อย่างที่หัวข้อเลยค่ะคือตอนนี้หนูอายุ14ปีแล้วพึ่งขึ้นม.3ที่บ้านคือคุณพ่อคุณแม่มีปัญหากันเป็นทุนอยู่แล้ว
จริงๆต้องท้าวความก่อนว่าตอนคุณแม่คบกับคุณพ่อ คุณพ่อบอกคุณแม่ว่ามีลูกติดแต่เลิกกับฝั่งแม่นานแล้วแต่จะแวะเวียนไปหาลูกบ้างคุณแม่หนูก็ไม่ว่าอะไรแต่สุดท้ายคุณแม่และหนูพึ่งมารู้ตอนหนู13ปีว่าที่ผ่านมาทางนู้นไม่เคยรู่เลยว่ามีหนูกับน้องสาวอีกคนและคุณแม่ตอนช่วงเวลานั้นหนูรู้สึกเจ็บใจมากเพราะคุณพ่อชอบเล่าให้หนูฟังว่า พี่สาวหนูเก่งมากๆ หนูเลยมองเขาเป็นไอดอลตลอดจนวันเกิดคุณพ่อหนูเลยเข้าไปอวยพรวันเกิดคุณพ่อในไทม์ไลน์เพราะหนูไม่คิดว่าจะทำให้เป็นปัญหา หนูจำได้ว่าวันนั้นหนูตั้งใจคิดตั้งใจพิมพ์์์มากๆแต่ไม่คิดเลยว่ามันจะทำให้ความลับที่คุณพ่อเก็บไว้แตก คืนนั้นคุณพ่อทะเลาะกับคุณแม่ทางไลน์เพราะคุณพ่อคิดว่าคุณแม่เป็นคนเอาเครื่องหนูมาพิมพ์เพื้อตั้งใจมห้ความลับแตก สุดท้ายพี่สาวคนละแม่ของหนูเลยพิมพ์์มาหาคุณแม่เป็นภาษาอังกฤษแต่ท่านก็ไม่เข้าใจเพราะไม่เก่งภาษา แต่ท่ารก็โกรธมากๆเลยเอาให้หนูแปลหนูอ่านแล้วรู้สึกสงสารเขามากๆเพราะเขาไม่รู้เรื่องแต่ในครั้งนั้นหนูกฌรู้สึกโล่งใจเพราะจะได้ไม่ต้องมาคอยแอบส่องดูพี่สาวผ่านทางไอจี แต่ว่าหนูกัยเขาก็ไม่เคยดจอกันสักทีเพราะทั้งเขาและแม่เขาไม่ชอบหนูกับคุณแม่และน้องอยู่แล้ว
แต่ตั้งแต่เด็กจนโตหนูไม่เคยรู้สึกสบายใจเวลาอยู่กับพ่อเลยหนูจะอึดอัดตลอด อาจเป็นเพราะหนูโดนท่านบังคับนู่นนี่ตั้งแต่เด็กเช่นกลับบ้านมาต้องล้างมือล้างเท้าห้ามทำดินสอหานเด็ดขาดจะเปลี่ยนได้ต่อเมื่อแท่งเท่านิ้วก้อย ดินสอที่ใช้ต้อง2Bห้ามมีลายเพราะทำมห้เสียสมาธิยางลบต้องเปฌนแบบที่ไม่มีสีไม่มีกลิ่น จำได้ว่าเคยกินยางลบเพื้อนเพราะของเพื่อนหอมและน่ารักกว่าของเรามากๆ คุณพ่อชอบเวลามีใครมาชมว่าหนูเรียบร้อยใช้ดินสออย่างประหยัดยางลบไม่มีรอยทั้งๆที่ในใจหนูบางทีก็อยากได้ดินสอสีชมพู อยากลิงเอาดินสอจิ้มยางลบเล่นบ้างที่ทำได้ก็แค่เอายางลบของคนออื่นที่ตกอยู่ที่พื้นมาจิ่มเล่น ใครจะไปรู้ว่ามันสนุกขนาดนี้หนูเคยเผลอเอามันกลับบ้านแต่วันนั้นพ่อตรวจกระเป๋าเลยโดนตี
