.
“พี่ดลเป็นอะไร บอกดาหน่อยได้ไหม พี่ดลเป็นอะไร” ณดาผู้ที่ไม่เข้าใจอาการและความรู้สึกของสามี รู้ว่าตนเองผิดทว่าได้ทำการขอโทษไปแล้ว ขณะนี้ก็กำลังง้ออยู่และง้อมาร่วมสัปดาห์แล้ว ณดลก็ยังไม่ยอมหายงอน “พี่ดลจะให้ดาทำอะไรบอกดามาได้มั้ย ดาไม่อยากเป็นแบบนี้ ดาไม่อยากรู้สึกแบบนี้ ไม่อยากอยู่แบบนี้พี่ดลบอกดามาสักคำได้มั้ย”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร” ณดลตอบเสียงเรียบ แววตาเฉยชา “รู้แล้วใช่มั้ยว่าคนที่ไม่ถูกใส่ใจความรู้สึกมันเป็นแบบไหน” ณดลพูดเพียงเท่านี้ก็เดินออกมาจากห้องนอน ออกมานั่งโซฟาตรงห้องโถงของบ้าน เปิดทีวีดูโดยไม่สนใจณดาสักนิด
ณดาไม่ได้เดินตามออกมาตอแยหรือเซ้าซี้อีก ทำเพียงนอนลงบนที่นอนนุ่ม น้ำตาเอ่อไหลลงมาข้างหู นอนร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียว ณดลเปลี่ยนไปจริง ๆ ณดลคนเดิมไม่มีอีกแล้ว
มากกว่าสิบปีที่เขาทั้งสองคนคบกันรักกัน ตอนนั้นณดาเรียนมัธยมปลายณดลเรียนมหาวิทยาลัย เขาทั้งสองรักกันมาโดยตลอด ณดลเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดแต่รักจริง ตั้งใจทำงานเก็บเงินสร้างครอบครัวเพื่อคนที่รัก ณดลชอบตามใจณดาเสมอขอแค่เพียงเอ่ยวาจาออกมา ทำให้ได้ทุกอย่างแม้จะบอกให้ไปตายณดลก็อาจจะไป
ส่วนณดาพอเห็นว่าณดลตามใจทุกอย่างก็ทำตัวเอาแต่ใจ เอาแต่ใจทุกอย่างโดยที่ณดลก็สมยอม เต็มใจทำทุกอย่างให้โดยไม่ปริปากบ่นเพราะรัก ณดาเอาแต่ใจโดยไม่คิดคำนึงถึงความรู้สึกของณดลเสมอมา ทั้งสองก็ยังอยู่กันด้วยความรัก ไม่ทะเลาะกัน ไม่มีปากเสียงกัน เส้นทางความรักราบรื่นมาโดยตลอด
มีอยู่ครั้งหนึ่งเพราะณดลเอาแต่ทำงานหาเงินมาปรนเปรอณดา อยากให้ณดามีความสุขในชีวิตคู่มากที่สุด วัน ๆ ทำแต่งานทำให้ณดาแอบคุยกับผู้ชายอีกคน คุยมาเป็นปี ๆ ณดลก็ไม่เคยจับได้และยังเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด เคยตามใจแบบไหนก็ยังตามใจอยู่อย่างนั้น ณดาก็ไม่รู้สึกสะทกสะท้านต่อความเอาใจของสามี ไม่เคยรู้สึกผิด ก็ยังสนุกไปกับการมีกิ๊ก จนในที่สุดความลับก็ถูกเปิดเผยโดยเพื่อนร่วมงานของณดาเอง ที่นำหลักฐานมาฟ้องณดล
ความลับถูกเปิดเผย ณดลรู้ทว่าเธอก็สามารถง้อกลับมาได้ ทั้งสองคนคืนดีกัน ณดลให้อภัยเธอ เคยตามใจเอาใจแบบไหนก็ยังทำเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ที่เปลี่ยนไปคือเธอ ! เธอไม่แอบมีกิ๊กมีชู้อีกต่อไป สงสารณดลและรู้สึกผิด ทว่าความเอาแต่ใจตัวเองก็ยังอยู่เหมือนเดิม
