแฟนไม่ได้เราจะเลี้ยงน้องไปตลอด
ชีวิตไหมล่ะ"
"ได้อยู่แล้วครับ เวลาตัว
เล็กนิดเดียว กินก็ไม่จุ
เลี้ยงไม่ยากหรอกครับ"
"แล้วความรู้สึกของน้องล่ะ
ถ้าเวลากับคุณอาร์มรักกัน
เวหาก็จะคอยหวงน้องอยู่แบบนี้หรือ"
"....."
นั่นสินะ คำๆนี้ผมเคย
ถูกถามมาก่อน และก็เพิ่งเข้าใจตอนมีลูกนี่แหละ
ช่วงนี้ทำงานเยอะเลย
(แต่ก็อยากเขียน😅)
พาพี่อาร์มมาเจอใครบาง
คนที่คู่ควรด้วย
คนอื่นเขียนจบแต่ผม
เขียนไม่จบครับ
ไว้อีกแปดปีค่อยมาต่อ
ละกันนะครับ
ขอตัว(ไปตามหากามเทพ
มาช่วยพี่อาร์มก่อนละกัน)
แล้วพบกันตอนชาวนา(ปลอม)ว่างนะครับ
เมื่อรักบังเกิด
หวาน วางจานของกินเล่น
ยามบ่ายลงตรงหน้า
ชายหนุ่มหน้าเข้มก็หลุบ
เปลือกตาลงมอง แล้วจ้อง
นิ่ง
"ผัดปลาแห้งแตงอุลิตค่ะ
กินของเย็น เผื่อจะใจเย็น
ลงบ้างนะคะ"
"ฮึ.." แม้จะทำเสียงขึ้นจมูก
แต่ก็ยอมเลื่อนจานมาตักเข้าปาก
"เวลา ทำเองทุกอย่างเลย
นะคะ ต้องใช้แตงโมเนื้อทรายอย่างนี้ ถึงจะดี
เป็นยังไงบ้างคะ"
"ไม่เห็นจะอร่อยตรงไหน"
"อ้อ..ค่ะ เพราะไม่อร่อย
นี่เอง เจ้านายก็เลยตัดเอ๊า
ตักเอา"
"นี่.."
หนุ่มหน้านิ่งสบสายตายิ้มได้ของสาวตรงหน้า ก่อน
จะละมามองจานของหวาน
แล้วก็ชงัก แตงโมหลายชิ้น
ในจานเมื่อครู่ อันตรธาน
ไปไหนหมดแล้ว เร็วจริง
"กลัวคนทำเสียน้ำใจหรอก"
ดูเขาพูดสิ
"แหม..ขอบคุณค่ะ งั้นรับอีกสักชุดไหมคะ พุงกระ
สอบของเจ้านายชุดเดียว
ไม่น่าอิ่ม"
"อย่ามาทำเป็นทะเล้นดีนะ
ผมยังไม่หายโกรธรู้ไว้ซะ"
"โธ่ ก็เวลาขอโทษแทนแล้วไง เวหาเขาไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะ"
เสียงออดๆนั่น...ทำไมไม่รู้สิได้ยินทีไรพิมุกต์ก็ทำหน้าไม่ถูกทุกที
"เอาเถอะ ยอมยกโทษให้
อีกครั้งก็ได้ เห็นแก่เจ้าแตง
โมที่กินไปหรอกนะ"
'แน่ะ เหตุผลอะไรของเค้า
เนี่ย'
"ขอบพระคุณค่ะ เดี๋ยวเวลาจะพาเวหามาขอบคุณ
เจ้านายนะคะ"
"หือ..บอกให้มาต่อยผม
น่าจะง่ายกว่ามั้งครับ"
วาจากึ่งประชดแต่หน้าคน
พูดกลับมีรอยยิ้ม
แม้รถแสนรักจะหน้ายุบไป
ไม่ใช่น้อย แต่เขาก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมายนักหรอก ก็แค่อยากแกล้งคน
ยิ้มสวยตรงหน้าเฉยๆเท่านั้น
ช่วยไม่ได้ พี่ชายเธออยาก
มาแกล้งรถเขาก่อนทำไม
