รู้สึกไม่ถูกชะตากับแม่แฟนค่ะ

เราคบกับแฟนได้ประมาณ2ปีกว่าๆ มีแพลนว่าจะแต่งงานกันปีหน้า แฟนเราทำงานรัฐวิสาหกิจซึ่งห่างจากบ้านเขาแต่มีที่พักให้ แฟนจึงมาบ้านเราเกือบทุกวันเพราะใกล้กว่า มากินข้าวบ่อยมากแทบจะทุกวันจนสนิทกับแม่เราไปแล้วค่ะ ด้วยความที่แฟนเราเป็นคนน่ารัก ขยัน จึงทำให้แม่เราเอ็นดูหนักมาก ซื้ออะไรมาก็กลัวแฟนเราจะไม่ได้กิน ชอบพูดถึงบ่อยๆ ชอบทำกับข้าวไปให้ที่ทำงาน เรียกได้ว่าเป็นลูกรักกันเลยทีเดียว แต่ตรงกันข้ามกับเราเลยค่ะ เราพึ่งไปบ้านแฟนได้2ครั้งเพราะไม่ได้ใกล้กับบ้านเราเท่าไหร่แล้วพอไปได้2ครั้งก็คือไม่อยากไปอีกแต่เก็บไว้ในใจไม่ได้บอกแฟนหรอกค่ะว่าไม่อยากไป ครั้งแรกที่ไปจำได้เลยพอถึงบ้านก็สวัสดีแม่เรียบร้อยแล้วพากันออกมาเดินตลาดนัดซื้อส้มตำของโปรดแม่ไปนั่งกินกันที่บ้าน พอถึงบ้านแฟนก็เอ่ยปากชวนแม่ว่าเราซื้อส้มตำมาให้เพื่อจะมานั่งกินด้วยกัน เขาตอบกลับมาห้วนๆว่าไม่กิน แล้วเดินออกจากตรงนั้น เราก็เข้าใจค่ะตอนนั้นเพราะแฟนจะบอกเราตลอดว่าแม่เขาเสียงดังแต่ใจดี เราก็แบบไม่ได้คิดอะไร พอไปครั้งที่2เป็นงานวันเกิดพี่ชายแฟน เราไปถึงบ้านลงจากรถไปสวัสดีญาติๆแฟนแล้วเดินตรงไปที่ครัวพร้อมกับพูดว่ามีอะไรให้หนูช่วยมั้ยคะ ในครัวมีแม่แฟนกับพี่สาวที่เป็นญาติห่างๆกำลังทำกับข้าว แม่แฟนได้ยินเสียงเราหันมาแต่ไม่ตอบค่ะ หันมาแล้วก็หันกลับ คนที่ตอบคือพี่สาวบอกให้เราหยิบจานทำนั่นทำนี่ ด้วยความที่เราเป็นเด็กเราก็ชวนเขาคุยนั่นคุยนี่ถามนั่นถามนี่ แต่เรามีความรู้สึกแปลกๆว่าทำไมแม่แฟนดูเมินๆไม่ค่อยตอบอะไรเลย แต่คุยกับพี่สาวเสียงดังมาก เราเลยเดินออกมาจากครัว หลังจากนั้นมานั่งกินข้าวที่ม้าหินอ่อน2โต๊ะ เรานั่งกับแฟนโต๊ะนึง อีกโต๊ะนึงญาติๆนั่งกันเต็ม เหลือที่ว่าง1ที่ ตรงโต๊ะที่เรานั่ง แฟนเราก็เรียกแม่มานั่ง เขากลับบอกว่าไม่นั่งแล้วก็เดินตักของกินไปนั่งในบ้าน หลังจากที่เรากลับมาบ้าน เราก็คิดในใจว่าไม่อยากไปบ้านแฟนอีก ตรงๆเลยนะคะไม่ถูกชะตากับแม่แฟนทั้งที่พึ่งเจอกันได้2ครั้ง แต่คิดว่าคงไม่เป็นปัญหาอะไรกับเรามากนัก เพราะถึงแต่งงานมีครอบครัว เราก็คงอยู่บ้านเราเพราะใกล้ที่ทำงานเรากับแฟน