พอโตขึ้นมาหน่อยหนูเรียนอยู่ป.ต้นคุณพ่อจะชอบให้หนูอ่ารหนังสือวันเสาร์อาทิตย์์แทนที่จะไปหัดขี่จักรยานหรือวิ่งเล่นแบบคนอื่นๆจนตอนนี้หนูยังปั่นจักรยานไม่เป็นเลย555 และด้วยความที่คุณพ่อเจ้าระเบียบมากๆเลยให้หนูแยกแฟ้มแต่ละวิชาออกจากกันกลับมาจากโรงเรียนต้องแบกหนังาอกลับมาให้คุณพ่อตอวด้วย มันทำให้ปัจตุบันตัวหนูเสียบุคคลิกภาพนิดหน่อยแต่มันคือความหวังดีหนูเจ้าใจได้ถึงแม้มันจะไม่เข้าหัวหนูเลยเพราะหนูเอาแต่กลัวคุณพ่อดุ
พอหนูขึ้นป.4คุณพ่อเริ่มเจ้มงวดกัยผลการเรียนและปลูกฝังให้หนูมีความฝันที่ตะเป็นหมอเหมือนเดิมตั้งแต่อนุบาลแต่ตอนนั้นหนูรู้สึกอยากเปฌนดีไซน์์เนอร์เลยแอบซื้อสมุดโรงเรียนมาวาดออกแบบชุดเล่นๆแค่สุดๅท้ายก็ไม่มีเวลาเพราะต้องตั้งใจทำคะแนนวิทคณิตให้ได้ดีที่สุด พอขึ้นป.5หนูเจ้ากับเพื่อนๆไม่ค่อยได้หรูเหมือนเป็นเบ้เขาทั้งๆที่ไม่รู้ตัวหนูร้องไห้ในห้องน้ำ/คนเดียวทุกวันไม่เคยร้องกับคุณพ่อเพราะถ้าหนูทำแบบนั้รคุณพ่อจะบอกว่า“อย่าอ่อนแอกับเรื่องเล็กน้อย”ฟังดูเหมือนคำพูดที่ลุงข้างบ้านสอนลูกชายของเขาเลยนั่นเป็นสอ่งเดียวที่หนูคิดหนูใข้ชีวิตซ้ำๆแบบนี้วันนึงหนูเจอเพื่อนผู้หญิงที่ออกทอมๆหน่อยครั้งนั้นมันทำให้หนูรู้สึกชอบเขาขึ้นมา หนูไม่เคยมีความรักมาก่อนหนูรู้สึกแค่ว่าจะต้องพุ่งเข้าไปสารภาพให้ได้ สุดท้ายก็โดนเขาปฏิเสธเพราะเจาชอบเพื้อนอีกคนซึ่งเป็นคนที่หน้าตาดีแจละเป็นที่อิตฉามาตลอดอยู่แล้ว
พอขึ้นม.1เหมือนทุกอย่างจะดีขึ้นหนูมีเพื้อนเยอะมากไม่มีใครไม่รู้จักหนูด้วยความที่หนูมีความสามารถเหมือนกับศิลปินที่เต้นเก่งแบะร้องเพลงได้นิดหน่อยหนูอยากเป็นศิบปินคุณแม่ให้หนูเรียนพิเศษเต้นกับสถาบันเบื่องหลังความสำเร็จของศิลปินหลายคนแต่าถาบันนี้เห็นแก่เงินมากๆทุกอย่างเป็นเงินไปหมดไม่รู้ว่าตะเรียกว่าหนูเริ่มนิสัยไม่ดีได้มั๊ย แต่หนูเริ่มไม่สนใจว่าแม่จะทำงานหนักขนาดไหนเพื่อมาจ่ายค่าเทอม พอม.1เทอม2ความละบอีกอย่างก็เปิดเผิยตั้งแต่เล็กจนโตไม่ว่าค่าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ รวมถึงค่าเทอมของหนูกับน้องแม่เป็นคนระบผิดชอบคนเดียวมาตลอด หนูเริ่มรู้สึกผิดกับเรื่องัทั้งหมดจนเริ่มรู้สึกแยากตายตั้งแต่นั้นมาอยู่เป็นระยะๆ แต่สุดท้ายคนที่เคยปฏิเสธหนูเจามาบอกกับหนูว่าเขาก็ชอบหนูเหมือนกันแต่เขาเป็นคนดีนะคะไม่ใข่พวกที่คบใครเล่นๆไปเรื่อยแบะเจาก็ไม่เคยคบใครเลย