ถึงอย่างไรก็มีความเปลี่ยนแปลงอยู่บ้าง ถ้าจะบอกว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยก็ไม่ใช่ ณดลผู้ที่มีนิสัยพูดน้อยอยู่แล้วยิ่งพูดน้อยลงไปอีก ไม่ค่อยพูดเข้าไปอีก เงียบขรึมจนน่าใจหาย บางครั้งณดาก็กลัวความเงียบนั้น กลัวว่าณดลจะทิ้งไป เพราะชีวิตนี้คงหาคนที่รักและใส่ใจเหมือนณดลคนนี้ไม่มีอีกแล้ว
เพราะความเอาแต่ใจไม่ลดลาวาศอกทำให้ทุกสิ่งอย่างขาดสะบั้นลงไปในที่สุด เพราะความเก็บกดที่อยู่ภายในใจของณดลเสมอมาถูกระบายออกมา ความอัดอั้นตันใจเมื่อคราวเธอแอบมีชู้ ณดลได้ระบายมันออกมาทั้งหมด ทำให้ความรักครั้งนี้มันถึงเวลาต้องปิดตัวลงอย่างถาวร มันคงมาถึงสุดทางรักแล้วล่ะ
“ทำไม ! แค่นี้ถึงต้องโมโหเหรอ พี่ผิดมากเหรอ ดาเคยนึกถึงความรู้สึกของพี่บ้างมั้ย ดาเคยมั้ย ! “ ณดลตะคอกเสียงใส่ เขาซื้อของที่เธอสั่งมาผิดจึงโดนณดาวีนใส่ มันไม่ใช่ครั้งแรกก็จริงแต่ความน้อยใจที่สะสมมานาน มันก็ถูกระเบิดออกด้วยสาเหตุเพียงเล็กน้อย “แค่เนี่ย ! ไปซื้อใหม่ก็ได้มั้ย ดาถึงกับต้องวีนพี่อารมณ์เสียใส่พี่ขนาดนี้เลยเหรอ ต้องให้ไอ้หมอนั่นทำให้มั้ยถึงจะพอใจ” ณดลหมายถึงชายชู้รักคนนั้น
“พี่ดล ! เรื่องผู้ชายคนนั้นดาแค่คุย แค่คุยเฉย ๆ พี่เข้าใจมั้ย ! ดาไม่เคยมีอะไรเกินกว่าคุยเลย ดาสาบาน !” ณดาเสียใจ เสียใจกับเรื่องนี้เหมือนกันแม้ตนเองจะเป็นคนผิด ณดาอธิบายกี่พันครั้งแล้วสำหรับเรื่องนี้ ว่าไม่มีอะไรเกินกว่าคุยณดลก็ไม่เชื่อ
“ดา ! ตั้งแต่หลังเลิกงานดาออกไปกับผู้ชายคนนั้นแล้วกลับมาตอนห้าทุ่ม ดาจะให้พี่คิดยังไงหรอ” ณดลพูดเพียงเท่านี้ก็เดินหนีไม่ต่อล้อต่อเถียงอีก
“แต่ดาก็แค่ทานข้าวกับเค้าจริง ๆ ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้เลย” ณดาพูดทั้งน้ำตา รู้ว่าผิดแต่สิ่งที่พูดมันคือความจริง “มันยากที่จะเชื่อณดาเข้าใจ”
ตั้งแต่เกิดเรื่องทะเลาะกันในวันนั้น ณดลก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนราวฟ้ากับเหวราวหน้ามือกับหลังมือ เปลี่ยนไปมากแทบไม่อยากเชื่อว่าเป็นณดลคนเดียวกัน ผู้ชายที่เลิกเที่ยวหลังสัญญากับเธอตั้งแต่ตกลงเป็นแฟนกันวันแรก ไม่ดื่มเหล้า ไม่ดูดบุหรี่ บัดนี้ณดลคนนี้กลับมาทำหมดทุกอย่าง กลับบ้านดึกดื่นเมามายมาทุกวัน ในไลน์ในเฟซบุ๊กมีสาว ๆ แปลกหน้ามากมายเข้ามาเป็นเพื่อน ทำให้ณดากระวนกระวายใจ ไม่มีความสุขอีกต่อไป ทะเลาะกันมาถึงวันนี้ก็ร่วมสัปดาห์
จุดแตกหักไม่ใช่เรื่องหนักหนาสาหัสอะไรเลย เพียงเพราะเธอไม่พอใจที่เขาซื้อของมาให้ผิด ทีเมื่อตอนเธอแอบมีคนอื่นยังให้อภัยเธอได้ ทำไมแค่เธอวีนใส่แค่นี้กลับให้อภัยเธอไม่ได้ ทำไม !
