ตลอดเวลาตั้งแต่หนูเกิดมา 20 ปีเต็ม หนูจำได้ว่าแม่หนูมีผู้ชายอีกคนมาตลอดเลยค่ะ แต่แม่ก็ยังมีพ่อหนู ตลอดเวลาที่ผ่านมา หนูอยู่ในครอบครัวที่ทะเลาะกันเรื่องมือที่3มาตลอด หนูพยายามทำใจแล้วนะคะเพราะไม่มีอะไรจะทำให้แม่เลิกกับผู้ชายคนนั้นได้เลย พ่อก็จับได้มาตลอด แม่จะมีโทรศัพท์แบบกดไว้แอบโทรหาคนนั้นตลอดค่ะ ไม่ว่าพ่อจะทุบทิ้งกี่ครั้งก็จะมีใหม่มาทุกครั้ง และพอทุกทีที่พ่อจับได้ก็จะมีปากเสียงกันรุนแรง จนพ่อเคยหนีกลับบ้านพ่อไป แต่สุดท้ายแม่ก็พาพ่อกลับมาวงจรเดิมๆ
หนูเป็นลูกทุกครั้งที่ทะเลาะหนูทั้งอ้อนวอน กราบเท้า ถามหาเหตุผลที่แม่มีคนอื่น คุยกันด้วยเหตุผลก็แล้วด้วยอะไรก็แล้ว ไม่มีสักครั้งเลยค่ะที่แม่จะเลิก หนูตัดสินใจไปเรียนต่อในตัวเมืองตั้งแต่ ปวช.1 ทำงานเลี้ยงตัวเองตั้งแต่ตอนนั้น นานๆจะขอเงินที่บ้านที ตั้งแต่นั้นหนูปิดทุกอย่างที่ต้องรับรู้เรื่องนี้ หนูแทบไม่กลับบ้านเลยค่ะ นานมากๆจะกลับทีหนึ่ง หนึ่งปีหนูนอนที่บ้านแทบจะไม่ถึง 2 คืนด้วยซ้ำ เพราะอดีตเก่าๆมันคอยหลอกหลอนหนูตลอด
จนหนูต้องเข้าไปพบจิตรแพทย์ หนูรักษามาได้ 3 ปีแล้วค่ะ อาการเริ่มหายไปบ้าง แต่วันนี้เป็นวันเกิดหนูเลยกลับมานอนที่บ้าน เหมือนเดิมค่ะ หนูเห็นแม่แอบเอาโทรศัพท์ไปคุยกับอีกคน หนูก็ไม่ได้พูดอะไร สักพักพ่อก็เรือกแม่ไปคุยหนูได้ยินไม่ค่อยชัด แต่เหมือนแม่ไม่ยอมรับว่ามีโทรศัพย์แล้วบอกให้พ่อเบาเสียงเพราะกลัวหนูได้ยิน แต่ทุกคนน่าจะรับรู้ว่าที่หนูไม่กลับบ้านมาเพราะอะไร แล้วมันก็เหมือนการเปิดแผลหนูขึ้นมาใหม่อีกครั้ง หนูรู้สึกเหมือนกลับไปอยู่จุดที่3ปีที่แล้วที่หนูเคยหนีมันมาตลอด
พ่อหนูเป็นคนขยัน แต่ปากร้าย ช่วงโควิดหนูไม่ได้ทำงานต้องขอเงินพ่อตลอด แต่พ่อไม่เคยบ่นเหนื่อยให้หนูฟังสักครั้ง ไม่เคยบ่นตอนหนูขอเงินทั้งๆที่พ่อหนูทำงานหนักตลอดพ่อหนูเป็น เกษตรกรและรับจ้างทั่วไปค่ะ ส่วนแม่หนูไม่ค่อยได้ทำอะไรค่ะ แม่เป็นคนใช้เงินเก่งมาก เงินที่พ่อหามาส่วนมากพ่อจะเก็บให้หนูหมดเลยค่ะ พ่อจะไม่ค่อยให้แม่เพราะกลัวแม่เอาไปซื้อโทรศัพย์โทรหาคนนั้น ไม่รู้ว่าเพราะแบบนี้ด้วยหรือเปล่าแม่ถึงมีคนอื่น
