เราเป็นคนหนึ่งที่เคยมีความมั่นใจตัวเองมากค่ะ แต่แล้ววันเวลาเริ่มทำให้สิ่งนี้ลดลงขึ้นเรื่อยๆเพราะไปใส่ใจกับคนรอบตัวมากเกินไป.....
สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ปี3
เรามีเพื่อนกลุ่มหนึ่งตอนม.ปลายที่ยังแชทกันอยู่ บางครั้งเรารู้สึกนะว่า เราถูกแซะเวลาพูดอะไรออกไป ซึ่งเราก็พูดปกติ
เพื่อนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่เราไว้ใจมากเวลามีเรื่องอะไรจะชอบไปบ่นหรือเล่าให้ฟัง หรือเวลาเพื่อนทางนั้นมีปัญหาเราก็จะคอยรับฟัง เลยคบกันจนถึงเข้ามหาลัยถึงจะเรียนคนละที่แต่ก็แชทคุยกันตลอด
เราไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ว่าอะไร.....
บางครั้งเราก็รู้สึกแย่ บางครั้งเราก็รู้สึกดีที่ได้คุยกับเพื่อนกลุ่มนี้ ตัวเราไม่เคยมีความโกรธเกลียดอะไรกับเพื่อนกลุ่มนี้เลย ส่วนใหญ่จะเบนไปทางเสียใจ ร้องไห้ หรือเสียความรู้สึก
เคยมีหลายครั้งที่คนในกลุ่มนั้นทำให้เราเสียความรู้สึกหลายครั้ง เพื่อนกลุ่มนั้นก็บอกว่าเป็นคนตรงๆ ตอนที่เราโดนอ่ะ จริงๆเราสามารถโต้กลับไปได้นะ แต่เรากลับไม่ทำอะไรเพียงเพราะกลัวอีกฝ่ายเสียใจ.....
เราเป็นคนเก็บเงียบหรือพยายามเข้มแข็งมาตลอด ใจเย็นมาตลอด จริงๆจะแสดงด้านเดือดออกมาก็ได้ แต่เราคิดว่าทำแล้วจะได้อะไรขึ้นมาอ่ะ เราเคยนะ เคยเล่าความรู้สึกของเราออกไป แต่ผลที่ได้คือ เพื่อนกลุ่มนั้นมองว่าเราเป็นคนอ่อนแอ โลกสวย [ซึ่งคำนี่เราเกลียดมากนะ] เราแค่พยายามจะใจเย็น เวลาเพื่อนกลุ่มนั้นทำอะไรผิดพลาด เราก็ให้อภัยทุกครั้งเพราะเป็นกลุ่มที่เรารักมาก
เรารู้ตัวดีว่า คาแรคเตอร์เรากับคนกลุ่มนั้นมันคนละขั้วเลย แต่เพราะอะไรหลายอย่างที่เคยผ่านมาด้วยกัน ซึ่งเพื่อนกลุ่มนั้นก็เคยช่วยเราให้หลุดจากฝันร้ายบางอย่างไว้ เราเลยรักเพื่อนกลุ่มนี้สุดหัวใจ
เวลาเพื่อนบางคนในกลุ่มนี้เสียใจ เราก็จะไปปลอบประโลมอยู่ข้างๆเสมอ \\เพื่อนก็พุ่งเข้ามากอดไว้ [ทั้งๆที่ตอนนั้นเราสามารถ ด่ากลับได้ว่า ไหนว่าอยู่คนเดียวได้ เพราะว่าก่อนหน้านั้นเราไปบ่นแบบศร้าๆว่า เราเป็นคนที่ต้องมีคนอยู่ข้างกายหรือคอยค้ำจุนเพื่อจะทำอะไรบางอย่าง แบบมีเป้าหมาย ที่เราเล่าให้ฟังเพราะความไว้ใจล้วนๆ แต่เพื่อนตอบกลับมาว่า อยู่คนเดียวไม่ได้หรือไง ทำไมต้องมีใครข้างกาย อ่อนแอว่ะ \\\แต่ตอนที่เราปลอบเพื่อนอยู่ มันไม่ใช่ความรู้สึกเกลียดชัง ตอนนั้นเรากอดเพื่อนไว้แนบ พยายามจะส่งความอบอุ่นปลอบเพื่อนเพื่อหวังว่าจะทำให้เพื่อนดีขึ้นได้บ้าง ]
หรือบางครั้งเราก็รู้สึกถูกข่มอยู่ เช่นเอาเรื่องง่ายๆนะคะ เพื่อนเคยถามว่า เราขับรถดึกสุดกี่ทุ่ม เราตอบไปว่า ตี3 เพื่อนคนนั้นก็เงียบ และถามเราต่อว่า เราเคยถูกลงโทษอะไรบ้างงี้ คราวนี้เราลองตอบให้ดูซอฟลง จากนั้นเพื่อนก็สวนขึ้นมาทันทีประมาณว่า เราโดนหนักกว่าแกเยอะ ประมาณแบบพยายามหาทุกวิถีทางที่จะเหนือเราหรือแสดงให้เห็นว่า ผ่านอะไรมาเยอะกว่าเราอ่ะค่ะ
ซึ่งมันทำให้เราเริ่มคิดกับตัวเองแบบว่า เราเป็นคนไม่มีความสามารถ เวลาเพื่อนกลุ่มนั้นโพสต์ความสามารถตัวเอง เราก็จะไปชมตลอด[อันนี้ชมจากใจจริง] เราก็จะพูดตลอดว่า เธอเก่งกว่าเราตั้งเยอะ เรามันไม่เก่งหรอก ที่เราพูดอย่างงั้นเพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำ มีหลายอย่างที่เราและเพื่อนมีความสามารถคล้ายๆกันอ่ะค่ะ
บางครั้งเราก็คิดนะว่า เพื่อนเราเก่งจังเลยนะ ทำไมเรายังไม่พัฒนาถึงไหนสักที.....[กลายเป็นความมั่นใจในสิ่งที่ทำลดลง] และสภาพจิตเราลึกๆก็ค่อยๆจมดิ่งเรื่อยๅแต่เปลือกนอกยังคงสดใสร่าเริง.....
