เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล องค์กร หรือ หน่วยงานใด โปรดใช้วิจารนยานในความคิดเห็น
เกริ่นนำ......
ณ อาณาจักร ทาย์เซาว์ ที่ห่างไกล มีความเป็นอยู่ที่อัตคัด คนยากจน อดยาก หิวโหยและเริ่มล้มตายกันมากขึ้นๆในทุกๆวัน แต่กลับมีราชานามว่า ทาย์เซาว์ วิส โอเทียซ ที่นิ่งเฉย ไม่สนใจใยดีประชาชน เสวยสุขและหมกมุนอยู่แต่ในกามเพศ และ ตัณหาของตน และกลุ่ม คณะขุนนางน้อยใหญ่ที่หิวโกยเงิน อำนาจ และการเอารัฐเอาเปรียบ ที่ไม่ได้สนใจใยดีการเป็นอยู่และสภาวะของอาณาจักร
"ประกาศพระราชวัง"
เนื่องจาก เกิดโรคระบาดใหญ่ขึ้นได้มีการหารือถึงสภาวะของอาณาจักรในขณะนี้ ทางพระราชวังจำเป็นจะต้อง ห้ามให้ประชาชน งดการพบปะ พูดคุยกัน และ ห้ามมิให้มีการเข้า-ออก ราชอาณจักรตั้งแต่เห็นประกาศฉบับนี้ จนกว่าจะมีทางออกที่ดี นอกจากนี้ทางพระราชวังขอความร่วมมือของประชาชนทุกคนให้พึงปฎิบัติตามอย่างเคร่งครัด ประกาศเมื่อ00:00:00"
*ฝั่งชาวบ้าน ที่ได้รับผลกระทบเริ่มพูดคุยกันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
:ทีนี้เราจะทำอย่างไรกัน
:นั่นสิ ลำพังไม่มีโรคระบาดก็แย่แล้ว
:จบสิ้นกันแล้ว คราวนี้
ณ พระราชวัง
"55555555"
เสียงหัวเราะที่ดังกรึกก้องไปทั่วบริเวณโถงใหญ่ กลางพระราชวัง
โอเทียซ:วันนี้ ข้าอารมณ์ดีเสียจริง พวกไพร่
เหม็นกลิ่นสาปนั่น หุบปากเน่าไปของพวกมันลงได้เสียที
,,,,,,,:แล้วเราจะทำเยี่ยงไรต่อไปดีขอครับ
โอเทียซ:จะทำเยี่ยงไรเล่า เราก็ต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือพวกมันสิ ให้พวกมันได้เห็นถึงความเมตตา กรุณาของข้าที่ได้ช่วยเหลือพวกมันให้สำนึกถึงในบุญคุณของข้า
ตัดมากระท่อมนอกตัวเมือง ใช้เวลาเดินเท้าจากตัวเมืองกินเวลาถึง ครึ่งวัน มีครองครัวที่ยากจน อยู่ครอบครัวหนึ่งมีพี่น้องอยู่กัน 5 คน คือ ทรานส์พี่ชายคนโต ปิโยเบีตสพี่ชายคนรอง พีนัสพี่สาวคนที่3 เพรนกรีนส์ และ นีรา เป็นฝาแฝดกัน
พีนัส:เราจะทำอย่างไรดีละ พี่
ทรานส์:จะทำอย่างไรได้ละ นอกจากอดทนน่ะ เราคงต้องประหยัดกันมากกว่าเดิม
พีนัส:ประหยัด!! ประหยัดอะไรกันอีกหรือ แค่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็อดมื้อกินมื้อกันอยู่แล้ว ข้าวจะกรอกหม้อยังไม่มีเลยสักเม็ด เราจะอดตายกันอยู่แล้ว ไม่เห็นหรือ
ทรานส์: แล้วจะทำเยี่ยงไรได้เล่า ก็ในเมื่อบ้านเมืองมันเป็นเช่นนี้ เราจะทำเยี่ยงไรได้นอกจากอดทนน่ะ
ปิโยเบียส:เราสิ้นหวังกันขนาดนี้แล้วหรือ เราต้องหาทางลุกขึ้นสู้กันบ้านเสียแล้ว ขืนเรายังไม่มีปากเสียงอยู่จะไม่มีอะไรดีขึ้น
ทรานส์:นั่นสิ แต่เราต้องว่างแผนอย่างรอบขอบ และได้ผลดีที่สุด ตอนนี้เรายังทำอะไรมากไม่ได้ค่อยๆคิดหาวิธีกันก่อน อย่าให้ผู้ใดรู้เป็นอันขาด
ตอนต่อไป...