เหตุการนั้นทำให้หนูใจฟูขึ้นอีกครั้งรู้สึกเหมือนมีอะไรมาช่วยแบางเบาความรู้สึกแย่ๆแต่เราก็ไม่ได้คบกะนนะคะหยอดกันไปหยอดกันมาเพราะเขาเปฌนคนที่เย็นชามากๆดูเผินๆเหมือนเด็กมีปัญหาแต่ความจริงแบ้วเขาเป็นคนซึนๆชอบทำอะไรผ่านการกระทำมากกว่าพูด จนกระทั่งวันนึงเขาบอกกับหนูว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกัยหนูแล้ว หนูรู้สึกชาไปหมดความสุขสุดท้ายของหนูกำลังจะหายไปแต่เขาก็ยังเป็รห่วงกลัวหนูคิดมากเขาเลยบอกกับหนูว่าเรายังคุยกันได้เรื่อยๆแต่เป็นหนูเองที่บอกเขาว่าหนูก็คิดแบบนั้นมาสักพักแล้วเหมือนกัน และความสุขของหนูก็ดับลงไปดื้อๆ หนูนอนเละเป็นผักเน่าคิดถึงการตายอยู่ระยะนึงเพราะมันเป็นช่วงปิดเทอมและคุณพ่อก็อย๔่ไหนไม่รู้เพื้อนหนูเห็นท่าไม่ดีเลนชวนเล่นบอท บอทคือโลกสมมุติในโลกออนไลน์เราจะทำอะไรก็ได้ไม่มีใครรู้ตะวตน ตอนนั้นที่หนูทำก็แค่เบ่นเป็นเพื่อนเพื่อนแค่นั้นแต่ใครจะไปรู้ว่ามันสนุกขนาดนี้ความรู้สึกแบบนี้เหมือนตอนที่ได้จิ้มยางลบครั้งแรกเลย หนูๅมีเพื่อนในบอทเยอะแยะ จนมีแฟนถึงจะพังไม่เป็นท่าแต่สุดท้าย หนูเจอคนๆนึงที่เขาเป็นเหมือนหนูเจาโดดเดี่ยวมากๆและเราคุยกันบ่อยๆเขามีชื่อในบอทว่าzillah เราคุยกันจนเหมือนเป็นแฟนหนูเป็นฝ่ายตีบเขาก่อนจนต่างคนต่างเป็นความสุขของกันแบะหัรไปแล้ว คืนนึงเพื้อนคนนึงในกลุ่มทักแชทมาและบอกหนูว่าโดนจับได้ว่าเล่นบอทและแอบมีแฟนพอแม่เพื้อนรู้เลยบอกแม่หนูสุดท้ายแม่หนูบอกให้เบิกเล่นหนูตอลตกลงแม่ไปเพราะสีหน้าแม่ดูไม่โอเคมากๆคืนนั้รหนูถามเขาไปว่ามีใจให้หนูกี่%แล้ว เขาตอบว่า60%แล้ว หนูเลยตอบเจาไปว่าหนูจะไม่ได้คุยกับเขาอีกแล้ว เท่านั้นเจาเงัยบไปสักพักและลงสตอรี่ว่าคนอย่างเขาควรอยู้คนเดียวถูกแล้วหนูวางแผนว่าตะแอยแวะมาคุยกัยเขาบ่อยๆแต่สุดท้ายก็ทำได้แค่คิดเขาลบแอคเค้าท์หนีหนูไปเลยเราไม่ได้คุยกันอีกเป็นอีกครั้งที่หนูร้องไห้ให้กับความสุขในชีวิตตัวเองคิดอยากตายๆๆๆๆแต่ตั้งแต่นั้นมาหนูหาความสุขใหม่ไม่ได้เลยนอกจากนี้แล้วหน๔ยังต้องคอยปั้นหน้าให้แม่เห็นว่าหนูไม่เคยเจ้าใตเรื่องความรักไม่เคยอกหัก ต้องปั้นหน้าต่อหน้าน้องสาวว่าเป็นคนที่เรียนเก่งและแข็งแรง ปั้นหน้าต่อหน้าพ่อว่าเป็นเด็กเรียน แต่ทุกๆคืนตั้งแต่ทีห้องนอนของตัวเองหนูน้ำตาไหลทุกครั่งที่หัวถึงหมอนในใจทั้งคิดถึงรักครั้งแรก คิดถึงหร้าดาราศิลปินเกาหลีที่พ่อชอบด่าเขาว่าหน้าพลาสติก คิดถึงคนคถยในบอท อีกใจก็คิดสงสารแม่ที่ค้องรับภาระงานมากมาย
