ทุกคนเคยโดนครอบครัวไม่สนับสนุนในสิ่งที่เราชอบและเลือกมันมั้ยคะ ตอนนี้เราเป็นแบบนี้เลยค่ะ
เรากำลังเตรียมตัวเพราะตัวเราก็ขึ้นม.6แล้ว ไม่อยากทำตัวเสียเวลา เราเลือกในสิ่งที่เรารักและชอบมันมากๆ เป็นเป้าหมายความฝันของเราก็ว่าได้ค่ะ
แต่เราไม่เคยพูดเรื่องมหาลัยที่เราอยากเข้า และ เรื่องที่เราอยากเป็นอะไร ชอบอะไร เพราะเรารู้ว่าพวกเขาจะพูดยังไง
ตอนแรกก็เหมือนพวกท่านจะไม่ว่าอะไรนะคะ เลยทำใจแล้วบอกไป ว่าอยากเป็นนี้ๆ อยากเข้ามหาลัยนี้ๆ พวกท่านก็ไม่ได้สนใจอะไรไม่ได้ว่าอะไร ดูท่าทางก็เหมือนสนับสนุนเราอยู่ แต่ตรงกันข้ามเลยค่ะ
พอเราจะเริ่มเตรียมตัวติวต่างๆ แม่เราก็บอกจะเข้ามหาลัยอะไร เราก็บอกไป แม่เราบอกว่า จะเข้าได้หรอแบบนี้ ทำได้รึไง เราโดนคนในครอบครัวดูถูกกับสิ่งที่เราชอบเหมือนกัน อย่างเราจะไปทำได้อะไร บลาๆ
เราอยากเรียนเกี่ยวกับการออกแบบแฟชั่นมากๆค่ะเพราะเป็นสิ่งที่เรารักมากๆ เราเคยอยากขอให้ครอบครัวสนับสนุนเรามากๆ แล้วเราต้องเรียนพิเศษเกี่ยวกับพวกนี้จริงๆ แต่เราไม่มีใครสนับสนุนเราจะเรียนรู้เองก็ไม่มีใครคนไหนแนะนำหรือสอนเราได้เพราะไม่มีใครที่สนใจด้านนี้แบบเรา คนรอบข้างก็ไม่มีสักคน เราอยากเรียนรู้ให้มากกว่านี้ละเอียดกว่านี้ แต่ทุนหรือเงินที่จะเอาไปเรียนก็ไม่มี อะไรหลายๆอย่างเราไม่มีโอกาสได้ทำสิ่งที่เราชอบได้สักที
แม่เราก็พูดว่า ก็ดูคลิปเอาสิ แต่มันไม่มีละเอียดกว่าที่สอนพิเศษเลยเราเห็นบางคนเริ่มต้นจากการได้เรียนพิเศษ กันหมด เราเห็นเราก็อิจฉาบางคนนะคะที่มีโอกาสได้เรียน ต่างกับเราที่สามปีที่ผ่านมาตั้งแต่ม4จนตอนนี้เราม.6 เราไม่มีโอกาสได้เรียนรู้ได้เต็มที่ วันๆเราก็ได้แต่วาดรูปฝึกไป ขนาดผ้าตัดเย็บเองยังไม่มีเงินไปซื้อฝึกเลยค่ะ ได้แค่จดได้แค่อ่านตามเน็ตไป
เราพยายามให้พวกเขาได้เห็นในสิ่งที่เราทำว่าเราชอบจริงๆแต่ไม่มีใครสนใจเลยค่ะ ก่อนที่จะมาพิมพ์ในกระทู้ เราก็พึ่งโดนพวกท่านว่ามาหมาดๆ เราทั้งท้อทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ เต็มไปหมด เราอดทนไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าพวกท่าน ร้องได้แต่ร้องไม่ให้มีเสียงทรมานมากๆเลยค่ะ เรารู้สึกเราไม่เอาไหนที่สุดเราพยายามไม่คิดแต่สิ่งที่พวกท่านพูดทำให้เราคิด เราทำดีที่สุดแล้ว เราเหนื่อยที่คิดมากและทำในสิ่งที่เราต้องการไม่ได้ เราไม่รู้ว่านอกจากเรื่องนี้เราก็ไม่ได้ชอบอะไรอีกเลย เราไม่รู้จะไปทางไหนต่อเราหมดหนทาง
เราคงไม่ได้เรียนมหาลัยแบบเพื่อนๆเลย คิดแล้วน่าอิจฉามากๆเลยค่ะ
ใครที่เป็นแบบเราสู้ๆนะคะทำทุกวันให้มันดีก็พอ รักตัวเองให้มากๆเป็นกำลังใจให้ตัวเองนะคะ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงขอให้รู้ว่าเราทำได้ก็พอ
กระทู้นี้เราอยากมาระบายสิ่งลึกๆในความรู้สึกตอนนี้ ถ้าตอนนี้หรือต่อไปข้างหน้าถ้าเราไม่ได้เรียนเราก็จะหาทางเก็บเงินเองแล้วเริ่มต้นด้วยตัวเราเอง เหนื่อยหน่อยแต่เราจะเชื่อมั่นในตัวเราเองค่ะ ตอนนี้เราไม่ได้มีอะไรเลย ไม่มีกำลังใจไม่มีใครสนับสนุนตอนนี้อาจจะแย่แต่เราจะผ่านมันไปให้ได้ ทุกคนที่มาอ่านกระทู้เราเหมือนกันนะคะ
