เกริ่นก่อนว่าเรายังรักษาตัวอยู่นะคะที่รพ.แห่งหนึ่งแถวคลองสาน เริ่มแรกเลย เรารู้ตัวเองว่าไม่ปกติ นั่งเฉยๆร้องไห้ ในหัวโล่งแต่รู้สึกเหนื่อยและอยากตาย เป็นตลอดจนคิดจริงจังถึงวิธีที่จะฆ่าตัวตายโดยที่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นน้อยที่สุด (ซึ่งตอนนี้รู้แล้วแต่ขอไม่พูดเป็นแนวทาง) เรารักษามาหลายปีแล้ว จำความรู้สึกวันแรกที่ตัดสินใจไปหาหมอ ขับรถไปแล้วรถติดเป็นชั่วโมงเพราะเป็นวันธรรมดา (รับผู้ป่วยใหม่เฉพาะวันทำการปกติ จ-ศ) รพ.อยู่ข้างหน้าแล้ว จะถึงแล้ว แค่ข้ามสะพานไป แต่ต้องหาที่จอดรถอีก แล้วมองเวลาอีก5นาทีหมดเวลารับผู้ป่วยใหม่ เรามองไปที่รพ.แล้วร้องไห้ ร้องแบบร้องหนักมาก เหมือนชีวิตมันพังทลายลงหมดแล้ว รถก็ติดอยู่แบบนั้น ร้องไห้โฮจนแทบมองทางไม่เห็น นี่คือการตัดสินใจไปหาจิตแพทย์ครั้งแรก
ครั้งที่2ไป ดูเรื่องเวลาอย่างดี คราวนี้เปลี่ยนเป็นรพ.เฉพาะทาง มั่นใจว่าต้องได้หาหมอแน่ ไปถึงก่อนเวลาปิดรับผู้ป่วยใหม่เกือบชั่วโมง เข้าไปสอบถามที่เค้าเตอร์พยาบาลที่เดินเข้าไปก็เจอเลย แต่... วันนี้ปิดรับผู้ป่วยใหม่แล้วค่ะ แต่ละวันรับจำกัดจำนวนคน คือตอนนั้นในหัวคือคิดว่า อีกแล้วเหรอ ชีวิตจะเจอแต่ความผิดหวังหรอ น้ำตากำลังจะไหล พี่พยาบาลอีกคนบอกว่า "เดี๋ยวๆ ยังเหลือใบกรอกประวัติผู้ป่วยใหม่อีก1คน" มันแบบโล่งไปเปราะนึง การมาพบแพทย์ที่นี่ผ่านหลายขั้นตอนมาก ไม่แน่ใจว่าเป็นบางเคสรึเปล่านะคะ เราจำขั้นตอนละเอียดไม่ได้ แต่จำได้คร่าวๆประมาณนี้
1. คุยกับพยาบาล สอบถามว่ามาทำไม เราก็บอกว่าเราอยากตาย คิดฆ่าตัวตาย เค้าก็จะซักลึกไปว่า คิดบ่อยมั้ย เคยทำรึเปล่า เราก็บอกว่าเราเคยทำตอนประถม และตอนมัธยมต้น ก็ถามบลาๆๆๆ และถูกส่งตัวไปคุยกับอีกแผนก
2. นักสังคม ถามซักประวัติชีวิตเราโดยละเอียด ทุกอย่าง จำได้ว่าเล่าเรื่องชีวิตทั้งชีวิตที่เราเกิดมาไม่สมประกอบ ชีวิตครอบครัวในวัยเด็กพัง ปมชีวิตทั้งหลาย การถูกบูลลี่ ถูกทำร้ายร่างกาย วันนั้นร้องไห้ไปชั่วโมงกว่า... แล้วก็ส่งไปรอพบจิตแพทย์ต่อ
3. จิตแพทย์ เหมือนรีรันการคุยกับนักสังคม ร้องไห้เหมือนเดิม เหมือนมันเก็บกดมาทั้งชีวิต หมอเน้นรับฟัง และให้ยามากิน ... ไปหาหมอเรื่อยๆ หมอปรับยาและบอกว่าเป็นโรคซึมเศร้านะ เกิดจากอะไร รักษาได้ยังไงบ้าง
รักษาไปสักพัก หยุดยาเอง อาการแย่ลง อยากตายรายวันคือเรื่องตลก ต้องบอกว่าอยากตายตลอดเวลา เลยมารักษาอีกครั้งที่รพ. ที่ปัจจุบันรักษาอยู่
