ตัวเราเป็นน้องคนเล็กมีชาย รู้สึกได้ว่าพ่อแม่รักพี่ชายมากกว่า ตอนเรียน พี่ชายก้เรียนเอกชน ส่วนเราเรียนรัฐบาล พอขึ้นป.ตรี พี่ชายเข้าคณะวิศวะ ส่วนเราอะเหรอ กู้เรียน กยศ พ่อแม่ บอกส่งไม่ไหว ตอนนั้นเราก้ไม่คิดอะไร ด้วยที่อยากเรียนศิลปะมาก จึงยอมกู้ พอเรียนจบมา พ่อแม่ไม่เคยเอาเงินเดือนพี่ชายสักบาท  เราเรียนจบ เราให้พ่อแม่ทุกเดือนไม่ขาด จน(ตอนนี้ปี 64 น่าจะราวๆ6-7ปีแล้ว และให้มากขึ้น พี่ชายทำอะไรก้ดูดีไปหมด ส่วนเราจบมา ก้ทำงานไปเรื่อย ส่วนพี่ก้รับราชการเป้นหน้าเป้นตา เราไม่เคยได้คำชมจากใครๆและพ่อแม่ก้ไม่เคยชมเราให้ใครๆฟังเช่นกัน มีแต่บอกว่าก็ถูๆๆไปตามประสามัน แต่มันคนนี้ล่ะ ที่ให้เงินพ่อแม่รับผิดชอบออะไรหลายๆอย่างๆ ภายในบ้าน เราก้ทำอาชีพสอนศิลปะ มีทั้งสอนส่วนตัว และสอนที่โรงเรียน ไม่มีใครที่ชื่นชมเรา ก่อนหน้านี่เราทำงานประจำที่โรงเรียน แต่ลาออกมาเพราะว่าอยากอิสระ จนวันนึงพ่อไม่สบาย เราก้มีโอกาศดุแลและอยู่บ้านมากขึ้น ค่าใช้จ่ายก้เยอะขึ้นแต่พ่อเลิกได้ นั้นก้อีกส่วน ตั้งแต่เราโตมาพ่อแม่ไม่เคยขออะไรจากพี่ชายเลย และพี่ชายก้ไม่เห้นให้อะไร จนจุดนึงเรารุ้สึกเหนื่อยมากท้อมาก ละพูดไปว่าทำไมไม่ขอมันบ้างละ มีลูก2คนนะไม่ใช่คนเดียว และแม่ก้พุดกลับมาว่า พี่ชายมันมีครอบครัวแล้วเงินเดือนก้ไม่พอแถมมีลูกลุกยังเล็กก้ให้เขาไปสร้างอนาคต 
คำนี้มันจี้ดมากในใจเรา และเราก้ถามตัวเองว่า และอนาคตหนุล่ะ เคยถามบ้างไหม ทุกวันนี้หาทุกอย่างเพื่อให้พ่อแม่สบายใจและสุขใจ แต่เราก่มีความสุขนะ แต่ลึกๆเหมือนมีปม ว่าทำไม ต้องเป้นเราที่ยอมทุกอย่าง