ปัญหาชีวิตที่อยากระบายออกมา

คือเราเป็นคนที่ไม่ได้อยู่กับพ่อเเละเเม่เเบบใครหลายๆคนที่นี้เเม่เราทำงานอยู่ที่ กทม. เราจะๆอยู่ด้วยในช่วงปิดเทอม ตอนที่เปิดเทอมเราอยู่กับยายเเละน้าที่บ้าน เรารู้สึกไม่ค่อยชอบคนในบ้านเท่าไหร่ บ้างครั้งเราคิดถึงเเม่พ่อเราอยากไปหา ก็ไปไม่ได้ พอมาช่วงโควิด เราต้องกลับก่อนร.รเปิด เราเลยได้อยู่ที่ กทม เเค่เดือนครึ่ง เเต่เราต้องกลับไปทนอยู่กับคนที่เราไม่อยากอยู่ด้วย เราโครตทรมานเลย ไม่ว่าเขาจะด่าเรา พวกเขายังด่าพ่อกับเเม่เราอีก เราเป็นลูกก็ไม่ชอบให้ใครมาพูดเเบบนี้อยู่เเล้ว เราอยากย้ายไปอยู่กับเเม่ ยายเรายังไม่ให้ไปเลย พอทีตอนด่า บ่น ใส่ กับไล่ให้ไปอยู่กับพ่อเเม่ เขาไม่รู้หรอกว่าสิ่งไหนที่เราต้องการกันเเน่ ชอบมายุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น พอเเม่มาหายายที่บ้าน ยายก็พูดให้เเม่ฟัง กับเรื่องในสิ่งที่ทำให้เราดูไม่ดี ดูเป็นเด็กที่ไม่อยากเลี้ยง มีคนเคยบอกตอนประมาณป.2 ป.3 เนี้ยละ ว่าอีกไม่กี่ปีเองเดี๋ยวก็ได้อยู่กับพ่อเเม่เเล้ว จบม.3ก็ได้ไปอยู่เเล้ว พอมาทีนี้เรากำลังขึ้นม.3เเม่เราถามเราว่าจะเรียนที่ กทม. ไหม เราดีใจมากที่ได้เห็นคำถามนี้ เเต่กลับเสียใจกว่าที่ยายไม่ให้มาเรียนที่นี้ เเม่ก็ต้องพูดตามยายไป คือเราไม่อยากทนอยู่เเล้วอะ เราไม่ชอบ เราชอบ กทม. มากกว่า ไม่ใช่ว่ามันคือเมืองผู้ดีอะไรหรอก เเต่เราว่ามันไม่เหมือนกับนารกอะ มันคือที่ที่ดีที่สุด ไม่มีเเม้เเต่ใครเข้าใจเราว่าเราต้องการอะไร ต้องการอยู่กับใคร ไม่ต้องการใคร นึกถึงเรื่องนี้ที่ไรอยากร้องไห้ออกมาดังๆ