น้อยใจพ่อกับแม่ที่สุด

เราเป็นพี่สาวคนโตมีน้องชาย  1 คน เราอยู่บ้านกับน้องกับพ่อแม่ ปัญหาที่เราเจอมาตั้งแต่มีน้อง คือ เรารู้สึกว่าพ่อแม่รักน้องมากกว่าเรา แม่เราชอบเด็กผู้ชายมาก  ไม่ว่าน้องจะอยากกินอะไร อยากได้อะไร พ่อกับแม่จะหามาประเคนให้ได้หมดทุกอย่าง  เช่น ชุดกีฬา รองเท้าแพงๆ ส่งไปเรียนพิเศษ ส่งไปเรียนบอล ไม่ต้องทำงานบ้าน มีหน้าที่กิน เล่นโทรศัพท์ และนอน ไม่ว่าเราจะทะเลาะกัน แม้เราจะเป็นฝ่ายถูก แม่เราก็จะให้เราเป็นฝ่ายผิดทุกครั้ง พ่อกับแม่ ตบตีเราเหมือนเราไม่ใช่คน เลือกตกยางออกก็เคย พ่อเราตบเราด้วยหลังมือที่ใส่แหวนจนปากเราแตก เลือดไหลไม่หยุด เราได้แต่ร้องไห้ ทุกอย่างมันฝังใจเราจนเป็นปมด้อยในใจตั้งแต่เล็กจนโต น้องเราได้ทุกอย่างไม่ว่าจะแพงแค่ไหน พ่อกับแม่ถ้าไม่มีเงินก็ไปหายืมมาจนซื้อให้ได้ เราโตมาแบบเหมือนทาส ต้องโดนด่าแรงๆ โดนตะคอกทุกวัน ไม่เคยมีอิสระไปเที่ยวกับเพื่อนได้แต่อยู่บ้าน ทำงานทุกอย่าง ล้างจาน กวาดบ้าน ต้องยกของหนัก เช่นแบกกระสอบข้าว แบกกระสอบถ่านเข้ามาเก็บในบ้าน ตัดภาพมาที่น้องชายของเรา นั่งเล่นโทรศัพท์ เราต้องซื้อทุกอย่างด้วยเงินตัวเอง เข่นข้าวบางมื้อที่ไม่มีอะไรกิน แต่น้องพ่อจะเอาเงินใส่กระเป๋าไว้ให้ น้องได้เงินไป ร.ร. 100 บาททุกวัน เพียงเพราะเหตุผลที่ว่าต้องไปซื้อข้าวกินที่ ร.ร. ตอนเที่ยง เราได้ไป 50 บาท บ้าง 60 บาทบ้างก็ต้องไปซื้อข้าวกินเหมือนกัน ไหนจะค่างานที่ครูสั่ง บางครั้งต้องยอมอดข้าวเพราะไม่มีเงินไปทำงาน เวลาเรามีเงินเก็บ พอพ่อรู้ พ่อก็จะมีเรื่องลำบากสารพัดมาขอยืมเรา แต่เราก็ไม่เคยได้คืน  พูดแล้วก็โคตรสงสารตัวเองเลย  เราพยายามตั้งใจเรียน ไม่ว่าจะเกรดเท่าไหร่จะดีขนาดไหน พ่อกับแม่ไม่เคยชมว่าเราเก่งเลย เราโพสต์เฟซบุ๊กลงเกรดมีแต่ครู มีแต่ญาติมาชม เราอยากให้พ่อกับแม่ชมเราว่าเราเก่งบ้าง แต่ก็ไม่เคย มีแต่ด่าว่าโง่  ได้แค่นี้เองหรอ อุตส่าห์ส่งไปเรียน  ตอน ม.3 เราเข้าค่ายลูกเสือที่โรงเรียน1 คืน ไม่มีข้าวกิน เพราะข้าวที่เตรียมมาหุงกับเพื่อนๆมันไม่พอ เราโทรหาพ่อกับแม่นึกว่าจะช่วยได้ แต่กลับอ้างว่าไม่ได้ยิน ตัดสายเราสองสามรอบ นะนาทีนั้งเรานอยมาก เดินทางไกลทั้งวัน ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เที่ยง แต่ดีที่รอบคอบห่อขนมปังกับไข่ต้มมา ได้กินประทังความหิวไป เลยได้ฝากครูที่สนิทไปซื้อของที่เซเว่นให้จึงได้กิน พอขึ้นม.