***แนะนำว่าตอนเจอพยาบาลซักประวัติว่ามาทำไม เป็นไร ทำไมต้องมา คิดเองรึเปล่าว่าป่วย เน้นนิดนึงว่าระงับอารมณ์ไว้ให้ดีนะคะ เราเกือบไม่รักษาแล้ว5555
ตอนนี้รักษามา ไม่มีทีท่าว่าจะหายเลยค่ะ เอาอีกแล้วหยุดยาเองอีกแล้ว เกิดอาการถอนยาค่ะ คือเวียนหัว คลื่นไส้มาก เหมือนวูบๆจะเป็นลม จะล้ม ไปหาหมอ ตรวจสุขภาพร่างการครบ แจ้งหมอไปว่าอาการเป็นงี้ๆนะ สรุป หมอบอกเป็นอาการถอนยา ให้กลับไปกินยา ห้ามหยุดยาเอง เห้ออออออ เอาไงดีล่ะ เรายังอยากตาย ก็กินยาต่อไปก็ได้ กัดฟันกินไป ถึงจะอยากตาย แต่ตอนนี้ก็มีสติคิดถึงแม่มากขึ้นกว่าเดิม รู้ว่าตายไม่ได้ค่ะ ห้ามตายเด็ดขาด แต่ความรู้สึกทางจิตใจมันห้ามกันไม่ได้ เรายังอยากตายตลอดเวลา รู้สึกตัวเองต่ำต้อยไร้ค่า ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ รู้สึกเป็นภาระ ไปทำงานก็ยังรู้สึกว่าทำได้ไม่ดีพอ กังวลกับคนรอบข้างว่าจะมองว่าเราเป็นแบบนั้นแบบนี้ (ด้วยปัจจัยที่เราเกิดมาไม่ปกติด้วย) ถึงแม้ว่าเราจะเรียนเก่งมาก ทำงานเก่ง เก็บความรู้สึกเก่งมาก เป็นคนบ้าร่าเริง คอยเอ็นเตอร์เทนคนรอบข้าง แต่พอกลับมาถึงบ้าน เราจะกลายเป็นอีกคน นอนให้น้ำตามันไหลแล้วคิดว่าชีวิตนี้เราอยู่ไปเพื่ออะไร ทำไมคนเราต้องดิ้นรนมีชีวิตอยู่ จนถึงตอนนี้เราก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป เพิ่งคุยไลน์กับแม่ติดตลกว่า อยากตายจัง แต่รอหาขายไตก่อนนะ ให้ม๊ามีเงินไว้ใช้ก่อนค่อยตาย 555
เหนื่อยจังเลยค่ะ อยากมีคนเข้าใจคอยรับฟังข้างๆอย่างน้อยให้พอมีแรงสู้เพิ่มขึ้นอีก ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ที่ให้เราได้ระบาย
ใครที่มีคนใกล้ตัว คนรู้จัก เป็นโรคทางจิตเวชพวกนี้ อย่าทิ้งเค้า อย่าทำเหมือนเค้าเป็นตัวประหลาดผิดปกติ หรือคิดไปเองเลยนะคะ ช่วยอยู่ข้างๆเค้าเหล่านั้นที
เหนื่อยกับโรคซึมเศร้าแล้ว
ครั้งที่2ไป ดูเรื่องเวลาอย่างดี คราวนี้เปลี่ยนเป็นรพ.เฉพาะทาง มั่นใจว่าต้องได้หาหมอแน่ ไปถึงก่อนเวลาปิดรับผู้ป่วยใหม่เกือบชั่วโมง เข้าไปสอบถามที่เค้าเตอร์พยาบาลที่เดินเข้าไปก็เจอเลย แต่... วันนี้ปิดรับผู้ป่วยใหม่แล้วค่ะ แต่ละวันรับจำกัดจำนวนคน คือตอนนั้นในหัวคือคิดว่า อีกแล้วเหรอ ชีวิตจะเจอแต่ความผิดหวังหรอ น้ำตากำลังจะไหล พี่พยาบาลอีกคนบอกว่า "เดี๋ยวๆ ยังเหลือใบกรอกประวัติผู้ป่วยใหม่อีก1คน" มันแบบโล่งไปเปราะนึง การมาพบแพทย์ที่นี่ผ่านหลายขั้นตอนมาก ไม่แน่ใจว่าเป็นบางเคสรึเปล่านะคะ เราจำขั้นตอนละเอียดไม่ได้ แต่จำได้คร่าวๆประมาณนี้
1. คุยกับพยาบาล สอบถามว่ามาทำไม เราก็บอกว่าเราอยากตาย คิดฆ่าตัวตาย เค้าก็จะซักลึกไปว่า คิดบ่อยมั้ย เคยทำรึเปล่า เราก็บอกว่าเราเคยทำตอนประถม และตอนมัธยมต้น ก็ถามบลาๆๆๆ และถูกส่งตัวไปคุยกับอีกแผนก