ณดานอนร้องไห้ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาในห้องนอนเพียงลำพัง หูก็ได้ยินเสียงทีวีดังแว่วเข้ามาในห้อง ณดลกำลังดูทีวีอยู่นั่นเอง ทว่าเสียงพูดคุยมันไม่ได้มีแค่เสียงในทีวีน่ะสิ มันกลับได้ยินเสียงเหมือนคนคุยโทรศัพท์อยู่ ฟังดี ๆ เป็นเสียงของณดล กำลังคุยโทรศัพท์กับใคร
ณดาแง้มประตูห้องดู เห็นสามีกำลังยืนพิงประตูบ้านคุยโทรศัพท์กับใครอยู่ โดยยืนหันหลังให้เธอ จึงแอบเดินเข้าไปฟังด้วย โดยที่ณดลไม่เห็นว่าเธอกำลังยืนฟังอยู่ใกล้ ๆ พอคุยเสร็จหันกลับมาณดลตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้อะไร
“พี่ดลคุยกับใคร !” ณดายกมือปาดน้ำตาออก ถามสามีออกมาตรง ๆ
“เปล่า ! “ เขาตอบเพียงเท่านี้ ไม่ยอมสบตากับเธอ ในแววตาของเขาที่เธอมองเห็นมันมีแต่ความว่างเปล่าและเฉยชา ณดลเปลี่ยนไปจริง ๆ คนที่เคยออเซาะออดอ้อนเธอไม่มีอีกแล้ว
“เปล่าอะไรก็ดาได้ยินอยู่เต็มสองหูว่าพี่คุยกับผู้หญิง อี่นั่นใช่มั้ย ! อี่ที่มันเม้นรูปพี่ส่งหัวใจให้พี่ใช่มั้ย ดาสืบมาหมดแล้ว ดารู้หมดแล้ว!” ณดาพูดทั้งน้ำตาที่รินไหล หลังจากที่เธอเช็ดมันแห้งไปแล้ว น้ำตามันก็กลับมาไหลอีกเมื่อง้างปากพูด
ณดลมองภรรยาสาวที่เขารักหมดใจ เคยรักต่างหาก ! มองด้วยแววตาที่เฉยชาเช่นเดิม “เข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าพี่รู้สึกยังไง” พูดจบณดลก็เดินออกจากบ้านไป ขับรถไปที่ไหนไม่มีใครรู้ ณดาเองสอบถามเพื่อน ๆ ของสามีก็ไม่มีใครพบเห็น ณดาคิดเพียงว่าณดลคงต้องไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นแน่นอน
ณดลออกจากบ้านไปสองวันหนึ่งคืนจึงกลับมา กลับมาอยู่ท่ามกลางความเงียบของทั้งสองฝ่าย เธอเห็นว่าณดลกลับมาแล้วก็ดีใจ เธอลืมก็ได้ ลืมเรื่องที่ทะเลาะกันก็ได้ เริ่มต้นใหม่ เธอจะเปลี่ยนตัวเอง จะเป็นณดาคนใหม่ เป็นณดานิวนอร์มอล จะไม่เอาแต่ใจอีก ทว่าเปลี่ยนตัวเองอย่างไรณดลก็ยังเฉยฉาเหมือนเดิม พูดคุยกันเท่าที่จำเป็น บรรยากาศที่อบอุ่น ณดลสามีที่อบอุ่นเอาใจไม่มีอีกแล้ว
“พี่ดลอยากให้ดาทำอะไรพี่ดลบอกมาเลย ดาจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ดาจะไม่เอาแต่ใจอีกแล้ว ดาขอโทษ พี่ดลกับมาเป็นพี่ดลคนเดิมของดาได้มั้ย” ณดาง้อณดลสารพัดรูปแบบ ออดอ้อนออเซาะทุกรูปแบบ เฝ้าขอโทษทุกวี่ทุกวัน
ณดลยิ้ม ! แต่ก็ยังเฉยชาเหมือนเดิม เที่ยวเตร่เหมือนเดิม เมามาทุกวัน มีผู้หญิงมาเกาะแกะตลอด ผ่านไปนับเดือนณดลก็ยังเป็นแบบนี้เหมือนเดิม ณดาก็ซึมเศร้าเปลี่ยนแปลงตัวเองไปมาก
“พี่ดลเค้าขอโทษนะ พี่ดลทานอะไรมั้ยดาจะไปทำให้”
“ดาไม่ต้อง ! ไม่ต้องทำแบบนี้ ทำแบบนี้ไปอะไร ๆ มันก็ไม่ดีขึ้นหรอก อย่าทำให้พี่ต้องลำบากใจไปมากกว่านี้เลยนะ” ณดลพูดต่อว่ากับการกระทำของภรรยา
ณดามองเข้ามายังแววตาของเขามีแต่ความว่างเปล่า “ทำไม ! พี่ดลพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง พี่ดลมีคนอื่นแล้วใช่มั้ย”
“เปล่า ! “ เขาปฏิเสธ
“แล้วทำไมพี่ดลยังเป็นแบบนี้ ดาขอโทษ พี่ดลยกโทษให้ดาอีกครั้งได้มั้ยคะ” ณดาเดินเข้ามาสวมกอดตัวสามี “ดาจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ดาจะไม่งี่เง่า ไม่เอาแต่ใจ ดาจะไม่ทำให้พี่ดลเสียใจน้อยใจอีกนะคะ พี่ดลดาขอโทษนะคะ พี่ดลยกโทษให้ดาอีกครั้งได้มั้ย” ณดาพูดทั้งน้ำตากอดเขาไว้แน่น ร้องไห้ด้วยความเสียใจ