"ใส่ร้ายเวหาแล้วละ เขาไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นสักหน่อย"
"น้อยไปสิ ขนาดรู้แค่ว่า
ผมมาจีบน้องยังฮึ่มๆขนาด
นี้ ถ้ารู้ว่าผมขอเป็นแฟน
สำเร็จแล้ว สงสัยจะเอา
ระเบิดไปขว้างบ้านเลยกระมัง"
"แหม เวหาเขารักเวลามาก
ก็ต้องหวงมากเป็นธรรมดาค่ะ"
"หวงทำไม สวยก็ไม่สวย"
"ไม่สวยแล้วคุณอาร์มมาขอ
เป็นแฟนทำไม"
"อยากมีแฟนไม่สวยไง"
ต่อปากต่อคำไป ตาก็มอง
คนไม่สวยตาเยิ้มไป
"เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังไม่สายนะคะ"
"ไม่ทันละ หลอกให้รักขนาดนี้ แล้วมาบอกให้ถอน
ใจ ใครจะทำได้"
"คุณอาร์ม"
'คนผิวสีน้ำผึ้งนี่ พอแก้มแดง
จัดๆ น่ารักชมัดเลยแฮะ'
ในความรู้สึกของเขา
กาลเวลาเป็นผู้หญิงตัวเล็ก
ที่งามพร้อม หน้าสวย
ผมสวย ตาสวย ผิวสวย
เสียงหวาน นิสัยดี
และทำอะไรก็อร่อย(แม้กระทั่งทำน้ำปลาพริก)
และที่สำคัญ เวลาตั้งใจทำ
อะไรสักอย่างเธอจะมุ่งมั่น
มาก
กาลเวลาไม่ชอบน้ำ
ปั่นหรือเครื่องดื่มหวานๆ
แต่พอมารู้จักเขา
สาวน้อยก็สามารถรังสรรค์
สารพัดเมนูน้ำปั่นได้ชนิดที่
เจ้าของร้านกาแฟอย่าง
*ลัคนา* น้องสาวเขายอม
ยกนิ้ว
"อายเหรอ...อายทำไม
ผมเป็นคนบอกรัก ผมยังไม่
อายเลย"
"เวลาไม่ได้หน้าด้านเหมือน
คุณอาร์มนี่คะ"
" เอ้า...พูดจาดูหมิ่นเจ้านาย
ก็ได้หรือ เดี๋ยวจับรักหมดใจเลยนี่"
คนบอกทำหน้านิ่งแต่
ตาหวาน คนตาโตก็เลย
ได้แต่ก้มหน้างุด
"ผมรักเวลามากนะ"
"รู้แล้วค่ะ"
"รู้แล้วก็ดี อย่าลืมไปบอกเวหาด้วยนะ ว่าต่อให้เอารถผมไปชนอีกสิบรอบ
ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก"
พอได้มองตา ได้พูดคุย
ได้บอกรัก ชายหนุ่มก็อารมณ์ดีขึ้นตามลำดับ
จริงๆเขาเองก็เข้าใจใน
ความหวงน้องของจักรวาล
อยู่หรอกนะ เพราะเขาเอง
ก็มีน้อง และก็รักน้องมาก
และที่ไม่เคยขัดขวางความ
รักของน้อง ก็เพราะเห็นแก่
ความสุขของน้องเป็นสำคัญนี่แหละ
แต่พอถึงคราวตัวเองจะมีแฟนเองบ้าง
ก็กลับลำบากยากเย็น
เพราะดันมาเจอคนหวงน้อง
อย่างเจ้าแฝดพี่จักรวาล
นี่แหละ คิดแล้วก็ขำ
เกิดมาเป็นนายพิมุกต์
ทำไม๊-ทำไมต้องมาแพ้ทาง
พวกฝาแฝดขนาดนี้ก็ไม่รู้
คู่เด็กลูก*นายบลู*ก็เล่นจน
หลงไปคู่นึงแล้ว
มาเจอแฝดน้องอย่าง
กาลเวลาทีนี้ไม่ต้องกู่กัน