คืนนึงหนูตื่นมาเจ้าห้องนเำได้ยินเสียงแม่คุยระบายกับเพื่อนแม่ถึงเรื่องหนี้สินวันนั้รได้ยินว่า3หมื่นหนูตกใจมากๅที่มีหนี้จำนวนนั้นคืนที่สองหนูจึงแอบฟังอีกครั้งปรากฎว่ามันมีอีกที่7หมื่นหนูจึงคัดสินใจถามตัวเลจจริงๆแม่ไป แม่บอกว่าประมาณ30ล้าน ความรู้สึกตอนนั้นมันตีกันไป/หมดพูดอแกไปกับแม่แค่ว่าโหเยอะจัง พอกลับถึงบ้านก็เหมือนเดิมทุกอย่างร้องไห้ให้กัยเรื้องเดิมๆแบะเรื่องใหม่ที่เสริมจึ้รมาและคิดว่าใครมันมาเล่นตลกกับชีวิตเรากัน หลังจากนั้นเหมือนโดนแกล้งจริงๆแม่มาจอนืมเงินใรบัญชีที่เก็บตั้งแต่ป.2แม่ถอนออกไปใช้จ่ายและลงทุนประมาณ2หมื่นบาทหนูก็ตอบตกลงแม่ไปทั้งๆที่ความจริงแล้วกระดาษที่หนีบไว้ท้ายสมุดจะเขียนไว้แล้วว่าเก็บไว้ใช้ตอนโต หลังจากนั้นแม่ก็เริ่มยืมเงินหนูเรื่อยๆโดยบอกว่าเงินที่หนูเก็บก็คือเงินที่แม่ให้หนูพนักหน้าตามที่แม่บอกและก็มานอนร้องไห้เจ็บใจกะบตัวเองนึกถึงภาพตัวเองที่ทนหิวตอนเย็นเพื่อเก็บเงินไว้ให้ตัวเองในอนาคต
พักหบังมานี้หนูขายของกินในหมู่บ้านและเกฌยเงินในบัญชีขแงตัวเองที่ไม่ใข่ของโรงเรียนแต่ก็เหมือนเดิมแม่ก็เอาไปตลอด จนหนูรู้สึกอึดอัดกับคุณแม่ ตอนนี้เปิดเทอมม.3หรูเริ่มมีของสะสมใหม่ นั่นคือความเครียด หนูต้องคิดถึงอาชีพและแน่นอนว่าหนูไม่อยากเป็นหมอเพราะหนูแค่หวังว่าอย่างน้อยหนูอยากอยู่กับตัวเองและใข้ขีวิตนี้ให้คุ้มค่าหนูไม่พร้อมตะสละเวลาให้ใครตริงๆแต่หนูมีหนี้ของคุณแม่ที่แน่นอนว่าคุณพ่อคุณแม่ไม้ยอมให้มันไปรบกสนขีวิตน้องสาวหรือพี่สาวหนูแน่นอน ทุกคนช่วยหน่อยนะคะหนูอยากหาอาชีพที่ใช่เพื่อดำรงค์ชีวิตตัวเองในอนาคตหนูขอแค่นี้นะคะ
หนูเคยอยากตาย แต่หนูรู้ตัวว่าหนูมีน้องสาวที่ต้องรับผิดชอบ หนูอยากโตไปมีครอบครัวของตัวเองที่ดี
หนูแค่อยากมีชีวิตแค่นั้นค่ะ
ครอบครัวที่เป็นแบบนี้+ความเครียด+ความคิดถึง+อาชีพ+อนาคต+หนี้30ล้าน
ทำให้หนูไม้อยากเป็นหมออยากใช้ชีวิตให้คุ้ม