“ดาหยุด ! หยุดร้องเถอะ” ณดลผลักตัวของเธอออกห่าง “ฟังนะอย่าทำแบบนี้อีก หยุดร้อง ! ไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป มันไม่ได้ช่วยทำให้อะไรมันดีขึ้นมาหรอก ดาเข้าใจความเจ็บปวดแท้จริงแล้วใช่มั้ย ดาเข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าพี่เจ็บปวดแค่ไหน ดาเข้าใจแล้วใช่มั้ย และอย่าทำแบบนี้อีก อย่าร้องไห้แบบนี้อีก พี่ไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้” พูดจบก็เดินเข้าห้องนอนไป
“พี่ดลเราหย่ากันมั้ย !” ณดลต้องหยุดชะงักที่หน้าประตูห้องเมื่อได้ยินคำนี้ ณดาเดินตามมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง “พี่ดลไม่รักดาแล้วดารู้ พี่ดลไม่เคยเป็นแบบนี้ เรารักกันมากี่ปี แต่งงานกันมากี่ปีพี่ดลไม่เคยเฉยชาแบบนี้กับดา” เธอพูดไม่ออกมันจุกในใจ น้ำตาก็ไหลออกมาเป็นทาง
“ดาก็รู้ดีนี่” เขาตอบเบา ๆ เพียงเท่านี้ ไม่ยอมหันหน้ามามองเธอ ไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอ
“เราหย่ากันมั้ยคะ ! ดารู้ว่าพี่ดลฝืนอยู่กับดาเพราะสงสารดา กลัวดาอยู่คนเดียวไม่ได้ใช่มั้ย พี่ดลไม่ต้องสงสารดาค่ะ พี่ดลไม่รักดาแล้วก็ไม่เป็นไร เราหย่ากันเลยดีกว่า ดาอยู่ได้ ดาเข้าใจ”
“แล้วแต่ดาแล้วกัน” พูดจบณดลเดินเข้าห้องไป ส่วนณดานั่งร้องไห้ที่โซฟาห้องโถงของบ้าน ต่อไปนี้คำว่าเราคำว่าครอบครัวไม่มีอีกแล้ว
วันเวลาผ่านไปร่วมสองเดือนทั้งสองคนก็ยังไม่ได้ไปทำการหย่า ทว่าก็ไม่ได้นอนร่วมห้องกัน ต่างคนต่างอยู่ ยังอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน เป็นณดลมากกว่าที่คอยหลบหน้า ไม่อยากพูดคุย ไม่อยากต่อปากต่อคำ
ณดาเองก็เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว ไม่ตามง้อไม่ตามขอโทษ ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นตามทวงหย่าแทน ทวงหย่าทั้งที่ยังรักณดลหมดหัวใจ แต่ความเฉยชาแววตาที่ว่างเปล่าของณดลก็ทำให้เธอคิดว่าตนเองนั้นตัดสินใจถูกต้องแล้ว ต่างคนต่างไปน่าจะดีที่สุด
“พี่ดลเมื่อไหร่จะว่างคะ จะได้ไปหย่ากันสักที” ทันทีที่เห็นณดลก้าวขาเข้ามาในบ้านตอนดึก ๆ เธอแอบเห็นณดลชะงักนิดหน่อยกับคำพูดของเธอ
“กลัวไม่ได้หย่าเหรอ ! พี่จะไปหย่าให้อยู่ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้โสด บ้านหลังนี้พี่ให้ดาเลย ส่วนรถพี่ขอแต่พี่จะจ่ายเงินให้ดาครึ่งนึงเท่าราคาที่ขายได้”
“ดาไม่เอาค่ะ ดาจะขาย รถดาก็จะขายแล้วเราแบ่งเงินกันค่ะ เมื่อไหร่พี่ดลจะพร้อม จะได้ไป ๆ จากกันซะที “
“ดา ! “ ณดลจ้องณดาด้วยขอบตาร้อนผ่าว ก่อนที่ก้อนน้ำตาจะร่วงให้เห็น ณดลกลับหลังหันเดินไปที่รถแล้วขับออกไป ณดาทำได้แค่มองตามทำอะไรไม่ได้
สุดท้ายทั้งสองคนก็แยกกันอยู่โดยที่ยังไม่ยอมหย่ากัน ณดลหายไปไม่ยอมกลับบ้านตั้งแต่วันนั้น ทว่าก็ไม่ได้หายไปแล้วหายไปลับ ณดาแอบตามไปดูที่ทำงานเห็นณดลยังมาทำงานปกติ ณดลออกไปเช่าคอนโดอยู่ แต่ก็ไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายด้วยปล่อยณดลใช้ชีวิตตัวคนเดียวอย่างสมใจ ณดลเองก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาอยู่ที่บ้านกับณดา แม้แต่กลับมาทวงหย่าก็ไม่มีวี่แวว
ณดารอวันที่ณดลพร้อมหย่า ยังอยู่ที่บ้านใช้ชีวิตปกติ ใช้ชีวิตปกติที่บ้านหลังนี้ บ้านที่มีแต่ความเงียบงันไม่มีณดลอีกแล้ว ณดาคอยสอดส่องความเป็นอยู่ของณดลผ่านโซเชี่ยลเสมอ ณดลเองก็ไม่ปิดกั้นอย่างกับตั้งใจไว้ให้ณดาเห็น
สุดทางรัก
.