แต่ณ ปัจจุบัน เราเข้ากลุ่มแชทนั้นน้อยลงขึ้น มาโฟกัสกับตัวเองมากขึ้น อยู่กับธรรมชาติ ครอบครัวมากขึ้น และสิ่งสำคัญคือตอนนี้เรามีเป้าหมายในชีวิตที่ให้โฟกัสมากกว่าเรื่องของคนรอบตัว เราปรับเวลาในการใช้ชีวิตไปในทางที่ดี
เรารู้สึกว่าชีวิตตอนนี้และสภาพจิตเราดีขึ้นเยอะมากค่ะ^^
สิ่งที่เรารู้สึกได้ว่าได้รับการรู้สึกเยียวยาจริงๆคือ การได้รดน้ำต้นไม้ หรืออยู่ท่ามกลางธรรมชาติและฟังเพลงไปด้วย เรารับรู้ได้ถึงการขจัดสิ่งที่เป็นTOXICที่มีอยู่ในตัวเราออกไป
[ขอบคุณที่รับฟังเรื่องเล่านี้นะคะ^^]
ขอพื้นที่ระบายเรื่องเพื่อนและสถานการณ์ปัจจุบัน
สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่ปี3
เรามีเพื่อนกลุ่มหนึ่งตอนม.ปลายที่ยังแชทกันอยู่ บางครั้งเรารู้สึกนะว่า เราถูกแซะเวลาพูดอะไรออกไป ซึ่งเราก็พูดปกติ
เพื่อนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่เราไว้ใจมากเวลามีเรื่องอะไรจะชอบไปบ่นหรือเล่าให้ฟัง หรือเวลาเพื่อนทางนั้นมีปัญหาเราก็จะคอยรับฟัง เลยคบกันจนถึงเข้ามหาลัยถึงจะเรียนคนละที่แต่ก็แชทคุยกันตลอด
เราไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ว่าอะไร.....
บางครั้งเราก็รู้สึกแย่ บางครั้งเราก็รู้สึกดีที่ได้คุยกับเพื่อนกลุ่มนี้ ตัวเราไม่เคยมีความโกรธเกลียดอะไรกับเพื่อนกลุ่มนี้เลย ส่วนใหญ่จะเบนไปทางเสียใจ ร้องไห้ หรือเสียความรู้สึก
เคยมีหลายครั้งที่คนในกลุ่มนั้นทำให้เราเสียความรู้สึกหลายครั้ง เพื่อนกลุ่มนั้นก็บอกว่าเป็นคนตรงๆ ตอนที่เราโดนอ่ะ จริงๆเราสามารถโต้กลับไปได้นะ แต่เรากลับไม่ทำอะไรเพียงเพราะกลัวอีกฝ่ายเสียใจ.....
