ทำไมคนเราต้องโหยหาความรัก?

เคยเป็นกันมั้ยอยู่เป็นโสดมาได้ตั้ง2-3ปีมันก้มีความสุขดีแต่พอเห็นเพื่อนมีแฟนเท่านั้นแหละหัวใจก้ดันโหยหาความเจ็บปวดอีกครั้งซะงั้นการที่เราเป็นเลือดบวกนี่ใช้ชีวิตในแต่ละวันลำบากจริงๆเรยน๊าาอยากจะปิดตายใจ

อีกมุมของความรักมันก็คือการที่คนเราไม่ชอบการอยู่คนเดียว กลัวความโดดเดี่ยว ไม่อยากรู้สึกเหงา เลยต้องหาใครสักคนมาอุดช่องว่างเหล่านี้ ผมว่าความรักก็มีสิ่งเหล่านี้แอบแฝงอยู่.. ยกตัวอย่าง.. เราจะรักคนที่เร

เกิดจากตัวเราเองหรือป่าว ที่ปิดกั้นไม่ยอมเปิดใจ ทั้งๆที่เราก็เรียกร้องหาความรัก พอมีคนเข้ามาจีบกับปฏิเสธเขา แต่พอเขาเดินออกไปก็นึกเสียใจ อยากกลับไปคุยเหมือนเดิม ทำไมเราไม่รักษาเขาไว้ เป็นแบบนี้ตลอด เ

เพราะที่ผ่านมา รักแล้วก็เลิก กลัว แล้วก็เข็ดกับการเริ่มใหม่ ช่วงเวลาแห่งการเลิกมัน เจ็บปวดมาก ทรมานมาก พยายามบอกตัวเองว่า อย่าไขว่คว้า อย่าร้องหามันอีก แต่ก็เป็นคนเหงา อยู่คนเดียวไม่ได้ ร้องไห้ง่าย ..

กับการที่เราคุยกับใครก็จะจริงจังและอยากจะมีสถานะชัดเจนกับเขาทันทีทั้งๆที่เพิ่งคุยกันไม่นาน เป็นแบบนี้แล้วสุดท้ายก็โดนเทอยู่เป็นประจำเลยค่ะ หรือเพราะแบบนี้มันน่าอึดอัดมากใช่มั้ยคะ

ตามที่ผมติดตามจากแหล่งๆต่างๆ ผมสังเกตได้ว่า บ้านเราโหยหาความเจริญยิ่งนัก แต่ว่า บุคคลที่โหยหานั้น ยังไม่รู้จักกฏระเบียบวินัยแล้วจะโหยหาความเจริญไปเพื่อ ? จากเหตุการณ์ที่ผมเจอวันนี้ คือ BTS -- ที่ BT

จะเกิดอะไรขึ้น ถ้า อ.มาซาชิ คิชิโมโตะ ผู้เขียนเรื่อง naruto เขียนให้ ฮารุโนะ ซากุระ อดีตอันเจ็บปวดและหนักกว่านารูโตะและซาซึเกะ โดยประมาณว่า   ความจริงแล้ว ฮารุโนะ ซากุระ คือเด็กสาวที่ถูกช่ว

เราอยากหาความสุข และอยากเก็บมันไว้ อยากเติมสีสัน ลดไปในกระดาษ อยากวาดรูปให้เลยกรอบของมัน ทำไมทุกอย่างต้องถูกกำหนดไว้แล้วนะ เราโหยหา การจากไป ภาวนาให้ความตายมาถึง อยากตายจัง อยากตายแล้ว เจ็บปวดจังเลย

ผมโตมาในชมชนมีเด็กๆในชุมชนที่เล่นด้วยกันโตมาด้วยกันถึงเวลาก็แยกย้ายคิดถึงช่วงเวลาในวัยก่อนที่เราใช้ชีวิต​ด้วยใจไม่มีอะไรต้องคิดใช้ชีวิต​ตามความสนุกในโลกวัยเด็กผ่านเรื่องความเจ็บผ่านเรื่องความรักคิดถึง