ปลายแม่ให้กู้กยศ. เราก็กู้ แต่ไม่เคยได้ใช้เงินเลย ครูก็ไม่ให้กดเพราะกลัวเราใช้เงินหมดไม่มีเงินไปมหาลัย พ่อก็ชอบบังคับให้เราไปขอกดเงินอยู่บ่อยๆ จนตอนนี้เงินที่กู้มาใกล้หมดแล้ว ครูก็ชอบด่าประมาณว่า กดเป็นแต่เงินเราก็งงมากทั้งๆที่เป็นเงินเรา ไปอ่านรายละเอียดเกี่ยวกับครูคนนี้ได้ที่กระทู้ก่อนหน้านี้นะคะ เราขอไปทำงานเป็นผู้ช่วยสัตวแพทย์ เสาร์อาทิตย์  ก็ไม่ให้เราไป แม่บอกว่า กลัวหมอข่มขื่นเรา กลัวเราได้ดีถ้าได้เป็นเมียหมอ เราก็งงที่สุดในสามโลก บางทีเราก็พยายามปลงนะชาติที่แล้วอาจจะทำเวรทำกรรมมาเลยได้มาเจออะไรแบบนี้  เรารู้สึกแย่มากเลยนะ ที่เราได้กินกับข้าวเก่าๆ แต่น้องได้กินข้าวห่ออาหารตามสั่งบ้างอะไรบ้าง ถ้าตอนเช้าพ่อไม่ทำกับข้าว พ่อจะฝากเงินไว้กับแม่ก่อนออกไปขายของ ให้เรากับน้อง ซื้อข้าวกิน ซึ่งบางทีเราก็ไม่เคยได้ หรือบางทีเราสั่งข้าวอย่างหนึ่งไป แม่ก็จะไปได้กับข้าวถุงละ 20 มาให้เรา อ้างว่าร้านนั้นแพงไม่ต้องกิน ส่วนน้องเราอ่ะหรอ ได้กินตามที่สั่ง  คนเรามันชอบกินไม่เหมือนกันถูกไหมค่ะ เราอยากกินขนมฝักบัว แผ่นละ 5 บาทเราจะขอเงินพ่อไปซื้อ 10 บาท แม่ก็ว่าเอามาก็กินไม่หมดซื้อแผ่นเดียวก็พอ เอาจนเราไม่กล้าไปซื้อเลย นั่งล้อมวงกินข้าวพ่อจะเลื่อนจานกับข้าวไปให้น้องซึ่งไกลมือเรามาก เลื่อนจานพริกจานผักมาให้เรา เอาจนเราไม่กล้าตักกับข้าวเลย ขอเงินไปซื้อของกิน 20 บาทก็นำเริดบุญคุณไม่จบไม่สิ้น เวลาเราซื้อของกินมาไว้ ก็กินของเราจนหมด แต่ถ้าแม่ซื้อมาแล้วเรากิน แม่ก็จะด่า แกะกินไม่มีมารยาทคนซื้อมายังไม่ได้กินเลย เวลาเราไปห้างในเมืองกับญาติ ก็อยากได้แต่ของฝาก ทั้งๆที่ไม่ให้เงินเราไป แปลกไหม เราว่าแปลกอยู่แหละ เราเคยไม่ได้ไปทัศนศึกษากับเพื่อนเพราะ ก่อนหน้าที่เราจะไปเราเก็บเงินปล้วพ่อมายืม พอถึงวันก็ไม่ให้เราคืน เราไม่มีตังค์ก็ไม่ได้ไป ก็ต้องโทรไปบอกครูว่า ไม่สบาย บ่อยมาก เราเบื่อกับชีวิตอันน้ำเน่าแบบนี้มากๆ แต่เราตั้งใจจะกัดฟันอดทนให้จบ ม.6 แล้วเราจะหนีไปเงียบไปสมัครเรียนต่อไกลๆ ไกลจนตามหาไม่เจอ ถ้าไม่มีเงินก็ทำงานก่อน ชิวิตจะลำบากขนาดไหนก็ช่างมัน ดีกว่าลำบากใจ ทรมานใจทุกวัน ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านจนจบนะคะ หนูขอกำลังใจหน่อยนะคะ