การเปลี่ยนแปลงที่หอมหวาน
เกริ่นนำ......
ณ อาณาจักร ทาย์เซาว์ ที่ห่างไกล มีความเป็นอยู่ที่อัตคัด คนยากจน อดยาก หิวโหยและเริ่มล้มตายกันมากขึ้นๆในทุกๆวัน แต่กลับมีราชานามว่า ทาย์เซาว์ วิส โอเทียซ ที่นิ่งเฉย ไม่สนใจใยดีประชาชน เสวยสุขและหมกมุนอยู่แต่ในกามเพศ และ ตัณหาของตน และกลุ่ม คณะขุนนางน้อยใหญ่ที่หิวโกยเงิน อำนาจ และการเอารัฐเอาเปรียบ ที่ไม่ได้สนใจใยดีการเป็นอยู่และสภาวะของอาณาจักร
"ประกาศพระราชวัง"
เนื่องจาก เกิดโรคระบาดใหญ่ขึ้นได้มีการหารือถึงสภาวะของอาณาจักรในขณะนี้ ทางพระราชวังจำเป็นจะต้อง ห้ามให้ประชาชน งดการพบปะ พูดคุยกัน และ ห้ามมิให้มีการเข้า-ออก ราชอาณจักรตั้งแต่เห็นประกาศฉบับนี้ จนกว่าจะมีทางออกที่ดี นอกจากนี้ทางพระราชวังขอความร่วมมือของประชาชนทุกคนให้พึงปฎิบัติตามอย่างเคร่งครัด ประกาศเมื่อ00:00:00"
*ฝั่งชาวบ้าน ที่ได้รับผลกระทบเริ่มพูดคุยกันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
:ทีนี้เราจะทำอย่างไรกัน
:นั่นสิ ลำพังไม่มีโรคระบาดก็แย่แล้ว
:จบสิ้นกันแล้ว คราวนี้
ณ พระราชวัง
"55555555"
โอเทียซ:วันนี้ ข้าอารมณ์ดีเสียจริง พวกไพร่
,,,,,,,:แล้วเราจะทำเยี่ยงไรต่อไปดีขอครับ
โอเทียซ:จะทำเยี่ยงไรเล่า เราก็ต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือพวกมันสิ ให้พวกมันได้เห็นถึงความเมตตา กรุณาของข้าที่ได้ช่วยเหลือพวกมันให้สำนึกถึงในบุญคุณของข้า
ตัดมากระท่อมนอกตัวเมือง ใช้เวลาเดินเท้าจากตัวเมืองกินเวลาถึง ครึ่งวัน มีครองครัวที่ยากจน อยู่ครอบครัวหนึ่งมีพี่น้องอยู่กัน 5 คน คือ ทรานส์พี่ชายคนโต ปิโยเบีตสพี่ชายคนรอง พีนัสพี่สาวคนที่3 เพรนกรีนส์ และ นีรา เป็นฝาแฝดกัน
พีนัส:เราจะทำอย่างไรดีละ พี่
ทรานส์:จะทำอย่างไรได้ละ นอกจากอดทนน่ะ เราคงต้องประหยัดกันมากกว่าเดิม
พีนัส:ประหยัด!! ประหยัดอะไรกันอีกหรือ แค่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็อดมื้อกินมื้อกันอยู่แล้ว ข้าวจะกรอกหม้อยังไม่มีเลยสักเม็ด เราจะอดตายกันอยู่แล้ว ไม่เห็นหรือ
ทรานส์: แล้วจะทำเยี่ยงไรได้เล่า ก็ในเมื่อบ้านเมืองมันเป็นเช่นนี้ เราจะทำเยี่ยงไรได้นอกจากอดทนน่ะ
ปิโยเบียส:เราสิ้นหวังกันขนาดนี้แล้วหรือ เราต้องหาทางลุกขึ้นสู้กันบ้านเสียแล้ว ขืนเรายังไม่มีปากเสียงอยู่จะไม่มีอะไรดีขึ้น
ทรานส์:นั่นสิ แต่เราต้องว่างแผนอย่างรอบขอบ และได้ผลดีที่สุด ตอนนี้เรายังทำอะไรมากไม่ได้ค่อยๆคิดหาวิธีกันก่อน อย่าให้ผู้ใดรู้เป็นอันขาด
ตอนต่อไป...