ทำไมนั่งสมาธิช่วงแรกๆจิตสงบลงได้ง่าย แต่พอนั่งไปเรื่อยๆรู้สึกจิตสงบยากครับ ไม่สว่างไสว ปีติไม่ชัดเหมือนตอนแรก
ช่วงแรกถ้าจิตฟุ้งความคิดมันก็จะฟุ้งไปไกล นานโขกว่าจะดึงกลับมาที่ลมหายใจได้ แต่พอกลับไปกลับมาสักพัก จิตก็จะรวมของมันเองในที่สุด
แต่พอช่วงหลังรู้สึกเลยว่าสติดีขึ้น เพราะนั่งสองชั่วโมงก็ตามรู้ลมหายใจเข้าออกได้ทุกลมหายใจไม่หลุดเลยซักครั้ง
แต่มันกลายเป็นว่าความคิดฟุ้งซ่านมันโผล่แทรกขึ้นสั้นๆมาระหว่างลมหายใจนั่นแหละ เกิดขึ้นและดับไปในลมหายใจเดียว วิบวับๆอยู่นั่นแหละ
กลายเป็นว่าจิตไม่ยอมรวมซักที เป็นงั้นไป
แบบนี้มีวิธีแก้ไหมครับ รู้สึกว่ากิเลสมันก็ฉลาดขึ้นพยายามมุดหินหนักที่ทับออกมา
นั่งสมาธิแล้วจิตพลัง แต่กิเลสก็มีพลังขึ้นด้วยใช่ไหม
ช่วงแรกถ้าจิตฟุ้งความคิดมันก็จะฟุ้งไปไกล นานโขกว่าจะดึงกลับมาที่ลมหายใจได้ แต่พอกลับไปกลับมาสักพัก จิตก็จะรวมของมันเองในที่สุด
แต่พอช่วงหลังรู้สึกเลยว่าสติดีขึ้น เพราะนั่งสองชั่วโมงก็ตามรู้ลมหายใจเข้าออกได้ทุกลมหายใจไม่หลุดเลยซักครั้ง
แต่มันกลายเป็นว่าความคิดฟุ้งซ่านมันโผล่แทรกขึ้นสั้นๆมาระหว่างลมหายใจนั่นแหละ เกิดขึ้นและดับไปในลมหายใจเดียว วิบวับๆอยู่นั่นแหละ
กลายเป็นว่าจิตไม่ยอมรวมซักที เป็นงั้นไป
แบบนี้มีวิธีแก้ไหมครับ รู้สึกว่ากิเลสมันก็ฉลาดขึ้นพยายามมุดหินหนักที่ทับออกมา