“พี่ดลเป็นอะไร บอกดาหน่อยได้ไหม พี่ดลเป็นอะไร” ณดาผู้ที่ไม่เข้าใจอาการและความรู้สึกของสามี รู้ว่าตนเองผิดทว่าได้ทำการขอโทษไปแล้ว ขณะนี้ก็กำลังง้ออยู่และง้อมาร่วมสัปดาห์แล้ว ณดลก็ยังไม่ยอมหายงอน “พี่ดลจะให้ดาทำอะไรบอกดามาได้มั้ย ดาไม่อยากเป็นแบบนี้ ดาไม่อยากรู้สึกแบบนี้ ไม่อยากอยู่แบบนี้พี่ดลบอกดามาสักคำได้มั้ย”
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร” ณดลตอบเสียงเรียบ แววตาเฉยชา “รู้แล้วใช่มั้ยว่าคนที่ไม่ถูกใส่ใจความรู้สึกมันเป็นแบบไหน” ณดลพูดเพียงเท่านี้ก็เดินออกมาจากห้องนอน ออกมานั่งโซฟาตรงห้องโถงของบ้าน เปิดทีวีดูโดยไม่สนใจณดาสักนิด
ณดาไม่ได้เดินตามออกมาตอแยหรือเซ้าซี้อีก ทำเพียงนอนลงบนที่นอนนุ่ม น้ำตาเอ่อไหลลงมาข้างหู นอนร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียว ณดลเปลี่ยนไปจริง ๆ ณดลคนเดิมไม่มีอีกแล้ว
มากกว่าสิบปีที่เขาทั้งสองคนคบกันรักกัน ตอนนั้นณดาเรียนมัธยมปลายณดลเรียนมหาวิทยาลัย เขาทั้งสองรักกันมาโดยตลอด ณดลเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดแต่รักจริง ตั้งใจทำงานเก็บเงินสร้างครอบครัวเพื่อคนที่รัก ณดลชอบตามใจณดาเสมอขอแค่เพียงเอ่ยวาจาออกมา ทำให้ได้ทุกอย่างแม้จะบอกให้ไปตายณดลก็อาจจะไป
ส่วนณดาพอเห็นว่าณดลตามใจทุกอย่างก็ทำตัวเอาแต่ใจ เอาแต่ใจทุกอย่างโดยที่ณดลก็สมยอม เต็มใจทำทุกอย่างให้โดยไม่ปริปากบ่นเพราะรัก ณดาเอาแต่ใจโดยไม่คิดคำนึงถึงความรู้สึกของณดลเสมอมา ทั้งสองก็ยังอยู่กันด้วยความรัก ไม่ทะเลาะกัน ไม่มีปากเสียงกัน เส้นทางความรักราบรื่นมาโดยตลอด
มีอยู่ครั้งหนึ่งเพราะณดลเอาแต่ทำงานหาเงินมาปรนเปรอณดา อยากให้ณดามีความสุขในชีวิตคู่มากที่สุด วัน ๆ ทำแต่งานทำให้ณดาแอบคุยกับผู้ชายอีกคน คุยมาเป็นปี ๆ ณดลก็ไม่เคยจับได้และยังเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด เคยตามใจแบบไหนก็ยังตามใจอยู่อย่างนั้น ณดาก็ไม่รู้สึกสะทกสะท้านต่อความเอาใจของสามี ไม่เคยรู้สึกผิด ก็ยังสนุกไปกับการมีกิ๊ก จนในที่สุดความลับก็ถูกเปิดเผยโดยเพื่อนร่วมงานของณดาเอง ที่นำหลักฐานมาฟ้องณดล
ความลับถูกเปิดเผย ณดลรู้ทว่าเธอก็สามารถง้อกลับมาได้ ทั้งสองคนคืนดีกัน ณดลให้อภัยเธอ เคยตามใจเอาใจแบบไหนก็ยังทำเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ที่เปลี่ยนไปคือเธอ ! เธอไม่แอบมีกิ๊กมีชู้อีกต่อไป สงสารณดลและรู้สึกผิด ทว่าความเอาแต่ใจตัวเองก็ยังอยู่เหมือนเดิม
