ความลับ

cr.simplyaboutguns.com







        "คุณโกหกอีกแล้ว"
        
        วันใหม่ พยาบาลสาวพูดตัดพ้ออย่างน้อยใจแล้วกดวางสายไป วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ ความหวังว่าจะได้นั่งรับประทานอาหารค่ำกับแฟนหนุ่มพังทลายลง เมื่อเขาโทรมาเลื่อนนัดกระทันหัน
        
        เธอนั่งน้ำตาซึมมองดูอาหารที่จัดวางไว้อย่างสวยงาม เทียนสีชมพูเสียบอยู่บนเชิงเทียนสีเงิน รอที่จะเปล่งแสงสลัวสร้างความโรแมนติกให้กับคู่รักในยามค่ำ
        
        ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
        
        เสียงเคาะประตูหน้าห้องปลุกให้วันใหม่ตื่นจากภวังค์แห่งความน้อยใจ เธอใช้หลังมือปาดน้ำตาแล้วเดินไปเปิดประตู
        
        "สุขสันต์วันเกิดครับ" สายฟ้า แฟนหนุ่มพนักงานห้างของเธอพูดขึ้นทันทีที่ประตูเปิดออก เขายืนกอดตุ๊กตาหมีสีขาว ส่วนมืออีกข้างก็ยื่นช่อดอกกุหลาบสีขาวให้เธอ
        
        "กะ ก็ไหนคุณบอกว่าวันนี้ต้องประชุมพนักงานก่อนปิดร้านไงคะ?" วันใหม่ถามออกไป
        
        "ถ้าผมไม่บอกแบบนั้น จะได้เห็นหน้าคุณตอนตกใจเหรอ ร้องไห้ซะด้วย คนขี้แย" สายฟ้าพูดแล้วยิ้มอย่างสดใส
        
        "ใคร? ใครร้องไห้" วันใหม่ถาม เธอแกล้งทำสีหน้าหงุดหงิดยืนหันข้างให้เขา
        
        "ก็...ผู้หญิงที่น่ารักที่สุดตรงหน้าผมนี่ไง" สายฟ้าตอบ
        
        "เพ้อเจ้อละ แค่คุณไม่มาทำไมต้องร้องไห้ด้วย ใหม่ไม่ใช่เด็กนะคะ" วันใหม่พูด เธอยังคงยืนหันข้างเชิดหน้าใส่เขา
        
        "แฟนผมทำไมผมจะไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไง" สายฟ้าพูดพร้อมก้าวเข้ามาในห้อง หอมแก้มแฟนสาวเบา ๆ
        
        "คุณนี่ชอบโกหกใหม่ตลอดเลย" วันใหม่พูดตัดพ้อเสียงอ่อนลง
        
        "ผมขอโทษ ยกโทษให้ได้มั๊ย" สายฟ้ากระซิบข้างหูแฟนสาว
        
        "ค่ะ ก็ได้" วันใหม่ตอบ หันไปจ้องตาแฟนหนุ่ม
        
        "คุณนี่สวยตลอดเวลาเลย ขนาดตอนร้องไห้ยังสวย"
        
        สายฟ้าหยอดคำหวาน ค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้สาวคนรักทีละน้อย ขณะที่ริมฝีปากของทั้งคู่กำลังจะประกบกันเพื่อแลกรสสัมผัสแห่งรัก วันใหม่ก็เอียงหน้าหลบไปด้านข้างแล้วกระซิบข้างหูเขา
        
        "เสียใจด้วยค่ะ นี่เป็นการลงโทษคนโกหก" แล้วเธอก็คว้าเอาตุ๊กตาหมีกับช่อดอกกุหลาบไป หันหลังแล้วเดินไปทางโต๊ะอาหาร
        
        "ว้าว! เจ้านี่น่ารักจังชื่ออะไรดีน๊า" เธอหันไปพูดกับตุ๊กตาหมีอย่างร่าเริง ทิ้งให้สายฟ้ายืนยิ้มอยู่หน้าประตู
        