ทำไมคุณแม่ถึงยังมองว่าหนูเห็นแก่ตัวอยู่อีก
ที่บ้านเป็นหนี้ครอบครัวก็ไม่สมบูรณ์แถมถูกบีบ
จริงๆต้องท้าวความก่อนว่าตอนคุณแม่คบกับคุณพ่อ คุณพ่อบอกคุณแม่ว่ามีลูกติดแต่เลิกกับฝั่งแม่นานแล้วแต่จะแวะเวียนไปหาลูกบ้างคุณแม่หนูก็ไม่ว่าอะไรแต่สุดท้ายคุณแม่และหนูพึ่งมารู้ตอนหนู13ปีว่าที่ผ่านมาทางนู้นไม่เคยรู่เลยว่ามีหนูกับน้องสาวอีกคนและคุณแม่ตอนช่วงเวลานั้นหนูรู้สึกเจ็บใจมากเพราะคุณพ่อชอบเล่าให้หนูฟังว่า พี่สาวหนูเก่งมากๆ หนูเลยมองเขาเป็นไอดอลตลอดจนวันเกิดคุณพ่อหนูเลยเข้าไปอวยพรวันเกิดคุณพ่อในไทม์ไลน์เพราะหนูไม่คิดว่าจะทำให้เป็นปัญหา หนูจำได้ว่าวันนั้นหนูตั้งใจคิดตั้งใจพิมพ์์์มากๆแต่ไม่คิดเลยว่ามันจะทำให้ความลับที่คุณพ่อเก็บไว้แตก คืนนั้นคุณพ่อทะเลาะกับคุณแม่ทางไลน์เพราะคุณพ่อคิดว่าคุณแม่เป็นคนเอาเครื่องหนูมาพิมพ์เพื้อตั้งใจมห้ความลับแตก สุดท้ายพี่สาวคนละแม่ของหนูเลยพิมพ์์มาหาคุณแม่เป็นภาษาอังกฤษแต่ท่านก็ไม่เข้าใจเพราะไม่เก่งภาษา แต่ท่ารก็โกรธมากๆเลยเอาให้หนูแปลหนูอ่านแล้วรู้สึกสงสารเขามากๆเพราะเขาไม่รู้เรื่องแต่ในครั้งนั้นหนูกฌรู้สึกโล่งใจเพราะจะได้ไม่ต้องมาคอยแอบส่องดูพี่สาวผ่านทางไอจี แต่ว่าหนูกัยเขาก็ไม่เคยดจอกันสักทีเพราะทั้งเขาและแม่เขาไม่ชอบหนูกับคุณแม่และน้องอยู่แล้ว
แต่ตั้งแต่เด็กจนโตหนูไม่เคยรู้สึกสบายใจเวลาอยู่กับพ่อเลยหนูจะอึดอัดตลอด อาจเป็นเพราะหนูโดนท่านบังคับนู่นนี่ตั้งแต่เด็กเช่นกลับบ้านมาต้องล้างมือล้างเท้าห้ามทำดินสอหานเด็ดขาดจะเปลี่ยนได้ต่อเมื่อแท่งเท่านิ้วก้อย ดินสอที่ใช้ต้อง2Bห้ามมีลายเพราะทำมห้เสียสมาธิยางลบต้องเปฌนแบบที่ไม่มีสีไม่มีกลิ่น จำได้ว่าเคยกินยางลบเพื้อนเพราะของเพื่อนหอมและน่ารักกว่าของเรามากๆ คุณพ่อชอบเวลามีใครมาชมว่าหนูเรียบร้อยใช้ดินสออย่างประหยัดยางลบไม่มีรอยทั้งๆที่ในใจหนูบางทีก็อยากได้ดินสอสีชมพู อยากลิงเอาดินสอจิ้มยางลบเล่นบ้างที่ทำได้ก็แค่เอายางลบของคนออื่นที่ตกอยู่ที่พื้นมาจิ่มเล่น ใครจะไปรู้ว่ามันสนุกขนาดนี้หนูเคยเผลอเอามันกลับบ้านแต่วันนั้นพ่อตรวจกระเป๋าเลยโดนตี