เลย เฮ้อ...กรรม
,,, ,,, ,,, ,,, ,,,
ในครัว..ขณะเดียวกัน
วาโยมองหน้างอๆของ
จักรวาลแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า กระบวนหวงน้องไม่มีใครเกินลูกคนนี้หรอก
แต่ก็นั่นแหละ แต่เล็กแต่
น้อยมา พี่ชายคนนี้ก็แทบ
ไม่เคยละสายตาจากน้อง
ตักข้าวกินเองได้ก่อน
ก็เลย ป้อนน้องด้วยกินด้วย
เดินได้ก่อน ก็เลย เดินไป
ด้วยจูงน้องไปด้วย
พูดได้ก่อนก็เลย พูดแทน
น้องไปซะทุกอย่าง
จริงๆก็คงเป็นโชคดีของ
กาลเวลา ที่มีพี่ชายรักและ
เอาใจใส่ขนาดนี้ เพียงแต่
"ต๊าย..ตาเวหา แม่จะทำแกงเขียวหวานลูก ไม่ได้
บะช่อมะเขือ"
"ขอโทษครับ เวหาเพลิน
ไปหน่อย จริงๆแม่น่าจะ
เรียกยายเวลามาช่วยนะ
ครับ"
"ได้ยังไงล่ะ น้องมีแขก
เวหาก็เห็น"
"แขกอะไรกัน มาทุกวันจน
จะเป็นเจ้าของบ้านอยู่แล้ว
แถมมาถึงก็ได้อภิสิทธิ์สารพัด"
"อย่ามาทำพูดดี นี่แม่ยังไม่
ได้คิดบัญชีที่เวหาไปทำรถคุณอาร์มเค้าจนต้องเข้าอู่
ซ่อมเลยนะ"
"เวหาไม่ได้ตั้งใจนะครับ
มันเป็นอุบัติเหตุ นี่ยังดีด้วย
ซ้ำ ที่แค่ชนต้นไม้ ไม่ได้ชน
ใครให้มีคู่กรณี"
"อ้อ..นี่ดีแล้วเหรอจ๊ะ"
ดูตอบเข้าสิ มันน่าหาไม้เรียวมาหวดให้เสียนัก
"ก็ไม่ใช่ว่าดีหรอกครับ
แต่มัน'ยังดี'ที่นอกจากรถ
แล้ว ก็ไม่มีใครเจ็บอีก"
"จ้า..พ่อคนดี รู้จักห่วงคน
อื่นซะด้วย"
"ว่าแต่นายเจ้านายปลอม
นั่น จะกินมื้อเย็นที่นี่ไหม
ครับ บอกซะก่อนนะว่า
ถ้าแค่เจ้านายน่ะเป็นได้
แต่ถ้าอยากเป็นอย่างอื่น
ละก็ ไม่มีทาง"
บอกกระฟัดกระเฟียดขณะ
ดึงใบโหระพาออกจากกิ่ง
ราวจะฉีกทึ้งใคร
"เวหาจะหวงน้องไปถึงเมื่อ
ไหร่ ถ้าน้องหาแฟนไม่ได้เราจะเลี้ยงน้องไปตลอด
ชีวิตไหมล่ะ"
"ได้อยู่แล้วครับ เวลาตัว
เล็กนิดเดียว กินก็ไม่จุ
เลี้ยงไม่ยากหรอกครับ"
"แล้วความรู้สึกของน้องล่ะ
ถ้าเวลากับคุณอาร์มรักกัน
เวหาก็จะคอยหวงน้องอยู่แบบนี้หรือ"
"....."
นั่นสินะ คำๆนี้ผมเคย
ถูกถามมาก่อน และก็เพิ่งเข้าใจตอนมีลูกนี่แหละ
ช่วงนี้ทำงานเยอะเลย
(แต่ก็อยากเขียน😅)
พาพี่อาร์มมาเจอใครบาง
คนที่คู่ควรด้วย
คนอื่นเขียนจบแต่ผม
เขียนไม่จบครับ
ไว้อีกแปดปีค่อยมาต่อ
ละกันนะครับ
ขอตัว(ไปตามหากามเทพ
มาช่วยพี่อาร์มก่อนละกัน)
แล้วพบกันตอนชาวนา(ปลอม)ว่างนะครับ