        ค่ำนั้น สายฟ้าและวันใหม่นั่งรับประทานอาหารกันสองคนอย่างมีความสุข นอกจากตุ๊กตาและดอกไม้ เขายังเซอร์ไพรส์เธอด้วยเค้กวันเกิด แม้มันจะมีขนาดไม่ใหญ่นักแถมหน้าตาเค้กก็ไม่ได้หรูหราสวยงาม แต่เธอก็ปลื้มปลิ่มยินดีอย่างยิ่ง วันเกิดปีนี้ไม่ได้จัดอย่างเอิกเกริก หรือเชิญเพื่อนพ้องน้องพี่มาให้มากมาย ไม่ได้จัดขึ้นในสถานที่หรูหรา
        
        มันถูกจัดขึ้นในห้องเช่าสี่เหลี่ยม บนโต๊ะมีเค้กวันเกิดกับอาหารบ้าน ๆ สองสามอย่าง เทียนที่ตั้งใจว่าจะจุดเพื่อสร้างบรรยากาศก็ยังคงตั้งอยู่แบบเดิม
        
        ที่นี่ ในห้องนี้ที่มีเพียงเขาและเธอ มันก็มากพอแล้ว ความสุขที่ได้รับล้นปรี่เต็มหัวใจ ความสุขที่คนรักของเธอมอบให้ มันเกิดขึ้นได้โดยไม่จำเป็นต้องพึ่งพาสถานที่หรือบรรยากาศ
        
        "ใหม่ครับ" สายฟ้าพูดขึ้นขณะทีทั้งคู่นั่งดูหนังสยองขวัญเคียงกันบนโซฟา
        
        "คะ? ว้าย! น่ากลัวอ่ะ" วันใหม่ตอบ มันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่หนังมีฉากสยองขวัญพอดี เธอร้องขึ้นเบา ๆ เอามือปิดตา
        
        ผ่านไปครู่หนึ่งเธอจึงเอามือออก ภาพที่เห็นควรจะเป็นหน้าจอทีวีรุ่นใหม่ขนาดสี่สิบนิ้วที่กำลังฉายหนังสยองขวัญอยู่ แต่เธอกลับมองเห็นมือของแฟนหนุ่มถือแหวนเพชรวงเล็กยื่นมาใกล้หน้าของเธอ
        
        "แต่งงานกับผมนะ" สายฟ้าพูดขึ้น
        
        ความน่าสะพรึงกลัวของหนังสยองขวัญหายไปทันที วันใหม่ยิ้มอย่างมีความสุข
        
        "ค่ะ" เธอตอบสั้น ๆ สายฟ้าบรรจงสวมแหวนให้สาวคนรักที่นิ้วนางข้างซ้าย มันเข้ากับมือที่บอบบางของเธอมาก
        
        "ทีนี้...จะยกเลิกบทลงโทษได้รึยังครับ" สายฟ้าถามเสียงหวาน
        
        "ใครจะไปใจร้ายลงโทษคุณได้ลงคอกันล่ะ"วันใหม่ตอบเสียงหวานไม่แพ้กัน
        
        ขณะที่ทั้งคู่กำลังจ้องตาสื่อความใน เสียงโทรศัพท์ของสายฟ้าก็ดังขัดจังหวะขึ้น
        
        "ครับพี่ต้อม" สายฟ้าพูดขึ้นหลังจากกดรับสาย
        
        "เออ! สายฟ้ามีงานด่วนว่ะโทษที ช่วยมาที่ร้านหน่อยได้มั๊ย" เสียงปลายสายพูด
        
        "ตอนนี้เลยเหรอครับ" สายฟ้าถาม
        
        "อื้ม! พอดีมันด่วนจริง ๆ แถมยังไม่มีใครทำได้นอกจากเอ็งด้วย" ปลายสายบอก
        
        สายฟ้านิ่งไป เขาหันไปมองหน้าวันใหม่ เธอจ้องกลับยิ้มน้อย ๆ แล้วพยักหน้า
        
        "อะ เอ่อ! ได้ครับเดี๋ยวผมเข้าไป" สายฟ้าพูดแล้วกดวางสาย เขามองหน้าวันใหม่ภรรยาสาวในอนาคตด้วยสีหน้ารู้สึกผิด เธอยิ้มเอามือลูบแก้มเขาอย่างแผ่วเบา
        
        "ไม่เป็นไรค่ะ ใหม่เข้าใจอีกอย่างเดี๋ยวใหม่ก็ต้องไปเข้าเวรอยู่แล้ว ไว้เสร็จงานแล้วเราค่อย..." เธอพูดเพียงแค่นั้นก็หยุดแล้วยิ้มหวาน
        