พอโตขึ้นมาหน่อยหนูเรียนอยู่ป.ต้นคุณพ่อจะชอบให้หนูอ่ารหนังสือวันเสาร์อาทิตย์์แทนที่จะไปหัดขี่จักรยานหรือวิ่งเล่นแบบคนอื่นๆจนตอนนี้หนูยังปั่นจักรยานไม่เป็นเลย555 และด้วยความที่คุณพ่อเจ้าระเบียบมากๆเลยให้หนูแยกแฟ้มแต่ละวิชาออกจากกันกลับมาจากโรงเรียนต้องแบกหนังาอกลับมาให้คุณพ่อตอวด้วย มันทำให้ปัจตุบันตัวหนูเสียบุคคลิกภาพนิดหน่อยแต่มันคือความหวังดีหนูเจ้าใจได้ถึงแม้มันจะไม่เข้าหัวหนูเลยเพราะหนูเอาแต่กลัวคุณพ่อดุ
พอหนูขึ้นป.4คุณพ่อเริ่มเจ้มงวดกัยผลการเรียนและปลูกฝังให้หนูมีความฝันที่ตะเป็นหมอเหมือนเดิมตั้งแต่อนุบาลแต่ตอนนั้นหนูรู้สึกอยากเปฌนดีไซน์์เนอร์เลยแอบซื้อสมุดโรงเรียนมาวาดออกแบบชุดเล่นๆแค่สุดๅท้ายก็ไม่มีเวลาเพราะต้องตั้งใจทำคะแนนวิทคณิตให้ได้ดีที่สุด พอขึ้นป.5หนูเจ้ากับเพื่อนๆไม่ค่อยได้หรูเหมือนเป็นเบ้เขาทั้งๆที่ไม่รู้ตัวหนูร้องไห้ในห้องน้ำ/คนเดียวทุกวันไม่เคยร้องกับคุณพ่อเพราะถ้าหนูทำแบบนั้รคุณพ่อจะบอกว่า“อย่าอ่อนแอกับเรื่องเล็กน้อย”ฟังดูเหมือนคำพูดที่ลุงข้างบ้านสอนลูกชายของเขาเลยนั่นเป็นสอ่งเดียวที่หนูคิดหนูใข้ชีวิตซ้ำๆแบบนี้วันนึงหนูเจอเพื่อนผู้หญิงที่ออกทอมๆหน่อยครั้งนั้นมันทำให้หนูรู้สึกชอบเขาขึ้นมา หนูไม่เคยมีความรักมาก่อนหนูรู้สึกแค่ว่าจะต้องพุ่งเข้าไปสารภาพให้ได้ สุดท้ายก็โดนเขาปฏิเสธเพราะเจาชอบเพื้อนอีกคนซึ่งเป็นคนที่หน้าตาดีแจละเป็นที่อิตฉามาตลอดอยู่แล้ว
พอขึ้นม.1เหมือนทุกอย่างจะดีขึ้นหนูมีเพื้อนเยอะมากไม่มีใครไม่รู้จักหนูด้วยความที่หนูมีความสามารถเหมือนกับศิลปินที่เต้นเก่งแบะร้องเพลงได้นิดหน่อยหนูอยากเป็นศิบปินคุณแม่ให้หนูเรียนพิเศษเต้นกับสถาบันเบื่องหลังความสำเร็จของศิลปินหลายคนแต่าถาบันนี้เห็นแก่เงินมากๆทุกอย่างเป็นเงินไปหมดไม่รู้ว่าตะเรียกว่าหนูเริ่มนิสัยไม่ดีได้มั๊ย แต่หนูเริ่มไม่สนใจว่าแม่จะทำงานหนักขนาดไหนเพื่อมาจ่ายค่าเทอม พอม.1เทอม2ความละบอีกอย่างก็เปิดเผิยตั้งแต่เล็กจนโตไม่ว่าค่าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ รวมถึงค่าเทอมของหนูกับน้องแม่เป็นคนระบผิดชอบคนเดียวมาตลอด หนูเริ่มรู้สึกผิดกับเรื่องัทั้งหมดจนเริ่มรู้สึกแยากตายตั้งแต่นั้นมาอยู่เป็นระยะๆ แต่สุดท้ายคนที่เคยปฏิเสธหนูเจามาบอกกับหนูว่าเขาก็ชอบหนูเหมือนกันแต่เขาเป็นคนดีนะคะไม่ใข่พวกที่คบใครเล่นๆไปเรื่อยแบะเจาก็ไม่เคยคบใครเลย