อันนี้คือตอนมัธยม ขึ้นม1แรกๆ ก็มีเพื่อนมากมาย วันแรกไปเรียนก็ดีนะ แต่พอหลังๆเริ่มไม่ดี555 เป็นเพราะเรารึเปล่าก็ไม่รู้ (ห้องเราเหมือนจะแยก2กลุ่มเล่น) อืม เราไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลย มีแค่เพื่อนเป็นกลุ่ม บ้างครั้งเดินไปซื้อน้ำ เราเดินกับอีกคน เดินคู่อ่ะ แล้วก็ค่อยๆมีคนมาแซก คือเราแบบ อะไรอ่ะ แต่เราก็ไม่อะไรนะ😅 เข้าใจแหละคือเราเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกเพื่อนมากกว่าตัวเอง แต่เพื่อนไม่เคยเห็นเราในสายตาเลย เราเคยแอบร้องไห้อยู่คนเดียวบ่อยๆ  น้อยใจแหละ55 แต่พูดไรไม่ได้ พอขึ้นม.2ก็เริ่มและ เพื่อนคนอื่นเริ่มมีเพื่อนสนิทของตัวเอง แต่เราไม่มี เหมือนเราเป็นคนเร่ร่อนยังไงไม่รู้55 เล่นกับกลุ่มนั้นทีเล่นกับกลุ่มนี้ที ที่เราทำแบบนี้ก็เพราะว่าทั้ง2ไม่ค่อยจะสนใจอะไรเราเลย ตอนเดินบางครั้งเราก็อยู่สุดท้าย เดินตามแทบไม่ทัน ไม่คิดจะรอด้วย ตอนกินข้าวเราก็ต้องรีบกินให้ทันพวกเพื่อนๆ ม1ม2เราไม่มีประโยชน์อะไรเลยไงตอนมาโรงเรียนขึ้นรถรับส่งพอถึงโรงเรียนพวกเขาก็เดินจับมือกันมีเพื่อนอยู่5คน เราคนที่5 เราเป็นส่วนเกินไง เดินสุดท้าย เวลาพวกเขาไปไหนไม่ค่อยจะชวน วันต่อมาลงรถก็พากันเดินก่อน ไม่รอเรา เราก็เดินคนเดียวเข้าห้อง มีวันนึ่ง เราขึ้นรถรับส่งคนเดียว พวกเพื่อนๆขี่มอเตอร์ไซค์อัด3กลับบ้าน ทิ้งเราไว้คนเดียว พอเราพูดนิดพูดหน่อยว่าไปกัน3คนทิ้งให้เราอยู่คนเดียว ก็หาว่าเราพูดไม่ดูตัวเองอันนี้เพื่อนกลุ่มแรก กบุ่มแรกเนี่ยจะเป็นเพื่อนที่อยู่บ้าน กลุ่ม2จะเป็นเพื่อนต่สงบ้าน เลยไม่ค่อยได้เล่นด้วยกัน แต่มาโรงเรียนก็เล่นด้วยกันนะ เพื่อนต่างบ้านก็ดีนะ แต่เสียดายอยู่คนละ พอขึ้นม3 เราเนี่ยขอแม่ซื้อโทรศัพท์ไอโฟน เพื่อที่จะหมัดใจเพื่อนๆไง พอมาโรงเรียน เพื่อนก็สนใจกันเยอะเลย เราทำแบบนี้ตลอดแหละ ก็เราอยากมีเพื่อน อยากมีเพื่อนสนิท ตอนปัจจุบัน มีวันนึ่งพวกเขาไปถ่ายรูป โดยไม่ชวนเราสักคำ ถ้าคนอื่นชวนนี้ไปนะ แต่พอเราชวน ไม่ว่างๆ อืมเราเข้าใจ ก็เราไม่ใช่เพื่อนรักใคร พอมาอีกที เราชวนมาเล่นที่ถนน มันก็บอกไปไม่ได้ เราเลยกลับบ้าน พอสักพักมันก็ไปเล่นที่ถนน ที่เราบอก กับเพื่อนคนอื่น คือยังไงอ่ะ เราโคตรเสียความรู้สึก คือเราไม่เคยทำอะไรให้พวกเขาไม่พอใจเลยเว่ย ยังงี้เราต้องแคร์เขาไหม หรือต้องออกมา ออกไปเริ่มชีวิตใหม่