        "ค่อย? ค่อยอะไรครับ" สายฟ้าแกล้งถามทำสีหน้าใสซื่อ แต่ดวงตาส่อแววเจ้าเล่ห์
        
        "ค่อย....ช่วยกันล้างจานนะคะ จานเยอะแยะเลยที่แช่อยู่ในอ่าง" วันใหม่ตอบพลางหัวเราะคิกคักอย่างน่ารัก
        
        "ได้สิครับถ้าคนที่ผมรักขอ แต่ล้างจานเสร็จแล้วเราอาบน้ำด้วยกันนะ ผมจะถูหลังให้" สายฟ้าพูดยิ้ม ๆ
        
        แรกทีเดียววันใหม่ตั้งใจจะแกล้งสายฟ้า แต่สุดท้ายก็ถูกเขาหยอดคำหวานแถมต่อท้ายด้วยคำพูดสองแง่สองง่าม มันจึงทำให้เธอเขินจนหน้าแดง เขาจูบเธอเบา ๆ แล้วลุกไปหยิบเสื้อแจ็คเก็ตสีดำตัวโปรด จากนั้นก็ออกจากห้องไป
        
        ในตรอกที่มืดสลัว ชายสองคนยืนสนทนากันอย่างมีลับลมคมใน ชายคนหนึ่งยื่นซองใส่เอกสารบางอย่างให้ชายอีกคน จากนั้นทั้งคู่ก็แยกกันไป

       ณ บ้านหรูติดทะเลสาบแถบชานเมือง พ่อเลี้ยงสิทธานั่งจิบไวน์แดงราคาแพงที่สั่งมาจากต่างประเทศอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างมีความสุข วันนี้เขาใช้ความสามารถที่ตนมี หักคอซื้อที่ดินกว่าแปดร้อยไร่จากนายหน้า เขาสามารถเอาชนะคู่แข่งทางธุรกิจที่ขับเคี่ยวกันมานานได้อย่างสวยงาม
        
        ที่ดินผืนนี้เขาตั้งใจจะแบ่งบางส่วนขายทอดตลาด แม้จะตั้งราคาไว้กลาง ๆ เขาก็ยังได้กำไรอื้อซ่า ส่วนพื้นที่ที่เหลือ เขาจะสร้างรีสอร์ทส่วนตัวสำหรับข้าราชการกระเป๋าหนักที่ยอมควักเงินจ่ายให้เขา
        
        โครงการใหญ่ในครั้งนี้เพียงเขาเอ่ยปาก เหล่านายทุนทั้งหลายก็พร้อมจะร่วมมือด้วย ทั้งข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ที่โกงกินจนร่ำรวย ทั้งเจ้าสัวเจ้าของกิจการร้านสะดวกซื้อที่มีสาขาทั่วประเทศ  ไหนจะนายทหารที่มีชั้นยศสูงจนใคร ๆ ต่างเกรงใจ คนเหล่านี้คือพรรคพวกเขาทั้งสิ้น แม้เขาจะทำอะไรที่ผิดต่อกฏหมายเขาก็ไม่ต้องเกรงกลัว เพราะไม่มีใครหน้าไหนสามารถเอาผิดเขาได้
        
        "ทั้งความเป็นส่วนตัว ทั้งวิวทิวทัศน์ที่สวยงามเพราะอยู่บนภูเขา ไม่ว่าใครก็อยากได้ทั้งนั้น ฮ่าๆ" เขาพูดกับตนเองแล้วหัวเราะอย่างสบายอารมณ์
        
        เพล้ง!!
        
        จู่ ๆ แก้วไวน์ในมือก็แตกละเอียด เศษแก้วกระจายเกลื่อน พ่อเลี้ยงสิทธาตกใจร้องลั่น
        
        "อะไรวะ!"
        
        ปุ!!
        
        ขณะที่พ่อเลี้ยงสิทธากำลังจะลุกขึ้น เขาก็รู้สึกเสียวแปลบที่หัวเข่า เขาล้มลงทันทีเพราะขาข้างนั้นรู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างฉับพลัน
        
        "อ๊าก!!"
        