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเหตุการณ์มันเลวร้ายจริงๆค่ะกว่าหนูจะผ่านมันมาได้หนูขอไม่เล่าเหตุการณ์เพิ่มเติมนะคะ พอเจอเรื่องแย่ๆไม่ว่าจะที่ทำงานหรือเรื่องเรียน ทางออกที่ดีที่สุดของหนูคือการร้องไห้ค่ะ หนูไม่เคยได้รับการซัพพอร์ตทางจิตใจจากครอบครัวเลยค่ะ หนูไม่อยากให้พ่อเครียดกว่าเดิม และการคุยกับแม่มันไม่สนิทใจจริงๆค่ะ ตอนนี้หนูรู้สึกอึดอัดใจและสงสารพ่อมากจริงๆค่ะ พ่อเคยร้องไห้อ้อนวอนแม่ พวกเราทำทุกอย่างแล้วจริงๆค่ะ แต่ไม่มีสักวิธีเลยค่ะที่จะทำให้แม่เลิกกับคยนั่นได้ แต่แม่ก็เลิกกับพ่อไม่ได้ค่ะ แม่บอกแม่รักพ่อมากแต่สำหรับหนูมันไม่ใช่
ส่วนพ่อไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ให้อภัยจนมันกลายเป็นเรื่องด้านชาในชีวิต เหมือนพ่ออยู่เพราะมีหนูต้องส่งเสียหนูพ่อเลยไม่ไปไหนและไม่ทำอะไรบ้าๆลงไป พ่อบอกกับหนูตลอดว่าที่อดทนก็เพราะหนู หนูคือดวงใจของพ่อ แต่หนูไม่สามารถช่วยอะไรพ่อได้เลย ตอนนี้หนูทรมานมากค่ะ ทุกด้านมันมืดจริงๆ หนูอยากมีครอบครัวอบอุ่นสักครั้งในชีวิต แต่คงเป็นสิ่งเดียวที่หนูอยากได้แล้วไม่ได้ อยากถามความเห็นของพวกพี่ๆค่ะ ถ้าเป็นพวกพี่จะทำยังไงต่อไปคะ ต้องทนต่อไปแบบหนูหรือเปล่าคะ ขอบคุณที่ให้พื้นที่ให้หนูระบายค่ะ
แม่มีอีกคนตั้งแต่จำความได้หนูต้องทำใจใช่ไหมคะ?
หนูเป็นลูกทุกครั้งที่ทะเลาะหนูทั้งอ้อนวอน กราบเท้า ถามหาเหตุผลที่แม่มีคนอื่น คุยกันด้วยเหตุผลก็แล้วด้วยอะไรก็แล้ว ไม่มีสักครั้งเลยค่ะที่แม่จะเลิก หนูตัดสินใจไปเรียนต่อในตัวเมืองตั้งแต่ ปวช.1 ทำงานเลี้ยงตัวเองตั้งแต่ตอนนั้น นานๆจะขอเงินที่บ้านที ตั้งแต่นั้นหนูปิดทุกอย่างที่ต้องรับรู้เรื่องนี้ หนูแทบไม่กลับบ้านเลยค่ะ นานมากๆจะกลับทีหนึ่ง หนึ่งปีหนูนอนที่บ้านแทบจะไม่ถึง 2 คืนด้วยซ้ำ เพราะอดีตเก่าๆมันคอยหลอกหลอนหนูตลอด