ถึงอย่างไรก็มีความเปลี่ยนแปลงอยู่บ้าง ถ้าจะบอกว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนเลยก็ไม่ใช่ ณดลผู้ที่มีนิสัยพูดน้อยอยู่แล้วยิ่งพูดน้อยลงไปอีก ไม่ค่อยพูดเข้าไปอีก เงียบขรึมจนน่าใจหาย บางครั้งณดาก็กลัวความเงียบนั้น กลัวว่าณดลจะทิ้งไป เพราะชีวิตนี้คงหาคนที่รักและใส่ใจเหมือนณดลคนนี้ไม่มีอีกแล้ว
เพราะความเอาแต่ใจไม่ลดลาวาศอกทำให้ทุกสิ่งอย่างขาดสะบั้นลงไปในที่สุด เพราะความเก็บกดที่อยู่ภายในใจของณดลเสมอมาถูกระบายออกมา ความอัดอั้นตันใจเมื่อคราวเธอแอบมีชู้ ณดลได้ระบายมันออกมาทั้งหมด ทำให้ความรักครั้งนี้มันถึงเวลาต้องปิดตัวลงอย่างถาวร มันคงมาถึงสุดทางรักแล้วล่ะ
“ทำไม ! แค่นี้ถึงต้องโมโหเหรอ พี่ผิดมากเหรอ ดาเคยนึกถึงความรู้สึกของพี่บ้างมั้ย ดาเคยมั้ย ! “ ณดลตะคอกเสียงใส่ เขาซื้อของที่เธอสั่งมาผิดจึงโดนณดาวีนใส่ มันไม่ใช่ครั้งแรกก็จริงแต่ความน้อยใจที่สะสมมานาน มันก็ถูกระเบิดออกด้วยสาเหตุเพียงเล็กน้อย “แค่เนี่ย ! ไปซื้อใหม่ก็ได้มั้ย ดาถึงกับต้องวีนพี่อารมณ์เสียใส่พี่ขนาดนี้เลยเหรอ ต้องให้ไอ้หมอนั่นทำให้มั้ยถึงจะพอใจ” ณดลหมายถึงชายชู้รักคนนั้น
“พี่ดล ! เรื่องผู้ชายคนนั้นดาแค่คุย แค่คุยเฉย ๆ พี่เข้าใจมั้ย ! ดาไม่เคยมีอะไรเกินกว่าคุยเลย ดาสาบาน !” ณดาเสียใจ เสียใจกับเรื่องนี้เหมือนกันแม้ตนเองจะเป็นคนผิด ณดาอธิบายกี่พันครั้งแล้วสำหรับเรื่องนี้ ว่าไม่มีอะไรเกินกว่าคุยณดลก็ไม่เชื่อ
“ดา ! ตั้งแต่หลังเลิกงานดาออกไปกับผู้ชายคนนั้นแล้วกลับมาตอนห้าทุ่ม ดาจะให้พี่คิดยังไงหรอ” ณดลพูดเพียงเท่านี้ก็เดินหนีไม่ต่อล้อต่อเถียงอีก
“แต่ดาก็แค่ทานข้าวกับเค้าจริง ๆ ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้เลย” ณดาพูดทั้งน้ำตา รู้ว่าผิดแต่สิ่งที่พูดมันคือความจริง “มันยากที่จะเชื่อณดาเข้าใจ”
ตั้งแต่เกิดเรื่องทะเลาะกันในวันนั้น ณดลก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนราวฟ้ากับเหวราวหน้ามือกับหลังมือ เปลี่ยนไปมากแทบไม่อยากเชื่อว่าเป็นณดลคนเดียวกัน ผู้ชายที่เลิกเที่ยวหลังสัญญากับเธอตั้งแต่ตกลงเป็นแฟนกันวันแรก ไม่ดื่มเหล้า ไม่ดูดบุหรี่ บัดนี้ณดลคนนี้กลับมาทำหมดทุกอย่าง กลับบ้านดึกดื่นเมามายมาทุกวัน ในไลน์ในเฟซบุ๊กมีสาว ๆ แปลกหน้ามากมายเข้ามาเป็นเพื่อน ทำให้ณดากระวนกระวายใจ ไม่มีความสุขอีกต่อไป ทะเลาะกันมาถึงวันนี้ก็ร่วมสัปดาห์
จุดแตกหักไม่ใช่เรื่องหนักหนาสาหัสอะไรเลย เพียงเพราะเธอไม่พอใจที่เขาซื้อของมาให้ผิด ทีเมื่อตอนเธอแอบมีคนอื่นยังให้อภัยเธอได้ ทำไมแค่เธอวีนใส่แค่นี้กลับให้อภัยเธอไม่ได้ ทำไม !