เราเป็นคนเก็บเงียบหรือพยายามเข้มแข็งมาตลอด ใจเย็นมาตลอด จริงๆจะแสดงด้านเดือดออกมาก็ได้ แต่เราคิดว่าทำแล้วจะได้อะไรขึ้นมาอ่ะ เราเคยนะ เคยเล่าความรู้สึกของเราออกไป แต่ผลที่ได้คือ เพื่อนกลุ่มนั้นมองว่าเราเป็นคนอ่อนแอ โลกสวย [ซึ่งคำนี่เราเกลียดมากนะ] เราแค่พยายามจะใจเย็น เวลาเพื่อนกลุ่มนั้นทำอะไรผิดพลาด เราก็ให้อภัยทุกครั้งเพราะเป็นกลุ่มที่เรารักมาก
เรารู้ตัวดีว่า คาแรคเตอร์เรากับคนกลุ่มนั้นมันคนละขั้วเลย แต่เพราะอะไรหลายอย่างที่เคยผ่านมาด้วยกัน ซึ่งเพื่อนกลุ่มนั้นก็เคยช่วยเราให้หลุดจากฝันร้ายบางอย่างไว้ เราเลยรักเพื่อนกลุ่มนี้สุดหัวใจ
เวลาเพื่อนบางคนในกลุ่มนี้เสียใจ เราก็จะไปปลอบประโลมอยู่ข้างๆเสมอ \\เพื่อนก็พุ่งเข้ามากอดไว้ [ทั้งๆที่ตอนนั้นเราสามารถ ด่ากลับได้ว่า ไหนว่าอยู่คนเดียวได้ เพราะว่าก่อนหน้านั้นเราไปบ่นแบบศร้าๆว่า เราเป็นคนที่ต้องมีคนอยู่ข้างกายหรือคอยค้ำจุนเพื่อจะทำอะไรบางอย่าง แบบมีเป้าหมาย ที่เราเล่าให้ฟังเพราะความไว้ใจล้วนๆ แต่เพื่อนตอบกลับมาว่า อยู่คนเดียวไม่ได้หรือไง ทำไมต้องมีใครข้างกาย อ่อนแอว่ะ \\\แต่ตอนที่เราปลอบเพื่อนอยู่ มันไม่ใช่ความรู้สึกเกลียดชัง ตอนนั้นเรากอดเพื่อนไว้แนบ พยายามจะส่งความอบอุ่นปลอบเพื่อนเพื่อหวังว่าจะทำให้เพื่อนดีขึ้นได้บ้าง ]
หรือบางครั้งเราก็รู้สึกถูกข่มอยู่ เช่นเอาเรื่องง่ายๆนะคะ เพื่อนเคยถามว่า เราขับรถดึกสุดกี่ทุ่ม เราตอบไปว่า ตี3 เพื่อนคนนั้นก็เงียบ และถามเราต่อว่า เราเคยถูกลงโทษอะไรบ้างงี้ คราวนี้เราลองตอบให้ดูซอฟลง จากนั้นเพื่อนก็สวนขึ้นมาทันทีประมาณว่า เราโดนหนักกว่าแกเยอะ ประมาณแบบพยายามหาทุกวิถีทางที่จะเหนือเราหรือแสดงให้เห็นว่า ผ่านอะไรมาเยอะกว่าเราอ่ะค่ะ
ซึ่งมันทำให้เราเริ่มคิดกับตัวเองแบบว่า เราเป็นคนไม่มีความสามารถ เวลาเพื่อนกลุ่มนั้นโพสต์ความสามารถตัวเอง เราก็จะไปชมตลอด[อันนี้ชมจากใจจริง] เราก็จะพูดตลอดว่า เธอเก่งกว่าเราตั้งเยอะ เรามันไม่เก่งหรอก ที่เราพูดอย่างงั้นเพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำ มีหลายอย่างที่เราและเพื่อนมีความสามารถคล้ายๆกันอ่ะค่ะ
บางครั้งเราก็คิดนะว่า เพื่อนเราเก่งจังเลยนะ ทำไมเรายังไม่พัฒนาถึงไหนสักที.....[กลายเป็นความมั่นใจในสิ่งที่ทำลดลง] และสภาพจิตเราลึกๆก็ค่อยๆจมดิ่งเรื่อยๅแต่เปลือกนอกยังคงสดใสร่าเริง.....
แต่ณ ปัจจุบัน เราเข้ากลุ่มแชทนั้นน้อยลงขึ้น มาโฟกัสกับตัวเองมากขึ้น อยู่กับธรรมชาติ ครอบครัวมากขึ้น และสิ่งสำคัญคือตอนนี้เรามีเป้าหมายในชีวิตที่ให้โฟกัสมากกว่าเรื่องของคนรอบตัว เราปรับเวลาในการใช้ชีวิตไปในทางที่ดี
เรารู้สึกว่าชีวิตตอนนี้และสภาพจิตเราดีขึ้นเยอะมากค่ะ^^
สิ่งที่เรารู้สึกได้ว่าได้รับการรู้สึกเยียวยาจริงๆคือ การได้รดน้ำต้นไม้ หรืออยู่ท่ามกลางธรรมชาติและฟังเพลงไปด้วย เรารับรู้ได้ถึงการขจัดสิ่งที่เป็นTOXICที่มีอยู่ในตัวเราออกไป
[ขอบคุณที่รับฟังเรื่องเล่านี้นะคะ^^]