หมดหวังกับคำว่าเพื่อน

ตามหัวข้อเลยค่ะเราผิดหวังกับคำว่าเพื่อนมาโดยตลอดตั้งแต่เราประถม  เริ่มที่เพื่อนตอนประถมคือมีเพื่อนที่ดูแรงๆหน่อยเขาขอมานั่งข้างเรา เราซึ่งตอนนั้นเป็นเด็กเรียน ก็จะโดนใช้ประโยชน์อยู่บ่อยๆ คือคบกะเราเพราะเรื่องเรียนใช้เราทำนั้นนี่ให้ โดนดูถูกเรื่องรูปลักษณ์บ้าง พอขึ้นมัธยมต้นมาหน่อยก็มีกลุ่มเพื่อนใหม่เป็นกลุ่มใหญ่ ซึ่งกลุ่มใหญ่แบบนั้นต้องมีหัวโจกทุกคนก็จะค่อยตามตลอด เราก็หนึ่งในนั้น มักจะโดนหัวโจกบอกให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบเสมอ ชอบนินทากันลับหลัง ทำไรไม่ถูกใจก็โดนนินทาโดนเพื่อนในกลุ่มไม่คุยด้วยสักพัก เป็นแบบนี้ตลอดมอต้น และเราอึดอัดที่ต้องคอยรับฟังเพื่อน2คนมานินทากันเองให้เราฟัง ตอนนั้นอึดอัดมาก เรารู้สึกว่าถ้าไม่ชอบกัน ด่ากันก็ไม่ต้องยุ่งกันจะทำดีใส่กันต่อหน้าทำไม เราเจอเพื่อนแบบนี้มาเยอะมาก ถามว่าเรานินทาคนอื่นมั้ยเราก็นินทานะ ไม่ชอบคนอื่นมั้ย เราเคยแต่เราไม่เคยไปพูดดีทำดีก็คนที่เราไม่ชอบต่อหน้าเลยคือถ้าเราไม่ชอบคือไม่ยุ่ง  กลายเป็นเราไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะออกมาจากคนพวกนี้ เราแปลกมั้ยคะที่รู้สึกไม่ชอบสังคมแบบนี้นินทากันแต่ต่อหน้าดูรักกันดี มีผลประโยชน์ต่อกัน ดูไม่จริงใจกันเลยพร้อมด่าลับหลังกันตลอด พอเราขึ้นมอปลายก็มีเพื่อนสนิท1คนแต่เขาก็เป็นคนในแบบที่เราไม่ชอบอีกคือนินทาด่าคนนั้นคนนี้แต่ตัวเองกลับพูดจาดีกะเขาต่อหน้า ไปเที่ยวกะเขา
เหมือนเขาเป็นเพื่อนคนนึง เจอกันก็ทัก เรางงกับสังคมที่เราอยู่มาก หรือเป็นเรื่องปกติคะ เรางงมากไม่กล้าที่จะสนิทกะใครเลยเหมือนไม่มีใครจริงใจ
ทุกวันนี้เราอยู่แบบไม่มีเพื่อนสนิทค่ะ คือมีเพื่อนทำงานกลุ่มแต่ไม่ได้ปรึกษาอะไรกันเลิกเรียนก็กลับบ้าน  
(นินทาที่เราหมายถึงคือนินทาแบบด่าเสียๆหายอะค่ะ)
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่