เราก็แค่เหนื่อย เหนื่อยโครตๆ
เรากำลังเตรียมตัวเพราะตัวเราก็ขึ้นม.6แล้ว ไม่อยากทำตัวเสียเวลา เราเลือกในสิ่งที่เรารักและชอบมันมากๆ เป็นเป้าหมายความฝันของเราก็ว่าได้ค่ะ
แต่เราไม่เคยพูดเรื่องมหาลัยที่เราอยากเข้า และ เรื่องที่เราอยากเป็นอะไร ชอบอะไร เพราะเรารู้ว่าพวกเขาจะพูดยังไง
ตอนแรกก็เหมือนพวกท่านจะไม่ว่าอะไรนะคะ เลยทำใจแล้วบอกไป ว่าอยากเป็นนี้ๆ อยากเข้ามหาลัยนี้ๆ พวกท่านก็ไม่ได้สนใจอะไรไม่ได้ว่าอะไร ดูท่าทางก็เหมือนสนับสนุนเราอยู่ แต่ตรงกันข้ามเลยค่ะ
พอเราจะเริ่มเตรียมตัวติวต่างๆ แม่เราก็บอกจะเข้ามหาลัยอะไร เราก็บอกไป แม่เราบอกว่า จะเข้าได้หรอแบบนี้ ทำได้รึไง เราโดนคนในครอบครัวดูถูกกับสิ่งที่เราชอบเหมือนกัน อย่างเราจะไปทำได้อะไร บลาๆ
เราอยากเรียนเกี่ยวกับการออกแบบแฟชั่นมากๆค่ะเพราะเป็นสิ่งที่เรารักมากๆ เราเคยอยากขอให้ครอบครัวสนับสนุนเรามากๆ แล้วเราต้องเรียนพิเศษเกี่ยวกับพวกนี้จริงๆ แต่เราไม่มีใครสนับสนุนเราจะเรียนรู้เองก็ไม่มีใครคนไหนแนะนำหรือสอนเราได้เพราะไม่มีใครที่สนใจด้านนี้แบบเรา คนรอบข้างก็ไม่มีสักคน เราอยากเรียนรู้ให้มากกว่านี้ละเอียดกว่านี้ แต่ทุนหรือเงินที่จะเอาไปเรียนก็ไม่มี อะไรหลายๆอย่างเราไม่มีโอกาสได้ทำสิ่งที่เราชอบได้สักที
แม่เราก็พูดว่า ก็ดูคลิปเอาสิ แต่มันไม่มีละเอียดกว่าที่สอนพิเศษเลยเราเห็นบางคนเริ่มต้นจากการได้เรียนพิเศษ กันหมด เราเห็นเราก็อิจฉาบางคนนะคะที่มีโอกาสได้เรียน ต่างกับเราที่สามปีที่ผ่านมาตั้งแต่ม4จนตอนนี้เราม.6 เราไม่มีโอกาสได้เรียนรู้ได้เต็มที่ วันๆเราก็ได้แต่วาดรูปฝึกไป ขนาดผ้าตัดเย็บเองยังไม่มีเงินไปซื้อฝึกเลยค่ะ ได้แค่จดได้แค่อ่านตามเน็ตไป
เราพยายามให้พวกเขาได้เห็นในสิ่งที่เราทำว่าเราชอบจริงๆแต่ไม่มีใครสนใจเลยค่ะ ก่อนที่จะมาพิมพ์ในกระทู้ เราก็พึ่งโดนพวกท่านว่ามาหมาดๆ เราทั้งท้อทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ เต็มไปหมด เราอดทนไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าพวกท่าน ร้องได้แต่ร้องไม่ให้มีเสียงทรมานมากๆเลยค่ะ เรารู้สึกเราไม่เอาไหนที่สุดเราพยายามไม่คิดแต่สิ่งที่พวกท่านพูดทำให้เราคิด เราทำดีที่สุดแล้ว เราเหนื่อยที่คิดมากและทำในสิ่งที่เราต้องการไม่ได้ เราไม่รู้ว่านอกจากเรื่องนี้เราก็ไม่ได้ชอบอะไรอีกเลย เราไม่รู้จะไปทางไหนต่อเราหมดหนทาง
เราคงไม่ได้เรียนมหาลัยแบบเพื่อนๆเลย คิดแล้วน่าอิจฉามากๆเลยค่ะ
ใครที่เป็นแบบเราสู้ๆนะคะทำทุกวันให้มันดีก็พอ รักตัวเองให้มากๆเป็นกำลังใจให้ตัวเองนะคะ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงขอให้รู้ว่าเราทำได้ก็พอ
กระทู้นี้เราอยากมาระบายสิ่งลึกๆในความรู้สึกตอนนี้ ถ้าตอนนี้หรือต่อไปข้างหน้าถ้าเราไม่ได้เรียนเราก็จะหาทางเก็บเงินเองแล้วเริ่มต้นด้วยตัวเราเอง เหนื่อยหน่อยแต่เราจะเชื่อมั่นในตัวเราเองค่ะ ตอนนี้เราไม่ได้มีอะไรเลย ไม่มีกำลังใจไม่มีใครสนับสนุนตอนนี้อาจจะแย่แต่เราจะผ่านมันไปให้ได้ ทุกคนที่มาอ่านกระทู้เราเหมือนกันนะคะ