จนหนูต้องเข้าไปพบจิตรแพทย์ หนูรักษามาได้ 3 ปีแล้วค่ะ อาการเริ่มหายไปบ้าง แต่วันนี้เป็นวันเกิดหนูเลยกลับมานอนที่บ้าน เหมือนเดิมค่ะ หนูเห็นแม่แอบเอาโทรศัพท์ไปคุยกับอีกคน หนูก็ไม่ได้พูดอะไร สักพักพ่อก็เรือกแม่ไปคุยหนูได้ยินไม่ค่อยชัด แต่เหมือนแม่ไม่ยอมรับว่ามีโทรศัพย์แล้วบอกให้พ่อเบาเสียงเพราะกลัวหนูได้ยิน แต่ทุกคนน่าจะรับรู้ว่าที่หนูไม่กลับบ้านมาเพราะอะไร แล้วมันก็เหมือนการเปิดแผลหนูขึ้นมาใหม่อีกครั้ง หนูรู้สึกเหมือนกลับไปอยู่จุดที่3ปีที่แล้วที่หนูเคยหนีมันมาตลอด
พ่อหนูเป็นคนขยัน แต่ปากร้าย ช่วงโควิดหนูไม่ได้ทำงานต้องขอเงินพ่อตลอด แต่พ่อไม่เคยบ่นเหนื่อยให้หนูฟังสักครั้ง ไม่เคยบ่นตอนหนูขอเงินทั้งๆที่พ่อหนูทำงานหนักตลอดพ่อหนูเป็น เกษตรกรและรับจ้างทั่วไปค่ะ ส่วนแม่หนูไม่ค่อยได้ทำอะไรค่ะ แม่เป็นคนใช้เงินเก่งมาก เงินที่พ่อหามาส่วนมากพ่อจะเก็บให้หนูหมดเลยค่ะ พ่อจะไม่ค่อยให้แม่เพราะกลัวแม่เอาไปซื้อโทรศัพย์โทรหาคนนั้น ไม่รู้ว่าเพราะแบบนี้ด้วยหรือเปล่าแม่ถึงมีคนอื่น
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเหตุการณ์มันเลวร้ายจริงๆค่ะกว่าหนูจะผ่านมันมาได้หนูขอไม่เล่าเหตุการณ์เพิ่มเติมนะคะ พอเจอเรื่องแย่ๆไม่ว่าจะที่ทำงานหรือเรื่องเรียน ทางออกที่ดีที่สุดของหนูคือการร้องไห้ค่ะ หนูไม่เคยได้รับการซัพพอร์ตทางจิตใจจากครอบครัวเลยค่ะ หนูไม่อยากให้พ่อเครียดกว่าเดิม และการคุยกับแม่มันไม่สนิทใจจริงๆค่ะ ตอนนี้หนูรู้สึกอึดอัดใจและสงสารพ่อมากจริงๆค่ะ พ่อเคยร้องไห้อ้อนวอนแม่ พวกเราทำทุกอย่างแล้วจริงๆค่ะ แต่ไม่มีสักวิธีเลยค่ะที่จะทำให้แม่เลิกกับคยนั่นได้ แต่แม่ก็เลิกกับพ่อไม่ได้ค่ะ แม่บอกแม่รักพ่อมากแต่สำหรับหนูมันไม่ใช่
ส่วนพ่อไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ให้อภัยจนมันกลายเป็นเรื่องด้านชาในชีวิต เหมือนพ่ออยู่เพราะมีหนูต้องส่งเสียหนูพ่อเลยไม่ไปไหนและไม่ทำอะไรบ้าๆลงไป พ่อบอกกับหนูตลอดว่าที่อดทนก็เพราะหนู หนูคือดวงใจของพ่อ แต่หนูไม่สามารถช่วยอะไรพ่อได้เลย ตอนนี้หนูทรมานมากค่ะ ทุกด้านมันมืดจริงๆ หนูอยากมีครอบครัวอบอุ่นสักครั้งในชีวิต แต่คงเป็นสิ่งเดียวที่หนูอยากได้แล้วไม่ได้ อยากถามความเห็นของพวกพี่ๆค่ะ ถ้าเป็นพวกพี่จะทำยังไงต่อไปคะ ต้องทนต่อไปแบบหนูหรือเปล่าคะ ขอบคุณที่ให้พื้นที่ให้หนูระบายค่ะ