ทำไงกับชีวิต

หวัดดีครับ เราอายุ 23 อยากออกไปทำงานข้างนอก ตอนนี้ทำงานอยู่กับที่บ้านเงินเดือน 7,000 อยากออกไปทำข้างนอกบ้าง ไม่เคยได้ออกไปไหนเลย ที่บ้านเขาจะคอยบอกว่า ไปอยู่ข้างนอกไม่รอดหรอก งานที่บ้านก็มี จะไปทำไม ซึ่งตอนที่อยู่กับที่บ้าน เราเหมือนเป็นคนโง่ไปเลย มีแต่คนด่าคนว่าตลอด มีอยู่วันนึงน้าเราทำหมูกะทะให้กินกับยาย อยู่ๆยายก็พูดกับน้าว่า ถ้าแม่มันตายพวกมันก็ตาย เพราะทำอะไรกินกันไม่เป็น เขาพูดกันขำๆแต่ความรู้สึกเราไม่ขำด้วย แต่ก็ไม่ไดเเถียงอะไรกับ แต่จะบอกไว้ก่อนว่า ทุกๆวันเราจะช่วยแม่เตรียมของขายเพราะแม่เราขายกับข้าว มีน้องชาย แต่ถ้าไม่บอกมันให้มาช่วยมันก็จะไม่มา นอนเล่นเกมส์ และเกือบทุกเย็น บางวันก็จะตามไปช่วยขายด้วย ย้ำนะ ว่าช่วยแม่เราเกือบทุกงานที่จะะช่วยได้ แม่เป็นคนที่เก่งมาก ต้องจ่ายหนี้รายวัน เพราะโดนโกงแชร์ จากที่เมื่อก่อนเป็นคนคุมลูกน้องที่โรงงาน 2,000 กว่าคน พอกลับมาอยู่บ้านมีหนี้เฉย เจ็บป่วยพ่อเราไม่เคยรับรู้ เพราะเขาทำงานต่างจ.เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย นานทีคอยกลับมาบ้าน ให้เงินแม่ 1,000-2,000-3,000 พ่อเป็นคนส่งเราเรียนตั้งแต่ ปวชจนจบปวส แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ทำไมเรามีครอบครัวที่พร้อมหน้ากันอยู่แล้วถึงไม่มีความสุข เวลาพ่อกลับมา เราจะไม่ค่อยพูดกัน บาวครั้งกลับมาก็ไม่มีอะไรจะพูด เจอหน้าเราทำคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา ผิดกับน้องชายเรา พ่อกับน้องชายเราก็พูดคุยกันปรกติ แล้วก็ผิดกับลูกของอากับป้าที่เขาอบรมสั่งสอนกันยังไงให้มีนิสัยดี แบบเรารู้เลยว่าดีเลยแหละ เขาคุยกับพ่อกับแม่ได้ มีอะไรก็ปรึกษากันตลอด ต่างกับเรา ที่มีอะไรจะไม่ค่อยพูดกัน ทางบ้านยายเรา เขาจะพูดกูตลอด ตอนเด็กๆเรามักจะโดนตีโดนฟาดอยู่บ่อยๆ พอเริ่มๆโตเราเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่อยากอธิบายให้ฟังเป็นเหตุผล แต่เขาก็ไม่ฟังเพราะเดี๋ยวหาว่าไปเถียง และเวลาเราจะไปปรึกษากับแม่ เขาก็จะเอาเรื่องที่เราไปปรึกษาไปเล่าให้ยายให้น้าเขาฟัง แล้วพอเราไปปะหน้า เขาก็แบบจะพูดแทงใจดำเราตลอด นี่คงเป็นเพราะสาเหตุที่เรามีอะไรไม่อยากคุยกับคนในครอบครัว มีแต่แม่แฟนกับแฟนเราที่มีอะไรเราจะคอยพูดคอยปรึกษาเขาได้ตลอด จนตอนนี้เราอยากออกไปทำงานข้างนอก ความคิดเราคือ จะทำงานเก็บเงินส่งให้แม่บ้างแล้วซื้อรถไปอยู่กับแฟน เราพูดเลยว่า เราอยู่กับแฟนกับแม่แฟนเราสบายใจมากเราเป็นตัวของตัวเองที่สุด ผิดกับมาอยู่ที่บ้านเลย ทำอะไรก็กลัวโดนด่า เบื่อสังคมรอบตัว เราไม่อยากเป็นแบบสังคมที่บ้าน  เลยโกหกว่า จะมาเรียนต่อที่สุพรรณแต่จริงๆแล้วมาสมัครหางานใหม่ทำ แต่ก็ไม่ได้บอกทางบ้านจริงๆเพราะกลัวจะโดนว่า เหมือนที่ผ่านมา ว่า จะอยู่รอดเหรอ ทำตัวแบบนี้ ตื่นก็สาย งานที่บ้านมีก็ไม่ทำ ได้เงินเยอะก็ไม่รู้จักเก็บ เราคิดตลอดเลยว่า เงินเราหมดเราก็ขอตังแม่ได้ มันเลยกลายเป็นนิสัย เลยอยากออกมาจากตรงนั้นมาดัดสันดานตัวเอง แต่ก็อดเป็นห่วงแม่ไม่ได้ ที่ไม่มีใครคอยช่วยทำอยู่ตรงนั้น ทางยายเราจะเป็นคนด่าแม่เรามาอีกทอดนึงว่า ไม่รู้จักอบรมสั่งสอนลูกตัวเอง จนแม่เราร้องไห้ แต่ไม่ได้ปรึกษาเรา กลับไปปรึกษาเพื่อนแม่อีกที เรามีน้องชาย มันเรียนอยู่ ม.2 ขึ้น ม.3 แม่ก็ไม่อยากจะใช้มัน เพราะใช้ยาก ยิ่งเป็นช่วงนี้วัยกำลังเกวัยกำลังแตกหนุ่มอยู่ด้วย แล้วก็อดเป็นห่วงตัวเองด้วยว่า ที่สมัครงานอยู่กลัวเขาไม่เรียก เราวาดใันฝันว่า สักวันเราจะมีบ้านมีรถ จะให้แม่ย้ายมาอยู่กับเรา ไม่อยากให้แม่อยู่ตรงนั้น แต่ไม่กล้าพูดกับแม่ กลัวเขาไปบอกกับคนอื่น แล้วคนอื่นก็มาดูถูกเราอีก เราคิดอยู่ตลอดว่า อยากประสบความสำเร็จในชีวิตเหมือนคนอื่น อยากออกไปเผชิญโลกข้างนอกเผื่อมันจะดีกว่าตรงนี้ อีก 8 เดือน แฟนเราเรียนจบมีงานทำที่สมุทรสาคร ถ้าเราจะไปหางานใหม่ทำที่นั่นตอนนั้นกลัวทางบ้านด่า แบบว่า มีงานที่บ้านแล้วจะไปหางานอื่นทำทำไม แต่อีกความคิดนึงก็คือ ทนทำงานที่นี่เก็บตังซื้อรถให้ได้ก่อนค่อยย้ายไปอยู่กับแฟน แต่ก็เสื่ยงโดนที่บ้านด่าอีกอ่ะแหละ แล้วอีกความคิดก็คือ หางานที่สุพรรณ เก็บตังซื้อรถ ส่งเงินมห้แม่ ย้ายไปอยู่กับแฟน เราตันกับชีวิตตัวเองมากตอนนี้