เหตุการนั้นทำให้หนูใจฟูขึ้นอีกครั้งรู้สึกเหมือนมีอะไรมาช่วยแบางเบาความรู้สึกแย่ๆแต่เราก็ไม่ได้คบกะนนะคะหยอดกันไปหยอดกันมาเพราะเขาเปฌนคนที่เย็นชามากๆดูเผินๆเหมือนเด็กมีปัญหาแต่ความจริงแบ้วเขาเป็นคนซึนๆชอบทำอะไรผ่านการกระทำมากกว่าพูด จนกระทั่งวันนึงเขาบอกกับหนูว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกัยหนูแล้ว หนูรู้สึกชาไปหมดความสุขสุดท้ายของหนูกำลังจะหายไปแต่เขาก็ยังเป็รห่วงกลัวหนูคิดมากเขาเลยบอกกับหนูว่าเรายังคุยกันได้เรื่อยๆแต่เป็นหนูเองที่บอกเขาว่าหนูก็คิดแบบนั้นมาสักพักแล้วเหมือนกัน และความสุขของหนูก็ดับลงไปดื้อๆ หนูนอนเละเป็นผักเน่าคิดถึงการตายอยู่ระยะนึงเพราะมันเป็นช่วงปิดเทอมและคุณพ่อก็อย๔่ไหนไม่รู้เพื้อนหนูเห็นท่าไม่ดีเลนชวนเล่นบอท บอทคือโลกสมมุติในโลกออนไลน์เราจะทำอะไรก็ได้ไม่มีใครรู้ตะวตน ตอนนั้นที่หนูทำก็แค่เบ่นเป็นเพื่อนเพื่อนแค่นั้นแต่ใครจะไปรู้ว่ามันสนุกขนาดนี้ความรู้สึกแบบนี้เหมือนตอนที่ได้จิ้มยางลบครั้งแรกเลย หนูๅมีเพื่อนในบอทเยอะแยะ จนมีแฟนถึงจะพังไม่เป็นท่าแต่สุดท้าย หนูเจอคนๆนึงที่เขาเป็นเหมือนหนูเจาโดดเดี่ยวมากๆและเราคุยกันบ่อยๆเขามีชื่อในบอทว่าzillah เราคุยกันจนเหมือนเป็นแฟนหนูเป็นฝ่ายตีบเขาก่อนจนต่างคนต่างเป็นความสุขของกันแบะหัรไปแล้ว คืนนึงเพื้อนคนนึงในกลุ่มทักแชทมาและบอกหนูว่าโดนจับได้ว่าเล่นบอทและแอบมีแฟนพอแม่เพื้อนรู้เลยบอกแม่หนูสุดท้ายแม่หนูบอกให้เบิกเล่นหนูตอลตกลงแม่ไปเพราะสีหน้าแม่ดูไม่โอเคมากๆคืนนั้รหนูถามเขาไปว่ามีใจให้หนูกี่%แล้ว เขาตอบว่า60%แล้ว หนูเลยตอบเจาไปว่าหนูจะไม่ได้คุยกับเขาอีกแล้ว เท่านั้นเจาเงัยบไปสักพักและลงสตอรี่ว่าคนอย่างเขาควรอยู้คนเดียวถูกแล้วหนูวางแผนว่าตะแอยแวะมาคุยกัยเขาบ่อยๆแต่สุดท้ายก็ทำได้แค่คิดเขาลบแอคเค้าท์หนีหนูไปเลยเราไม่ได้คุยกันอีกเป็นอีกครั้งที่หนูร้องไห้ให้กับความสุขในชีวิตตัวเองคิดอยากตายๆๆๆๆแต่ตั้งแต่นั้นมาหนูหาความสุขใหม่ไม่ได้เลยนอกจากนี้แล้วหน๔ยังต้องคอยปั้นหน้าให้แม่เห็นว่าหนูไม่เคยเจ้าใตเรื่องความรักไม่เคยอกหัก ต้องปั้นหน้าต่อหน้าน้องสาวว่าเป็นคนที่เรียนเก่งและแข็งแรง ปั้นหน้าต่อหน้าพ่อว่าเป็นเด็กเรียน แต่ทุกๆคืนตั้งแต่ทีห้องนอนของตัวเองหนูน้ำตาไหลทุกครั่งที่หัวถึงหมอนในใจทั้งคิดถึงรักครั้งแรก คิดถึงหร้าดาราศิลปินเกาหลีที่พ่อชอบด่าเขาว่าหน้าพลาสติก คิดถึงคนคถยในบอท อีกใจก็คิดสงสารแม่ที่ค้องรับภาระงานมากมาย
