เราคิดว่าอาจมันเริ่มเป็นตั้งเเต่ก่อนหน้านี้ที่เวลาเรามีปัญหาต้องการความช่วยเหลือเราขอให้ครอบครัวช่วยครอบครัวก็จะตอบเเบบส่งๆให้มันจบๆ เเต่สำหรับน้องเราเเค่กินน้อยลงเเม่ก็ถามเหมือนมันจะตาย ความลำเอียงที่เห็นได้ชัด+ปัญหาการเงิน ปัญหาที่โรงเรียนที่เราคิดยังไงก็คิดไม่ออกมันมารุมเร้า จนถึงขนาด มีอาการเหมือนเป็นซึมเศร้า เเต่มันก็เป็นๆหาย จนวันนี้เราถึงขั้นไม่อยากรับรู้โลกภายนอก เราขังตัวเองไว้ในห้อง ใส่หูฟัง เปิดเพลงดังๆเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงคนรอบข้างที่บอกให้อดทน สายตาเยาะเย้ย สมน้ำหน้า เรารู้สึกแย่มากเรานอนร้องไห้อยู่บ่อยๆ คิดว่าหายไปคงจะดีรึเปล่า เงินประกันที่จะได้ +ค่าใช้จ่ายที่ลดลง  เเต่ถ้าเราตายพ่อเเม่อาจจะเสียหน้าเเล้วเกลียดเรา เราก็ไม่กล้า เราจึงอยาก ระบาย เราไม่ต้องการวิธีเเก้หรอก เราไม่ต้องการคนที่ทำเห็นใจเเต่ก็มาเยาะเย้ยหรือเสียงด่าที่มาเพราะห่วงใยหรืออะไรทั้งนั้น มันทำให้ยิ่งกลัว กลัวที่จะเปิดโทรศัพท์มา ทั้งที่ตอนนี้มีสิ่งเดียวเป็นเพื่อนนั้นคือโทรศัพท์ เราเเค่ต้องการรู้เรื่องราวของทุกคนว่าเราไม่ได้ทนอยู่คนเดียว ไม่ได้ทรมานคนเดียว ไม่ได้โดนเยาะเย้ยคนเดียว มันทำให้เรารู้สึก มีเพื่อนที่เข้าใจ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้รักทุกคนนะ💜