        เมื่ออาการชาหายไป ความเจ็บปวดจากแผลที่ถูกยิงก็เข้ามาแทนที่ พ่อเลี้ยงสิทธาร้องลั่นออกมา เขาดิ้นทุรนทุราย พยายามพาตัวเองออกไปจากห้องนั่งเล่น เลือดสด ๆ ไหลออกจากปากแผลเปรอะไปทั่วบริเวณ
        
        "อย่าพยายามดีกว่า นอนนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้นแหละครับ"
        
        เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง พ่อเลี้ยงสิทธาหันกลับไปมองทันที ชายลึกลับร่างสูงโปร่งในชุดสีดำก้าวเข้ามาในห้องทางประตูระเบียงที่เปิดทิ้งไว้
        
        "แกเป็นใคร? ต้องการอะไร?" พ่อเลี้ยงสิทธาถามขึ้น ดวงตาล่อกแล่กมองหาทางหนีทีไล่
        
        "ใครจ้างแกมา มันให้เท่าไหร่ชั้นจะให้มากกว่าสามเท่า ไม่สิ สิบเท่าไปเลย!!" พ่อเลี้ยงสิทธาพูดโน้มน้าว
        
        "เฮ่อ! ทำไมงานของผมถึงมีแต่คนชอบพูดแบบนี้กันนะ น่าเบื่อจังเลยนะครับเนี่ย" ชายลึกลับพูด เขาเอามือเท้าสะเอวพลางส่ายหน้าไปมาอย่างระอา
        
        "สะ สิบเท่าน้อยไปเหรอ งะ งั้นยี่สิบเป็นไง เอาเลขบัญชีมาเดี๋ยวชั้นโอนเงินเข้าตอนนี้...อ๊าาาา"
        
        พ่อเลี้ยงสิทธาพูดได้แค่นั้นก็ต้องร้องลั่นเพราะกระพุ้งแก้มถูกลูกกระสุนที่พุ่งออกจากปากกระบอกปืนติดที่เก็บเสียงสีดำมะเมื่อมในมือชายลึกลับเจาะทะลุ
        
        "ผมจะบอกอะไรให้นะครับ" ชายลึกลับพูดพลางก้าวเข้าหาพ่อเลี้ยงสิทธาช้า ๆ พ่อเลี้ยงสิทธาพยายามดิ้นรนลากตัวเองให้พ้นเงื้อมมือมัจจุราช ปากก็ร้องอืออาฟังไม่เป็นภาษา
        
        "ค่าจ้างของผมน่ะไม่แพงหรอกครับ แต่คนอย่างพวกผมเนี่ยจะไม่รับงานซ้อน แม้เหยื่อจะเสนอเงินให้กี่ร้อยเท่าก็ตาม มันเป็นจรรยาบรรณน่ะครับ จรรยาบรรณ" ชายลึกลับพูดต่อ
        
        พ่อเลี้ยงสิทธาเมื่อเห็นว่าการต่อรองไม่เป็นผล จึงยกมือขึ้นพนมไหว้ปลกๆ แสดงให้เห็นถึงการร้องขอชีวิต
        
        ชายลึกลับส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะจ่อปืนเข้าที่ขมับของพ่อเลี้ยงสิทธา
        
        ปัง!!
        
        เสียงปืนแผดลั่น ร่างของชายลึกลับกระเด็นหงายหลัง เขาพลิกตัวกลับแล้วพุ่งตัวไปแอบด้านหลังโซฟาทันที

        "ท่านคะ เป็นยังไงบ้าง" เสียงหนึ่งพูดขึ้น มันคุ้นหูจนชายลึกลับเอะใจ เขาค่อย ๆ โผล่หน้าไปมองอย่างระมัดระวัง
        
        "ใหม่!!" ชายลึกลับโพล่งขึ้น
        
        ภาพที่เห็นคือวันใหม่ในชุดสูทสีดำ มือข้างหนึ่งกึ่งพยุงกึ่งลากร่างของพ่อเลี้ยงสิทธาขึ้น ส่วนอีกข้างถือปืนเอ็ม 4 คาร์บินไว้อย่างทะมัดทะแมง เมื่อได้ยินเสียงเรียก วันใหม่หันขวับไปมองต้นเสียงทันที
        
        "สายฟ้า!! ทำไมคุณ?" วันใหม่ตกใจตาค้าง เมื่อเห็นว่าชายลึกลับที่รอบทำร้ายบุคคลที่เธอต้องคุ้มกันคือแฟนหนุ่มที่เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเพิ่งขอเธอแต่งงาน
        
(มีต่อนะครับ)