คือเราเป็นแบบนี้มา2ปีแล้วค่ะ เบื่ออาหารหิวแต่ก็ไม่อยาก มันมักจะมีเรื่องเครียดเข้ามาในหัวทุกวัน เราไม่ได้อยากคิดหรอกนะคะแต่มันเข้ามาเองเราเครียดมากค่ะ นอนหลับยากกว่าที่เคยปรกติเราเป็นคนหลับนากเป็นปรกติอยู่แล้ว แต่เดี๋ยวนี้มันไม่หลับเลยค่ะต้องบังคับตัวเองข่มตาให้มันหลับไปเองแบบไม่รู้ตัวเลย บางช่วงมันก็เหนื่อยมากๆทั้งๆที่นอนเล่นทั้งวันมีแค่ตอนที่ลุกไปห้องน้ำ
เวลาเราอยู่กับคนอื่นเราจะทำตัวตลกเฮฮา มีความสุขไปเองไม่รู้ตัวแต่พอละสายตาคนอื่นปึ้บเราก็เป็นคนละคนไปเลยค่ะ เหมือนเป็นตัวตนที่แท้จริงมากกว่า พยายามเล่นเกมกับเพื่อนที่มันชอบพาขำตลอดเกมแล้วมันก็ช่วยได้นะคะ แต่พอเลิกเล้นมันก็หดหู่ไปเลยเราชอบมากค่ะตอนที่ได้ไปโรงเรียน เรามีเพื่อนสนิท3คนค่ะช่วงเวลาที่ได้คุยได้เล่นกันมันเฮฮามันสนุกมันมีความสุขมากๆๆๆเลยนะคะแต่พอเลิกเรียนไม่ได้คุยกับเพื่อนมันก็ซึมไปเลยค่ะมีคืนนึงเรานอนไม่หลับเลยค่ะ2ชม.ก็จะหลับไปได้ ในคืนนั้น2ชม.มันนานมากค่ะ เรารู้สึกอะไรก็ไม่รู้มันบอกไม่ถูกแล้วจู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเลยเราร้องอยู่แบบนั้นเราเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแล้วเราก็ได้ไปลองทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้าเว็บๆนึงมาเราได้23คะแนนค่ะ วันต่อมาเราจะไปหาพี่ที่มหาลัยตอนนั้นนั่งอยู่ในรถมีพ่อกับแม่และก็ป้า แต่ตอนนั้นแม่ลงไปไหนไม่รู้(คือเราไม่รู้นะคะ) เราก็ลองพูดกับพ่อไปว่าเนี่ยได้23คะแนน (ที่ไปทำแบบทดสอบในเว็บมา) พ่อเราบอกว่าเราเพ้อเจ้อไปละ หาว่าอินซีรี่ส์ ป้าก็บอกเนี่ยโรคซึมเศร้ามันต้องเศร้าทั้งวันพูดน้อยๆ พ่อก็อือๆออๆไปตาม เราก็พยายามอธิบายว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น(ขนาดคำถามในเว็บยังไม่เป็นแบบนั้นเลย แล้วคงไม่มีใครแสดงออกให้เห็นหรอกค่ะ เราคิดว่าอ่ะนะคะ)
ก็นั่นแหละค่ะมันเป็นอะไรไม่รู้อีกแล้ว พูดๆอยู่น้ำตามันก็ไหลอีกแล้ว แตกแตนมากตอนนั้นคือไม่ไหวเลยพูดต่อไม่ไหวแล้ว แล้วแม่เราขึ้นมาพอดีแม่บอกเอ้าลูกเป็นอะไรร้องไห้ทำไม พ่อก็เลยพูดๆไปตามความคิดของเค้าอ่ะค่ะ แม่เราก็พูดว่าไม่เป็นไรๆไม่ต้องไปสนใจลูก คือในหลายเรื่องที่เราเจอเรื่องร้ายๆหรือพลาดทำอะไรผิดไป ก็จะมีแม่เราที่พูดแบบนี้แต่เราไม่เคยรู้สึกดีขึ้นเลยค่ะ แล้วเวลาเราไปบอกอะไรเพื่อนเกี่ยวกับเรื่องแย่ๆที่เราเจอมา เพื่อนสนิทเรานะคะแต่บอกคนเดียวเพราะคนนั้นเราสนิทมากๆเลยเลือกที่จะบอก พอเพื่อนปลอบเราก็ไม่รู้สึกดีขึ้นเลยนะคะ
วันนั้นมีเพื่อนเราอีกคนนึง(เพื่อนที่เราเล่นเกมด้วยแหละค่ะ ผญ.) เพื่อนเราก็มีเรื่องเครียดมากๆมาเหมือนกันเราเลยถามว่าเป็นอะไรรึป่าว เพื่อนก็เล่าๆมานิดนึง จากนั้นก็มานั่งระบายทุกเรื่องที่โคตรแย่ตั้งแต่จำความได้เลยมั้งคะให้กันฟัง ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆมาเล่าให้กันฟังได้ ก็น่าจะเดาได้ เรากับเพื่อนร้องเลยค่ะ ไม่ไหวจริงแต่ไม่เชิงว่าร้องไห้หรอกมั้งคะ น้ำตามันไหลลงมาห้ามมันไม่ได้จริงๆค่ะ มาถึงตรงนี้เราก็ไม่อยากจะเล่าอะไรแล้วเล่าแล้วเหมือนตอดย้ำเรื่องที่เคยเจอมาเลยค่ะ เราขอเล่าแค่นี้แล้วกันนะคะ
แบบนี้เสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะหรือเราคิดไปเอง?
