ขอพื้นที่ระบายชีวิตแย่ๆหน่อยนะคะ...

หนูไปสอบ ม.4 เราต่อที่รร.เดิม ผลประกาศคัดเลือกห้องออกมาแล้ว และหนูสอบไม่ติดห้องที่เราหวัง มันรู้สึกแย่มากเลยค่ะ และที่ยิ่งที่ให้รู้สึกแย่มากไปกว่านั้นคือ เป็นคนเดียวที่ไม่ติดในกลุ่มเพื่อน แล้วยิ่งแย่ไปกว่านั้นอีกคือเป็นคนเดียวที่ไม่ติดในกลุ่มที่เรียนพิเศษอีก ตอนนี้หนูยังทำใจไม่ได้ที่ต้องเรียนห้องธรรมดาเลยค่ะ หนูพยายามเต็มที่แล้วมันได้แค่นี้ หนูไม่รู้จะทำยังไงอีกแล้ว หนูไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว หนูไม่รู้ว่าจะจัดการกับชีวิตยังไงเลย ไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตไปทางไหนกับห้องธรรมดา หนูไม่เคยประสบความสำเร็จในชีวิตสักเรื่องเลย ไม่รู้ทำไมชีวิตหนูถึงมีแต่ความผิดหวัง บ้านก็ไม่มีเงิน พ่อแม่ก็เลิกกัน คนในครอบครัวที่รักที่สุดก็เสียไปตอน ม.2อีก เงินค่าเรียนพิเศษก็ยังค้างมาหลายปีแล้ว บางทีก็อยากจะกลับไปเรียน ม.1-ม.2 ใหม่ ในช่วงที่ยังไม่ต้องคิดอะไรมาก แค่เรียนกับมีความสุขไปวันๆ หนูท้อมากที่จะใช้ชีวิตทุกๆวัน บางทีก็อยากจะหลับๆไปไม่ต้องมาเจอกับโลกที่โหดร้ายแบบนี้ จริงอยู่ที่ว่าชีวิตหนูมันยังอีกไกล หนูยังต้องพบเจอความผิดหวังในชีวิตอีกเยอะ แต่หนูก็ยังคงทำใจไม่ได้ หนูไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว หนูไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่เลย แค่โตเป็นวัยรุ่นก็แย่มากพอแล้ว หนูไม่ไหวแล้ว หนูไม่รู้จะใช้ชีวิตให้มีความสุขยังไงอีกต่อไปแล้วค่ะ บางทีหนูก็อยากจะตายๆไปสักที แต่ก็ไม่กล้าไม่รู้จะทำยังไง จะให้กระโดดตึกหรอ หรือว่ารมควันตัวเอง ผูกคอตาย หรือเอามีดกรีดแขนที่เขาทำกัน แต่ทำไปก็ไม่ได้อะไรเพราะวิธีนั้นก็ไม่ตายอยู่ดี หรือวิ่งไปให้รถชนก็ไม่ได้ ก็ทำความผิดให้คนอื่นอีก มันไม่มีวิธีไหนสักอย่างเลย ถ้าหนูตายไปแม่ก็คงจะเสียใจมาก จะอยู่ก็ทรมานจะไปก็จะมีผลกระทบมากมายตามมาอีก หนูไม่อยากทำให้แม่ผิดหวังเลย แต่หนูทำไปแล้ว หนูเป็นคนที่แย่มากเลย หนูไม่รู้ว่าหนูเกิดมาทำไม ถ้าเลือกเกิดได้ขอไม่เกิดมาได้ไหมหนูไม่อยากเผชิญกับโลกที่มันโหดร้าย แต่ถึงอย่างนั้นหนูก็ยังอยากเกิดมาอยู่ดีเพราะหนูอยากอยู่กับแม่ ขอแค่แม่ก็พอแล้ว หนูไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แค่หนูมีแม่ก็พอแล้ว ให้อยู่กับแม่บนโลกที่โหดร้ายแบบนี้ หนูอยากจะย้ายไปต่างประเทศกับแม่จังเลย หนูอยากไปทำสิ่งที่หนูชอบ หนูไม่ชอบการจัดลำดับห้องและการแบ่งชนชั้นของโรงเรียนแบบนี้เลย ถ้าหนูมีเงินหรือสอบชิงทุนได้ หนูจะรีบพาแม่ไปต่างประเทศเลย หนูจะไม่อยู่ห้องธรรมดาที่โรงเรียนนี้ กับประเทศบ้าๆนี่ 

ปล.ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากจะระบายชีวิตโง่ๆของเด็ก ม.3 คนนึงที่ฝันไว้ซะหรู แต่ทำไม่ได้เลย และตอนนี้ก็ขอตัวกลับไปนอนร้องไห้อย่างเจ็บปวดที่ห้องก่อนนะคะ ...