2. นักสังคม ถามซักประวัติชีวิตเราโดยละเอียด ทุกอย่าง จำได้ว่าเล่าเรื่องชีวิตทั้งชีวิตที่เราเกิดมาไม่สมประกอบ ชีวิตครอบครัวในวัยเด็กพัง ปมชีวิตทั้งหลาย การถูกบูลลี่ ถูกทำร้ายร่างกาย วันนั้นร้องไห้ไปชั่วโมงกว่า... แล้วก็ส่งไปรอพบจิตแพทย์ต่อ
3. จิตแพทย์ เหมือนรีรันการคุยกับนักสังคม ร้องไห้เหมือนเดิม เหมือนมันเก็บกดมาทั้งชีวิต หมอเน้นรับฟัง และให้ยามากิน ... ไปหาหมอเรื่อยๆ หมอปรับยาและบอกว่าเป็นโรคซึมเศร้านะ เกิดจากอะไร รักษาได้ยังไงบ้าง
รักษาไปสักพัก หยุดยาเอง อาการแย่ลง อยากตายรายวันคือเรื่องตลก ต้องบอกว่าอยากตายตลอดเวลา เลยมารักษาอีกครั้งที่รพ. ที่ปัจจุบันรักษาอยู่
***แนะนำว่าตอนเจอพยาบาลซักประวัติว่ามาทำไม เป็นไร ทำไมต้องมา คิดเองรึเปล่าว่าป่วย เน้นนิดนึงว่าระงับอารมณ์ไว้ให้ดีนะคะ เราเกือบไม่รักษาแล้ว5555
ตอนนี้รักษามา ไม่มีทีท่าว่าจะหายเลยค่ะ เอาอีกแล้วหยุดยาเองอีกแล้ว เกิดอาการถอนยาค่ะ คือเวียนหัว คลื่นไส้มาก เหมือนวูบๆจะเป็นลม จะล้ม ไปหาหมอ ตรวจสุขภาพร่างการครบ แจ้งหมอไปว่าอาการเป็นงี้ๆนะ สรุป หมอบอกเป็นอาการถอนยา ให้กลับไปกินยา ห้ามหยุดยาเอง เห้ออออออ เอาไงดีล่ะ เรายังอยากตาย ก็กินยาต่อไปก็ได้ กัดฟันกินไป ถึงจะอยากตาย แต่ตอนนี้ก็มีสติคิดถึงแม่มากขึ้นกว่าเดิม รู้ว่าตายไม่ได้ค่ะ ห้ามตายเด็ดขาด แต่ความรู้สึกทางจิตใจมันห้ามกันไม่ได้ เรายังอยากตายตลอดเวลา รู้สึกตัวเองต่ำต้อยไร้ค่า ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ รู้สึกเป็นภาระ ไปทำงานก็ยังรู้สึกว่าทำได้ไม่ดีพอ กังวลกับคนรอบข้างว่าจะมองว่าเราเป็นแบบนั้นแบบนี้ (ด้วยปัจจัยที่เราเกิดมาไม่ปกติด้วย) ถึงแม้ว่าเราจะเรียนเก่งมาก ทำงานเก่ง เก็บความรู้สึกเก่งมาก เป็นคนบ้าร่าเริง คอยเอ็นเตอร์เทนคนรอบข้าง แต่พอกลับมาถึงบ้าน เราจะกลายเป็นอีกคน นอนให้น้ำตามันไหลแล้วคิดว่าชีวิตนี้เราอยู่ไปเพื่ออะไร ทำไมคนเราต้องดิ้นรนมีชีวิตอยู่ จนถึงตอนนี้เราก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป เพิ่งคุยไลน์กับแม่ติดตลกว่า อยากตายจัง แต่รอหาขายไตก่อนนะ ให้ม๊ามีเงินไว้ใช้ก่อนค่อยตาย 555
เหนื่อยจังเลยค่ะ อยากมีคนเข้าใจคอยรับฟังข้างๆอย่างน้อยให้พอมีแรงสู้เพิ่มขึ้นอีก ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ที่ให้เราได้ระบาย
ใครที่มีคนใกล้ตัว คนรู้จัก เป็นโรคทางจิตเวชพวกนี้ อย่าทิ้งเค้า อย่าทำเหมือนเค้าเป็นตัวประหลาดผิดปกติ หรือคิดไปเองเลยนะคะ ช่วยอยู่ข้างๆเค้าเหล่านั้นที