ณดานอนร้องไห้ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาในห้องนอนเพียงลำพัง หูก็ได้ยินเสียงทีวีดังแว่วเข้ามาในห้อง ณดลกำลังดูทีวีอยู่นั่นเอง ทว่าเสียงพูดคุยมันไม่ได้มีแค่เสียงในทีวีน่ะสิ มันกลับได้ยินเสียงเหมือนคนคุยโทรศัพท์อยู่ ฟังดี ๆ เป็นเสียงของณดล กำลังคุยโทรศัพท์กับใคร
ณดาแง้มประตูห้องดู เห็นสามีกำลังยืนพิงประตูบ้านคุยโทรศัพท์กับใครอยู่ โดยยืนหันหลังให้เธอ จึงแอบเดินเข้าไปฟังด้วย โดยที่ณดลไม่เห็นว่าเธอกำลังยืนฟังอยู่ใกล้ ๆ พอคุยเสร็จหันกลับมาณดลตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้อะไร
“พี่ดลคุยกับใคร !” ณดายกมือปาดน้ำตาออก ถามสามีออกมาตรง ๆ
“เปล่า ! “ เขาตอบเพียงเท่านี้ ไม่ยอมสบตากับเธอ ในแววตาของเขาที่เธอมองเห็นมันมีแต่ความว่างเปล่าและเฉยชา ณดลเปลี่ยนไปจริง ๆ คนที่เคยออเซาะออดอ้อนเธอไม่มีอีกแล้ว
“เปล่าอะไรก็ดาได้ยินอยู่เต็มสองหูว่าพี่คุยกับผู้หญิง อี่นั่นใช่มั้ย ! อี่ที่มันเม้นรูปพี่ส่งหัวใจให้พี่ใช่มั้ย ดาสืบมาหมดแล้ว ดารู้หมดแล้ว!” ณดาพูดทั้งน้ำตาที่รินไหล หลังจากที่เธอเช็ดมันแห้งไปแล้ว น้ำตามันก็กลับมาไหลอีกเมื่อง้างปากพูด
ณดลมองภรรยาสาวที่เขารักหมดใจ เคยรักต่างหาก ! มองด้วยแววตาที่เฉยชาเช่นเดิม “เข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าพี่รู้สึกยังไง” พูดจบณดลก็เดินออกจากบ้านไป ขับรถไปที่ไหนไม่มีใครรู้ ณดาเองสอบถามเพื่อน ๆ ของสามีก็ไม่มีใครพบเห็น ณดาคิดเพียงว่าณดลคงต้องไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นแน่นอน
ณดลออกจากบ้านไปสองวันหนึ่งคืนจึงกลับมา กลับมาอยู่ท่ามกลางความเงียบของทั้งสองฝ่าย เธอเห็นว่าณดลกลับมาแล้วก็ดีใจ เธอลืมก็ได้ ลืมเรื่องที่ทะเลาะกันก็ได้ เริ่มต้นใหม่ เธอจะเปลี่ยนตัวเอง จะเป็นณดาคนใหม่ เป็นณดานิวนอร์มอล จะไม่เอาแต่ใจอีก ทว่าเปลี่ยนตัวเองอย่างไรณดลก็ยังเฉยฉาเหมือนเดิม พูดคุยกันเท่าที่จำเป็น บรรยากาศที่อบอุ่น ณดลสามีที่อบอุ่นเอาใจไม่มีอีกแล้ว
“พี่ดลอยากให้ดาทำอะไรพี่ดลบอกมาเลย ดาจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ดาจะไม่เอาแต่ใจอีกแล้ว ดาขอโทษ พี่ดลกับมาเป็นพี่ดลคนเดิมของดาได้มั้ย” ณดาง้อณดลสารพัดรูปแบบ ออดอ้อนออเซาะทุกรูปแบบ เฝ้าขอโทษทุกวี่ทุกวัน
ณดลยิ้ม ! แต่ก็ยังเฉยชาเหมือนเดิม เที่ยวเตร่เหมือนเดิม เมามาทุกวัน มีผู้หญิงมาเกาะแกะตลอด ผ่านไปนับเดือนณดลก็ยังเป็นแบบนี้เหมือนเดิม ณดาก็ซึมเศร้าเปลี่ยนแปลงตัวเองไปมาก
“พี่ดลเค้าขอโทษนะ พี่ดลทานอะไรมั้ยดาจะไปทำให้”
“ดาไม่ต้อง ! ไม่ต้องทำแบบนี้ ทำแบบนี้ไปอะไร ๆ มันก็ไม่ดีขึ้นหรอก อย่าทำให้พี่ต้องลำบากใจไปมากกว่านี้เลยนะ” ณดลพูดต่อว่ากับการกระทำของภรรยา
ณดามองเข้ามายังแววตาของเขามีแต่ความว่างเปล่า “ทำไม ! พี่ดลพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง พี่ดลมีคนอื่นแล้วใช่มั้ย”
“เปล่า ! “ เขาปฏิเสธ
“แล้วทำไมพี่ดลยังเป็นแบบนี้ ดาขอโทษ พี่ดลยกโทษให้ดาอีกครั้งได้มั้ยคะ” ณดาเดินเข้ามาสวมกอดตัวสามี “ดาจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ดาจะไม่งี่เง่า ไม่เอาแต่ใจ ดาจะไม่ทำให้พี่ดลเสียใจน้อยใจอีกนะคะ พี่ดลดาขอโทษนะคะ พี่ดลยกโทษให้ดาอีกครั้งได้มั้ย” ณดาพูดทั้งน้ำตากอดเขาไว้แน่น ร้องไห้ด้วยความเสียใจ
