อ่านจากเรื่องอังกุรเปตวัตถุที่ ๙ เกี่ยวกับเทวดาที่มีมือทองคำ มีเนื้อความว่า(เล่าย่อแล้วกัน)
ในยุคอดีตกาลที่ว่างจากพระพุทธศาสนา เจ้าอังกุระและพราหมณ์พ่อค้ากำลังเดินทางไปค้าขาย โดยบรรทุกสินค้ารวมกัน ๑๐๐๐ เล่มเกวียน เมื่อไปถึงที่ทุรกันดารก็พากันหลงทาง ขาดแคลนทั้งน้ำและอาหาร แต่ถิ่นกันดารนั้นยังมีรุกขเทวดาองค์หนึ่ง มือทองคำของเขาได้ให้สิ่งที่น่าใคร่น่าพอใจทุกอย่าง
เทวดาองค์นี้เมื่อยังเป็นมนุษย์เคยได้รับอุปการจากเจ้าอังกุระ จึงคิดช่วยเหลือพวกเขาเหล่านั้น จึงมาปรากฏตัวแก่เจ้าอังกุระ พร้อมกับชี้ทางให้ไปพักยังต้นไทรร่มครึ้ม เจ้าอังกุระก็ยินดีนัก จึงให้ขบวนเกวียนตั้งค่ายใต้ต้นไทรนั้น ฝ่ายเทวดาก็เหยียดมือขวาออก ให้คนทั้งหมดอิ่มหนำด้วยน้ำก่อน จากนั้นจึงให้สิ่งที่น่าใคร่น่าปรารถนาแก่พวกเขา
อังกุรพานิชจึงถามเทวดานั้นว่า
“ฝ่ามือของท่านมีสีดั่งทองคำทั่วไป ทรงไว้ซึ่งวัตถุที่บุคคลอื่นปรารถนา
ด้วยนิ้วทั้ง ๕ เป็นที่ไหลออกแห่งวัตถุมีรสอร่อย วัตถุมีรสต่าง ๆ ย่อมไหลออกจากฝ่ามือท่าน
ข้าพเจ้าเข้าใจว่าท่านเป็นท้าวสักกะ”
รุกขเทวดาตอบว่า
“เราไม่ใช่เทพเจ้า ไม่ใช่คนธรรพ์ ไม่ใช่ท้าวสักกะปุรินทะ
ดูก่อนอังกุระ ท่านจงทราบว่าเราเป็นรุกขเทพ
จุติจากโรรุวนครมาอยู่ที่ต้นไทรนี้”
อังกุรพานิชถามว่า
“เมื่อก่อนท่านอยู่ในโรรุวนคร ท่านมีปกติอย่างไร มีความประพฤติอย่างไร
ผลบุญสำเร็จที่ฝ่ามือของท่านเพราะพรหมจรรย์อะไร”
รุกขเทวดาตอบว่า
“เมื่อก่อนเราเป็นช่างหูกอยู่ในโรรุวนคร เป็นคนกำพร้าเลี้ยงชีพโดยความลำบากนัก
เราไม่มีอะไรจะให้ทาน แต่ว่าเรือนของเราอยู่ใกล้เรือนของอสัยหเศรษฐี ซึ่งเป็นคนมีศรัทธา
เป็นทานาบดี มีบุญอันทำแล้ว เป็นผู้ละอายต่อบาป พวกยาจกวณิพกมีนามและโคตรต่างๆกัน
เดินผ่านไปที่บ้านของเรานั้น พากันถามถึงเรือนของอสัยหเศรษฐีกะเราว่า
ขอความเจริญจงมีแก่ท่านทั้งหลาย พวกเราจะไปทางไหน ทานเขาให้กันที่ไหน
เราถูกพวกยาจกวณิพกถามแล้ว ได้ยกมือเบื้องขวาชี้บอกเรือนของอสัยหเศรษฐี แก่พวกยาจกวณิพกเหล่านั้นว่า
ท่านทั้งหลายจงไปทางนี้ ความเจริญจักมีแก่ท่านทั้งหลาย ทานเขาให้อยู่ที่นั่น
เพราะเหตุนั้นฝ่ามือของเราจึงให้สิ่งที่น่าปรารถนา เป็นที่ไหลออกแห่งวัตถุมีรสอร่อย
ผลบุญย่อมสำเร็จที่ฝ่ามือของเราเพราะพรหมจรรย์นั้น"
อังกุรพานิชถามว่า
“ได้ยินว่าท่านไม่ได้ให้ทานแก่ใครๆ ด้วยมือทั้งสองของตน
เป็นแต่เพียงอนุโมทนาทานของคนอื่น ยกมือชี้บอกทางให้
เพราะเหตุนั้น ฝ่ามือของท่านจึงให้สิ่งที่น่าใคร่ เป็นที่ไหลออกแห่งวัตถุมีรสอร่อย
ผลบุญย่อมสำเร็จที่ฝ่ามือของท่านเพราะพรหมจรรย์นั้น
ข้าแต่ท่านผู้เจริญ อสัยหเศรษฐี ผู้เลื่อมใสได้ให้ทานด้วยมือทั้งสองของตน
ละร่างกายมนุษย์แล้วไปทางทิศไหนหนอ”
รุกขเทวดาตอบว่า
“เราไม่รู้ทางไปหรือทางมาของอสัยหเศรษฐี ผู้เป็นเจ้าของแห่งทาน ผู้มีรัศมีซ่านออกจากตน
แต่เราได้ฟังมาในสำนักของท้าวเวสสุวัณว่า อสัยหเศรษฐีถึงความเป็นสหายแห่งท้าวสักกะ”
..................................................................
เทวดาองค์นี้ไม่เคยให้ทานกับใครมาก่อน แค่ชี้นิ้วบอกทางคนอื่นเท่านั้น แต่ก็ได้บุญถึงขนาดนี้เชียวหรือครับ เลยอยากรู้ว่าอะไรเป็นเหตุปัจจัยที่ทำให้ได้ผลบุญดังกล่าว?
แค่ชี้นิ้วบอกทางคนอื่นก็ได้บุญขนาดนี้เชียวหรือ???
ในยุคอดีตกาลที่ว่างจากพระพุทธศาสนา เจ้าอังกุระและพราหมณ์พ่อค้ากำลังเดินทางไปค้าขาย โดยบรรทุกสินค้ารวมกัน ๑๐๐๐ เล่มเกวียน เมื่อไปถึงที่ทุรกันดารก็พากันหลงทาง ขาดแคลนทั้งน้ำและอาหาร แต่ถิ่นกันดารนั้นยังมีรุกขเทวดาองค์หนึ่ง มือทองคำของเขาได้ให้สิ่งที่น่าใคร่น่าพอใจทุกอย่าง
เทวดาองค์นี้เมื่อยังเป็นมนุษย์เคยได้รับอุปการจากเจ้าอังกุระ จึงคิดช่วยเหลือพวกเขาเหล่านั้น จึงมาปรากฏตัวแก่เจ้าอังกุระ พร้อมกับชี้ทางให้ไปพักยังต้นไทรร่มครึ้ม เจ้าอังกุระก็ยินดีนัก จึงให้ขบวนเกวียนตั้งค่ายใต้ต้นไทรนั้น ฝ่ายเทวดาก็เหยียดมือขวาออก ให้คนทั้งหมดอิ่มหนำด้วยน้ำก่อน จากนั้นจึงให้สิ่งที่น่าใคร่น่าปรารถนาแก่พวกเขา
อังกุรพานิชจึงถามเทวดานั้นว่า