เวลาเราอยู่กับคนอื่นเราจะทำตัวตลกเฮฮา มีความสุขไปเองไม่รู้ตัวแต่พอละสายตาคนอื่นปึ้บเราก็เป็นคนละคนไปเลยค่ะ เหมือนเป็นตัวตนที่แท้จริงมากกว่า พยายามเล่นเกมกับเพื่อนที่มันชอบพาขำตลอดเกมแล้วมันก็ช่วยได้นะคะ แต่พอเลิกเล้นมันก็หดหู่ไปเลยเราชอบมากค่ะตอนที่ได้ไปโรงเรียน เรามีเพื่อนสนิท3คนค่ะช่วงเวลาที่ได้คุยได้เล่นกันมันเฮฮามันสนุกมันมีความสุขมากๆๆๆเลยนะคะแต่พอเลิกเรียนไม่ได้คุยกับเพื่อนมันก็ซึมไปเลยค่ะมีคืนนึงเรานอนไม่หลับเลยค่ะ2ชม.ก็จะหลับไปได้ ในคืนนั้น2ชม.มันนานมากค่ะ เรารู้สึกอะไรก็ไม่รู้มันบอกไม่ถูกแล้วจู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเลยเราร้องอยู่แบบนั้นเราเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแล้วเราก็ได้ไปลองทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้าเว็บๆนึงมาเราได้23คะแนนค่ะ วันต่อมาเราจะไปหาพี่ที่มหาลัยตอนนั้นนั่งอยู่ในรถมีพ่อกับแม่และก็ป้า แต่ตอนนั้นแม่ลงไปไหนไม่รู้(คือเราไม่รู้นะคะ) เราก็ลองพูดกับพ่อไปว่าเนี่ยได้23คะแนน (ที่ไปทำแบบทดสอบในเว็บมา) พ่อเราบอกว่าเราเพ้อเจ้อไปละ หาว่าอินซีรี่ส์ ป้าก็บอกเนี่ยโรคซึมเศร้ามันต้องเศร้าทั้งวันพูดน้อยๆ พ่อก็อือๆออๆไปตาม เราก็พยายามอธิบายว่ามันไม่ได้เป็นอย่างนั้น(ขนาดคำถามในเว็บยังไม่เป็นแบบนั้นเลย แล้วคงไม่มีใครแสดงออกให้เห็นหรอกค่ะ เราคิดว่าอ่ะนะคะ)
ก็นั่นแหละค่ะมันเป็นอะไรไม่รู้อีกแล้ว พูดๆอยู่น้ำตามันก็ไหลอีกแล้ว แตกแตนมากตอนนั้นคือไม่ไหวเลยพูดต่อไม่ไหวแล้ว แล้วแม่เราขึ้นมาพอดีแม่บอกเอ้าลูกเป็นอะไรร้องไห้ทำไม พ่อก็เลยพูดๆไปตามความคิดของเค้าอ่ะค่ะ แม่เราก็พูดว่าไม่เป็นไรๆไม่ต้องไปสนใจลูก คือในหลายเรื่องที่เราเจอเรื่องร้ายๆหรือพลาดทำอะไรผิดไป ก็จะมีแม่เราที่พูดแบบนี้แต่เราไม่เคยรู้สึกดีขึ้นเลยค่ะ แล้วเวลาเราไปบอกอะไรเพื่อนเกี่ยวกับเรื่องแย่ๆที่เราเจอมา เพื่อนสนิทเรานะคะแต่บอกคนเดียวเพราะคนนั้นเราสนิทมากๆเลยเลือกที่จะบอก พอเพื่อนปลอบเราก็ไม่รู้สึกดีขึ้นเลยนะคะ
วันนั้นมีเพื่อนเราอีกคนนึง(เพื่อนที่เราเล่นเกมด้วยแหละค่ะ ผญ.) เพื่อนเราก็มีเรื่องเครียดมากๆมาเหมือนกันเราเลยถามว่าเป็นอะไรรึป่าว เพื่อนก็เล่าๆมานิดนึง จากนั้นก็มานั่งระบายทุกเรื่องที่โคตรแย่ตั้งแต่จำความได้เลยมั้งคะให้กันฟัง ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆมาเล่าให้กันฟังได้ ก็น่าจะเดาได้ เรากับเพื่อนร้องเลยค่ะ ไม่ไหวจริงแต่ไม่เชิงว่าร้องไห้หรอกมั้งคะ น้ำตามันไหลลงมาห้ามมันไม่ได้จริงๆค่ะ มาถึงตรงนี้เราก็ไม่อยากจะเล่าอะไรแล้วเล่าแล้วเหมือนตอดย้ำเรื่องที่เคยเจอมาเลยค่ะ เราขอเล่าแค่นี้แล้วกันนะคะ