“ดาหยุด ! หยุดร้องเถอะ” ณดลผลักตัวของเธอออกห่าง “ฟังนะอย่าทำแบบนี้อีก หยุดร้อง ! ไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป มันไม่ได้ช่วยทำให้อะไรมันดีขึ้นมาหรอก ดาเข้าใจความเจ็บปวดแท้จริงแล้วใช่มั้ย ดาเข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าพี่เจ็บปวดแค่ไหน ดาเข้าใจแล้วใช่มั้ย และอย่าทำแบบนี้อีก อย่าร้องไห้แบบนี้อีก พี่ไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้” พูดจบก็เดินเข้าห้องนอนไป
“พี่ดลเราหย่ากันมั้ย !” ณดลต้องหยุดชะงักที่หน้าประตูห้องเมื่อได้ยินคำนี้ ณดาเดินตามมาหยุดยืนอยู่ข้างหลัง “พี่ดลไม่รักดาแล้วดารู้ พี่ดลไม่เคยเป็นแบบนี้ เรารักกันมากี่ปี แต่งงานกันมากี่ปีพี่ดลไม่เคยเฉยชาแบบนี้กับดา” เธอพูดไม่ออกมันจุกในใจ น้ำตาก็ไหลออกมาเป็นทาง
“ดาก็รู้ดีนี่” เขาตอบเบา ๆ เพียงเท่านี้ ไม่ยอมหันหน้ามามองเธอ ไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอ
“เราหย่ากันมั้ยคะ ! ดารู้ว่าพี่ดลฝืนอยู่กับดาเพราะสงสารดา กลัวดาอยู่คนเดียวไม่ได้ใช่มั้ย พี่ดลไม่ต้องสงสารดาค่ะ พี่ดลไม่รักดาแล้วก็ไม่เป็นไร เราหย่ากันเลยดีกว่า ดาอยู่ได้ ดาเข้าใจ”
“แล้วแต่ดาแล้วกัน” พูดจบณดลเดินเข้าห้องไป ส่วนณดานั่งร้องไห้ที่โซฟาห้องโถงของบ้าน ต่อไปนี้คำว่าเราคำว่าครอบครัวไม่มีอีกแล้ว
วันเวลาผ่านไปร่วมสองเดือนทั้งสองคนก็ยังไม่ได้ไปทำการหย่า ทว่าก็ไม่ได้นอนร่วมห้องกัน ต่างคนต่างอยู่ ยังอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน เป็นณดลมากกว่าที่คอยหลบหน้า ไม่อยากพูดคุย ไม่อยากต่อปากต่อคำ
ณดาเองก็เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว ไม่ตามง้อไม่ตามขอโทษ ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นตามทวงหย่าแทน ทวงหย่าทั้งที่ยังรักณดลหมดหัวใจ แต่ความเฉยชาแววตาที่ว่างเปล่าของณดลก็ทำให้เธอคิดว่าตนเองนั้นตัดสินใจถูกต้องแล้ว ต่างคนต่างไปน่าจะดีที่สุด
“พี่ดลเมื่อไหร่จะว่างคะ จะได้ไปหย่ากันสักที” ทันทีที่เห็นณดลก้าวขาเข้ามาในบ้านตอนดึก ๆ เธอแอบเห็นณดลชะงักนิดหน่อยกับคำพูดของเธอ
“กลัวไม่ได้หย่าเหรอ ! พี่จะไปหย่าให้อยู่ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้โสด บ้านหลังนี้พี่ให้ดาเลย ส่วนรถพี่ขอแต่พี่จะจ่ายเงินให้ดาครึ่งนึงเท่าราคาที่ขายได้”
“ดาไม่เอาค่ะ ดาจะขาย รถดาก็จะขายแล้วเราแบ่งเงินกันค่ะ เมื่อไหร่พี่ดลจะพร้อม จะได้ไป ๆ จากกันซะที “
“ดา ! “ ณดลจ้องณดาด้วยขอบตาร้อนผ่าว ก่อนที่ก้อนน้ำตาจะร่วงให้เห็น ณดลกลับหลังหันเดินไปที่รถแล้วขับออกไป ณดาทำได้แค่มองตามทำอะไรไม่ได้
สุดท้ายทั้งสองคนก็แยกกันอยู่โดยที่ยังไม่ยอมหย่ากัน ณดลหายไปไม่ยอมกลับบ้านตั้งแต่วันนั้น ทว่าก็ไม่ได้หายไปแล้วหายไปลับ ณดาแอบตามไปดูที่ทำงานเห็นณดลยังมาทำงานปกติ ณดลออกไปเช่าคอนโดอยู่ แต่ก็ไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายด้วยปล่อยณดลใช้ชีวิตตัวคนเดียวอย่างสมใจ ณดลเองก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาอยู่ที่บ้านกับณดา แม้แต่กลับมาทวงหย่าก็ไม่มีวี่แวว
ณดารอวันที่ณดลพร้อมหย่า ยังอยู่ที่บ้านใช้ชีวิตปกติ ใช้ชีวิตปกติที่บ้านหลังนี้ บ้านที่มีแต่ความเงียบงันไม่มีณดลอีกแล้ว ณดาคอยสอดส่องความเป็นอยู่ของณดลผ่านโซเชี่ยลเสมอ ณดลเองก็ไม่ปิดกั้นอย่างกับตั้งใจไว้ให้ณดาเห็น