แม่ใครเป็นแบบนี้บ้างงคะ

เมื่อไม่นานมานี้เกิดทะเลาะกับแม่เพราะเรื่องที่เราลืมเสียบปลั๊กน้ำร้อนให้แม่ แม่บอกให้ทำเมื่อตอนเย็นแล้วเราก็รับปากว่าจะทำ แต่เราก็ลืมไปเลยค่ะ ลืมเหมือนไม่มีใครบอกให้ทำพอถึงเวลาที่แกจะใช้น้ำร้อนแกก็ถามว่า 'ไหนเสียบแล้วยัง' เราก็คิดในใจเอ้าลืมมซวยละ แล้วเราก็บอกไปตามตรงว่าลืม แล้วแกก็บ่นว่า 'เออให้ทำตั้งนานแล้วไม่ทำ อีกแล้วนะ2ครั้งแล้วนะ(น้ำเสียงขึ้นเสียง) ' แล้วเราก็บอกไปอีกทีว่า 'ลืมไง แล้วเสียบให้แล้วด้วย' แม่เราก็ขึ้นเสียงบ่นต่อว่าเนี่ยตอนฟังไม่ได้สนใจ แล้วลากเรื่องอดีตที่เราลืมแบบนี้มาพูดอีก ยาวเลย(น้ำเสียงแม่เวลาพูดขึ้นเสียงแบบอารมณ์เสียหงุดหงิด ที่ใช้ให้ทำตั้งนานแล้วแต่ไม่ยอมทำ ) แล้วแกก็บอกอีกว่า เรื่องง่ายๆยังทำไม่ได้ แต่คือคนที่กำลังอ่านอยู่ตอนนี้เข้าใจเรามั้ยคะว่า เราลืมคือสาเหตุมันก็คือเราลืมตอนนั้นเรามีเรื่องที่โฟกัสมากกว่านั้นด้วยค่ะยอมรับ แล้วเรื่องง่ายๆแค่เสียบปลั๊กใครๆก็ทำได้แน่ค่ะ พอเจอแม่บ่นขุดอดีตต่างนานานาเราก็ตอบไปว่า 'เรื่องแค่นี้ อย่าดราม่าเลยแม่ ' แกก็ตอบกลับมา'แค่นี้เหรอ!!' การที่เราตอบไปแบบนั้นเพราะเราคิดว่าเราแค่ลืมเอง แล้วอีกเหตุผลคือ ทำไมแม่ต้องบ่นขึ้นเสียงแล้วขุดอดีตมาเยอะขนาดนั้นก็เลยรู้สึกว่ามันไม่มีเหตุผลเท่าไรเลย การได้ยินคำบ่นแล้วขึ้นเสียง+กับการไม่มีเหตุผลแบบนั้น ทำให้เราคิดกับตัวเองว่าเราผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ คนที่อ่านอยู่คิดว่าเราผิดมากมั้ยคะ แล้วคนอ่านมีแม่ที่เข้าข่ายแบบจขกท.มั้ยคะ