คืนนึงหนูตื่นมาเจ้าห้องนเำได้ยินเสียงแม่คุยระบายกับเพื่อนแม่ถึงเรื่องหนี้สินวันนั้รได้ยินว่า3หมื่นหนูตกใจมากๅที่มีหนี้จำนวนนั้นคืนที่สองหนูจึงแอบฟังอีกครั้งปรากฎว่ามันมีอีกที่7หมื่นหนูจึงคัดสินใจถามตัวเลจจริงๆแม่ไป แม่บอกว่าประมาณ30ล้าน ความรู้สึกตอนนั้นมันตีกันไป/หมดพูดอแกไปกับแม่แค่ว่าโหเยอะจัง พอกลับถึงบ้านก็เหมือนเดิมทุกอย่างร้องไห้ให้กัยเรื้องเดิมๆแบะเรื่องใหม่ที่เสริมจึ้รมาและคิดว่าใครมันมาเล่นตลกกับชีวิตเรากัน หลังจากนั้นเหมือนโดนแกล้งจริงๆแม่มาจอนืมเงินใรบัญชีที่เก็บตั้งแต่ป.2แม่ถอนออกไปใช้จ่ายและลงทุนประมาณ2หมื่นบาทหนูก็ตอบตกลงแม่ไปทั้งๆที่ความจริงแล้วกระดาษที่หนีบไว้ท้ายสมุดจะเขียนไว้แล้วว่าเก็บไว้ใช้ตอนโต หลังจากนั้นแม่ก็เริ่มยืมเงินหนูเรื่อยๆโดยบอกว่าเงินที่หนูเก็บก็คือเงินที่แม่ให้หนูพนักหน้าตามที่แม่บอกและก็มานอนร้องไห้เจ็บใจกะบตัวเองนึกถึงภาพตัวเองที่ทนหิวตอนเย็นเพื่อเก็บเงินไว้ให้ตัวเองในอนาคต
พักหบังมานี้หนูขายของกินในหมู่บ้านและเกฌยเงินในบัญชีขแงตัวเองที่ไม่ใข่ของโรงเรียนแต่ก็เหมือนเดิมแม่ก็เอาไปตลอด จนหนูรู้สึกอึดอัดกับคุณแม่ ตอนนี้เปิดเทอมม.3หรูเริ่มมีของสะสมใหม่ นั่นคือความเครียด หนูต้องคิดถึงอาชีพและแน่นอนว่าหนูไม่อยากเป็นหมอเพราะหนูแค่หวังว่าอย่างน้อยหนูอยากอยู่กับตัวเองและใข้ขีวิตนี้ให้คุ้มค่าหนูไม่พร้อมตะสละเวลาให้ใครตริงๆแต่หนูมีหนี้ของคุณแม่ที่แน่นอนว่าคุณพ่อคุณแม่ไม้ยอมให้มันไปรบกสนขีวิตน้องสาวหรือพี่สาวหนูแน่นอน ทุกคนช่วยหน่อยนะคะหนูอยากหาอาชีพที่ใช่เพื่อดำรงค์ชีวิตตัวเองในอนาคตหนูขอแค่นี้นะคะ
หนูเคยอยากตาย แต่หนูรู้ตัวว่าหนูมีน้องสาวที่ต้องรับผิดชอบ หนูอยากโตไปมีครอบครัวของตัวเองที่ดี
หนูแค่อยากมีชีวิตแค่นั้นค่ะ
ครอบครัวที่เป็นแบบนี้+ความเครียด+ความคิดถึง+อาชีพ+อนาคต+หนี้30ล้าน
ทำให้หนูไม้อยากเป็นหมออยากใช้ชีวิตให้คุ้ม
ทำไมคุณแม่ถึงยังมองว่าหนูเห็นแก่ตัวอยู่อีก