คือต้องคิดว่าตัวเองใช้ชีวิตเดิมแหละ

อันนี้บอกก่อนว่าจขกท.ใช้ชีวิตได้น่าเบื่อมากๆหนึ่งปีมี365วัน ถ้าไม่รวมไปเรียนจขกท.ไม่เคยออกไปไหนเลย จะมีบ้างที่ออกไปซื้อของแต่ก็แปปเดียว ด้วยความที่พอเจอคนเยอะแล้วอารมณ์เสีย ยิ่งถ้าอากาศร้อนก็ไปกันใหญ่ บ้านจขกท.ไม่ได้มีแอร์มีอากาศเย็นสบายแต่พอได้ออกไปข้างนอกเป็นเวลานานแล้วมันอารมณ์เสียจริงๆ ที่สำคะญคือจขกท.สังเกตุทุกๆอย่างรอบตัวอยู่ตลอดเวลาเจอคนที่เคยเจอ เจอคนที่มักขึ้นรถสายเดียวกัน หรือแม้เเต่เพื่อนมันแบบเออเขาไปไกลกว่าเมื่อก่อนแล้วนะ ไม่รู้ด้วยเพราะนิสัยของเพื่อนและจขกท.คงต่างกันคือส่วนตัวคิดมาตลอดว่าเขาก็แบบคล้ายกับเราชอบอยู่บ้านทำอะไรเหมือนๆเรา จนตอนนี้มาสังเกตุก็พอรู้ว่าเพื่อนเป็นคนที่เมคเฟรนได้ง่ายเขาค่อนข้างเฟรนลี่ ลื่นไหลไปกับสิ่งรอบตัวได้ง่าย ต่างกับจขกท.เอง ถ้าเอาจริงๆก็เฟรนลี่อยู่นะ แต่เมคเฟรนค่อนข้างยากมันกลัวไปหมด จะพูดจะถามสนทนาทั่วไปก็ไม่กล้ามันแบบเหมือนพูดออกไปแล้วแต่ตามจริงมันติดอยู่ที่คอ อย่างเวลาจะชวนคุยหรือเพื่อนมาคุยด้วย ถ้าจะตอบหรือทำให้บทสนทนามันลื่นไหลไม่อึดอัดมันยากมากๆ ในหัวคือประมวลผลแล้วว่าเออใช่ พูดแบบนี้จะดีไม่อึดอัดเท่าไหร่แต่แบบกว่าจะพูดคือมันผ่านไปแล้วอ่ะ ไม่รู้อะไรเลยบางทีก็คิดว่าแล้วจะสนทำไมเอาแค่ตอนนี้ก็พอแล้ว ด้วยความที่ส่วนตัวจขกท.มันมืดๆไม่รู้จะทำอะไรหรือยังไงดีก็เลยคิดว่าอยู่แบบนี้ก็พอ แค่รอว่าถ้าคนที่รักไปมีความสุขดีๆเมื่อไหร่หรืออยู่ๆวันนึงเขาจากไปตัวจขกท.ก็ควรพอได้แล้ว มันมืดๆเลยคงทำตัวเดิมๆย้ำอยู่กับที่ไม่ขยับสักที ทำตัวแบบไปเรื่อยไม่ได้คาดหวังมากกับอะไรแค่ทำทุกอย่างเพื่อแม่ เรียนให้ได้เกรดดีเพื่อไม่ให้แม่ท้อ ทำตัวดีๆ ไม่ออกนอกลู่นอกทาง แต่ก็คิดได้อีกว่าจะทำแบบนี้ทำไม พอหันมามองตัวเองหลายๆรอบก็คิดว่าเออเรามันก็ดูไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่นะ ยิ่งเคยได้ยินญาติฝั่งแม่พูดว่าเงียบๆเเบบจขกท.ร้ายลึก มันก็จริงนะ แต่ความเป็นจริงก็ไม่ได้เงียบขนาดนั้น จขกท.ก็เฮฮาหัวเราะยิ้มกับคนที่เราสนิทจริงๆอ่ะ ก็ในชีวิตนี้มันมีคนสนิทกี่คนเองนอกจากแม่ก็มีแค่เพื่อน3-4คนแค่นี้ แต่ก็คือไม่ได้สนมากเท่าไหร่มันก็ผ่านๆไปแต่ก็มีบ้างที่อยู่ดีๆก็แวบเข้ามา เอาตรงๆเลยจขกท.คิดว่าที่ใช้ชีวิตตอนนี้มันดีมากๆแล้วเลยไม่คิดจะทำอีก บางครั้งก็เคยคิดแต่ก็ไม่ทำคือมันแบบไม่ได้ยากขนาดนั้นน่าจะเป็นที่ตัวจขกท.กากเองมากกว่า เลยยังเป็นอยู่แบบนี้ แต่ถ้ามีเงินมากๆพอก็อยากจะหนีไปให้ไกลไม่เจอกับความวุ่นวายอะไรเลย จขกท.ไม่คิดว่าการเรียนช่วยอะไรเท่าไหร่แค่คิดว่าอยู่บ้านสักหลังกับทุกๆอย่างที่ชอบก็พอแล้วแค่รอเวลาจากไป แต่ก็นั่นแหละไม่รวยหนิเนอะ5555 แต่พอรวยก็ต้องมีคนคาดหวังมากกว่านี้จากที่มีทุกข์ๆใจก็คงไปกันใหญ่